Κυριακή, Ιουλίου 07, 2013

Tέλος πάντων

Έχουν περάσει λίγες εβδομάδες από όταν είδα την ταινία, αλλά αυτή η διαφωνία, αυτά τα διαμετρικά αντίθετα βλέμματα, δεν λένε να βγουν απ΄ το μυαλό μου: Ο Τζέσι λέει πως, όταν βλέπει τα δίδυμα κοριτσάκια του να τσακώνονται για ασήμαντες αφορμές και να ανταγωνίζονται η μία την άλλη, κάνει δυσοίωνες σκέψεις. Σκέφτεται πως ο άνθρωπος είναι εκ γενετής κατασκευασμένος έτσι, ώστε να αναλώνεται σε όλη αυτή τη μικροπρέπεια και τη δίχως νόημα μανούρα. Η Σελίν του απαντάει πως αν αυτά είναι τα συναισθήματά του όταν βλέπει τις κόρες του να αρνούνται να υποχωρήσουν, τότε πολύ απλά είναι καταθλιπτικός. Εκείνη, αντίθετα, χαίρεται και γουστάρει να τις βλέπει να το κάνουν, γιατί εισπράττει μια ζωτικότητα από όλο αυτό. Θεωρεί πως είναι δείγμα του ότι γενικότερα στη ζωή τους θα διεκδικούν αυτό που τους αναλογεί και δε θα παραχωρούν αμαχητί σε κανέναν οτιδήποτε θεωρούν δικό τους. 
Και μόνο που ακούω τη Σελίν να τα λέει αυτά, μου έρχεται να πάρω το πρώτο διαθέσιμο ξυράφι να κόψω ό,τι φλέβα υπάρχει πρόχειρη, να αφήσω το πεδίο ελεύθερο σε όσους στην πραγματικότητα ανήκει η γη, δηλαδή σε αυτούς που δεν υποχωρούν αλλά κάνουν τους άλλους να υποχωρούν. Και να υποχωρούν. Και να υποχωρούν. Εις το διηνεκές. Μέχρι που να μην τους έχει απομείνει τίποτα ανυποχώρητο, τίποτα απάτητο, τίποτα άξιο αυτοσεβασμού. 
Μετά σκέφτομαι ότι κι αυτό παρανάγνωση είναι, ότι φυσικά και δεν λειτουργεί έτσι ο κόσμος, ότι η ζωή είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από τη σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που πέφτουν πάνω στα πάντα σαν κριάρια και σε αυτούς που αποφεύγουν με κάθε τίμημα τις ρήξεις λες και είναι το υπέρτατο κακό. Ότι εκτός από τον δρόμο της ευθείας σύγκρουσης, της επικράτησης και της υποχώρησης, υπάρχουν ένα σωρό υπόγειες και διαγώνιες διαδρομές κι ένα σωρό σιωπηρές αναδιατάξεις θέσεως των παικτών, με βάση αντικειμενικά δεδομένα και υποκειμενικές αξιολογήσεις τους.
Ωστόσο, ναι, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στις κατά μέτωπο αντιπαραθέσεις, το πώς τοποθετείς τα δικά σου θέλω όταν τρακάρουν με τα θέλω των άλλων, είναι τελικά βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του καθενός μας.
Γιατί μου προξενεί τόσο αποτροπιασμό η οπτική της Σελίν; Γιατί γουστάρει που βλέπει τα παιδιά της να αλληλοτρώγονται και να προβάρουν ίσως τον ρόλο των μελλοντικών μπίτσις; Γιατί φρικάρω τόσο με τους τσακωμούς; Γιατί στον πυρήνα του τρόπου που έχω εκπαιδευτεί να σκέφτομαι θα μπορούσαν ίσως όλοι να είναι πάντα μονιασμένοι και αγαπημένοι και τέλειοι, ώστε κάθε ρήξη να συνιστά μια έκπτωση από το ιδανικό; Αφού δεν πάει έτσι, αφού δεν θα μπορούσε ποτέ να πάει έτσι.
Όλα αυτά τα αναμέτρητα «τέλος πάντων» που λες, φωναχτά ή από μέσα σου, όλοι αυτοί οι τόποι στην οργή που δίνεις, όλο αυτό το αέναο μηδένισμα του κοντέρ ολοένα και από πιο οπισθοχωρημένη θέση. 
Ναι, το ξέρω, δεν είναι καθόλου υγιές. Από την άλλη δεν θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ κι ότι είναι υγιές να εισπράττεις ζωτικότητα από την μανούρα, δεν θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος και πως είναι ωραίο πράγμα να ουρλιάζουμε και να προσπαθούμε να πάρουμε μεγαλύτερο κομμάτι θηράματος από το στόμα της δίδυμης αδελφής μας.
Και αν φύγουμε από το διαπροσωπικό επίπεδο και πάμε στο πολιτικό, τότε οι κατηγορίες (δεν λέω τάξεις για να μη φρικάρει κανείς και πρώτος από όλους εγώ) των ανθρώπων που ουρλιάζουν (συχνότατα χωρίς καν ουρλιαχτά, συχνότατα εντελώς πολιτισμένα, εντελώς θεσμικά, με μηχανισμούς επιβολής συναίνεσης και ιδεολογικοποίηση του δικαίου της μερίδας του λέοντος) προσπαθώντας και παίρνοντας μεγαλύτερο κομμάτι θηράματος από τις άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, είναι οι κατηγορίες των ανθρώπων που επικρατούν επειδή οι άλλες υποχωρούν και υποχωρούν και υποχωρούν, αποφεύγοντας τις ολομέτωπες ρήξεις, που ως γνωστόν είναι το υπέρτατο κακό για όλους εμάς τους φιλήσυχους πολίτες.
Και καταληκτικά, αν νομίζεις πολιτικέ αντίπαλε πως σου δίνω ψυχαναλυτικά όπλα για να ακυρώνεις την πολιτική μου οργή, μάθε πως δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου και τα όπλα σου, γιατί αν δεν ήταν αυτά θα ήταν κάποια άλλα, γιατί οπλίσου όσο θες, οπλίσου σαν αστακός, από καταβολής του κόσμου οπλισμένος σαν αστακός είσαι κι από καταβολής του κόσμου μια τελικά θεμελιώδης πολιτική αντιπαράθεση υπάρχει: το πώς θα τα μοιράσουμε, το τι μερίδιο αναλογεί στον καθένα. 
Ναι, τόσο μανιχαϊστής. Ναι, τόσο απλοϊκός. 
Κι οπότε τελικά γαμιέστε, κόρες της Σελίν. Κι εσείς και η μανούρα σας. Δεν είναι υγιής ο τσακωμός σας. Δεν γουστάρω την μανία σας για επικράτηση. Να κόβατε τα παιχνίδια σας και τα πάντα σας στην μέση.

