Ο Σίμιος του Έρωτα

Η κυρία Αρβελέρ ξεναγήθηκε στους χώρους του νοσοκομείου, συνομίλησε με τα παιδιά και κέρδισε μικρούς και μεγάλους με το πηγαίο χιούμορ της και την αμεσότητά της. «Λέμε στα παιδιά ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, το ξέρουμε όλοι, αλλά μια Μαριάννα φέρνει την ΕΛΠΙΔΑ», πρόσθεσε. «Μήπως προκαλέσουμε;», διερωτάται. «Ελα, μη φοβάσαι και πρωτίστως μη δίνεις σημασία στα αδιάκριτα βλέμματα», την εμψυχώνει ο υπουργός, ο οποίος ουδέποτε συντάχθηκε με σκουριασμένες σεμνοτυφίες, ούτε υπήρξε εξαρχής φιλύποπτος για τις προθέσεις κανενός. Μέρος εξάλλου της προσωπικής του γοητείας είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε ανιαρός ως άνθρωπος. Ατού του, η άμεση ευθυκρισία σε αναλύσεις της στιγμής, απότοκο μάλλον των σπουδών του ως χημικού μηχανικού.

«Τι είναι η ΕΛΠΙΔΑ; Είναι ακριβώς η ελπίδα ενός μέρους όπου η κοσμοσώτειρα γίνεται παιδοσώτειρα. Θα πω ότι η Μαριάννα είναι μια παιδοσώτειρα αυτή τη στιγμή», σημείωσε επίσης η Ελένη Αρβελέρ. Στην παραλία οι δυο τους θα περάσουν μερικές ξέγνοιαστες στιγμές, θα αναπαυθούν στις άνετες ξαπλώστρες, ενώ εκείνη θα τρέξει προς τη θάλασσα για να δροσιστεί. Θα κολυμπήσει για λίγα λεπτά στα ήρεμα νερά, ενώ ο υπουργός θα προτιμήσει να αφοσιωθεί στην ανάγνωση του βιβλίου του. Ανά δύο λεπτά σηκώνει με ενδιαφέρον το κεφάλι του και παρακολουθεί τις κινήσεις της από απόσταση. Επειτα από περίπου 15 λεπτά εκείνη βγαίνει από τη θάλασσα. Αυτός την υποδέχεται με ιδιαίτερη τρυφερότητα τυλίγοντάς τη με μια πετσέτα για να στεγνώσει. Δίχως αμήχανες προσποιήσεις και υπαινικτικές εκδηλώσεις συστολής τη φέρνει στην αγκαλιά του, τη φιλάει με πάθος κι εκείνη ανταποκρίνεται. Ο υπουργός είναι προφανές πως έχει καυλώσει. Το ρωμαλέο παρά τα χρονάκια πέος του παραμένει όρθιο μέσα στο μαγιό του, καθώς το ζευγάρι επιστρέφει με γρήγορα βήματα και πνιχτά γελάκια στο δωμάτιο του Cape Sounio. Κάποιοι πελάτες-θαμώνες παρατηρούν, σχεδόν συνωμοτικά και με επίφαση διακριτικότητας, τον κοιτάξτε τι γαμάω υπουργό. Το ζευγάρι βρίσκει το δωμάτιο όπως το είχε αφήσει: πάνω στο κρεβάτι βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ και ΦΕΚ διορισμού, η τηλεόραση να παίζει ΔΤ. Πολύ σύντομα ο ήχος της τηλεόρασης θα καλυφθεί από κραυγές πάθους, ενώ το κρεβάτι θα γεμίσει έρωτα, άμμο, Βίτσι και Γράμμο. Τα παιδιά του νοσοκομείου γίνονται μια αγκαλιά και υποδέχονται την πρύτανη μαζί με την πρόεδρο του συλλόγου Ελπίδα, κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Όταν σταματάς να πατάς

Ίκαρος, αλλά με το ζόρι· το καλοκαίρι σε μετατρέπει σε Ίκαρο, χωρίς να σε ρωτά αν ήθελες να βρεθείς τόσο κοντά στον ήλιο. Το καλοκαίρι σε έχει φέρει σε αυτό το σημείο εγγύτητας, γιατί αυτή ακριβώς είναι η λειτουργία του: δεν είναι μια ακόμα εποχή του χρόνου, δεν είναι καν χρόνος, είναι χωρόχρονος, είναι η κατάργηση της επιθυμητής απόστασης από τον ήλιο, είναι μια αυτόνομη επικράτεια που σε μεταφέρει ολοένα και πιο κοντά του, μέχρι που κάπου στα μέσα Αυγούστου να βρεθείς στην καρδιά του εκτυφλωτικά σκοτεινού φωτός, να πάρουν φωτιά τα τεχνητά φτερά που το ίδιο σου είχε φορέσει και να οδηγηθείς στην ελεύθερη πτώση.

Αν είσαι Σκανδιναβός, θα φανταστείς τον πλανήτη Μελαγχολία να πέφτει πάνω στον δικό σου· γατί ο πλανήτης που ζεις δεν λέγεται Γη, αλλά Βορράς. Αν ο Λαρς Φον Τρίερ ήταν Έλληνας, ο πλανήτης στον οποίο θα ζούσε θα λεγόταν Καλοκαίρι και θα έπεφτε αυτός πάνω στον ήλιο. Μελαγχολία: όχι αρκετός ήλιος. Καλοκαίρι: πάρα πολύς ήλιος. Κι ο πλανήτης Καλοκαίρι επιφυλάσσει ακόμη σπαρακτικότερη τύχη για όσους τον κατοικούν, φέρνοντας τους ασφυκτικά κοντά στη γυμνή τους ύπαρξη. Το καλοκαίρι είναι η ύπαρξη γυμνή από νόημα, είναι η αγριότητα της ύπαρξης, είναι η ύπαρξη ως αιτία εγκλήματος χωρίς αφορμή ή η ύπαρξη ως αφορμή εγκλήματος χωρίς αιτία, είναι ο ήλιος που καίει το μέτωπο του Μερσώ στον «Ξένο» του Καμύ.

