Όταν σταματάς να πατάς

Ίκαρος, αλλά με το ζόρι· το καλοκαίρι σε μετατρέπει σε Ίκαρο, χωρίς να σε ρωτά αν ήθελες να βρεθείς τόσο κοντά στον ήλιο. Το καλοκαίρι σε έχει φέρει σε αυτό το σημείο εγγύτητας, γιατί αυτή ακριβώς είναι η λειτουργία του: δεν είναι μια ακόμα εποχή του χρόνου, δεν είναι καν χρόνος, είναι χωρόχρονος, είναι η κατάργηση της επιθυμητής απόστασης από τον ήλιο, είναι μια αυτόνομη επικράτεια που σε μεταφέρει ολοένα και πιο κοντά του, μέχρι που κάπου στα μέσα Αυγούστου να βρεθείς στην καρδιά του εκτυφλωτικά σκοτεινού φωτός, να πάρουν φωτιά τα τεχνητά φτερά που το ίδιο σου είχε φορέσει και να οδηγηθείς στην ελεύθερη πτώση.

Αν είσαι Σκανδιναβός, θα φανταστείς τον πλανήτη Μελαγχολία να πέφτει πάνω στον δικό σου· γατί ο πλανήτης που ζεις δεν λέγεται Γη, αλλά Βορράς. Αν ο Λαρς Φον Τρίερ ήταν Έλληνας, ο πλανήτης στον οποίο θα ζούσε θα λεγόταν Καλοκαίρι και θα έπεφτε αυτός πάνω στον ήλιο. Μελαγχολία: όχι αρκετός ήλιος. Καλοκαίρι: πάρα πολύς ήλιος. Κι ο πλανήτης Καλοκαίρι επιφυλάσσει ακόμη σπαρακτικότερη τύχη για όσους τον κατοικούν, φέρνοντας τους ασφυκτικά κοντά στη γυμνή τους ύπαρξη. Το καλοκαίρι είναι η ύπαρξη γυμνή από νόημα, είναι η αγριότητα της ύπαρξης, είναι η ύπαρξη ως αιτία εγκλήματος χωρίς αφορμή ή η ύπαρξη ως αφορμή εγκλήματος χωρίς αιτία, είναι ο ήλιος που καίει το μέτωπο του Μερσώ στον «Ξένο» του Καμύ.

Το καλοκαίρι είναι η αναίρεση του μέτρου, είναι μια θητεία στην υπερβολή, είναι ένα κατασκευαστικό λάθος. Η άνοιξη σε καλεί να δεις τη φύση, σε καλεί να κοιτάξεις αυτό που υπάρχει γύρω σου, σου προσφέρει ένα δωμάτιο με θέα στην ομορφιά του κόσμου. Όταν η άνοιξη τελειώσει, παύεις να κοιτάς γύρω σου. Ο ήλιος σου παίρνει τα μάτια από οτιδήποτε σε περιβάλλει. Το καλοκαίρι γίνεται εκείνο η ολοκληρωτική συνθήκη που σε περιβάλλει, σε υποβάλλει και εν τέλει σε ακινητοποιεί. Η συνείδησή σου εκχωρείται αργά αργά στη χαύνωση. Το καλοκαίρι είναι μια διακεκαυμένη ζώνη που σε υπνώνει, σε ναρκώνει, σε καθηλώνει.

Όταν όλα γίνονται ζέστη, καταλαβαίνεις πως, άρα, όλα όσα σε απασχολούν τους υπόλοιπους μήνες έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα από αυτή που προσποιούνταν. Σκοτούρες και ελπίδες, άγχη και όνειρα προβαίνουν σε άτακτη θερινή οπισθοχώρηση. Όλες οι σημασίες σιγοβράζουν αποκαμωμένες. Το καλοκαίρι σε κάνει να θες απλώς να αράξεις σαν σκύλος σε κατώφλι. Το καλοκαίρι σε μετατρέπει σε σκυλί. Δεν θες να σκέφτεσαι σε βάθος. Τα βάθη, τα πλάτη και τα μήκη της σκέψης σου εξατμίζονται. Το καλοκαίρι σου καίει τον εγκέφαλο. Σε ελευθερώνει από το τμήμα της νόησης που σε καθιστά άνθρωπο. Είσαι πια ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα, απαλλαγμένο από την κατάρα της συνείδησης, απαλλαγμένο από το φορτίο του εαυτού· όπως πιθανότατα θα προτιμούσες να είσαι εξ αρχής. Το καλοκαίρι είναι ένα κατασκευαστικό λάθος, το οποίο πασχίζει να διορθώσει ένα άλλο κατασκευαστικό λάθος, αυτό που μας έκανε ανθρώπους και μας έδωσε συνείδηση εαυτού.

Και φυσικά το καλοκαίρι δεν είναι θάλασσα. Είναι μόνο ήλιος. Και η θάλασσα είναι η μόνη ικανή να τον αντιπαρέλθει. Στη θάλασσα βουτάς για να γλιτώσεις από το καλοκαίρι, όχι για να το χαρείς. Η θάλασσα δεν είναι η αποθέωση του καλοκαιριού αλλά η έξοδος κινδύνου του. Καλοκαίρι είναι όταν λες θα πάω για μπάνιο, καλοκαίρι είναι όταν είσαι στην παραλία, βρίσκεσαι μέσα στο καλοκαίρι ακόμα κι όταν κάνεις τα πρώτα βήματα μέσα στο νερό. Όταν όμως σταματάς να πατάς, όταν βουτάς ή κολυμπάς, η επικράτεια του καλοκαιριού τελειώνει και η επικράτεια της θάλασσας ξεκινά. Και κάπου εκεί, μέσα στη θάλασσα, ίσως να πεις κι όμως δεν προτιμώ να είμαι σκυλί, ίσως να πεις χαλάλι που είμαι άνθρωπος, ίσως να πεις ναι γενικά θα ήταν προτιμότερο να μην μιλούσα αλλά να γάβγιζα, ναι γενικά θα ήταν προτιμότερο να μην ξέρω τι θα πει ψυχικός πόνος και περιπλοκές του είναι, ναι γενικά θα ήταν προτιμότερο να είμαι λιγότερο προηγμένο εξελικτικά μοντέλο, αλλά ειδικά εδώ, μέσα στη θάλασσα, όταν δεν πατάω, όταν βουτάω ή κολυμπάω, είμαι κάτι που βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω τόσο από την ανθρώπινη ευτυχία όσο και από την ζωώδη αταραξία: είμαι πλήρης. 

(Κείμενο γραμμένο για το μπαχάρ*)