18 Comments:

At 7/07/2013 07:45:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

νευράκι τσατάλι; :)

 
At 7/07/2013 09:36:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Μανιχαϊστικά αν είναι να απαντήσει κανείς, και μακριά από λογικές λειτουργικότητας, η απόλυτη και αδιατάρακτη συλλογικότητα, η δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα καθολική αγάπη, η συμπαγής συνεννόηση, είναι ανήθικη και απάνθρωπη όσο και ο ακραίος ατομικισμός και ο πλήρης διαπροσωπικός πόλεμος. Δεν είναι τυχαία η διττή και αντιφατική φύση μας, από όπου να το πιάσει και να το εξετάσει κανείς.

Και όχι, τα ψυχαναλυτικά κτυπήματα κάτω από τη μέση, δεν είναι ούτε η ουσία, ούτε το επίκεντρο της "θεμελιώδους πολιτικής αντιπαραθέσης". Εκτός, ξέρω γω, αν το τόνο αυτής της αντιπαράθεσης τη δίνουν τα τρολ.

 
At 7/07/2013 10:45:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Οπότε όταν έχουμε ένα ακραία μανιχαϊστικό παράδειγμα με μια φρατζόλα ψωμί όπου την εποφθαλμιούν δυο άνθρωποι, ένας όμορφος, υγιής, έξυπνος, ενημερωμένος, δυνατός και καλοπροαίρετος τύπος με έναν άσχημο, άρρωστο, βλάκα, ανενημέρωτο, αδύναμο και κακεντρεχή, η φρατζόλα πρέπει δικαιωματικά να κοπεί ακριβώς στη μέση; Κάτι δεν πάει καλά όχι μόνο στην εφαρμογή, αλλά και ως σύλληψη.

 
At 7/08/2013 01:08:00 π.μ., Blogger jomarch said...

