H συγκίνηση βάσει ποσοστώσεων

Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι και συγκινούμαστε βάσει ποσοστώσεων. Σε πλοίο με πάνω από τετρακόσιους πενήντα επιβάτες που καίγεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τον ένα χθεσινό νεκρό τον παίρνουμε και με σχετική ανακούφιση. Όταν ο ένας γίνεται πέντε, ζοριζόμαστε κάπως, αλλά πέντε σκοτώνονται και σε τροχαίο. Όταν οι πέντε γίνονται οκτώ, τα πράγματα είναι μεν οριακά, αλλά ακόμη ίσως τηρουμένων των αναλογιών αποδεκτά, γάμησέ τα, αλλά οκ, αποδεκτά. Όταν δίπλα στους οκτώ πιθανολογούνται και λίγες δεκάδες άλλοι, τότε ξαφνικά αλλάζει η αντιμετώπιση μέσα μας, εδώ πια δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πλοίο που καιγόταν στη φορτουνιασμένη θάλασσα κι είχε ως αποτέλεσμα και κάποιους νεκρούς αλλά περισσότερο θα μας μείνει στο μυαλό το εντυπωσιακό γεγονός, εδώ πια έχουμε να κάνουμε με κανονικότατη ναυτική τραγωδία.

Τον ένα με ανακούφιση, τους πέντε οριακά, τραβώντας την στατιστική μας αναισθησία ως τα άκρα άντε και τους οκτώ· όλους αυτούς τους παίρνουμε. Κάποιες δεκάδες όμως όχι. Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι και συγκινούμαστε βάσει ποσοστώσεων. Κι αν όχι όλοι οι άνθρωποι, εγώ· δείξε μου για τι είδους συμβάν πρόκειται και θα σου πω από τι ποσοστό νεκρών και πάνω θα ταραχθώ. Από εκεί και πέρα μπορεί στις κινηματογραφικές οθόνες τα Ιντερστέλαρ να φαντασιώνονται μια ανθρωπότητα που κάνει τις διαστάσεις ό,τι θέλει με την τεχνολογία της, στην πραγματικότητα όμως η θάλασσα θα συνεχίζει να γελά σαρδόνια πάνω στην ανικανότητά μας να τη δαμάσουμε όταν αγριεύει, και κάπως έτσι στο νότιο άκρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού ένα πλοίο καίγεται αβοήθητο για δυο μέρες, γιατί είχε κύμα πολύ και καπνό πολύ και το διαστημόπλοιο του ΜακΚόναχι ήταν απασχολημένο στις οθόνες να βγάζει λεφτά, όπως λεφτά έβγαζε και η ΑΝΕΚ και γενικά τα λεφτά πρέπει να συνεχίσουν να βγαίνουν, και μακάρι οι θάλασσες να είναι ήρεμες και όλα να πηγαίνουν πάντα καλά, να χαμογελά αστραφτερά η Όλγα, βοοειδώς ο Μιλτιάδης και ανέμελα οι Ιταλοί φρατέλι με τους αλέγρους καπετανέους τους.

Δέκα και τέσσερα για το Δεκατέσσερα

Mετά το 10, το 11, το 12 και το 13, για πέμπτη συναπτή χρονιά τοπ τεν. Από το δέκα ως το ένα οι αγαπημένες ταινίες της χρονιάς είναι:

10) «Στο Σπίτι»: H Nάντια, η Γεωργιανή οικιακή βοηθός που μένει μαζί με τον Στέφανο και την Εύη δώδεκα χρόνια. Που η Εύη την βλέπει σαν αδελφή της. Που μεγάλωσε τη δωδεκάχρονη κόρη τους. Που είναι πια μέλος της οικογένείας τους. Που με τον Στέφανο δεν έχουν σχέση εργαζόμενου - εργοδότη, αλλά ευεργετούμενου - ευεργέτη. Μέχρι που εν μέσω της οικονομικής κρίσης αρρωσταίνει. Καίρια όσο ίσως καμία άλλη πρόσφατη ελληνική, η ταινία του Αθανάσιου Καρανικόλα μιλά για την πραγματικότητα της εποχής της κρίσης, την αντιδιαστέλλει με την πραγματικότητα της προ κρίσης εποχής και ξεκαθαρίζει πως δεν χρειάζεται να είσαι παλιάνθρωπος για να φερθείς σαν αφεντικό που κοιτάει το συμφέρον του και μόνο. Η σκυφτή φιγούρα και το όχι σκυφτό βλέμμα της Μαρίας Καλλιμάνη χαράσσονται στο μυαλό.  

9) «Ida»: Στην Πολωνία του 1960 μια νέα κοπέλα που έχει ζήσει όλη της την ως τώρα ζωή σε μοναστήρι και είναι έτοιμη να δώσει τους όρκους της για να ζήσει εκεί κα όλη την υπόλοιπη, συναντά τη θεία της που έχει ζήσει από την αντίσταση στους ναζί ως το να γίνει κορυφαίο σταλινικό στέλεχος που έστελνε κόσμο στο θάνατο μέχρι τώρα με την αποσταλινοποίηση την υποβίβασή της σε κατώτερο αξίωμα. Μια γυναίκα στρατευμένη σε ένα θρησκευτικό και μια σε ένα πολιτικό σύστημα. Αλλά το τί συμβαίνει στην ταινία είναι τελικά το λιγότερο σημαντικό. Το πώς κινηματογραφείται αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που κάνει την ασπρόμαυρη ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι ένα μεγάλο καλλιτεχνικό επίτευγμα.

8) «Ιnside Llewyn Davis»: Μήπως οι αδελφοί Κοέν είναι οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες στην ιστορία του αμερικάνικου κινηματογράφου; Nα μια ερώτηση που πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε στους εαυτούς μας. Για το τί θέλει να μιλήσει μια ταινία των Κοέν δεν μπορείς να είσαι βέβαιος παρά μόνον αφού πέσουν οι τίτλοι του τέλος. Ακόμα και τότε μάλλον θα είναι πολύ νωρίς. Στον αντίποδα του δήθεν, οι Κοέν φτιάχνουν ταινίες τόσο πολυεπίπεδες σεναριακά που είναι σχεδόν νομοτελειακό να τις υποτιμάς στην πρώτη παρακολούθησή τους. Η καριέρα του Ντέιβ Βαν Ρονκ είναι σε τόσο μεγάλη κατιούσα που απόψε θα χρειαστεί να μοιραστεί τα έσοδα του μαγαζιού με τον Ντίλαν, οι Κοέν είναι μαζί οι Ντίλαν και οι Ντέιβ Βαν Ρονκ του σινεμά, είναι μαζί το εκρηκτικό ταλέντο της σκηνής τους και οι παραγνωρισμένοι αγαπημένοι των μυστών.

