Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 26, 2014

(ΤΠ), (ΜΤ), (ΜΛ), (ΜΚ).

Ροκ βραδιές Παρασκευής και μαθαίνω για τις ταμπλέτες των αδελφών Γεωργιάδη, για αυτό το σύμφωνα με τα λόγια του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κυβερνώντος κόμματος «α-ρι-στού-ργη-μα» των εκδόσεων Γεωργιάδη, που περιέχει τα μεγάλα έργα της ελληνικής γραμματείας στη διαχρονία της, πάει να πει όχι μόνο τα άπαντα των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων αλλά και την Αγία Γραφή, μόνο με 199 ευρώ, ενώ πάνω δεξιά εμφανίζεται το σήμα (ΤΠ) που κατ' άλλους σημαίνει Τήλε-Πώληση και κατ' άλλους Τί στον Πούτσο, ένα πολιτικό σύστημα τηλεπώλησης, άλλοτε πωλεί τρόμο, άλλοτε ελπίδα, άλλοτε σκέτη γραφικότητα, κουραστήκαμε να παίζουν τα ΜΜΕ από το πρωί ως το βράδυ το θέμα με τον αναβαλλόμενο φόρο των τραπεζών, σταματήστε να μας λέτε για τον αναβαλλόμενο φόρο των τραπεζών, το εμπεδώσαμε το θέμα, δεν χρειαζόμαστε άλλη πληροφορία για αυτό, ας επικεντρωθούμε στους μη αναβαλλόμενους φόρους που πρέπει να πληρωθούν από τις μη τράπεζες (ΜΤ), κατηγορία στην οποία εμπίμπτουν και οι πολίτες, πολίτες που κυβερνώνται από το (ΜΛ), από το Μέγα Λουμπεναριό των Αδώνιδων και των Ντινόπουλων, πολίτες που καθρεφτίζονται σε αυτό το λούμπεν, καθώς δεν υπάρχουν λούμπεν τράπεζες, δεν υπάρχει λούμπεν τραπεζικό σύστημα, δεν υπάρχουν λούμπεν Σάλλες, οι τράπεζες όχι μόνο δεν αρνούνται την αξιολόγηση, αλλά περνούν και διαρκή στρες τεστ, με επιτυχία, με διαρκή επιτυχία, με μηδέποτε αναβληθείσα επιτυχία, δεν υπάρχουν παιδόφιλες τράπεζες, δεν αμάρτησαν πουθενά οι τράπεζες, οι πολίτες αμάρτησαν που τους ζητούσαν συνεχώς δανεικά, ώστε να πλαστογραφούν μετά πιστοποιητικά, ώστε να βλέπουν μετά παιδικά πορνό, ώστε να στελεχώνουν τις υπηρεσίες με την ανωμαλία τους και την μη κανονικότητά τους, σε αυτή την μη κανονική (ΜΚ) χώρα που ήταν μέχρι και πρότινος η Ελλάδα.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2014

Η πίσω πλευρά

Με έφερε ο δρόμος κι έκανα μια γύρα έξω από το παλιό μου σχολείο. Και καθώς την έκανα, καθώς κοιτούσα αυλές και υπόστεγα, έφτασα κι έξω από αυτήν την πίσω πλευρά του. Κι ενώ όλες οι άλλες πλευρές, αυλές και υπόστεγα του σχολείου μού έφερναν στο μυαλό πράγματα, η πίσω πλευρά δεν μου έφερνε τίποτα· και δεν θα μπορούσε να μου φέρει, γιατί αυτή ήταν η πλευρά που δεν πήγαιναν τα καλά παιδιά. Ποιός ξέρει τί μυθικά πράγματα μπορεί να συνέβαιναν εκεί πίσω. Μαθητές μπορεί και να είχαν καπνίσει, μαθητές μπορεί και να είχαν φιληθεί. Ή μπορεί και τίποτα από όλα αυτά στην πραγματικότητα, αφού ό,τι και να έκαναν σε εκείνον τον πίσω κόσμο, ήταν ένας κόσμος που δεν επισκέφτηκα ποτέ· και χωρίς να μου λείπει κιόλας, χωρίς να με δελεάζει, χωρίς να τον βλέπω ως το απαγορευμένο μήλο. Η πίσω πλευρά απλά δεν με αφορούσε· ήμουν καλό παιδί. 
Και η εικόνα που μαθαίνεις να έχεις για τον εαυτό σου μικρός, είναι μια εικόνα από την οποία παίζει και να μην απαλλαγείς ποτέ μεγαλώνοντας, μια εικόνα αμετάπειστη, μια εικόνα που θα επιμένει να ισχύει μέσα σου ανεξαρτήτως αντικειμενικών συνθηκών, ίσως επειδή εξαρχής ενδοβλήθηκε ανεξάρτητα απ' τη δική σου αλήθεια.
Κι οι αλήθειες δεν είναι σαν τα ποτήρια: όταν είναι μισές, οι μεν μπορεί να τις δουν μισογεμάτες, οι δε όμως θα τις δουν εντελώς άδειες. 
Υπογραφή: Κ.Α.Ρ.Μ.Α.
(Κίνημα Αναγνώρισης Ριζοσπαστικά Μισοάδειων Αληθειών)  

