To μωρό της Ρόζμαρι

Πιθανότατα δεν θα σφαχτούμε ποτέ. Πιθανότατα θα επικρατήσει οριστικά είτε η δημοκρατία είτε ο σταρχιδισμός είτε η χρυσή ανάμεσά τους τομή, εκεί που η τομή συναντάει την αυγή κι όλα μπερδεύονται γλυκά. Και δεν θα μας απομείνει τίποτα άλλο παρά η ανεκπλήρωτη φαντασίωση του αίματος. Η χώρα θα ισορροπήσει, όλα θα έχουν μπει στον καλό ή τον κακό τους δρόμο (αδιάφορο τι από τα δύο, αρκεί να είναι ομαλός), όλες οι ωδίνες της εποχής που ήρθε να διαδεχτεί την μεταπολίτευση θα έχουν περάσει, το μωρό θα αρχίσει να πατάει πλέον στα πόδια του, στα δικά του δηλαδή αυτονόητα που θα έχουν διαδεχτεί τα παλιά, τα οποία είναι και η πηγή όλων των συγκρούσεων. Γιατί είναι με βάση τα αυτονόητα με τα οποία είχαμε γαλουχηθεί που θεωρούσαμε πως υπάρχουν πράγματα που δεν γίνονται και πως υπάρχουν πολιτικά και πολιτειακά όρια. Κάθε εποχή όμως έχει τα δικά της όρια και για αυτό σε αυτήν εδώ την καινούρια έχουμε προφανώς να ξεπεράσουμε πολλά ακόμη. Και θα απομείνουν έτσι να μας περιγελούν κατάμουτρα κείμενα με τα οποία προφητεύαμε εξεγέρσεις. Γιατί το κάναμε άραγε; Ποιά προσωπική ψυχική ματαίωση κουβαλούσαμε και προσπαθούσαμε να την εκτονώσουμε εκεί; Μήπως πάλι ήταν αυτό το τελευταίο μεταπολιτευτικό κουσούρι; Η αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε πως η πλειοδοσία «αγώνα» ήταν βερμπαλιστική, με αποτέλεσμα το διαρκές μεταπολιτευτικό «δεν θα περάσει» να δώσει τη θέση του, όταν η πίστα άλλαξε, στο ισοπεδωτικό πέρασμα των πάντων; Να ήταν τελικά αυτή όλη κι όλη η πολιτική μας συγκρότηση; Η ονείρωξη μιας εξέγερσης, με τον εξεγερμένο λαό σε ρόλο όχι κάποιου αληθινά ριζοσπαστικοποημένου συλλογικού υποκειμένου, αλλά σε ρόλο Σούπερμαν και Μπάτμαν που θα τιμωρούσε τους εξόφθαλμα κακούς, θα ικανοποιούσε ένα στοιχειώδες αίσθημα δικαίου και θα επανέφερε το όνειρο της ευημερίας;

Αν το μαύρο στις οθόνες της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι ένα βασικό σύμβολο της νέας εποχής, η μονόχρωμη πολυχρωμία στις οθόνες της ιδιωτικής τηλεόρασης τέμνει την μεταπολίτευση σε δύο υποπεριόδους: από το 1974 ως το 1989 που άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια και από το 1989 ως το Καστελλόριζο του 2010. Και είναι ενδιαφέρον πως ό,τι οι άλλοι αποκαλούν κουλτούρα της μεταπολίτευσης δεν συμπεριλαμβάνει το σκέλος της δεύτερης υποπεριόδου, ωσάν η μεταπολίτευση να μην συγκαθορίζεται και από τις μεγαδόσεις Mega, ωσάν πριν τον τιμωρό Σίμο να μην υπήρξε καμία Ρούλα, ωσάν να μην υπήρξε στη χώρα το τρίπτυχο λάιφ στάιλ - αποβλάκωση - ιδιώτευση, αλλά μόνο συντεχνίες και κρατισμός. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου που έκλεινε η ΕΡΤ, από τις 9 ως τις 12 το βράδυ, στους 100 που είχαν ανοικτές τηλεοράσεις μόνο οι 29 παρακολουθούσαν τα τρία κρατικά κανάλια. Οι υπόλοιποι 71 είτε δεν είχαν πάρει καν χαμπάρι τι γίνεται είτε δεν τους ένοιαζε και έβλεπαν κάτι άλλο. Η ιδιωτική τηλεόραση ήρθε να προσφέρει στον κόσμο αυτά που θέλει να βλέπει. Και από αυτά τα λίγα που παγίως θέλει ο κόσμος, να τον εθίσει σταδιακά σε ακόμη λιγότερα, να τον εθίσει σε ακόμη μεγαλύτερη ευκολία, να τον ακρωτηριάσει ακόμη περισσότερο αισθητικά. Τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια: μια ατελείωτη σπονδή στην αφασία. Τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια: προγράμματα ολοένα και πιο πρώτης ανάγνωσης, μέχρι του σημείου μην χρειάζονται καν ανάγνωση. Είναι δίχως ίχνος υπερβολής συγκλονιστικό το πόσο απειροελάχιστο πολιτισμό παρήγαγαν. Η κληρονομιά τους σε αντιδιαστολή με αυτήν της ΕΡΤ μιλάει από μόνη της.

Το σαμαρικό περιβάλλον πρέπει να πήρε την απόφαση για την ΕΡΤ με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Το σκέλος πολιτισμός δεν πρέπει να μπήκε καν στο μυαλό του. Το σκέλος πολιτισμός είναι εκτός της ατζέντας του. Αντίστοιχα, πιθανότατα η μόνη αληθινή ατζέντα που είχαν οι καναλάρχες από το 89 και εντεύθεν ήταν η πολιτική. Ο πολιτικός καθεστωτισμός που προήγαγαν δηλαδή να τους αρκούσε και το πολιτιστικό σκέλος του προγράμματός τους να μην προέκυψε ως κάποιο ύπουλο τμήμα της ίδιας ατζέντας. Δεν τους αφορούσε ο πολιτισμός επειδή δεν πουλούσε. Και αυτοί είναι εδώ για να πουλήσουν και να αγοράσουν. Μέχρι να μην μείνει τίποτα εκτός συναλλαγής.

(Κείμενο γραμμένο για το τεύχος 19 του Unfollow)