7) «Νymphomaniac»: Ο ορισμός της άνισης ταινίας, καθώς περιέχει από την μία κεφάλαια μπανάλ και ασήμαντα, και από την άλλη κεφάλαια που κανένας άλλος δημιουργός εκτός του Τριερ δεν θα μπορούσε να είχε συλλάβει. Η σκηνή π.χ. με τους δύο Aφρικάνους μετανάστες εραστές της Τζο είναι ιδιοφυής, καθώς ο Τρίερ παίρνει μια κλασική σεξουαλική φαντασίωση και την μετατρέπει σε υπαρξιακό καλαμπούρι. Μια φωτογραφία της σκηνής ήταν από αυτές που είχαν κυκλοφορήσει περισσότερο και δημιουργούσε στους θεατές την προκατειλημμένη υποψία ότι θα συνιστούσε μια από τις πιο προκλητικές με όρους σεξουαλικής απεικόνισης σκηνές της ταινίας. Η Τζο θέτει ως προαπαιτούμενο να μην μιλά τη γλώσσα των ανθρώπων αυτών και να βρίσκεται έτσι εξ ορισμού εκτός του βασιλείου της γλώσσας κατά την σεξουαλική επαφή μαζί τους. Καθώς όμως οι δυο τους τσακώνονται γυμνοί στη γλώσσα τους, η Τζο κοιτάζει τους σηκωμένους μαύρους φαλλούς τους, που έτσι απομυθοποιούνται, το μέγεθος και το χρώμα τους παύει να έχει τη συμβολική και φαντασιωτική του σημασία, παύει να έχει την κυρίαρχη σημασία που θα είχε σε οποιαδήποτε ερωτική σκηνή, μετατρεπόμενο σε ένα ακόμα κομμάτι σώματος, για την ακρίβεια σε ένα ακόμα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του ψυχοσωματικού συνόλου που είναι ο άνθρωπος, στο οποίο κυριαρχεί η γλώσσα και ο λόγος. Μπροστά στο Λόγο όλα είναι αστεία και δευτερεύοντα, να βγεις από το σύστημα της γλώσσας δεν γίνεται, ο άνθρωπος δεν κάνει σεξ ποτέ μόνο ενστικτωδώς και μόνο υπακούοντας στην φύση του, αυτού του είδους τη σχεδόν ζωώδη απελευθέρωση δεν μπορεί ποτέ να τη βιώσει, τα γεννητικά του όργανα θα είναι πάντα δέσμια του συστήματος των νοημάτων και των εννοιών του ανθρώπινου λόγου.

6) «Her»: Είναι λιγότερο έρωτας ο έρωτας για κάποια που δεν βλέπεις, για κάποια που δεν έχει πρόσωπο και σώμα; Μπορεί να ονομαστεί έρωτας; Δε συμβαίνει συχνά ήδη στη δική μας τεχνολογική πραγματικότητα; Το να αγαπάς τον άλλο ως πνεύμα είναι κατώτερη ή μήπως ανώτερη μορφή έρωτα; Και η ανθρώπινη παρουσία, η ανθρώπινη αύρα, η φυσική υπόσταση του άλλου; Ο Γιόακιν Φίνιξ κάνει στην αρχή της ταινίας σάιμπερ σεξ με αληθινό άνθρωπο που μόλις γνώρισε σε τσατ ρουμ, και είναι σεξ μηχανικό, ψεύτικο και γελοίο. Αληθινό και γεμάτο συναίθημα είναι το σεξ που θα κάνει με τη «Σαμάνθα», το λειτουργικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που έχει αγοράσει. Ο Σπάικ Τζόνζι εφευρίσκοντας τον ρομαντισμό του αύριο μιλά ταυτόχρονα και για το πως τα γκάτζετ στα χέρια μας μετατρέπονται σιγά σιγά στην πιο εξαρτησιακή διαπροσωπική μας σχέση.

(Διακόπτουμε την αντίστροφη μέτρηση, για να παρεκβάλλουμε 4 εύφημους μνείες:

• Στο “Lego Movie” για την μεταμοντέρνα καρδιά που αποκαλύπτει στο τέλος του, καθώς μας δείχνει, πως όταν ένα παιδί παίζει και φτιάχνει ιστορίες είναι μαζί παιδί, καλλιτέχνης και θεός, είναι με μια λέξη δημιουργός, αλλά η δημιουργία είναι ακριβώς παιχνίδι και ελευθερία και φαντασία που υπερβαίνει σύνορα, καλούπια, περιορισμούς και είδη.
• Στο  “Snowpiercer” για την αριστουργηματική σκηνή στη γέφυρα Υekaterina. Τίποτα περισσότερο, δείτε την.
• στο “Boyhood” γιατί μας παρουσιάζει εν τοις πράγμασι την ιστορία όλων μας όπως τη δημιουργεί ο χρόνος, χρησιμοποιώντας το καταλυτικότερο ειδικό εφέ: την μεταμόρφωσή μας.
• Στο εκπληκτικό μονόπλανο του “Who goes there”, του επεισοδίου του “Τrue Detective” που ήταν μια ακόμη ένδειξη ότι ο Κάρι Φουκουνάγκα έκανε κάτι καινούριο στην νέα χρυσή εποχή της τηλεόρασης: καθιστά τη σκηνοθετική υπογραφή εξίσου καθοριστική με την υπογραφή του δημιουργού της σειράς)