Το καλοκαίρι είναι η αναίρεση του μέτρου, είναι μια θητεία στην υπερβολή, είναι ένα κατασκευαστικό λάθος. Η άνοιξη σε καλεί να δεις τη φύση, σε καλεί να κοιτάξεις αυτό που υπάρχει γύρω σου, σου προσφέρει ένα δωμάτιο με θέα στην ομορφιά του κόσμου. Όταν η άνοιξη τελειώσει, παύεις να κοιτάς γύρω σου. Ο ήλιος σου παίρνει τα μάτια από οτιδήποτε σε περιβάλλει. Το καλοκαίρι γίνεται εκείνο η ολοκληρωτική συνθήκη που σε περιβάλλει, σε υποβάλλει και εν τέλει σε ακινητοποιεί. Η συνείδησή σου εκχωρείται αργά αργά στη χαύνωση. Το καλοκαίρι είναι μια διακεκαυμένη ζώνη που σε υπνώνει, σε ναρκώνει, σε καθηλώνει.

Όταν όλα γίνονται ζέστη, καταλαβαίνεις πως, άρα, όλα όσα σε απασχολούν τους υπόλοιπους μήνες έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα από αυτή που προσποιούνταν. Σκοτούρες και ελπίδες, άγχη και όνειρα προβαίνουν σε άτακτη θερινή οπισθοχώρηση. Όλες οι σημασίες σιγοβράζουν αποκαμωμένες. Το καλοκαίρι σε κάνει να θες απλώς να αράξεις σαν σκύλος σε κατώφλι. Το καλοκαίρι σε μετατρέπει σε σκυλί. Δεν θες να σκέφτεσαι σε βάθος. Τα βάθη, τα πλάτη και τα μήκη της σκέψης σου εξατμίζονται. Το καλοκαίρι σου καίει τον εγκέφαλο. Σε ελευθερώνει από το τμήμα της νόησης που σε καθιστά άνθρωπο. Είσαι πια ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα, απαλλαγμένο από την κατάρα της συνείδησης, απαλλαγμένο από το φορτίο του εαυτού· όπως πιθανότατα θα προτιμούσες να είσαι εξ αρχής. Το καλοκαίρι είναι ένα κατασκευαστικό λάθος, το οποίο πασχίζει να διορθώσει ένα άλλο κατασκευαστικό λάθος, αυτό που μας έκανε ανθρώπους και μας έδωσε συνείδηση εαυτού.

Και φυσικά το καλοκαίρι δεν είναι θάλασσα. Είναι μόνο ήλιος. Και η θάλασσα είναι η μόνη ικανή να τον αντιπαρέλθει. Στη θάλασσα βουτάς για να γλιτώσεις από το καλοκαίρι, όχι για να το χαρείς. Η θάλασσα δεν είναι η αποθέωση του καλοκαιριού αλλά η έξοδος κινδύνου του. Καλοκαίρι είναι όταν λες θα πάω για μπάνιο, καλοκαίρι είναι όταν είσαι στην παραλία, βρίσκεσαι μέσα στο καλοκαίρι ακόμα κι όταν κάνεις τα πρώτα βήματα μέσα στο νερό. Όταν όμως σταματάς να πατάς, όταν βουτάς ή κολυμπάς, η επικράτεια του καλοκαιριού τελειώνει και η επικράτεια της θάλασσας ξεκινά. Και κάπου εκεί, μέσα στη θάλασσα, ίσως να πεις κι όμως δεν προτιμώ να είμαι σκυλί, ίσως να πεις χαλάλι που είμαι άνθρωπος, ίσως να πεις ναι γενικά θα ήταν προτιμότερο να μην μιλούσα αλλά να γάβγιζα, ναι γενικά θα ήταν προτιμότερο να μην ξέρω τι θα πει ψυχικός πόνος και περιπλοκές του είναι, ναι γενικά θα ήταν προτιμότερο να είμαι λιγότερο προηγμένο εξελικτικά μοντέλο, αλλά ειδικά εδώ, μέσα στη θάλασσα, όταν δεν πατάω, όταν βουτάω ή κολυμπάω, είμαι κάτι που βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω τόσο από την ανθρώπινη ευτυχία όσο και από την ζωώδη αταραξία: είμαι πλήρης. 

(Κείμενο γραμμένο για το μπαχάρ*) 

Ο Σαρούλια και η Ζαβιόλα

H μπουζού και η πρεζού, το μωρό της Κέιτ και o Άδωνις, η Χριστίνα Ταχιάου και ο Άρης Δημοκίδης, ο προταγκονζαμπουνισμός κι ο Τζέρι Σπρίνγκερ στο καλοκάγαθο κι ακριβοδίκαιο, ο Σταμάτης Κραουνάκης βάζει κόκκινα γυαλιά κι επιβιβάζεται σε ένα κόκκινο μοτοσακό στο Κόκκινο 105,5, ο Πέτρος Τατσόπουλος τα έβαλε κι επιβιβάστηκε ένα χρόνο πριν, ο Ρέμος κι ο σακάτης, ο Μαχαιρίτσας ως τσίτι της Φρειδερίκης που λέει κι ο Τραμπούλης, ο Σαβιόλα και η Ζαρούλια, o Σαρούλια και η Ζαβιόλα, γυρνάω και σε βλέπω, πραγματικότητα, και αναστατώνομαι, αν είσαι αυτό που δείχνεις, εγώ σκοτώνομαι, όχι στ' αλήθεια όμως, ίσως ούτε καν μεταφορικά, πέθανε ο Νίκος Μαμαγκάκης, αλλά αυτό είναι όλο το νόημα του σημαντικού καλλιτεχνικού έργου, πως πεθαίνεις μεν, αλλά μόνο κυριολεκτικά, αφού μεταφορικά συνεχίσεις να βρίσκεσαι εν ζωή και να ακούγεσαι, μήπως και καλύψεις τις λέξεις μπουζού και πρεζού που ξερνάει στο κοινοβούλιο σαν την τελευταία καριόλα η εκπρόσωπος του κόμματος που γαμεί στις δημοσκοπήσεις, γαμώ τον ελληνικό λαό, μήπως και καλύψεις τις νον στοπ μνημονιακές τομές που ψηφίζονται στο κοινοβούλιο από τους εκπροσώπους των κομμάτων, τα οποία για κάθε Τόμσεν που έφεραν στη χώρα, είχαν και μια Ζαρούλια δώρο.