Πήρα στις δίδυμες κόρες μου δυο ζευγάρια βατραχοπέδιλα, ένα κόκκινο κι ένα πράσινο. Η Ε. έπιασε το κόκκινο, η Α. της το πήρε απο τα χέρια, η Ε. υποχώρησε με ένα θλιμμένο βλέμμα για να μην γίνει σύγκρουση. Μια τυπική σκηνή απο την καθημερινότητά τους. Η Ε. ειναι πιο δημοφιλής, η Α. έχει πάντα ότι θέλει. Τα κόκκινα βατραχοπέδιλα δεν κόβονται στη μέση, κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει.
Στο πολιτικό επίπεδο, η Α. ειναι η κυρίαρχη τάξη και η Ε. οι φιλήσυχοι πολίτες της κυριαρχούμενης τάξης. Τους θέλεις πειθήνιους και υποχωρητικούς ή εξεγερμένους;

 
At 7/08/2013 01:30:00 π.μ., Blogger Unknown said...

Δώσε μου τόπο να σταθώ και θα κινήσω τη Γη είπε ο Αρχιμήδης, έτσι είναι και αυτοί οι άνθρωποι που περιγράφεις, όσο σημασία τους δώσεις τόσο μεγαλώνει η μόχλευση, τέτοιου βεληνεκούς προσωπικότητες είναι κατα την άποψη μου, η αιτία που υπάρχει το χρηματιστήριο.

 
At 7/08/2013 04:04:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν μπορεί να υπάρξει κενός χώρος. Κάποιος πρέπει να τον γεμίσει και κάποιος άλλος θα τον ανταγωνιστεί. Στην λήξη της αντιπαράθεσης, αυτός που θα μείνει εκτός είτε θα αναζητήσει έναν πιο αδύναμο, αναπαράγοντας, είτε θα ψάξει νέο χώρο, δημιουργώντας, ο οποίος λόγω της υπέρβασής του αυτής, θα είναι απροσπέλαστος για τον άλλο. Αυτόν που τώρα χρειάζεται να αλλάξει, να υπερβεί τον εαυτό του, αν θέλει να γνωρίσει το νέο. Αν αλλάξει, θα γίνει παρόμοιος, γνωρίζοντας το νέο, θα γίνει φίλος, και η υπέρβαση θα είναι κοινός τόπος. Και μέσα απο την κατανόηση του νέου, του διαφορετικού, θα πλησιάσουν την αλήθεια, εκεί που στέκεις μοναχός, με όλους.


υ.γ: "Why don't you go out there and dig up the whole world, maybe you 'll find the gun..." ;)

 
At 7/08/2013 08:10:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ισότητα και δικαιοσύνη υπάρχουν μόνο στα νεκροταφεία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να μας ενοχλεί τόσο πολύ ως θέαμα η εικόνα ανθρώπων που διεκδικούν και ανθρώπων που υποχωρούν, έχουμε πρόβλημα με τη ζωή την ίδια. Η οποία είναι μια διαρκής, Σισύφειος πορεία προς την ισορροπία που κατακτάται μια και καλή όταν βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα.

 
At 7/08/2013 10:32:00 π.μ., Anonymous panos said...

Schaubuhne - Τόμας Όστερμαϊερ «Ερρίκου Ίψεν, Ο εχθρός του λαού»
ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΕΣ ΕΧΑΣΕΣ..

 
At 7/08/2013 06:42:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τα ραδίκια ανάποδα Ανώνυμε των 08:10:00 π.μ., μπορείς να τα δεις θέλοντας και μη, ενόσω βρίσκεσαι εν ζωή αν διαθέτεις στοιχειώδες νιονιό.
Και να αποδεικτεί η εναρκτήρια κούρσα, ώστε να πας να κυνηγήσεις την υπέρβαση, κ να κατακτήσεις αυτό που ο Reactor λέει: Και μέσα απο την κατανόηση του νέου κόσμου, του διαφορετικού, θα πλησιάσεις την αλήθεια, εκεί που στέκεις μοναχός, με όλους.
Αν όχι μοναχός, με λίγους ΑΛΛΑ και καλούς θα προσθέσω εγώ.
Εκείνους που σου πρέπουν δηλαδή.