5) «Foxcatcher»: Ο μεταμορφωμένος Μαρκ Ράφαλο, ο μεταμορφωμένος Τσάνιγκ Τέιτουμ, ο μεταμορφωμένος Στιβ Καρέλ, προσπαθούν να καταλάβουν ίσως και οι ίδιοι τι κάνουν σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη ταινία του Μπένετ Μίλερ. Άλλοτε παλεύουν μεταξύ τους, άλλοτε αγκαλιάζονται με αγάπη, άλλοτε προσβάλλει ο ένας τον άλλον, άλλοτε πληγώνεται ο ένας από τον άλλον, άλλοτε στηρίζει ο ένας τον άλλον. Δυο αδέλφια ολυμπιονίκες κι ο ζάμπλουτος εκκεντρικός ευεργέτης τους. Ποιός είμαι στα αλήθεια; Αυτός που λέει το μετάλλιό μου; Αυτός που λέει η περιουσία μου; Αυτό που βλέπει ο κόσμος σε μένα; Τι βλέπει ο κόσμος σε μένα; Ποιός είμαι στα αλήθεια; Ποιές σκιές μου πέφτουν τόσο βαριές; Γιατί χτυπάω το κεφάλι μου στον καθρέφτη; Γιατί ελευθερώνω τα καθαρόαιμα; Πότε θα με ζητωκραυγάσει στα αλήθεια το κοινό; Και ως τι;

4) «Locke»: Ένας άντρας που οδηγεί ένα αυτοκίνητο. Αυτό και μόνο αυτό θα μας δείξει ο Στίβεν Νάιτ. Αυτό και μόνο αυτό δεν είναι απλά αρκετό, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Ένας άντρας που οδηγεί ένα αυτοκίνητο αρκεί για να μας παραδώσει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Δεν θα τρακάρει, δεν θα τρέξει δαιμονιωδώς να προλάβει κάτι δραματικό, θα πηγαίνει πάντα στο επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας, ο οδηγός του ήταν άλλωστε πάντα τύπος και υπογραμμός, ο οδηγός του υπήρξε ο ορισμός του ανθρώπου που μπορείς πάνω του να βασιστείς και να χτίσεις. Και τώρα τα γκρεμίζει όλα. Ή μήπως όχι, ή μήπως προσπαθεί να χτίσει σταθερά ακόμη και στη πιο δύσκολη συνθήκη; Τι είδους αποφάσεις παίρνει αυτό το βράδυ και σε αυτό το ταξίδι ο Άιβαν Λοκ; Ένας άνθρωπος που παίρνει καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του: γιατί να ψάχνουμε τη δραματικότητα στις εξτραβαγκάντσες και στους εντυπωσιασμούς; Ουσία, πυρήνας, νόημα. Κι ο Τομ Χάρντι στο τιμόνι, να οδηγεί όπως δεν οδήγησε άλλος ποτέ.

3) «Αmerican Hustle»: Στην καλύτερη φάση της καριέρας του, ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ βρίσκεται ακριβώς εκεί που θέλει και φτιάχνει ακριβώς το σινεμά που έχει στο μυαλό και την καρδιά του. Παίρνει μια ιστορία ενός πραγματικού σκανδάλου κι αντιστρέφει το σημείο εστίασης,  χρησιμοποιώντας τα γεγονότα του σκανδάλου απλά ως πλαίσιο μέσα στο οποίο θα αναπτύξει την ψυχοσύνθεσή των ηρώων του. Βαθιά ανθρωποκεντρικός κινηματογράφος, ο Κρίστιαν Μπέιλ, η Έιμι Άνταμς, ο Μπράντλεϊ Κούπερ, η Τζένιφερ Λόρενς και ο Τζέρεμι Ρένερ συγκροτούν μια πινακοθήκη απόλυτα γόνιμη, μια πινακοθήκη όπου ο κάθε ένας από αυτούς τους ήρωες έχει σάρκα, οστά, αίμα, αντιφάσεις, δεν είναι άσπρος ή μαύρος όπως θα παρουσιάστηκε στην ειδησεογραφική κάλυψη του σκανδάλου, έχει μέσα του μια παλέτα χρωμάτων. Και αν κάτι μένει να αναρωτηθούμε, είναι αν ο μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που μπορεί να διακρίνει και να μιλήσει για την παλέτα των χρωμάτων που έχουμε μέσα όλοι μας ή μήπως ο μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που εφευρίσκει παλέτες που οι περισσότεροι από μας μέσα μας δεν έχουμε.

2) «Ιστορίες για Αγρίους»: Έξι ιστορίες εκδίκησης. Τρεις επαρκείς και ικανοποιητικές και τρεις  που ο εκθαμβωτικού ταλέντου Αργεντίνος σκηνοθέτης Νταμιάν Σιφρόν πατάει το γκροτέσκ γκάζι στο τέρμα και μας χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές. Στην αριστουγηματική ιστορία με τους οδηγούς που τσακώνονται στο δρόμο, γελάς, και την ίδια ώρα που γελάς, σου εντυπώνεται όλη η κωμωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η κλιμάκωση που φέρνει τον παραλογισμό. Ο Σιφρόν γελάει με τους ήρωές τους και ταυτόχρονα σέβεται το δράμα τους, ακριβώς επειδή γελάει μαζί τους. Το γέλιο δεν εκβιάζεται, βγαίνει αντικειμενικά από τα ολοένα και πιο παράλογα πράγματα που κάνουν. Ο Σιφρόν μας βάζει να γελάσουμε με το πόσο παρανοϊκά παράλογοι μπορούμε να γίνουμε μόλις ξυστεί λίγο η επιφάνεια του πολιτισμού. Δεν κρέμονται μόνο οι δυο τους από ένα γκρεμό, ολόκληρη η ανθρώπινη ύπαρξη κρέμεται από ένα γκρεμό, από τη στιγμή της σύλληψης ως τη στιγμή του θανάτου, οπότε και παύουμε επιτέλους να κρεμόμαστε. Κι αυτό, ναι, είναι αστείο.  

1) «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε»: Ο εαυτός μας και η κατασκευή του. Ο εαυτός της μικρής Έιμι και η αφήγησή του από τους γονείς της, συγγραφείς παιδικών βιβλίων βασισμένων στην μυθοπλαστική εκδοχή της παιδικής ηλικίας της κόρης τους. Ο εαυτός της ερωτευμένης Έιμι, ο εαυτός του φλερτ και της αρχής του έρωτα, ο καλύτερος δυνατός εαυτός της. Ο εαυτός της Έιμι που έχει δουλειά και ζει στη Νέα Υόρκη. Ο εαυτός της άνεργης Έιμι που ζει πια στην πόλη του άντρα της. Ο εαυτός της βαλτωμένης στο γάμο Έιμι. Ο εαυτός της Έιμι θύματος - ο εαυτός του κοριτσιού που εξαφανίστηκε. Ο εαυτός που προβάλλουν πια τα μίντια. Και ο εαυτός ο αληθινός της Έιμι. Ο αληθινός; Τι ακριβώς πάει να πει και από ποιές παραμέτρους κάθε φορά εξαρτάται; Και ο Νικ τι εαυτούς φέρνει σε αυτό το παιχνίδι; Ο Ντέιβιντ Φίντσερ παίρνει το ιδανικό σενάριο της Τζίλιαν Φλιν βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημά της και θα χορογραφήσει το τέλειο ανδρόγυνο τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις τηλεοπτικές κάμερες. Μια ταινία είδους, που μόνο ταινία είδους δεν είναι. Δεν έχουμε να κάνουμε με δεξιοτεχνία και μαστοριά, έχουμε να κάνουμε με εξαπάτηση και τέχνη.

