elpizw mia mera na me prose3eis

Μάλλον κάπως έτσι λειτουργεί ο έρωτας, όπως υπαινίσσεται ο -κατά πάσα πιθανότητα- έφηβος φίλος μας: ως μια ελπίδα προσοχής. Μπορούμε δηλαδή να τον δούμε να νιώθει, όσο εκείνη δεν τον προσέχει, αόρατος. Κι αυτός της επισημαίνει ακριβώς ότι είναι ορατός και υπαρκτός και αυθύπαρκτος και ξεχωριστός από όλους τους άλλους συμμαθητές. Υπάρχω, της λέει, είναι σαφές ότι υπάρχω, εγώ το ξέρω ότι υπάρχω, αυτό που βράζει μέσα μου με πείθει ότι υπάρχω, αλλά αν δεν σταθεί επιτέλους το βλέμμα σου επάνω μου, αν δεν με εντοπίσεις επιτέλους, αν δεν με προσέξεις επιτέλους, αν δεν καταλάβεις επιτέλους ότι είμαι άξιος της προσοχής σου, αν δεν αξιωθώ επιτέλους το βλέμμα σου, θα μένω πάντα κι εγώ με την αμφιβολία για το πόσο ορατός είμαι, για το πόσο ξεχωριστός είμαι, για το πόσο αξίζω να προσεχτώ. Πρόσεξέ με. Με το βλέμμά σου ανάσυρέ με από τους αόρατους. Κατάστησέ με ορατό, κατάστησέ με φωτεινό, βγάλε με στο φως. Δες με. Και βλέποντάς με εσύ, θα με δω επιτέλους κι εγώ. Χωρίς την αμφιβολία. Πρόσεξέ με - διάλεξέ με - δικαίωσέ με. Ο έρωτας είναι ένα διαρκές παιχνίδι ανασφάλειας, επιβεβαίωσης, ταυτότητας. Αν δεν σου αρέσω, αν δεν με προσέξεις, αν δεν με δεις, κλονίζομαι, κλυδωνίζομαι, αναρωτιέμαι. Γιατί όχι; Γιατί όχι εγώ; Τι δεν έχω εγώ; Ελπίζω μια μέρα να με προσέξεις, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να εξουδετερώσω το βλέμμα σου και την προσοχή σου. Άπαξ και με πρόσεξες, άπαξ και ξέρω ότι μπορείς να με δεις κι εσύ, η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Η επιβεβαιωμένη ταυτότητά μου αργά ή γρήγορα θα αναζητήσει νέα πεδία αναμέτρησης με βλέμματα. Η ζωή είναι ένα διαρκές παιχνίδι ανασφάλειας, επιβεβαίωσης, ταυτότητας, κι ο έρωτας ένα από τα δοκιμαστήριά της.