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 20, 2014

elpizw mia mera na me prose3eis

Μάλλον κάπως έτσι λειτουργεί ο έρωτας, όπως υπαινίσσεται ο -κατά πάσα πιθανότητα- έφηβος φίλος μας: ως μια ελπίδα προσοχής. Μπορούμε δηλαδή να τον δούμε να νιώθει, όσο εκείνη δεν τον προσέχει, αόρατος. Κι αυτός της επισημαίνει ακριβώς ότι είναι ορατός και υπαρκτός και αυθύπαρκτος και ξεχωριστός από όλους τους άλλους συμμαθητές. Υπάρχω, της λέει, είναι σαφές ότι υπάρχω, εγώ το ξέρω ότι υπάρχω, αυτό που βράζει μέσα μου με πείθει ότι υπάρχω, αλλά αν δεν σταθεί επιτέλους το βλέμμα σου επάνω μου, αν δεν με εντοπίσεις επιτέλους, αν δεν με προσέξεις επιτέλους, αν δεν καταλάβεις επιτέλους ότι είμαι άξιος της προσοχής σου, αν δεν αξιωθώ επιτέλους το βλέμμα σου, θα μένω πάντα κι εγώ με την αμφιβολία για το πόσο ορατός είμαι, για το πόσο ξεχωριστός είμαι, για το πόσο αξίζω να προσεχτώ. Πρόσεξέ με. Με το βλέμμά σου ανάσυρέ με από τους αόρατους. Κατάστησέ με ορατό, κατάστησέ με φωτεινό, βγάλε με στο φως. Δες με. Και βλέποντάς με εσύ, θα με δω επιτέλους κι εγώ. Χωρίς την αμφιβολία. Πρόσεξέ με - διάλεξέ με - δικαίωσέ με. Ο έρωτας είναι ένα διαρκές παιχνίδι ανασφάλειας, επιβεβαίωσης, ταυτότητας. Αν δεν σου αρέσω, αν δεν με προσέξεις, αν δεν με δεις, κλονίζομαι, κλυδωνίζομαι, αναρωτιέμαι. Γιατί όχι; Γιατί όχι εγώ; Τι δεν έχω εγώ; Ελπίζω μια μέρα να με προσέξεις, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να εξουδετερώσω το βλέμμα σου και την προσοχή σου. Άπαξ και με πρόσεξες, άπαξ και ξέρω ότι μπορείς να με δεις κι εσύ, η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Η επιβεβαιωμένη ταυτότητά μου αργά ή γρήγορα θα αναζητήσει νέα πεδία αναμέτρησης με βλέμματα. Η ζωή είναι ένα διαρκές παιχνίδι ανασφάλειας, επιβεβαίωσης, ταυτότητας, κι ο έρωτας ένα από τα δοκιμαστήριά της.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 18, 2014

