Το Κράτος

Αν η δολοφονία του Φύσσα έδειξε πως τα όρια του παρακράτους διευρύνονταν διαρκώς, η βασική απόφαση που πάρθηκε λίγες μέρες μετά έδειξε πως είναι το κράτος που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει όρια, πως εκείνο κινούσε, κινεί και θα κινεί τα νήματα, πως αν καταλήξει σε μια γραμμή δεν έχει κανένα ενδοιασμό να την πάει ως το τέλος της, δεν έχει καμία ενοχή για το πώς θα φανούν από εδώ και πέρα οι θεσμοί του και οι τρεις εξουσίες του.

Όπως ακριβώς δεν είχε ιδιαίτερες ενοχές και δρώντας όπως δρούσε πριν τη δολοφονία του Φύσσα. Υπό αυτή την έννοια, η απόφαση για τη φυλάκιση -ή, έστω, την προφυλάκιση- της Χρυσής Αυγής, όσο αλλαγή ρότας κι αν ήταν, ήταν ταυτόχρονα και αποτύπωση του ίδιου πνεύματος που διείπε τους θεσμούς όλα τα προηγούμενα χρόνια κατά τα οποία δεν είχαν ανακαλύψει την εγκληματική της υπόσταση και συνδιαλέγονταν μαζί της γλυκοκοιτώντάς την.

Το παρακράτος μπορεί να ανήκει πράγματι στη φυλακή, είναι όμως η ίδια η έννοια της φυλακής που καθιστά το κράτος τον διαρκή κυρίαρχο του παιχνιδιού. 

Και ίσως το πιο ανησυχητικό πίσω από τις επιμέρους λέξεις και τις επιμέρους αναδιπλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως άρρητα δηλώνει ότι θέλει να γίνει κι αυτός κράτος για λίγο, ότι θέλει να γίνει κι αυτός όσα σημαίνουν κράτος, ότι θέλει να αποκτήσει κι αυτός τη δυνατότητα να κινεί τα θεσμικά νήματα, ότι δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει να κλείσει το κράτος φυλακή.