Σαν ποιητές και χέστες

Xθες βράδυ ο μικρός ανεβάζει πυρετό κι επειδή στον ύπνο του δεν πίνει ποτέ το φάρμακο, γίνεται η προσπάθεια να το πιει ξύπνιος. Ξυπνάει κι αρχίζει τη συνήθη ιεροτελεστία του «ένα λεπτό» κι «ένα λεπτό» κι «ένα λεπτό», μέχρι τα λεπτά να ξεπεράσουν τα τριάντα. Του εξηγώ το πάρα πολύ απλό, πως αν το πιει αμέσως θα ξεμπερδέψει και αμέσως, ενώ αν το αποφεύγει το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να ταλαιπωρείται και ο ίδιος όλη αυτήν την ώρα. Και δεν νομίζω ότι δεν καταλαβαίνει αυτό το πάρα πολύ απλό που το λέω. Όπως κι εγώ ας πούμε καταλάβαινα εγκαταλείποντας ένα πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας την ουρά στην εφορία για τον κλειδάριθμο, ότι πάρα πολύ απλά το μόνο που καταφέρνω είναι να ξαναέρθω ένα πρωινό αυτής της εβδομάδας και να ταλαιπωρηθώ εις διπλούν. Οπότε αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ δεν είναι για να αναρωτηθεί για τις σωστές μεθόδους διαπαιδαγώγησης και το πού πρέπει να μπαίνει το όριο ανάμεσα στην πολλή διαλλακτικότητα και το tough love. Αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ είναι για να πει πως η κωλυσιεργία απέναντι σε αυτό που αναπόφευκτα θα κάνεις, παρότι σου είναι δυσάρεστο, εξηγείται ίσως ως εξής: εκείνοι που καταλαβαίνουν το πάρα πολύ απλό και πίνουν αμέσως το φάρμακό τους και πάνε αμέσως στην εφορία τους, είναι εκείνοι που ζουν με στρατηγικό σχέδιο· το πίνουν και δεν τους ανεβαίνει κι άλλο ο πυρετός, πάνε εγκαίρως στην εφορία πριν καν σχηματιστούν οι ουρές των ανθρώπων της τελευταίας στιγμής· πρακτικοί άνθρωποι. Εμείς που θα σου βγάλουμε την πίστη για να το πιούμε ή που θα αποφύγουμε την εφορία ωσάν να ήταν το τελευταίο κολαστήριο, είμαστε αυτοί που δεν ζούμε σαν στρατηγοί και αναλυτές, αλλά σαν ποιητές και χέστες· λυρικοί άνθρωποι. Ξέρουμε πως κάθε ένα λεπτό που μας κρατάει μακριά από το φάρμακο είναι ένα λεπτό που η δυσάρεστη γεύση (ή έστω η ιδέα του ότι πίνω φάρμακο) παραμένει ακόμα μακριά απ' το στόμα μας, ξέρουμε πως κάθε ένα λεπτό που μας κρατάει μακριά από τη δυσάρεστη εμπειρία δεν είναι ένα ιδωμένο στη συνολική εικόνα του τσάμπα σπαταλημένο λεπτό, αλλά ένα για τη στιγμή εκείνη που το ζούμε κερδισμένο λεπτό, ξέρουμε πως κάθε πρωινό που δεν πήγαμε στην εφορία είναι ένα αντικειμενικά κερδισμένο πρωινό, ένα πρωινό που μας κράτησε μακριά από τη γραφειοκρατία, ένα πρωινό που ζήσαμε σαν να καταλάβαμε τον Κάφκα. Κι αν κάθε πρωινό είναι, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, ένα ακόμα πρωινό αναβολής του θανάτου μας, αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το μπλογκ είναι για να λέει πως τον θάνατό μας αξίζει να τον αναβάλλουμε μόνο αν έχουμε καμιά ιστορία να διηγηθούμε· στους άλλους ή στον εαυτό μας. 

To μωρό της Ρόζμαρι

Πιθανότατα δεν θα σφαχτούμε ποτέ. Πιθανότατα θα επικρατήσει οριστικά είτε η δημοκρατία είτε ο σταρχιδισμός είτε η χρυσή ανάμεσά τους τομή, εκεί που η τομή συναντάει την αυγή κι όλα μπερδεύονται γλυκά. Και δεν θα μας απομείνει τίποτα άλλο παρά η ανεκπλήρωτη φαντασίωση του αίματος. Η χώρα θα ισορροπήσει, όλα θα έχουν μπει στον καλό ή τον κακό τους δρόμο (αδιάφορο τι από τα δύο, αρκεί να είναι ομαλός), όλες οι ωδίνες της εποχής που ήρθε να διαδεχτεί την μεταπολίτευση θα έχουν περάσει, το μωρό θα αρχίσει να πατάει πλέον στα πόδια του, στα δικά του δηλαδή αυτονόητα που θα έχουν διαδεχτεί τα παλιά, τα οποία είναι και η πηγή όλων των συγκρούσεων. Γιατί είναι με βάση τα αυτονόητα με τα οποία είχαμε γαλουχηθεί που θεωρούσαμε πως υπάρχουν πράγματα που δεν γίνονται και πως υπάρχουν πολιτικά και πολιτειακά όρια. Κάθε εποχή όμως έχει τα δικά της όρια και για αυτό σε αυτήν εδώ την καινούρια έχουμε προφανώς να ξεπεράσουμε πολλά ακόμη. Και θα απομείνουν έτσι να μας περιγελούν κατάμουτρα κείμενα με τα οποία προφητεύαμε εξεγέρσεις. Γιατί το κάναμε άραγε; Ποιά προσωπική ψυχική ματαίωση κουβαλούσαμε και προσπαθούσαμε να την εκτονώσουμε εκεί; Μήπως πάλι ήταν αυτό το τελευταίο μεταπολιτευτικό κουσούρι; Η αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε πως η πλειοδοσία «αγώνα» ήταν βερμπαλιστική, με αποτέλεσμα το διαρκές μεταπολιτευτικό «δεν θα περάσει» να δώσει τη θέση του, όταν η πίστα άλλαξε, στο ισοπεδωτικό πέρασμα των πάντων; Να ήταν τελικά αυτή όλη κι όλη η πολιτική μας συγκρότηση; Η ονείρωξη μιας εξέγερσης, με τον εξεγερμένο λαό σε ρόλο όχι κάποιου αληθινά ριζοσπαστικοποημένου συλλογικού υποκειμένου, αλλά σε ρόλο Σούπερμαν και Μπάτμαν που θα τιμωρούσε τους εξόφθαλμα κακούς, θα ικανοποιούσε ένα στοιχειώδες αίσθημα δικαίου και θα επανέφερε το όνειρο της ευημερίας;