Το Κράτος

Αν η δολοφονία του Φύσσα έδειξε πως τα όρια του παρακράτους διευρύνονταν διαρκώς, η βασική απόφαση που πάρθηκε λίγες μέρες μετά έδειξε πως είναι το κράτος που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει όρια, πως εκείνο κινούσε, κινεί και θα κινεί τα νήματα, πως αν καταλήξει σε μια γραμμή δεν έχει κανένα ενδοιασμό να την πάει ως το τέλος της, δεν έχει καμία ενοχή για το πώς θα φανούν από εδώ και πέρα οι θεσμοί του και οι τρεις εξουσίες του.
Όπως ακριβώς δεν είχε ιδιαίτερες ενοχές και δρώντας όπως δρούσε πριν τη δολοφονία του Φύσσα. Υπό αυτή την έννοια, η απόφαση για τη φυλάκιση -ή, έστω, την προφυλάκιση- της Χρυσής Αυγής, όσο αλλαγή ρότας κι αν ήταν, ήταν ταυτόχρονα και αποτύπωση του ίδιου πνεύματος που διείπε τους θεσμούς όλα τα προηγούμενα χρόνια κατά τα οποία δεν είχαν ανακαλύψει την εγκληματική της υπόσταση και συνδιαλέγονταν μαζί της γλυκοκοιτώντάς την.
Το παρακράτος μπορεί να ανήκει πράγματι στη φυλακή, είναι όμως η ίδια η έννοια της φυλακής που καθιστά το κράτος τον διαρκή κυρίαρχο του παιχνιδιού. 
Και ίσως το πιο ανησυχητικό πίσω από τις επιμέρους λέξεις και τις επιμέρους αναδιπλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως άρρητα δηλώνει ότι θέλει να γίνει κι αυτός κράτος για λίγο, ότι θέλει να γίνει κι αυτός όσα σημαίνουν κράτος, ότι θέλει να αποκτήσει κι αυτός τη δυνατότητα να κινεί τα θεσμικά νήματα, ότι δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει να κλείσει το κράτος φυλακή. 

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 15, 2014

Πίσσα και Πούπουλα

Eνώ τον αμέσως μετά την ΔΕΘ τόνο δίνει μάλλον το πρωτοσέλιδο της Εστίας, καθώς η αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ολοένα και λιγότερο σκιαχτική για τον μέσο -κι άρα εξ ορισμού μη ακραίο- πολίτη (ο δράκος φεύγει απ' το ριζοσπαστικό παραμύθι και ο Ντράγκι έρχεται), θέλω να συνδράμω τον καλό μου φίλο μου τον ιστορικό του μέλλοντος, ζητώντας του να κρατήσει στις σημειώσεις του αυτό το ρεπορτάζ του Βήματος.
Δες πώς αλληλοξεσκίζονται ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησής μας με τους υπουργούς της, όχι τους υπουργούς του άλλου κόμματος της συγκυβέρνησης, πώς αλληλοξεσκίζονται με τους υπουργούς του δικού του κόμματος.  
Κι αφού διευκρινίσουν πως «γνωριζόμαστε εδώ», αφού μιλήσουν για «προσωπικές συναλλαγές, προσωπικές συμφωνίες, παρασκήνιο και σκοτεινές σχέσεις», αφού αλληλοβριστούν και βγάλουν το κακό κάρμα από μέσα τους και στανιάρουν, μετά πάνε όλοι μαζί, «φαντάσματα, καλικάντζαροι και παλικαράκια του μνημονίου», και συνεχίζουν να μας κυβερνάνε. Η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία επειδή της παρέχει στη Βουλή εμπιστοσύνη ένα κόμμα που το μόνο που συνδέει τον κάθε ένα βουλευτή του με τους διπλανούς του είναι η εξουσιομανία κι η κονόμα, η νόμιμη έστω κονόμα του βουλευτικού μισθού και του υπουργικού θώκου.
Έτσι κυβερνιέται η χώρα μέσα Σεπτεμβρίου του 14, με αυτό το πολιτικό ήθος κι αυτό το πολιτικό όραμα της συγκεκριμένης γκρούπας των τελευταίων εναπομείναντων παλαιοπασόκων οπλαρχηγών, με το ήθος και το όραμα μιας τελευταίας περιοδείας στα υπουργεία.
Πίσσα και πούπουλα.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 11, 2014

το γράμμα που ΄χα τάξει



Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τρόπος να ακούς ένα τραγούδι παρά ασταμάτητα. Κι αν δεν είναι καν ολόκληρο, κι αν είναι απλά μια στροφή του, καμιά φορά δεν αρκεί απλώς. Γίνεται κάτι περισσότερο από επάρκεια. Έπεσα χθες βράδυ σε αυτό το βίντεο και το βλέπω διαρκώς. Όλα μέσα του είναι όπως πρέπει να είναι.
Το πρόσωπο, το μέτωπο, ο λαιμός, οι φλέβες, το βλέμμα, η ευγένεια, η ένταση, το καταλάγιασμα, η φωνή, το φως, το σκοτάδι πίσω, η κιθάρα δίπλα, η μουσική παντού, η απώλεια, το αέναο παράπονο της ύπαρξης, η πλήρωση της τροπής του σε τέχνη.
Κι ήταν παιδί στα δέκα εφτά, που τώρα έχει πετάξει.
Ποιός θα σου δώσει, αγάπη μου, το γράμμα που ΄χα τάξει;
Αν αυτά ήταν οι πατρίδες, κανείς δεν θα σκότωνε ποτέ κανέναν.
Αν αυτά ήταν τα πλούτη, κανείς δεν θα απομυζούσε ποτέ κανέναν.
Ένα λεπτό και δέκα πέντε δευτερόλεπτα.
Πλένομαι και ξαναπλένομαι μέσα τους.
Ποιός θα σου δώσει, αγάπη μου, το γράμμα που ΄χα τάξει;

