Αλήθεια δεν ξέρω τι ποσοστό από το 36,5% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε ελπίζοντας πως θα καταφέρει να βγάλει διαπραγματευτική άκρη. Θεωρώ ότι η μεγάλη πλειοψηφία πίστεψε πως τα δύο πιθανά σενάρια ήταν από την μια η περισσότερο ή λιγότερο εύσχημη κωλοτούμπα του και από την άλλη το να προσέκρουε σε τοίχο. 

Οπότε σήμερα, μόλις το βράδυ της επόμενης Κυριακής των εκλογών, το να βλέπεις να σκάνε οι ενθαρρυντικές ειδήσεις η μία μετά την άλλη, μπορεί σε ένα βαθμό να σε κάνει να ελπίζεις, αλλά εκείνο που σε κάνει όχι σε ένα βαθμό, αλλά χωρίς βαθμούς και διακρίσεις, εκείνο που σε κάνει απόλυτα, είναι να νιώθεις ένα κράμα λύτρωσης και περηφάνιας.

Λύτρωσης όχι για τη λύση που θα δοθεί και η οποία μπορεί κάλλιστα και να μη δοθεί τελικά. Λύτρωσης γιατί έτσι. Και περηφάνιας γιατί πάλι έτσι. Και δεν είναι ότι δεν μπορώ να εξηγήσω τα έτσι. Είναι ότι είναι αυτονόητα.
Σέβομαι το δικαίωμα του κάθε Σόιμπλε να θέλει να ρυθμίσει τα πράγματα σύμφωνα με το συμφέρον της δικής του χώρας και σύμφωνα με τον τρόπο που έχει μάθει να σκέφτεται.
Εύχομαι όμως πολύ σύντομα και από εδώ και πέρα στο διηνεκές να γραφτεί στα πια μαύρα κατάστιχα της ιστορίας όλο το εγχώριο προσωπικό που τον εκπροσώπησε και τον υπερασπίστηκε με λύσσα, εν μέρει επειδή εξυπηρετούσε τα δικά ιδιοτελή συμφέροντα, εν μέρει επειδή είχε ανάστημα νάνου και το να αποδεχτεί πως υπήρχε οποιαδήποτε άλλη λύση του ήταν αφόρητο και να το σκεφτεί, με αποτέλεσμα να γίνει ο πιο φανατικός πολέμιος της.