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

Το διπλό καλό

To θρυλικό σλόγκαν «Ψεκάστε - Σκουπίστε - Τελειώσατε» αναβίωσε απόψε η ελληνική Δικαιοσύνη με το σκεπτικό: «Ψεκασμένοι; - Αρχειοθετείστε - Τελειώσαμε». Προτείνω μέχρι τις 29 του μηνός να αρχίσουμε να προσφέρουμε όλοι μας λεφτά σε βουλευτές για να ψηφίσουν Πρόεδρο. Δεν είναι ποινικά κολάσιμο, είναι αντίθετα τόσο ποινικά αδιάφορο που μπαίνει και στο Αρχείο σε χρόνο ντε τε. Εντάξει, αν τα δώσουμε και δεν μείνουμε μόνο στα λόγια, τότε ίσως να υπάρχει ένα ποινικό θέμα. Εκτός κι αν τα πάρει και δεν πει τίποτα βέβαια, οπότε θα έχει κάνει διπλό καλό: και στον τόπο που θα τον απαλλάξει από το άγος της πολιτικής αβεβαιότητας και στο πολίτευμα που δεν θα το έχει ρίξει στο βούρκο με τις καταγγελίες του.

Δεκάλογος για μια Δωροδοκία

1. Από τα δεδομένα της πρώτης προεδρικής ψηφοφορίας και τα γενικότερα πλην της υπόθεσης Χαϊκάλη δεδομένα, προσωπικά δεν μου προκύπτει να υπάρχει κάποιο εν εξελίξει σχέδιο εξαγοράς βουλευτών.

2. Υπό αυτή την έννοια, μπορεί να δει κανείς τις εδώ και καιρό προειδοποιήσεις και καταγγελίες για κουμπαράδες υπό δύο οπτικές γωνίες: χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που ρίχνουν σκιές και λάσπη στην πολιτική ζωή της χώρας ή εντελώς εύλογο φόβο που είτε λειτούργησε τελικά αποτρεπτικά είτε όχι (ακόμη δηλαδή και αν δεν θα υπήρχε ούτως ή άλλως τέτοιο σχέδιο), πάντως ως φόβος λόγο ύπαρξης είχε και με το παραπάνω. Σαφώς και η οπτική μου γωνία είναι η δεύτερη.

3. Δεν ξέρω αν τον Αποστολόπουλο τον έβαλε κάποιος από την Κυβέρνηση, αν τον έβαλε κάποιος πλησίον της Κυβέρνησης αλλά εν αγνοία της, αν τον έβαλαν επιχειρηματίες και τραπεζίτες, αν ήταν  αεριτζής που ενεργούσε μόνος του προσφέροντας καλές υπηρεσίες ελπίζοντας κάπου στην πορεία να κονομήσει, ή ποιός τελικά τον έβαλε. Εκείνο που στάνταρ ξέρω είναι πώς αν υπήρχε σχέδιο εξαγοράς και αν ήταν να βάλουν κάποιον, πρόκειται ακριβώς -ακριβώς όμως- για τον ανθρωπότυπο λαμόγιου που θα έβαζαν. Ποιός θα προσέγγιζε δηλαδή για τέτοιες δουλειές, αν όχι ένας άνθρωπος που εμπιστεύονταν και ήξεραν οι Χαϊκάληδες; Ο Χρύσανθος ο Λαζαρίδης; Ο Μιχάλης ο Σάλλας;

4. « Όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα»: να λοιπόν, που η ατάκα η οποία σημάδεψε ολόκληρη την σημιτική εποχή, αλλά προϋπήρχε αυτής και επιβίωσε και μετά από αυτήν, έρχεται να καγχάσει φαρδιά - πλατιά στα μούτρα μας. Έχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση όπου ο βουλευτής πήγε και ξαναπήγε στον εισαγγελέα, έχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση που κλήθηκε η Ασφάλεια στο σπίτι του βουλευτή για να συλλάβει επ' αυτοφώρω τον δωροδοκούντα αλλά αυτός -προφανώς ειδοποιηθείς- τελευταία στιγμή την έκανε, έχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση όπου έχει καταγραφεί η συνομιλία κι εκεί ο Αποστολόπουλος λέει όσα λέει, όμως την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι ήσσον και γραφικό, επειδή είναι ασόβαρος ο Χαϊκάλης και ψεκασμένος ο Καμμένος. 

5. Άρα, υποθετικά μιλώντας, win - win είναι το να πας να λαδώσεις ασόβαρο τύπο. Αν αυτός τα πιάσει όλα καλά. Αν δεν τα πιάσει το θέμα που θα παίξει στα ΜΜΕ είναι πόσο ασόβαρος είναι και άρα ανάξιος να δωροδοκηθεί στα σοβαρά. 

6. Καμία αντίρρηση, οπερέτα να βγαίνει η υπόθεση στο φως μέσω Λαζόπουλου, οπερέτα να πηγαίνει το υλικό στον Λαζόπουλο για να καθαρίσει τους βόμβους, αλλά όταν στην υπόθεση δωροδοκίας βουλευτή εσύ μας δείχνεις τον Λαζόπουλο, ο μόνος λόγος είναι γιατί δεν θες να μας δείξεις την υπόθεση δωροδοκίας. Αν τα τελευταία χρόνια το τηλεκήρυγμα του Λαζόπουλου ήταν φιλομνημονιακό, θα τον είχαν ανακηρύξει όγδοο σοφό της αρχαιότητας, θα ήταν τώρα υποψήφιος Πρόεδρος της δημοκρατίας και θα μας εγκαλούσαν για το πόσο σκανδαλώδες είναι να μην ψηφίζεται μια τέτοια θεόρατη μορφή του πνεύματος που τιμά την Ελλάδα. Λίγο πολύ στην προ μνημονίου εποχή με τόσο δέος και τόσο αποθεωτικά αντιμετωπιζόταν. Το αισθητικό τους πρόβλημα προέκυψε όταν δεν τους βόλεψε η πολιτική του θέση.