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 06, 2014

Αντίδοτα στη διπλή διάψευση

Κοίτα, ζούμε σε μια χρονική φάση διπλής διάψευσης να την πούμε, 
ιδεολογικής από την μια πλευρά και πρακτικής από την άλλη, 
όπου οι μεν παλιοσυριζικοί, αυτοί οι αιώνιοι φοιτητές της αριστεράς, αρχίζουν να βλέπουν ότι είναι πιθανόν ο χειρότερος τους φόβος να γίνει πραγματικότητα, να έρθει δηλαδή η αριστερά στην εξουσία έχοντας γίνει στην πορεία ολοένα και λιγότερο αριστερά, οπότε κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πού θα καταλήξει όταν την πάρει και στα χέρια της,
ενώ οι δε νοικοκυραίοι, αυτοί οι αιώνιοι λάτρεις της ασφάλειας, συνειδητοποιούν ότι όσο το έργο προχωράει, τόσο συνεχίζουν να τους παίρνουν ό,τι ως τώρα είχαν, τόσο δεν σταματούν να τους βάζουν χέρι στα υπάρχοντά τους, κι όταν αυτά δεν επαρκούν να επεκτείνονται και στα ανύπαρκτά τους,
οπότε ο καθένας ψάχνει να βρει από κάπου να πιαστεί και να γουστάρει,
ειδάλλως δεν παλεύεται το θέμα,
από κάπου να πιαστούμε και να γουστάρουμε, αυτό μόνο και μόνο αυτό,
ειδάλλως θα μας κατασπαράξει η κατάθλιψη, αδέλφια,
να βρούμε τρόπους να χύνεται η ντοπαμίνη στον εγκέφαλο,
κι αν αυτή για να χυθεί χρειάζεται να εφευρίσκουμε διαρκώς
μύθους ζωοποιούς,
κι αν η εφεύρεσή τους δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο,
υπάρχουν πάντα κι οι μικρές απολαύσεις,
μικρές αλλά όχι ασήμαντες,
μικρές αλλά ικανοποιητικές,
γιατί κάτι ολοκληρωτικά εύφορο εκκρίνεται στον εγκέφαλο
με το «Γιώργο γερά να φύγει η δεξιά»,
εκατομμύρια Έλληνες χαμογέλανε ολόκληροι
σε αυτό το μεγαλειώδες άκουσμα,
ή μπορείς πχ να δεις κάτω - κάτω στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της Sportday το
«ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ
ΠΗΡΕ ΣΟΤΕΛΟ»
ποιός Καπό, δεν υπάρχει αναφορά σε κανέναν Καπό,
ζήτω ο εκάστοτε Cappo του ελληνικού ποδοσφαίρου
και οι διάσπαρτοι Κάποι της ελληνικής επαρχίας,
ΠΗΡΕ ΣΟΤΕΛΟ λοιπόν,
καλή σταδιοδρομία στη φιλόξενη χώρα μας Σοτέλο,
σε σένα και την οικογένειά σου,
ή αν ούτε το Γιώργο γερά ούτε το πήρε Σοτέλο μπορεί να σε γεμίσει,
υπάρχει πάντα κι η διαφήμιση με τη Στανίση,
για την οποία πρέπει να γίνει κατανοητό το εξής,
πως είναι ακριβώς μέσα στο πνεύμα του Ταραντίνο,
πως τα παστίς του Ταραντίνο βρίθουν αντιστοίχων Στανισών,
αναστατώνομαι - αναστατώνομαι,
αναστατωθείτε - αναστατωθείτε,
δείξτε ότι είστε ακόμα ψυχικά ζωντανοί,
ζήστε τις μικρές σας ντοπαμίνες
στο κέντρο και τις συνοικίες.