Αν το μαύρο στις οθόνες της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι ένα βασικό σύμβολο της νέας εποχής, η μονόχρωμη πολυχρωμία στις οθόνες της ιδιωτικής τηλεόρασης τέμνει την μεταπολίτευση σε δύο υποπεριόδους: από το 1974 ως το 1989 που άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια και από το 1989 ως το Καστελλόριζο του 2010. Και είναι ενδιαφέρον πως ό,τι οι άλλοι αποκαλούν κουλτούρα της μεταπολίτευσης δεν συμπεριλαμβάνει το σκέλος της δεύτερης υποπεριόδου, ωσάν η μεταπολίτευση να μην συγκαθορίζεται και από τις μεγαδόσεις Mega, ωσάν πριν τον τιμωρό Σίμο να μην υπήρξε καμία Ρούλα, ωσάν να μην υπήρξε στη χώρα το τρίπτυχο λάιφ στάιλ - αποβλάκωση - ιδιώτευση, αλλά μόνο συντεχνίες και κρατισμός. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου που έκλεινε η ΕΡΤ, από τις 9 ως τις 12 το βράδυ, στους 100 που είχαν ανοικτές τηλεοράσεις μόνο οι 29 παρακολουθούσαν τα τρία κρατικά κανάλια. Οι υπόλοιποι 71 είτε δεν είχαν πάρει καν χαμπάρι τι γίνεται είτε δεν τους ένοιαζε και έβλεπαν κάτι άλλο. Η ιδιωτική τηλεόραση ήρθε να προσφέρει στον κόσμο αυτά που θέλει να βλέπει. Και από αυτά τα λίγα που παγίως θέλει ο κόσμος, να τον εθίσει σταδιακά σε ακόμη λιγότερα, να τον εθίσει σε ακόμη μεγαλύτερη ευκολία, να τον ακρωτηριάσει ακόμη περισσότερο αισθητικά. Τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια: μια ατελείωτη σπονδή στην αφασία. Τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια: προγράμματα ολοένα και πιο πρώτης ανάγνωσης, μέχρι του σημείου μην χρειάζονται καν ανάγνωση. Είναι δίχως ίχνος υπερβολής συγκλονιστικό το πόσο απειροελάχιστο πολιτισμό παρήγαγαν. Η κληρονομιά τους σε αντιδιαστολή με αυτήν της ΕΡΤ μιλάει από μόνη της.

Το σαμαρικό περιβάλλον πρέπει να πήρε την απόφαση για την ΕΡΤ με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Το σκέλος πολιτισμός δεν πρέπει να μπήκε καν στο μυαλό του. Το σκέλος πολιτισμός είναι εκτός της ατζέντας του. Αντίστοιχα, πιθανότατα η μόνη αληθινή ατζέντα που είχαν οι καναλάρχες από το 89 και εντεύθεν ήταν η πολιτική. Ο πολιτικός καθεστωτισμός που προήγαγαν δηλαδή να τους αρκούσε και το πολιτιστικό σκέλος του προγράμματός τους να μην προέκυψε ως κάποιο ύπουλο τμήμα της ίδιας ατζέντας. Δεν τους αφορούσε ο πολιτισμός επειδή δεν πουλούσε. Και αυτοί είναι εδώ για να πουλήσουν και να αγοράσουν. Μέχρι να μην μείνει τίποτα εκτός συναλλαγής.

(Κείμενο γραμμένο για το τεύχος 19 του Unfollow)

Τreme

Θα δεις.
Μια μέρα θα βγούμε στους δρόμους και θα γιορτάζουμε.
Όλοι μαζί.
Θα δεις.
Κι έγκλειστοι σπίτια τους θα είναι μονάχα οι εχθροί μας.
Θα βιώνουν τη βία της μη γιορτής.
Μια μέρα θα αναρωτηθούμε πώς δεν είχαμε βγει στους δρόμους νωρίτερα.
Όλοι μαζί.
Για να γιορτάσουμε.
Το ότι είμαστε διαφορετικοί από τους εχθρούς μας.
Θα αναρωτηθούμε τι σόι πολιτισμός ήταν αυτός που ζούσαμε,
ώστε να μην περιλαμβάνει τέτοιου είδους γιορτές.
Μια μέρα θα πάψουμε να εχθρευόμαστε τον εαυτό μας
και τη ζωή
και το όλοι μαζί
και θα αφήσουμε τα τρομαγμένα είδωλά μας έγκλειστα σε ατομικούς καθρέφτες.
Και θα γιορτάζουμε.
Χωρίς να ξέρουμε καλά καλά το τι.
Ίσως το ότι δεν τρέμουμε πια τη σκιά μας.
Ίσως το ότι είμαστε διατεθειμένοι να κερδίσουμε
και να χαρούμε
και να γιορτάσουμε.
Όλοι μαζί.
Εκτός απ' τους εχθρούς μας.

 

To νοηματοδοτικό κενό

Σε ανάρτηση άλλης εφημερίδας για τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, διαβάζω με συγκίνηση τα εξής: «Ο νέος υπουργός -έχοντας ιδία αντίληψη ως κάτοχος σκάφους και ο ίδιος- θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η φιλοσοφία του νομοσχεδίου. Με ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα πρέπει να δίδονται κίνητρα σε όσους έχουν σκάφη για να μένουν στην Ελλάδα και όχι να «ποινικοποιείται» η κατοχή τους, όπως φαίνεται να καταλογίζει στο προτεινόμενο πλαίσιο. Aπότοκο του «λαϊκισμού» που έχει χρόνια καλλιεργηθεί για τους λεγόμενους «σκαφάτους» θεωρεί ο υπουργός κάποιες ρυθμίσεις». Επιτέλους ένας υπουργός με ιδιαν αντίληψη για τα θέματα που καλείται να ρυθμίσει. Που δεν αρκείται σε μια θεωρητική ευαισθησία, αλλά τα ζει στο πετσί του και ξέρει τι θα σημάνει πρακτικά αυτό που θα νομοθετήσει. Αν είχαμε την τύχη εκτός από σκαφάτους υπουργούς να έχουμε και υπουργούς που θα καλούνταν π.χ. να ζήσουν με τα νέα όρια κατώτατου μισθού ή ως φρεσκοαπολυμένοι, τότε, ποιός ξέρει, μπορεί να είχαμε και άλλα είδη πολιτικών αποφάσεων.