7. Ανεξάρτητα από το τί τελικά θα αποδειχθεί και τί όχι, η χθεσινή ημέρα, 19η Δεκεμβρίου του 2014, πρέπει να μείνει στην ιστορία λιγότερο ίσως για την αποκάλυψη μιας απόπειρας δωροδοκίας βουλευτή και περισσότερο για τη λυσσαλέα άμυνα και αντίσταση και εχθρότητα και παραπειστικότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε η καταγγελία από όλα τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία σχεδόν το πήραν προσωπικά, λες και εκείνα κατηγόρησαν ότι πήγαν να δωροδοκήσουν. Δεν σταματά να με εκπλήσσει και δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο απόλυτα και ολοκληρωτικά εξευτελισμένο είναι το εκπεμπόμενο δημοσιογραφικό προϊόν.

8. Από Βουδούρηδες, Παραστατίδηδες, Τζάκρες, Μιχελογιαννάκηδες και άλλους τέτοιους μόνο να χάσεις έχεις ως παράταξη. Σου προσφέρουν ψίχουλα και σου παίρνουν πάρα πολλά, πολύ περισσότερα ίσως από όσα φαντάζεσαι. Μετά και την τρίτη προεδρική ψηφοφορία η θέση τους είναι στα σκουπίδια.

9. Την ίδια ακριβώς εποχή που ο υπερκοριός της ΕΥΠ μπορεί να σε γράφει πια όταν πας για κατούρημα και που οι «νόμιμες συνακροάσεις» έχουν γίνει ψωμοτύρι, εκτός από το μονοπώλιο της βίας, το κράτος έχει αποκτήσει και το μονοπώλιο της υποκλοπής. Υπάρχει φαίνεται κάπου στο αξιακό και νομικό μας σύστημα κάποιο ιερό δικαίωμα ιδιωτικότητας και απορρήτου όταν πας να κάνεις το πολίτευμα μπουρδέλο αποπειρώμενος να δωροδοκήσεις βουλευτή.

10. «Διαφωνώ με την πρόθεσή σου να εξαγοράσεις βουλευτή, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να μείνει η μεταξύ σας συνομιλία ιδιωτική και να μην μεταδοθεί δημόσια». Οργουελταίρος.

Πολιτική αβεβαιότητα

Πολιτική αβεβαιότητα: ολέθριων οικονομικών επιπτώσεων μέγεθος, που οδηγεί στην έλλειψη εμπιστοσύνης από τις αγορές και τους δανειστές, το οποίο ακόμη και αν βρίσκονταν τώρα οι 180, θα μας επισκεπτόταν πάλι το αργότερο σε 18 μήνες, καθώς η πολιτική αβεβαιότητα είναι η παιδική ασθένεια της δημοκρατίας, του παρωχημένου αυτού πολιτεύματος, στο οποίο ο λαός αποφασίζει πως προτιμά την μία ή την άλλη οικονομική πολιτική, ενώ είναι απόλυτα σαφές ότι δεν υπάρχει μία ή άλλη, υπάρχει μόνο μία, και για αυτό πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις να ομονοήσουν στα βασικά και τα στοιχειώδη, στο ότι δηλαδή μπορεί να έχουν ίσως διαφορετικές απόψεις σε κάποια δευτερεύοντα θέματα, αλλά οικονομικά θα κάνουν μόνο αυτό που επιβάλλει η πραγματικότητα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Ένα κι ένα κάνουν δύο

Πριν πέντε χρόνια προσπάθησαν να μας πείσουν -και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν- πως μπροστά στην πραγματικότητα των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών το πολιτικό μπλα μπλα είναι άνευ σημασίας. Ήταν η οικονομία που είχε πια το πάνω χέρι ως πραγματικότητα και απέναντι σε αυτήν την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα η πολιτική όφειλε βασικά να κάνει ένα πράγμα: να τη δει, να την αποδεχτεί ως τέτοια, να συμβιβαστεί με όσα εκείνη υπαγόρευε.

Πέντε χρόνια μνημονίου αργότερα, πέντε χρόνια μεταρρυθμίσεων αργότερα -που σημειωτέον επιβλήθηκαν από εμφανιζόμενη ως τεχνοκρατική τριμερή, που επιβλήθηκαν από οικονομολόγους ως οικονομικά φάρμακα μιας άρρωστης οικονομίας μακριά πια από τα φληναφήματα της πολιτικής διαχείρισης του επιστημονικού αυτού πεδίου που καλείται οικονομία- τί μας λένε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος από την προηγούμενη Δευτέρα και τί μας είπε κατά λέξη ο Στουρνάρας σήμερα: «Η κρίση των τελευταίων ημερών δεν έχει οικονομικά αίτια, αλλά αμιγώς πολιτικά, τα οποία σχετίζονται με τη δυνατότητα της παρούσας βουλής να εκλέξει πρόεδρο». Οικονομικά λοιπόν κατά την αφήγηση αυτή τα πράγματα πάνε αν όχι μια χαρά, πάντως πάρα πολύ καλά, πάρα πολύ καλύτερα από το παρελθόν, αλλά υπάρχει στον ορίζοντα ένα πολιτικό πρόβλημα που τα τινάζει όλα στον αέρα. Προσωπικά καθόλου δεν θα διαφωνήσω με την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Απλά ας δεχτούν κι αυτοί αναδρομικά πως τόσο πριν πέντε χρόνια όσο και πάντα η οικονομία δεν ήταν, ούτε είναι, ούτε ποτέ θα είναι, η μόνη φυσική πραγματικότητα ή μια μεταφυσική θεότητα, η οικονομία είναι ο τρόπος που αποφασίζουν οι κοινωνίες να παράξουν και να μοιράσουν τα αγαθά τους, ο τρόπος με τον οποίον αποφασίζουν πολιτικά οι κοινωνίες να πορευθούν και να ζήσουν.