Εσάς υποφαινόμενε, θα σας πω κάτι που ο ίδιος είχατε πει κάποτε που πιθανόν να έχετε λησμονήσει.
"Πλέμπα είναι, θα περάσει"

Με εκτίμηση προς το πρόσωπο σας
Μπομπ ο Σφουγγαράκης ;)

 
At 7/08/2013 08:00:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Γούστο σου και καπέλο σου ( ωραίο αυτό με το καπέλο ) να βάζεις από τη μια τον Αριστοτέλη από την άλλη τον Χομπς κι εσύ στη μέση να στοχάζεσαι ότι θέλεις.
Τα κοριτσάκια όμως τι σου έφταιξαν, γιατί τους τα χώνεις; Γιατί δεν τα χώνεις στον βοσκό και τα χώνεις στα πρόβατα; Αμ το άλλο με τις “κατηγορίες”; Μπορεί το 76 να ήσουν νιάναρο έχεις όμως σπουδάσει νομικά, δεν ξέρεις πως από τότε δια νόμου έχει καταργηθεί η αντιπαλότητα των τάξεων; Τέλος πάντων. Είναι μεγάλο για να το βάλω εδώ, νομίζω όμως πως η ιστορία με τους δέκα πίθηκους σε ένα κλουβί που τους κατάβρεχαν βοηθά στην κατανόηση πολλών συμπεριφορών σήμερα και διαπροσωπικών και ιδίως συλλογικών.

 
At 7/08/2013 09:45:00 μ.μ., Anonymous zaxos said...

Όλοι λίγο έως πολύ έχουμε πράξει και τα δύο .Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει ικανοποίηση ψυχική. Είναι και οι δύο εκδοχές ψυχοφθόρες. Η υποκειμενική αιτιολόγηση της πράξης, είτε στην διεκδίκηση είτε στην οπισθοχώρηση, καθορίζει την επόμενη στάση σε ανάλογη περίπτωση.
Η ψυχική ισορροπία που έχουμε όταν καταφέρνουμε με αλληλοσεβασμό να διαφωνούμε , να συμφωνούμε η να λύνουμε ένα πρόβλημα είναι η καλύτερη.
Δεν γεννιέται πολεμοχαρής ο άνθρωπος , γίνεται για οικονομικούς λόγους συνήθως.
Ο μανιχαϊστής δεν βλέπω πως μπορεί να ισορροπήσει με το καλό η κακό ,άσπρο μαύρο.
Αισθάνομαι ότι πάει καλύτερα δεν πηδιέσαι Σελίν με την λογική σου.

 
At 7/09/2013 01:43:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Όταν δυο άνθρωποι φτάνουν σε μια ισοροπία κοινής αλληλεπίδρασης όπως εμείς εδώ που τα λέμε πολιτισμένα και όμορφα, το κάνουν έχοντας μεταφέρει το συνολικό ποσό ανισότητας σε ένα σύστημα μακριά από αυτούς, όπως π.χ. στην περίπτωσή μας τα παιδάκια από την κίνα που έφτιαξαν τα PC μας δουλεύοντας 16 ώρες για ένα δολάριο προκειμένου να τα λέμε εμείς εδώ όμορφα και ισορροπημένα χωρίς επιβολή/υποχώρηση στην μεταξύ μας κουβέντα και να καμωνόμαστε πως δήθεν κατακτήσαμε την υπαρξιακή nirvana της ηθικής συνύπαρξης. Δεν υπάρχει πουθένα αυτό που φαντασιώνεστε παρά μόνο σε κοινωνίες του Αμαζονίου και της υποσαχάριας Αφρικής.

 
At 7/09/2013 12:21:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ΓΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟ ΣΤΟΝ ΚΑΜΙΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ Ή ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ;

 
At 7/10/2013 01:27:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μερικές φορές είμαστε τόσο προσηλωμένοι στην προσπάθειά μας να επηρεάσουμε τα πράγματα που παραβλέπουμε το γεγονός εάν αυτός ή αυτή που θέλουμε να επηρεάσουμε μάς φέρεται σωστά, ή αν στο τέλος τέλος αξίζει. Η φιλοδοξία δεν μας κοστίζει μόνο την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά μας, αλλά και τη δύναμη της παρατήρησης- και ενεργούμε σαν τυφλοί.

 
At 7/11/2013 05:23:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Υπαρχουν και εγκληματα που δεν διωκονται ποινικα: Τα κατά του εαυτού.

 
At 7/11/2013 10:17:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Γιατί στα μεγάλα είναι πιο προσεκτικός και κρύβεται.

Άρθουρ Σοπενάουερ

 
At 7/17/2013 09:50:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

μία φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μία χώρα όπου οι γυναίκες είχαν τσαγανό και όχι νευρώσεις

 
At 7/22/2013 04:06:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ενεργορουφήχτρες. Βαμπίρ. Ψυχορουφήχτρες.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home