Γιατί ακόμα και στην καλύτερη εκδοχή, στην εκδοχή δηλαδή που οι πολιτικές αυτές δεν είναι όσο πιο ταξικές γίνεται, αλλά όντως σώζουν την πατρίδα, στην εκδοχή δηλαδή που αυτός που παίρνει τις αποφάσεις το κάνει με εδραία πεποίθηση μεσσιανισμού, πάλι έχουμε κάποιον που αποφασίζει να θυσιάσει τμήματα της κοινωνίας στο όνομα του γενικότερου καλού, κάποιον που δεν βιώνει τις συνέπειες αυτής της θυσίας, κάποιον που θυσιάζει άλλους. Το να αρνείται κανείς αυτήν την βασική παραδοχή, το να θεωρεί την επισήμανσή της λαϊκίστικη, φτηνή κι ασόβαρη, υποκρύπτει μια αριστοκρατική αντίληψη για τα δημοκρατικά καθεστώτα: ο εκπρόσωπός σου είναι και καλύτερός σου, είναι και ανώτερός σου, του εκχωρείς την εξουσία με μια απόφαση να σου διαλύει τη ζωή, χωρίς να έχει καμία υποχρέωση να υποστεί ο ίδιος τις συνέπειες της απόφασής του. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα ισότητας. Έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα επιβολής δύναμης που έχει ιδεολογικοποιηθεί τόσο ώστε να μοιάζει πως εσύ ο ίδιος αποφασίζεις για τις τύχες σου, ωσάν αυτός που μεσολαβεί καθοριστικά στη διαδικασία ως εκπρόσωπός σου να παίρνει τις αποφάσεις που θα έπαιρνες και ο ίδιος για τον εαυτό σου. Θα τις έπαιρνε όμως ποτέ αν αφορούσαν τον δικό του εαυτό;

Αλλά ας αφήσουμε την καλύτερη εκδοχή στην άκρη, καθώς την έχουν εγκαταλείψει πια και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της. Η μνημονιακή αφήγηση κοντεύει να χάσει την οποιαδήποτε αρχική της σημασία. Σε κάθε δόση μαζί με το χρηματοδοτικό κενό προέκυπτε ανάγλυφα κι ένα βαθύτερο νοηματοδοτικό κενό. Έχει προ πολλού πάψει να βγάζει νόημα αυτό που συμβαίνει. Δυσκολεύεσαι να βρεις νόημα στην σκέτη καταστροφή. Δεν πολυβγάζει νόημα να αναδέχεται εκουσίως ο λαός μιας χώρας την αποσάρθρωση των δομών της, αλλά δεν τα συζητήσαμε αυτά τα θέματα τα πρώτα μνημονιακά χρόνια; Συνεχίζουμε λοιπόν να πορευόμαστε στο κενό του νοήματος, με όση φόρα μας έχει απομείνει από τη δύναμη της αδράνειας.

Και ίσως το επιχείρημα που χρησιμοποιούν για την ΕΡΤ (πως δεν γινόταν δηλαδή να μεταρρυθμίσεις έναν οργανισμό ενώ ήταν σε λειτουργία) να αντιστοιχεί υποσυνείδητα σε αυτό που θέλουν να πουν για την μεγαλύτερη εικόνα: δεν γίνεται να μεταρρυθμίσεις ένα κράτος και μια κοινωνία ενώ παραμένουν σε λειτουργία. Ίσως και για αυτό τόσα χρόνια πέφτουν διαρκώς οι στόχοι έξω. Ίσως η μόνη λύση είναι ο ξαφνικός θάνατος όχι μόνο χθες της ΕΡΤ, σήμερα των τεχνικών λυκείων και της δημοτικής αστυνομίας, αύριο κάποιου άλλου κομματιού, αλλά επιτέλους όλου συνολικά του μαγαζιού. Ίσως αυτή είναι η απώτατη μεταρρύθμιση και ο τελικός στόχος που πρέπει να πιάσουμε: να το κλείσουμε συνολικά.

Μπορεί η ελληνική κοινωνία να είχε χτίσει τα του οίκου της με απειράριθμες κακοτεχνίες, αλλά ο οίκος της δεν έπαυε να είναι κάτι χτισμένο. Οι καλούμενες διαρθρωτικές αλλαγές ήταν εξαρχής ο ευφημισμός του γκρεμίσματος και μόνο. Ακόμη και αν ο οίκος που είχε χτιστεί λειτουργούσε σε αρκετά του επίπεδα ως ανοχής, οι ως τώρα «μεταρρυθμίσεις» είναι η μετατροπή, τόσο του τμήματος που ήταν μπουρδέλο όσο και του τμήματος που δεν ήταν, σε ένα συνολικά ρημαγμένο τοπίο.

(Κείμενο γραμμένο για την Ελευθεροτυπία)

