Η πίσω πλευρά

Με έφερε ο δρόμος κι έκανα μια γύρα έξω από το παλιό μου σχολείο. Και καθώς την έκανα, καθώς κοιτούσα αυλές και υπόστεγα, έφτασα κι έξω από αυτήν την πίσω πλευρά του. Κι ενώ όλες οι άλλες πλευρές, αυλές και υπόστεγα του σχολείου μού έφερναν στο μυαλό πράγματα, η πίσω πλευρά δεν μου έφερνε τίποτα· και δεν θα μπορούσε να μου φέρει, γιατί αυτή ήταν η πλευρά που δεν πήγαιναν τα καλά παιδιά. Ποιός ξέρει τί μυθικά πράγματα μπορεί να συνέβαιναν εκεί πίσω. Μαθητές μπορεί και να είχαν καπνίσει, μαθητές μπορεί και να είχαν φιληθεί. Ή μπορεί και τίποτα από όλα αυτά στην πραγματικότητα, αφού ό,τι και να έκαναν σε εκείνον τον πίσω κόσμο, ήταν ένας κόσμος που δεν επισκέφτηκα ποτέ· και χωρίς να μου λείπει κιόλας, χωρίς να με δελεάζει, χωρίς να τον βλέπω ως το απαγορευμένο μήλο. Η πίσω πλευρά απλά δεν με αφορούσε· ήμουν καλό παιδί. 

Και η εικόνα που μαθαίνεις να έχεις για τον εαυτό σου μικρός, είναι μια εικόνα από την οποία παίζει και να μην απαλλαγείς ποτέ μεγαλώνοντας, μια εικόνα αμετάπειστη, μια εικόνα που θα επιμένει να ισχύει μέσα σου ανεξαρτήτως αντικειμενικών συνθηκών, ίσως επειδή εξαρχής ενδοβλήθηκε ανεξάρτητα απ' τη δική σου αλήθεια.

Κι οι αλήθειες δεν είναι σαν τα ποτήρια: όταν είναι μισές, οι μεν μπορεί να τις δουν μισογεμάτες, οι δε όμως θα τις δουν εντελώς άδειες. 

Υπογραφή: Κ.Α.Ρ.Μ.Α.

(Κίνημα Αναγνώρισης Ριζοσπαστικά Μισοάδειων Αληθειών)