Α1
Στο μετρό μια κοπέλα, όρθια και στριμωγμένη, με την πλάτη να ακουμπά στην πόρτα, γράφει νότες σε ένα τετράδιο. Μια μουσική γεννιέται, μια μουσική που ακούει μόνον η ίδια, μια μουσική που δεν μπορώ να φανταστώ.
Στην Χαριλάου Τρικούπη μια νέα γυναίκα κοιτάζει μια βιτρίνα παπουτσιών. Λαθροκοιτάζω το βλέμμα της και διακρίνω μέσα του κάτι από την αρχέγονη θηλυκή έφεση στο ωραίο. Δεν νομίζω πως θα ήθελε να αγοράσει κάτι. Δεν υπάρχει στο βλέμμα της λαχτάρα αλλά κάτι μεταξύ νοσταλγίας και πλήρωσης.
Στην Αμυγδαλέζα ένας νέος άντρας αυτοκτονεί. Παραμονές Αγίου Βαλεντίνου, ίσως ο έρωτας να είναι η αιτία, ίσως ο έρωτας και όχι η παράταση της κράτησής του, δικαιούνται και οι λαθρομετανάστες να ερωτεύονται, δικαιούνται και αυτοί να απελπίζονται ερωτικά, δικαιούνται και αυτοί να αφαιρούν μόνοι τους τη ζωή τους, δικαιούνται και αυτοί να μην έχουν αρκετή υπομονή για να υποδεχτούν την ελπίδα που επιτέλους ήρθε στη χώρα.
posted by Old Boy @ 11:35 μ.μ.
9 comments
9 Comments:
Φίλε Oldboy ψάχνω στο μπλογκ ένα κείμενο σου το οποίο είχε δημοσιευθεί πριν χρόνια στο SMS της Sportday,αλλά δε μπορώ να το βρω.Το κείμενο αναφερόταν στη διαδικασία της γραφής και είχε τίτλο "Επέστρεφε στο κάτω κάτω της γραφής".Θυμάμαι φράσεις όπως "πρεσβεία των Είπα,μέγαρο-μέγα ρω","μετρό-μετρώ" κλπ.
Μπορείς να δώσεις κάποιο λινκ για το συγκεκριμένο κείμενο στο μπλογκ;
Αυτό λες, δεν ήταν για το SMS, χαρά μου που το θυμάσαι ακόμα:
http://old-boy.blogspot.gr/2007/01/blog-post_04.html
Είχε δημοσιευθεί και στο SMS αλλά πιο εκτεταμένο και ολοκληρωμένο.Θυμάμαι ότι συνοδευόταν από μια εικόνα(που κάλυπτε τη διπλανή σελίδα)-ένα χέρι που κρατούσε φτερό.Ο τίτλος του κειμένου ήταν αυτός που έγραψα πιο πάνω.Αν κράτησες αρχείο των SMS ή αρχείο των κειμένων σου στο περιοδικό, ίσως μπορείς να το βρεις.
Δεν μπορώ να το βρω τώρα, αλλά θα ψάξω να το βρω :)
Αξιοπρόσεκτο πως σημειώθηκε μόνο ΜΙΑ αυτοκτονία σ' αυτό το περιβάλλον...
Η αναλογία στους "ελεύθερους" Έλληνες της κρίσης είναι, νομίζω, πολύ μεγαλύτερη.
Ξενούδης
Επέστρεφε
Ξεκίνησε όπως κάθε πρωί να πάρει το μετρό. Αλλά είχε ξεχάσει πως το μετρό απεργούσε. Τώρα πώς θα έφτανε εγκαίρως στη δουλειά του; Όλες οι εναλλακτικές του φάνηκαν εξίσουν εφιαλτικές. Τότε, σε ένα απονεννοημένο διάβημα, αντί να μπει στο μετρό μπήκε στο μετρώ. Όταν το μετρώ έκλεισε τις πόρτες και ξεκίνησε φουριόζο συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει μεγάλο λάθος. Δεν είχε συνηθίσει να ταξιδεύει σε λέξεις και ζαλίστηκε. Κρατήθηκε τρομαγμένος από τη δεξιά άκρη του ταφ σαν χειρολαβή. Στην επόμενη στάση το μετρώ φρέναρε απότομα. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε.
Αποφάσισε να μην πανικοβληθεί. Δεν του είχε συμβεί και τίποτα φοβερό στο κάτω κάτω της γραφής.
Σηκώθηκε από το κάτω κάτω της γραφής και πιάστηκε γερά από την κάθετη στήλη του ταφ. Στην επόμενη στάση είχε ανταπόκριση με τη γραμμή του αριθμώ. Δεν κατέβηκε. Αν είχε πάρει το μετρό έπρεπε να κατέβει μέγαρο.