H λάθος εποχή για να πεθάνεις

Ένας φίλος αναρωτιέται φωναχτά: «Καλά, παλιά όταν υπήρχε απεργία πείνας δεν το ανέφεραν καθημερινά στις ειδήσεις;». Ναι, το ανέφεραν. Ανασύρω κάτι που είχα γράψει προ ετών:
Μια εντονότατη ανάμνηση που έχω από παιδί είναι ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς. Ο Μπόμπι Σαντς ήταν φυλακισμένο από τους Άγγλους μέλος του ΙRΑ. Μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας, πέθανε σε ηλικία 27 ετών, στις 5 Μαϊου 1981. Γιατί όμως εντυπώνεται στη μνήμη ενός παιδιού ένας απεργός πείνας; Ίσως επειδή όλο τον προηγούμενο καιρό λένε στις ειδήσεις ότι κινδυνεύει να πεθάνει, κινδυνεύει να πεθάνει, και νομίζεις (μάλλον ξέρεις, είσαι σίγουρος) ότι όλα θα πάνε καλά (γιατί πώς αλλιώς, πώς να μην πάνε όλα καλά;), ότι δηλαδή δεν μπορεί, δεν θα τον αφήσουν να πεθάνει. Αλλά μια μέρα ανακοινώνουν πως αυτό ήταν και πάει, πέθανε. Άρα ο θάνατος υπάρχει (όχι ως απλή ανακοίνωση, πως πέθανε ο τάδε που πιθανότατα δεν είχες καν ακουστά, αλλά πως πέθανε κάποιος που ως χθες ζούσε, κάποιος που θα μπορούσε να σωθεί, κάποιος για τον οποίο είχες ενδιαφερθεί). Και μαζί του υπάρχει και το κακό, ή μάλλον αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις, αυτό που είναι πάνω από σένα στην ηλικία των 8 1/2 και το οποίο λέγεται πολιτική ή εθνικά δίκαια. Και στο αρχικό δυσκολοχώνευτο ενός ανθρώπου που στερείται εκουσίως την τροφή του, έρχεται το ακόμη πιο δυσκολοχώνευτο ενός κράτους που τον αφήνει να πεθάνει. Κάποιος λέει είμαι διατεθειμένος να πεθάνω και οι θεσμοί, η εξουσία, όλο αυτό το απρόσωπο "εμείς" του λέει, οκ, πέθανε. Σε αφήνουμε και δεν θα σε εμποδίσουμε. Έχουμε άλλες προτεραιότητες. Η ζωή σου είναι αναλώσιμη και διαπραγματεύσιμη. Είναι προτιμότερο να πεθάνεις από το να δεχτούμε τους όρους σου για τις συνθήκες φυλάκισής σου, είναι προτιμότερο να πεθάνεις από το να φανεί ότι υποχωρούμε στις απαιτήσεις ενός τρομοκράτη του ΙRΑ.
Άλλο το 1981 όμως κι άλλο το 2013. Το 2013 είναι η λάθος εποχή για να πεθάνεις. Καταρχάς τα σημερινά οκτάχρονα μπορούν να είναι ήσυχα ότι θα γλιτώσουν από όλη αυτή την αγωνία για το αν θα πεθάνεις ή όχι. Μπορείς να αργοπεθάνεις ήσυχα, διακριτικά, μακριά από τα τηλεοπτικά φώτα, ώστε το διάβημά σου να μην μολύνει καμία παιδική ψυχή.
Τα κανάλια που μιλούσαν για την απεργία πείνας του 81 τα έκλεισαν σε μια νύχτα, έχουν περάσει εβδομάδες και δεν τα επαναλειτουργούν παρά τις δικαστικές αποφάσεις, κι όλο αυτό βρήκε απέναντί του μια λαϊκή αντίδραση βελούδινη, ναζιάρα, εν τέλει αφασική.
Όταν λοιπόν κλείνουν την ΕΡΤ και σε επίπεδο πολιτών δεν έτρεξε κανένα σοβαρό κάστανο, το να πεθάνει από απεργία πείνας ένας «κατηγορούμενος για αναρχία και τρομοκρατία» αναμένεται να προκαλέσει εντονότατο ξύσιμο των γεννητικών οργάνων στην καλύτερη περίπτωση και μια άγρια χαρά στη χειρότερη.
Κι αν το 2013 είναι η λάθος εποχή για να πεθάνεις, το καλοκαίρι του 2013, και δη όσο προχωράμε τον Ιούλιο και προσεγγίζουμε τον Αύγουστο, είναι η διπλά λάθος εποχή για να πεθάνεις. Βad timing, bro. Όλα θα τα πάρει το καλοκαίρι, με τα μισόλογα τα σβησμένα, τα καραβόπανα τα σχισμένα, μες στις αφρόσκονες και τα φύκια, όλα θα τα πάρει και θα τα πάει πέρα.
Τον Δεκέμβρη του 2008 δεν είχε πλακώσει ακόμη τα πάντα το γενικευμένο μίσος, η γενικευμένη λύσσα, τον Δεκέμβρη του 2008 η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής μπορούσε ακόμη να σκανδαλίσει και ήταν ακριβώς αυτός ο σκανδαλισμός με τον οποίο τρόμαξαν τόσο πολύ, τον οποίο εχθρεύτηκαν τόσο πολύ, γιατί αποδείκνυε πως κάτι ακόμα απέμενε υγιές, πως υπήρχε ένας ψυχικός πυρήνας που είχε μείνει ανέπαφος από τον σταρχιδισμό και την ιδιώτευση.
Το καλοκαίρι του 2013 είναι πια ο καθένας για την πάρτη του και εμείς εναντίον εσείς· αλλά εννοείται αφού βγει ο Αύγουστος πρώτα, που όλα θα τα σκεπάσει, όλα θα τα πνίξει, όλα θα τα κυριεύσει.
Το να μην τηρεί η -δικαστική εν προκειμένω- εξουσία όμως τους κανόνες που έχουν τεθεί για να την περιορίζουν, το να παραβιάζει αυτά τα όρια και να κάνει επίδειξη ισχύος απέναντι σε κάποιον που κατ' αποτέλεσμα δεν αντιμετωπίζει ως πολίτη αλλά ως εσωτερικό εχθρό, έχει και αυτό τα δικά του όρια: ακόμη και τους εσωτερικούς εχθρούς δεν τους οδηγείς στην φυσική τους εξόντωση. Ειδάλλως, δεκατρία - ξεδεκατρία, καλοκαίρι - ξεκαλοκαίρι, το στίγμα και το όνειδος θα είναι διαρκές.

Tέλος πάντων

Έχουν περάσει λίγες εβδομάδες από όταν είδα την ταινία, αλλά αυτή η διαφωνία, αυτά τα διαμετρικά αντίθετα βλέμματα, δεν λένε να βγουν απ΄ το μυαλό μου: Ο Τζέσι λέει πως, όταν βλέπει τα δίδυμα κοριτσάκια του να τσακώνονται για ασήμαντες αφορμές και να ανταγωνίζονται η μία την άλλη, κάνει δυσοίωνες σκέψεις. Σκέφτεται πως ο άνθρωπος είναι εκ γενετής κατασκευασμένος έτσι, ώστε να αναλώνεται σε όλη αυτή τη μικροπρέπεια και τη δίχως νόημα μανούρα. Η Σελίν του απαντάει πως αν αυτά είναι τα συναισθήματά του όταν βλέπει τις κόρες του να αρνούνται να υποχωρήσουν, τότε πολύ απλά είναι καταθλιπτικός. Εκείνη, αντίθετα, χαίρεται και γουστάρει να τις βλέπει να το κάνουν, γιατί εισπράττει μια ζωτικότητα από όλο αυτό. Θεωρεί πως είναι δείγμα του ότι γενικότερα στη ζωή τους θα διεκδικούν αυτό που τους αναλογεί και δε θα παραχωρούν αμαχητί σε κανέναν οτιδήποτε θεωρούν δικό τους. 