Πέντε χρόνια λοιπόν μνημονιακών κυβερνήσεων που εφάρμοσαν μνημονιακές πολιτικές δεν κατόρθωσαν να μας βγάλουν από τα μνημόνια, πέντε χρόνια που έκαναν ό,τι τους έλεγαν δεν ήταν ικανά να ικανοποιήσουν τους δανειστές μας, δεν στάθηκαν αρκετά να πουν οκ, περάστε στην επόμενη φάση, έστω και αν και αυτή η επόμενη φάση θα ήταν απλά ένα λίγο πιο χαλαρό μνημόνιο με άλλο ή και ακριβώς το ίδιο όνομα. 

Εάν λοιπόν τελικά πάμε σε εκλογές το βασικό δίλημμα θα είναι το εξής: εάν δεν τους κάνουν ούτε οι δικοί τους, εάν ούτε το πολιτικό προσωπικό που συμμορφώθηκε επί πέντε χρόνια σε ό,τι του ζήτησαν δεν μπόρεσε να τους καλύψει, τότε τί ακριβώς θέλουν; Ένα ακόμη πιο πρόθυμο; Είναι αυτό δυνατόν; Όλοι το ξέρουμε πως όχι, αντικειμενικά δεν είναι. Ακόμη ριζικότερες μνημονιακές αλλαγές για να χορτάσουν; Αφού δεν χορταίνουν. Αφού τελικά δεν γίνεται να είναι το πρόγραμμά τους λάθος και ο νεοφιλελευθερισμός του λάθος και η γερμανοκρατία τους λάθος, αφού λάθος τελικά θα αποδειχθεί πως ήταν ότι μας δέχθηκαν κάποτε στη νομισματική τους ένωση και εμάς και όποιους άλλους αποφασίσουν στην πορεία ότι τους είναι βαρίδι.

Πέντε χρόνια μετά ο ελληνικός λαός δείχνει δημοσκοπικά έτοιμος να ψηφίσει ένα αριστερό κόμμα. Εκείνο με μια σειρά κινήσεις του την τελευταία διετία έδειχνε διατεθειμένο να βάλει μπόλικο νερό στο κρασί του και απλά να διαπραγματευθεί αληθινά. Και αυτό κρίθηκε από τους δανειστές μας απαράδεκτο και αυτό κρίθηκε από τα τεχνοκρατικά διευθυντήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης πολιτικά σκανδαλώδες και για αυτό σχηματίζεται τώρα ένα σκηνικό παγίδευσης ώστε να έρθει η νέα κυβέρνηση στην εξουσία και να της πουν υπόγραψε μέσα σε δυο βδομάδες όσα δεν υπέγραψαν καν οι άλλοι ή σου κόβουμε τα πόδια.

Ε, κόφτε τα μας. Αλλά αν μας τα κόψετε δεν θα μας τα κόψετε επειδή κουβαλάμε έναν μολυσματικό ιό, αλλά είτε επειδή πέντε χρόνια σωτηρίας της χώρας και επιτυχίας ήταν ένα τεράστιο οικονομικό ψέμμμα, είτε επειδή δεν ανέχεστε οι λαοί να ψηφίζουν μια κυβέρνηση που δεν σας αρέσει.  

Είτε είστε λοιπόν οι απόλυτοι οικονομικοί απατεώνες, είτε ό,τι πιο αντιδημοκρατικό έχει γνωρίσει η Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

This be the post

Με το που γεννήθηκε του έστειλαν τηλεγράφημα: 

We will fuck you up -  Στοπ -

Υπογραφή "Υοur mum and dad" - Στοπ.

Θεώρησαν πως έτσι ήταν καλυμμένοι·

άλλωστε δεν ήξερε ακόμα να διαβάζει

ή να αναλύει γιατί είναι όπως είναι

(κι όχι για παράδειγμα κάπως αλλιώς,

με ένα διαφορετικό φακ απ,
εκ διαφορετικών γονέων εκπορευόμενο).

   Έτυχε να πεθάνει νέος,

he may not meant to, but he did.

Aποπειράθηκε να αναστηθεί πολλάκις,

αλλά Θεός δεν ήταν,

εκτός από κάποιες λίγες φορές στη φαντασία του

κι από ακόμη λιγότερες στη φαντασία κάποιων άλλων,

την άλλοτε φωτεινή

κι άλλοτε ολοσκότεινη.

This be the post είπε,

αλλά δεν υπήρχαν πια ποστ,

ούτε Επιθυμία και Λόγος να τα γεννούν

σαν μαμ και νταντ,

σαν γεννήτορες και γαμητές τους,

φορτώνοντάς τα αθελά τους

τα προπατορικά κουσούρια τους

(όπως για παράδειγμα τα ποστ εκείνου

που ήταν φωνή και σιωπή μαζί,

που ήταν δηλαδή φωνή 

άνευ ήχου φυσικού και παρουσία φυσικής,

άνευ άρα της φυσικής ενόχλησης

που ίσως εκ γενετής συνιστούσε).

Η ντροπή.

Οι λέξεις που έντυναν τον γυμνό βασιλιά

τώρα γίνονται παιδί που κραυγάζει

«γύμνια».

Η ντροπή·

και το νάρκισσου το υπέρ βωμών και εστιών κατενάτσιο
 (η λέξη «νάρκισσος» είναι ως γνωστόν σύνθετη,

αποτελούμενη από το ουσιαστικό «νάρκη»

και το ακρωνύμιο «sos»).

 Η ντροπή.

   Όταν νομίσει πως τα κατάλαβε όλα

θα σταματήσει να γράφει

και θα αρχίσει να τραγουδά αγγελόφωνα

ποιήματα αγγλόφωνα,
προπλάσματα λέξεων

και προπάντων ήχους βρεφικούς.

Κι αν θα είναι ήδη αργά,

αν θα έχει γίνει προ πολλού irrelevant

σε οτιδήποτε αφορά τους άλλους,

θα είναι ταυτόχρονα και νωρίς,

αφού ποτέ δεν είναι αργά

να γίνεις σχετικός για τον εαυτό σου,

αφού ποτέ δεν είναι αργά

να φτιάξεις τη σχέση σου με εσένα

και να πάψεις να ντρέπεσαι

που είσαι εσύ.
Η ντροπή.

