Κάλως ήρθατε κι εσείς στο κάδρο;

 

Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο εκείνο που η φαντασίωση, μετά τη σύγκρουσή της με την πραγματικότητα, πρέπει να δώσει τη θέση της στην διάψευσή της. Εάν οι προτάσεις που θα υποβληθούν τη Δευτέρα είναι αρκετά γενικόλογες, αρκετά αόριστες, αρκετά μη συγκεκριμένες, ενδεχομένως η φαντασίωση να διατηρηθεί σε σχετική ισχύ για λίγο καιρό ακόμα. Από τη στιγμή όμως που θα πάμε στην επανάληψη του αγαπημένου έργου της προηγούμενης πενταετίας, όταν οι προτάσεις θα απορρίπτονται σωρηδόν, όταν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το «Δεν σου δίνουμε λεφτά, αν δεν κάνεις αυτό, εκείνο και το άλλο, αποικία χρέους μας» οι φαντασιώσεις θα καταρρεύσουν οριστικά. Εκτός και αν η παράταση εξασφαλίζει ακριβώς αυτό: δηλαδή όχι μόνο το δικαίωμα μιας ακόμη ευκαιρίας για μια βιώσιμη λύση εντός της ασφυκτικής οικονομικοπολιτικής πραγματικότητας, αλλά και το δικαίωμα μιας ακόμη ευκαιρίας για νέες αντιστάσεις, νέα όχι, νέα ως εδώ, νέες φαντασιώσεις, που όμως τη φορά αυτή μπορεί και να γίνουν πράξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχέθηκε το σχεδόν αδύνατο. Το πάλεψε με σχεδόν όλες του τις δυνάμεις. Ακριβώς επειδή το πάλεψε αυθεντικά, κέρδισε ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης μέσα στην Ελλάδα, ενώ ενέπνευσε και έξω από αυτήν. Έχω την αίσθηση ότι στο παρά πέντε άρχισε να τρεμοπαίζει το μάτι του, έχω την αίσθηση ότι φοβήθηκε πρώτος. Προφανώς δεν πίστεψε όσο θα έπρεπε το ένα σκέλος των εξαγγελιών του, ότι δηλαδή είναι ισχυρός διαπραγματευτικά επειδή δεν θα μας αφήναν να βγούμε από την ευρωζώνη. Ωστόσο ακόμη και αυτή τη στιγμή, μεσημέρι Σαββάτου, βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο που με -αρκετή ίσως- καλή θέληση, η φαντασίωση μπορεί να παραμείνει ζωντανή. Αμφιβάλλω για πόσο ακόμα. Αμφιβάλλω αλλά δεν αποκλείω να παραμείνει πιστός στο άλλο σκέλος των εξαγγελιών του, στο ότι δηλαδή το μνημόνιο με τους όρους που είχε και τον τρόπο που επιβαλλόταν ήταν καταστροφή.

Αλλά αν φοβήθηκε πρώτος, φοβήθηκε επειδή:

1) Η προηγούμενη κυβέρνηση μακιαβελικά, σιχαμερά και σχεδόν προδοτικά του έβαλε τη θηλιά της 28ης Φεβρουαρίου στον λαιμό. 

Και ενώ θα μπορούσαν από χθες το βράδυ, οι ΓΑΠ, οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι να λένε «Μας κατηγορούσατε με τους πιο ακραίους χαρακτηρισμούς τόσον καιρό, ενώ τελικά και εσείς κάτι παρόμοιο είστε έτοιμοι να κάνετε, καλωσήρθατε κι εσείς στο κάδρο» 

και ενώ ακόμα και η διαφορά ανάμεσα στο μέιλ Χαρδούβελη και τα μέτρα που θα εξαγγελθούν τώρα είναι μεν καταλυτική και αποστομωτική, αλλά εν πάση περιπτώσει θα μπορούσε να είναι μια διαφορά που ανάγεται στη σφαίρα της διαφοράς πολιτικής αντίληψης και των αποτελεσματικότερων διαπραγματευτικών χειρισμών,

είναι η παγίδα της 28ης Φεβρουαρίου σε συνδυασμό με την κατάμαυρη προεκλογική προπαγάνδα και μετεκλογικές πινελιές, όπως η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ή η αρχική αμφισβήτηση της ύπαρξης εγγράφου Μοσκοβισί, οι οποίες καταδικάζουν τους πρωταγωνιστές τους σε ρόλο ιστορικά κατάμαυρο.

2) Τα δισεκατομμύρια σηκώνονταν, σηκώνονταν και συνέχισαν να σηκώνονται από τις τράπεζες. Σε μια χρεωκοπημένη χώρα, σε μια χώρα που έχει περάσει όσα έχει περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια, υπάρχει μια τάξη που όχι μόνο έχει ακόμα πολλά λεφτά, αλλά φροντίζει να τα σηκώνει και να τα φυγαδεύει, γνωρίζοντας πως το τίμημα θα το πληρώνουν πάντα οι άλλοι και ποτέ η ίδια, γνωρίζοντας πως αν πάμε στη δραχμή με τα φυγαδευμένα ευρώ της θα μπορεί να τα πάρει όλα κοψοχρονιά μετά. Και σε αυτήν την τάξη μπορεί να υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή άνθρωποι που κατέβηκαν στις πλατείες να του πουν να μην κάνει πίσω ή, γιατί όχι, και μεγαλοστελέχη του.

Η κυβέρνηση παρέλαβε τη χώρα με το ματς στο 5 - 0 και το έκανε 5 - 1. Το καλό είναι ότι μπήκε το γκολ της τιμής. Το κακό δεν είναι ότι είχε υποσχεθεί πως θα βάλει 6 γκολ, αλλά ότι είχε υποσχεθεί πως σε αυτό το ματς δεν θα συνεχίσουμε να παίζουμε. Σάββατο μεσημέρι, στο μεταίχμιο φαντασίωσης - πραγματικότητας, κλείνω τα μάτια κι αποφασίζω να της δώσω κι εγώ λίγο χρόνο ακόμα, ελπίζοντας πως από τη Δευτέρα και μετά θα αποδειχθεί ότι το προηγούμενο παιχνίδι, ανεξαρτήτως ονομασίας του, έχει τελειώσει.