Και μόνο που ακούω τη Σελίν να τα λέει αυτά, μου έρχεται να πάρω το πρώτο διαθέσιμο ξυράφι να κόψω ό,τι φλέβα υπάρχει πρόχειρη, να αφήσω το πεδίο ελεύθερο σε όσους στην πραγματικότητα ανήκει η γη, δηλαδή σε αυτούς που δεν υποχωρούν αλλά κάνουν τους άλλους να υποχωρούν. Και να υποχωρούν. Και να υποχωρούν. Εις το διηνεκές. Μέχρι που να μην τους έχει απομείνει τίποτα ανυποχώρητο, τίποτα απάτητο, τίποτα άξιο αυτοσεβασμού. 

Μετά σκέφτομαι ότι κι αυτό παρανάγνωση είναι, ότι φυσικά και δεν λειτουργεί έτσι ο κόσμος, ότι η ζωή είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από τη σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που πέφτουν πάνω στα πάντα σαν κριάρια και σε αυτούς που αποφεύγουν με κάθε τίμημα τις ρήξεις λες και είναι το υπέρτατο κακό. Ότι εκτός από τον δρόμο της ευθείας σύγκρουσης, της επικράτησης και της υποχώρησης, υπάρχουν ένα σωρό υπόγειες και διαγώνιες διαδρομές κι ένα σωρό σιωπηρές αναδιατάξεις θέσεως των παικτών, με βάση αντικειμενικά δεδομένα και υποκειμενικές αξιολογήσεις τους.

Ωστόσο, ναι, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στις κατά μέτωπο αντιπαραθέσεις, το πώς τοποθετείς τα δικά σου θέλω όταν τρακάρουν με τα θέλω των άλλων, είναι τελικά βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του καθενός μας.

Γιατί μου προξενεί τόσο αποτροπιασμό η οπτική της Σελίν; Γιατί γουστάρει που βλέπει τα παιδιά της να αλληλοτρώγονται και να προβάρουν ίσως τον ρόλο των μελλοντικών μπίτσις; Γιατί φρικάρω τόσο με τους τσακωμούς; Γιατί στον πυρήνα του τρόπου που έχω εκπαιδευτεί να σκέφτομαι θα μπορούσαν ίσως όλοι να είναι πάντα μονιασμένοι και αγαπημένοι και τέλειοι, ώστε κάθε ρήξη να συνιστά μια έκπτωση από το ιδανικό; Αφού δεν πάει έτσι, αφού δεν θα μπορούσε ποτέ να πάει έτσι.

Όλα αυτά τα αναμέτρητα «τέλος πάντων» που λες, φωναχτά ή από μέσα σου, όλοι αυτοί οι τόποι στην οργή που δίνεις, όλο αυτό το αέναο μηδένισμα του κοντέρ ολοένα και από πιο οπισθοχωρημένη θέση. 

Ναι, το ξέρω, δεν είναι καθόλου υγιές. Από την άλλη δεν θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ κι ότι είναι υγιές να εισπράττεις ζωτικότητα από την μανούρα, δεν θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος και πως είναι ωραίο πράγμα να ουρλιάζουμε και να προσπαθούμε να πάρουμε μεγαλύτερο κομμάτι θηράματος από το στόμα της δίδυμης αδελφής μας.

Και αν φύγουμε από το διαπροσωπικό επίπεδο και πάμε στο πολιτικό, τότε οι κατηγορίες (δεν λέω τάξεις για να μη φρικάρει κανείς και πρώτος από όλους εγώ) των ανθρώπων που ουρλιάζουν (συχνότατα χωρίς καν ουρλιαχτά, συχνότατα εντελώς πολιτισμένα, εντελώς θεσμικά, με μηχανισμούς επιβολής συναίνεσης και ιδεολογικοποίηση του δικαίου της μερίδας του λέοντος) προσπαθώντας και παίρνοντας μεγαλύτερο κομμάτι θηράματος από τις άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, είναι οι κατηγορίες των ανθρώπων που επικρατούν επειδή οι άλλες υποχωρούν και υποχωρούν και υποχωρούν, αποφεύγοντας τις ολομέτωπες ρήξεις, που ως γνωστόν είναι το υπέρτατο κακό για όλους εμάς τους φιλήσυχους πολίτες.

Και καταληκτικά, αν νομίζεις πολιτικέ αντίπαλε πως σου δίνω ψυχαναλυτικά όπλα για να ακυρώνεις την πολιτική μου οργή, μάθε πως δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου και τα όπλα σου, γιατί αν δεν ήταν αυτά θα ήταν κάποια άλλα, γιατί οπλίσου όσο θες, οπλίσου σαν αστακός, από καταβολής του κόσμου οπλισμένος σαν αστακός είσαι κι από καταβολής του κόσμου μια τελικά θεμελιώδης πολιτική αντιπαράθεση υπάρχει: το πώς θα τα μοιράσουμε, το τι μερίδιο αναλογεί στον καθένα. 

Ναι, τόσο μανιχαϊστής. Ναι, τόσο απλοϊκός. 

Κι οπότε τελικά γαμιέστε, κόρες της Σελίν. Κι εσείς και η μανούρα σας. Δεν είναι υγιής ο τσακωμός σας. Δεν γουστάρω την μανία σας για επικράτηση. Να κόβατε τα παιχνίδια σας και τα πάντα σας στην μέση.

Ιδία αντίληψη

Ο νέος υπουργός - έχοντας ιδία αντίληψη ως κάτοχος σκάφους και ο ίδιος - θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η φιλοσοφία του. Με ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα πρέπει να δίδονται κίνητρα σε όσους έχουν σκάφη για να μένουν στην Ελλάδα και όχι να «ποινικοποιείται» η κατοχή τους, όπως φαίνεται να καταλογίζει στο προτεινόμενο πλαίσιο. Απότοκο του «λαϊκισμού» που έχει χρόνια καλλιεργηθεί για τους λεγόμενους «σκαφάτους» θεωρεί ο υπουργός, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες του «Βήματος», κάποιες ρυθμίσεις. 

Ο νέος υπουργός - έχοντας ιδία αντίληψη ως κάτοχος σκάφους και ο ίδιος - θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η φιλοσοφία του. Με ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα πρέπει να δίδονται κίνητρα σε όσους έχουν σκάφη για να μένουν στην Ελλάδα και όχι να «ποινικοποιείται» η κατοχή τους, όπως φαίνεται να καταλογίζει στο προτεινόμενο πλαίσιο. Απότοκο του «λαϊκισμού» που έχει χρόνια καλλιεργηθεί για τους λεγόμενους «σκαφάτους» θεωρεί ο υπουργός, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες του «Βήματος», κάποιες ρυθμίσεις.