ταινίες

H άρνηση της τροφής ως μέσο

Μια γελοία ζωή

Χαίρομαι που ακούω ότι είσαι καλά

Το μπαλάκι που πετιέται

Αγάπη ή Δέος;

 Kαι μετά;

Η επανεύρεση του νοήματος

Δημοκρατία σημαίνει αυτό που τελικά συνέβη σήμερα. Πρώτα και κύρια δημοκρατία σημαίνει ουσία. Απαραίτητος, ενδεχομένως κι απόλυτα απαραίτητος ο τύπος, αρκεί να την υπηρετεί και να μην την αποδιώχνει. Τύποις λοιπόν αν πέθαινε ο Νίκος Ρωμανός την ίδια δημοκρατία θα εξακολουθούσαμε να έχουμε. Προφανέστατα και δεν θα την είχαμε. Όπως άλλη δημοκρατία είχαμε πριν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου κι άλλη μετά. Όπως ακόμη πιο προφανώς άλλη δημοκρατία είχαμε πριν την έλευση της τρόικας και των μνημονίων και εντελώς, μα εντελώς, μα εντελώς άλλη -και μάλιστα όχι μόνο ουσία αλλά και τύποις- μετά.

Μακάρι η σημερινή ημέρα ανακούφισης και χαράς, να αρχίσει να σημαίνει την επανεύρεση ενός νοήματος κι ενός συστήματος αξιών που το πολίτευμα έδειχνε να είχε εκχωρήσει. Και δεν έχει σημασία αν με όσα λέω διαφωνεί ο ίδιος ο Ρωμανός και η μερίδα της πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκει. Ή μάλλον έχει θετική σημασία. 

«O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Όχι η επιβολή του νόμου και της τάξης, ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου· αυτό συνιστά την καρδιά του πολιτεύματος. Όποιου δεν του αρέσει ας πάρει τα τανκς του και ας επιβάλλει άλλο. Όχι η ισοπέδωση των ασθενέστερων ανθρώπων στο όνομα οποιασδήποτε δημοσιονομικής πειθαρχίας και υποταγής στις «αφόρητες πιέσεις των δανειστών μας», ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου· αυτό συνιστά την -βάναυσα τρωθείσα- καρδιά του πολιτεύματος.

Όπως βρέθηκε τρόπος να ιεραρχηθεί υψηλότερα όλων η αξία μιας ανθρώπινης ζωής, έτσι πρέπει να βρεθεί τρόπος να ιεραρχηθεί υψηλότερα όλων ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του κάθε Έλληνα πολίτη, που είναι πάνω απ' όλα πολίτης μιας δημοκρατίας και όχι μιας αποικίας χρέους, που η αξία του δηλαδή δεν είναι οικονομικό αλλά άλλης τάξης μέγεθος, που η αξία του πρέπει να μπει πάνω από τις κάθε μορφής κτηνωδίες, είτε αυτές διεκπεραιώνονται από όσους φορούν τη στολή των οργάνων καταστολής είτε αυτές διεκπεραιώνονται από όσους φορούν τα κοστούμια των εκπροσώπων της τρόικας. 

Η κορακοζωή εδώ τελειώνει

Mερικά σαξές στόρι είναι τόσο επιτυχημένα που παίρνουν παράταση και για τη νέα χρόνια, πιθανότατα όχι επίτηδες αλλά εξ ανάγκης, ωστόσο δεν είναι καθόλου απαραίτητο η πλήρης ανατροπή (έως το σημείο του εξευτελισμού) του αρχικού σχεδιασμού τους να τους βγει σε κακό, αντίθετα, αν στηρίζονταν στις τεράστιες επιτυχίες τους και την ευημερία που έφεραν στη χώρα, τότε ήταν που θα πήγαιναν εντελώς άκλαφτοι, τώρα όμως η επανάληψη του παλιού μεγάλου σουξέ στόρι του 12, του χάους που θα έρθει αν φύγουν, του τραπεζικού κραχ, της φυγής των κεφαλαίων κλπ, μπορεί να μην αναιρέσει τη δική τους άκλαφτη φυγή, έχουν όμως τη βάσιμη πεποίθηση ότι θα ψαλιδίσει όσο χρειάζεται την εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, αν υπάρχει μια και μόνη ελπίδα να διαπραγματευθεί με τον τρόπο που πρέπει και με τίποτα λιγότερο από αυτόν, είναι αν στερηθεί το άλλοθι του ότι δεν είναι αυτοδύναμος και ότι άρα οφείλει να συμβιβαστεί πρώτα εσωτερικά με τον όποιο κυβερνητικό του εταίρο και ύστερα να περάσει στο δεύτερο επίπεδο του εξωτερικού συμβιβασμού.

Αλλά ίσως και να προτρέχουμε. Ας μην ξεγράφουμε ακόμη εντελώς το ενδεχόμενο εύρεσης των προθύμων 180, ας μην ξεγράφουμε ακόμη εντελώς τη δυνατότητα παράτασης της κορακοζωής τους. 

Παριστάνοντας τους αναρχικούς

Μπορώ να καταλάβω τους εντελώς δεξιούς και τους απλά σκατόψυχους, αυτούς δηλαδή που είτε θέλουν να πεθάνει ο Ρωμανός, είτε δεν θα τους πειράξει αν πεθάνει, είτε θα τους πειράξει μεν αλλά έχουν αποφασίσει πως ιεραρχούνται άλλα αγαθά πάνω από τη ζωή του, είτε τους πειράξει - δεν τους πειράξει θα σπεύσουν να αποδώσουν το θάνατό του σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από το κράτος.

Μπορώ να καταλάβω αυτούς που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο «δεν ασχολούνται με την πολιτική», αυτούς που θα πληροφορηθούν μετά τον θάνατό του την ύπαρξή του και την απεργία του, αυτούς που μπορεί να πουν επί του θέματος την μια ή την άλλη άποψη αλλά βασικά δεν ασχολούνται με αυτά και δεν θα ασχολούνται είτε πάρουν την εξουσία συνταγματάρχες Έλληνες είτε συνταγματάρχες Γερμανοί είτε συνταγματάρχες εξωγήινοι, αυτοί θα ασχολούνται με τη δουλειά τους, τα προσωπικά τους, τα κουτσομπολιά και τα χόμπι τους, πάντως όχι, δεν θα ασχολούνται με την κοινωνία και την πολιτική, θα παραμένουν φανατικοί ιδιώτες.

