Πολιτική απόφαση

Κοίτα να δεις πώς το σκέφτομαι: όλα, μα όλα, μα όλα, γίνονται απείρως ευκολότερα και απείρως λιγότερο δραματικά, εάν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι πολίτες καταλήξουμε πώς από όλα τα πιθανά σενάρια το χειρότερο και το καταστροφικότερο είναι η συνέχιση των πολιτικών της προηγούμενης πενταετίας, είτε αυτούσιων είτε περίπου αυτούσιων, δυο ευφημισμούς πάνω - δυο ευφημισμούς κάτω.

Εάν καταλήξουμε πως αυτό είναι το χειρότερο και το καταστροφικότερο, αυτό και όχι το τί θα συμβεί την 1η Μαρτίου, το τί θα συμβεί σε επίπεδο νομίσματος, το τί θα συμβεί σε επίπεδο τραπεζών και ρευστότητας, το τί θα συμβεί σε επίπεδο πληρωμής υποχρεώσεων προς τρίτους, το τί θα συμβεί ως προς τη μελλοντική χρηματοδότηση της χώρας κ.ο.κ,

εάν αυτό έχουμε στο μυαλό μας ως καταστροφή και χάος και συντέλεια του κόσμου,

εάν αυτή είναι η οριστική και καθαρή μας πολιτική απόφαση,

τότε αφενός βλέποντας και η απέναντι πλευρά ότι δεν μπλοφάρουμε αλλά είμαστε αποφασισμένοι, είναι εξαιρετικά πιθανό να σπεύσει και να προχωρήσει σε σημαντικές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς,

αλλά αφετέρου -και αυτό είναι το σημαντικότερο- ακόμη και αν δεν υποχωρήσει και δεν συμβιβαστεί, εμείς θα έχουμε πια αποφασίσει ότι δεν έρχεται το τέλος του κόσμου, θα έχουμε πια αποφασίσει πως μην επιστρέφοντας στο προηγούμενο καθεστώς, το αποσοβήσαμε το τέλος του κόσμου.

Αν δεν κατασταλάξουμε σε αυτή την θεμελιώδη πολιτική απόφαση, αν δεν διαπραγματευθούμε με βάση αυτή την θεμελιώδη πολιτική απόφαση, τότε όλα, μα όλα, μα όλα, γίνονται απείρως δυσκολότερα και απείρως περισσότερο δραματικά και απείρως περισσότερο δυσοίωνα.