Το μετρώ κατέβαζε μόνο μέγα ρω. Τι να κάνει, κατέβηκε. Από τη λέξη είχε βρεθεί σε γράμμα, το οποίο ήταν μεν μια πρόοδος, δεν έπαυε δε να μην του δίνει μια λύση. Αποφάσισε να περπατήσει. Δίπλα στο μέγα ρω βρήκε την πρεσβεία των Είπα. Η πρεσβεία φρουρούνταν. «Αφήστε με να μπω, θέλω πολιτικό άσυλο». «Για ποιό λόγο;». «Βρέθηκα στην χώρα του γραπτού λόγου και κοντεύω να τρελαθώ. Είστε η πρεσβεία των Είπα και ζητώ άσυλο στον προφορικό». Το αίτημά του απορρίφθηκε. Προφανώς. Γιατί αν είχε γίνει δεκτό, το κείμενο αυτό θα τ' άκουγες με τα αυτιά σου.
Αναγκασμένος να μείνει στον γραπτό λόγο είχε δυο επιλογές: να τον μισήσει και να προσπαθήσει να δραπετεύσει από αυτόν ή να τον ερωτευτεί και να του παραδοθεί άνευ όρων. Προτίμησε το δεύτερο κι έκατσε την ίδια μέρα και έγραψε κάτι σαν ερωτική επιστολή. Κάθε φορά που στα επόμενα χρόνια ένιωθε απομαγευμένος επέστρεφε σαν αυτήν:
«Nα γράφεις κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία. Να γράφεις κάθε φορά σαν να έχεις απέναντί σου ένα σχοινί με θηλιά κι ένα σκαμνί με τρία πόδια. Ή σαν να ξέρεις ότι μόλις βγεις έξω ένα αυτοκίνητο θα στρίψει απ ́τη γωνία και θα σε πατήσει. Να γράφεις κάθε φορά σαν να είναι για πάντα. Να γράφεις κάθε φορά με την ψευδαίσθηση ότι πάνω από τις λέξεις ακούγονται μουσικές. Να γράφεις κάθε φορά με την ψευδαίσθηση ότι γεννάς μουσικές· κι αν όχι μελωδίες ολοκληρωμένες, πάντως σύντομους μικρούς σκοπούς.
Να τους ακούς τους σκοπούς αυτούς, όπως η Ζαν Ντ' Αρκ άκουγε την Παναγία. Ακούς; Τρέλα δεν είναι; Να μην χαλιναγωγείς το πάθος σου. Να του υποτάσσεσαι. Να παίρνεις το ψώνιο σου αγκαλιά και να χορεύετε ευτυχισμένοι. Να αδιαφορείς για όσους γελούν με το χορό σας. Δίκιο έχουν που γελούν - δίκιο έχεις που χορεύεις. Να μην ντρέπεσαι για την μανία σου.
Να μην απολογείσαι για την ανεπάρκειά σου. Να γράφεις σαν να μπορούσες πράγματι να γράψεις. Να γράφεις σαν να κάνεις δώρο στην ανθρωπότητα. Να γράφεις σαν να μην είχαν ξανασκεφτεί οι άνθρωποι πριν. Να γράφεις αδιαφορώντας για το αν είσαι κοινότοπος και χιλιοειπωμένος. Σκασίλα σου
αν τα 'χουν πει κι άλλοι· θες να τα πεις κι εσύ. Να γράφεις σαν να στο ζητάει επιτακτικά μια συγκίνηση μέσα σου. Μια συγκίνηση ασχημάτιστη. Που θα σχηματιστεί στην πορεία, μέσα από το κείμενο. Να μην πτοείσαι απ ́ την αμφιβολία μήπως είσαι και ο μόνος αποδέκτης της. Να ξεκινάς απ' την ιδέα. Να την περιμένεις να φωτίσει και να σε κεντρίσει. Μετά να της αλλάζεις τον αδόξαστο. Να εκτίθεσαι μέχρι μυελού των οστών. Να ξεσκίζεις τον εαυτό σου δημοσίως και να κρύβεις τα πάντα. Να κουκουλώνεις και να κουκουλώνεσαι. Μετά να γράφεις για το κουκούλι και τη ζεστασιά του. Να δραπετεύεις, να
υπεκφεύγεις, να παραδίδεσαι, να τα παρατάς. Να μην σε νοιάζει τίποτα άλλο. Να είσαι απόλυτος. Να λατρεύεις την σχετικότητα. Να οργίζεσαι. Να ανάβεις. Να κατανοείς την ματαιότητα. Να θέλεις τα πάντα. Να μην θέλεις τίποτα.
Ξαναδιαβάζοντάς την τώρα κατάλαβε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από τις νοσταλγικές επιστροφές και την κατέστρεψε.
Καθυστέρησα, αλλά το βρήκα. Σε ευχαριστώ που μου το θύμησες :)
Θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα κείμενά σου.Είναι ένα κείμενο που εμπνέει.
Bασίστηκε σε δυο παλιότερα ποστ, τα οποία τα αγαπούσα αυτοτελώς και για αυτό δεν το θυμόμουν.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home