Ο νέος υπουργός - έχοντας ιδία αντίληψη ως κάτοχος σκάφους και ο ίδιος - θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η φιλοσοφία του. Με ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα πρέπει να δίδονται κίνητρα σε όσους έχουν σκάφη για να μένουν στην Ελλάδα και όχι να «ποινικοποιείται» η κατοχή τους, όπως φαίνεται να καταλογίζει στο προτεινόμενο πλαίσιο. Απότοκο του «λαϊκισμού» που έχει χρόνια καλλιεργηθεί για τους λεγόμενους «σκαφάτους» θεωρεί ο υπουργός, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες του «Βήματος», κάποιες ρυθμίσεις.

Ο νέος υπουργός - έχοντας ιδία αντίληψη ως κάτοχος σκάφους και ο ίδιος - θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η φιλοσοφία του. Με ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα πρέπει να δίδονται κίνητρα σε όσους έχουν σκάφη για να μένουν στην Ελλάδα και όχι να «ποινικοποιείται» η κατοχή τους, όπως φαίνεται να καταλογίζει στο προτεινόμενο πλαίσιο. Απότοκο του «λαϊκισμού» που έχει χρόνια καλλιεργηθεί για τους λεγόμενους «σκαφάτους» θεωρεί ο υπουργός, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες του «Βήματος», κάποιες ρυθμίσεις.

Ο νέος υπουργός - έχοντας ιδία αντίληψη ως κάτοχος σκάφους και ο ίδιος - θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η φιλοσοφία του. Με ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα πρέπει να δίδονται κίνητρα σε όσους έχουν σκάφη για να μένουν στην Ελλάδα και όχι να «ποινικοποιείται» η κατοχή τους, όπως φαίνεται να καταλογίζει στο προτεινόμενο πλαίσιο. Απότοκο του «λαϊκισμού» που έχει χρόνια καλλιεργηθεί για τους λεγόμενους «σκαφάτους» θεωρεί ο υπουργός, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες του «Βήματος», κάποιες ρυθμίσεις.

Και αντί

Έχασε το καπέλο του / Προσφέρει αμοιβή / Μας αφήνει το τηλέφωνό του / Τελευταία φορά εθεάθη στις 20 Ιουνίου, κάπου ανάμεσα στην Μάντισον και τους 81 δρόμους / Το καπέλο / Μετά μπορεί να το πήρε ο αέρας / Ή κάποιος κλέφτης αντικειμένων με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία / Ή να έφυγε μόνο του / Να δραπέτευσε μπαϊλντισμένο από τα τόσα χρόνια πάνω στο ίδιο κεφάλι / Να αναζήτησε είτε την ελευθερία του είτε ένα καινούριο κεφάλι / Να σταθεί, να χωρέσει, να ταιριάξει / Να του προσδώσει στυλ / Να του μεταγγίσει λίγο από τον χαρακτήρα του / Να το κάνει να νομίσει πως ανήκει σε κάποιον άλλο / Το κεφάλι / Σε κάποιον που φορώντας το αποκτά έναν άλλο αέρα / Μέχρι να το ξαναπάρει κάποτε ο αέρας / Ή κάποιος κλέφτης αντικειμένων με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία / Ή να φύγει μόνο του / Και να δει αν θα προσφέρει και ο τελευταίος κάτοχος κεφαλιού αμοιβή / Ή αν για αυτόν δεν σήμαινε και τόσα πολλά η συνύπαρξή τους / Ή αν για αυτόν ήταν απλά ένα καπέλο / Που χάθηκε αλλά μαζί του όχι κι ο κόσμος / Που μπορεί άρα να αναπληρωθεί με ένα καινούριο / Και αντί για αμοιβή εύρεσης, ένα τίμημα αγοράς / Και αντί για μάταια έως γραφική αναζήτηση σε όλη την πόλη, η πρέπουσα μετάβαση στο αρμόδιο κατάστημα / Και αντί για μια ιστορία αγάπης, μια σχέση κατανάλωσης.  

Και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά

 Mάθε αράπη μπάσκετ 
και η μαμά Ελλάς θα πάψει να αναρωτιέται
αν σε ενώνει μαζί της «γνήσιος δεσμός»
κι ας γεννήθηκες εδώ,
κι ας μεγάλωσες εδώ,
κι ας πήγες σχολείο εδώ,
κι ας έζησες μoνάχα εδώ,
κι ας είναι η γλώσσα της η μητρική σου.
Μάθε αράπη μπάσκετ
και αντί του «γνήσιου δεσμού»,
-που θα παραμένει για αυτήν ίσως αμφίβολος-
θα σου χαρίσει την ιθαγένειά της
λόγω των «εξαιρετικών υπηρεσιών»
που προσδοκά να της παράσχεις.
Μάθε αράπη μπάσκετ
και μέχρι κι ο πρωθυπουργός
θα σε δεχτεί στο μέγαρό του
για να φωτογραφηθεί μαζί σου
και να πει
εδώ έχουμε μια σεβαστή ιδεολογική διαφορά
με τους Παναγιώταρους
και να πει
εγώ είμαι μετριοπαθής ακροδεξιός
και σε αναγνωρίζω ως Έλληνα,
παρά το χρώμα σου και την αφρικανιά σου,
είσαι Έλληνας, το κατάκτησες επάξια
με τα προσόντα τα αθλητικά σου.

Και είναι ρίσκο αυτό που παίρνει ο πρωθυπουργός μας
αφού πολλοί δεν συμφωνούν μαζί του.
Να, στο άρθρο του Μπουκάλα ας πούμε
«ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ
ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΠΟΤΕ»
σχολίασε ο/η γιωργος | 18:44:47, Ιούνιος 29th, 2013

Εννιά καλοκαίρια πριν

για ποιά Εθνική Ελλάδος να πανηγύριζαν αυτοί

οι πιθανώς καθόλου Έλληνες;

Ποιά Ελλάδα ένιωσαν για λίγα ποδοσφαιρικά βράδια 

δική τους πατρίδα, ακόμη κι αν δεν ήταν;

Είναι η Ελλάδα που τους διέψευσε το ίδιο εκείνο βράδυ

με τους εις βάρος τους τραμπουκισμούς από χρυσαυγίτες,

που τότε μπορεί και να ψήφιζαν άλλα κόμματα;

Ποιά είναι η Εθνική Ελλάδος του/της Γιώργου;

Ποιά είναι η Ελλάδα του/της Γιώργου;

Και πόσο πιο αποκρουστική ακόμα θα καταντήσει;