το γράμμα που ΄χα τάξει

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τρόπος να ακούς ένα τραγούδι παρά ασταμάτητα. Κι αν δεν είναι καν ολόκληρο, κι αν είναι απλά μια στροφή του, καμιά φορά δεν αρκεί απλώς. Γίνεται κάτι περισσότερο από επάρκεια. Έπεσα χθες βράδυ σε αυτό το βίντεο και το βλέπω διαρκώς. Όλα μέσα του είναι όπως πρέπει να είναι.

Το πρόσωπο, το μέτωπο, ο λαιμός, οι φλέβες, το βλέμμα, η ευγένεια, η ένταση, το καταλάγιασμα, η φωνή, το φως, το σκοτάδι πίσω, η κιθάρα δίπλα, η μουσική παντού, η απώλεια, το αέναο παράπονο της ύπαρξης, η πλήρωση της τροπής του σε τέχνη.

Κι ήταν παιδί στα δέκα εφτά, που τώρα έχει πετάξει.

Ποιός θα σου δώσει, αγάπη μου, το γράμμα που ΄χα τάξει;

Αν αυτά ήταν οι πατρίδες, κανείς δεν θα σκότωνε ποτέ κανέναν.

Αν αυτά ήταν τα πλούτη, κανείς δεν θα απομυζούσε ποτέ κανέναν.

Ένα λεπτό και δέκα πέντε δευτερόλεπτα.

Πλένομαι και ξαναπλένομαι μέσα τους.

Ποιός θα σου δώσει, αγάπη μου, το γράμμα που ΄χα τάξει;