Μπορώ να καταλάβω τους σαν τον Ρωμανό, όσους εμπνέει συνολικά και όχι περιστασιακά και λόγω μόδας ο Ρωμανός, όσους το βλέπουν συνολικά με όρους ρήξης, όσους το ζουν συνολικά σαν ρήξη.

Μπορώ να καταλάβω δυσκολότερα εμάς, όποιοι κι αν είμαστε εμείς, αυτό το απροσδιόριστο και ίσως διαρκώς μεταβαλλόμενο αναλόγως ηλικίας και ταξικών συνθηκών εμείς, που θέλουμε να είμαστε κι εντός κι εκτός κι επί τ' αυτά, και με τον Ρωμανό αλλά και με τα σπίτια μας, και με τον αναβρασμό, την οργή και το ξέσπασμά της αλλά τελικά - τελικά και με την κάποια τάξη, και με την έκρηξη αλλά και με την κοινωνική ειρήνη, και με το ένα και με το άλλο, και δεν ξέρω τελικά με τί είμαστε, ίσως είμαστε με τους μπάτσους κατά βάθος, σίγουρα όχι τους τωρινούς, σε καμία περίπτωση τους κτηνώδεις τωρινούς, αλλά με τους διαχρονικούς ίσως ναι, κι αύριο που μπορεί να έρθουμε στην εξουσία εμείς ίσως δούμε και τη δική τους αναγκαιότητα με άλλο μάτι, δεν γίνεται να επικρατεί και αναρχία, δημοκρατία έχουμε, θεσμούς έχουμε, νόμους έχουμε, το μόνο που μένει είναι να τους εφαρμόζουμε δίκαια κι ανθρώπινα κι αλληλέγγυα κι αριστερά.

Γιούνκερ Θεέ, πάρε τις ΠΑΕ

Στον μαινόμενο πόλεμο Μαρινάκη – Μελισσανίδη, υποθέτω πως λίγοι φανατικοί οπαδοί παίρνουν ευθέως το μέρος του ενός ή του άλλου και πως οι περισσότεροι δεν παίρνουν το μέρος κανενός, είτε νιώθοντας έκπληξη και ανακατωσούρα στο στομάχι, είτε πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα τον μιθριδατισμό τους και τον κυνική θεώρηση των πραγμάτων, χαρακτηριστικά στα οποία το ίδιο το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου τους εκπαίδευσε. Νομίζω όμως πως εν προκειμένω η προσφορότερη στάση είναι να πάρουμε το μέρος και των δύο, είναι αυτή την φορά να δώσουμε όσο περισσότερο δίκιο και στους δύο, λέγοντας «Να αγιάσει το στόμα σου, Βαγγέλη», «Να αγιάσει το στόμα σου, Δημήτρη», μόνο τα δικά σας αγιασμένα στόματα μπορούν να πιάσουν το όνομα του άλλου. Αν δεν μπορεί να μιλήσει κανένας άλλος για τον Μελισσανίδη με αυτόν τον τρόπο, ας μιλήσει τουλάχιστον ο Μαρινάκης. Κι αν δεν μπορεί να μιλήσει κανένας άλλος για τον Μαρινάκη με αυτόν τον τρόπο, ας μιλήσει τουλάχιστον ο Μελισσανίδης. Ας γίνει μια τίμια μάχη μεταξύ αυτών των επιφανών εκπροσώπων της οικονομικής εξουσίας και ας κερδίσει ο καλύτερος. Ή ας γίνει μια άτιμη μάχη και ας κερδίσει ο χειρότερος. Κι όλες οι υπόλοιπες εξουσίες ας κάνουμε χάζι και εξέδρα. Η δικαστική να παρακολουθεί διακριτικά και με κατανόηση, η νομοθετική να είναι σε ετοιμότητα να βάλει καμιά άσχετη υπέρ τους τροπολογία, η εκτελεστική να συναγελάζεται και να απονέμει πλακέτες, ο Τύπος να σφυρίζει κλέφτικα (ή έστω επιχειρηματικά) κι όσο για τον κυρίαρχο ελληνικό λαό (που ψήφισε άλλωστε σαρωτικά Θρύλο στον Πειραιά και Μπέο στο Βόλο) πάντα θα θέλει για την ομάδα της καρδιάς του έναν Τίγρη ή έναν Μαρινάκη, έναν Κόκκαλη ή έναν Δημητράκη Γιαννακόπουλο, να την προστατεύουν και να την ισχυροποιούν.

Τις τελευταίες δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει λειτουργήσει ως ένας τεράστιος διαφθορέας συνειδήσεων, έχει νομιμοποιήσει συνειδησιακά ένα κλίμα «Σε κλέβω άρα είμαι μάγκας - Σε κλέβω άρα είσαι μαλάκας - Σε κλέβω και εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ντρέπεται». Πόση ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μπορούμε όμως να διαγνώσουμε σε αυτήν την παθογένεια; Όχι και τόση, ε; Κι έτσι, επειδή εδώ δεν υπάρχει χώρος για την καθεστωτική σπέκουλα, δεν θα ασχοληθούμε και πολύ. Για αυτή την ιδιαιτερότητα της μη κανονικής μας χώρας δεν θα επιμείνει κανένας διαφωτιστής και κανένας μεταρρυθμιστής. Είναι κρίμα γιατί όταν βγαίνει τόσο πολύ το σκατό στην επιφάνεια, αυτές οι τακτικές μεξικανικών καρτέλ και σικελικής μαφίας, θα μπορούσαν να κολλήσουν γάντι στα περί ιδιαιτεροτήτων και μη κανονικής χώρας, αλλά νά που παραδόξως αυτά δεν ενοχλούν, το πόσο προνεωτερική είναι η κοινωνία μας έρχεται ως επιχείρημα μόνο αν είναι να κοπούν μισθοί, συντάξεις κι εργατικά δικαιώματα

Κι επίσης, στην καταδίκη της βίας από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, δεν υπάρχει μόνο ο αστερίσκος της εξαίρεσης της κρατικής βίας. Όλη αυτή η επιχειρηματολογία για το μονοπώλιό της, για το πόσο απαραίτητο είναι, για το πόσο προφυλάσσει τη δημοκρατία μας, για το πόσο έχουμε συνεννοηθεί ότι τη βία την ασκεί μόνο το κράτος, πηγαίνει αν όχι περίπατο, πάντως σε ένα πολύ διακριτικό μέρος όταν οι ψίθυροι και οι υποψίες αφορούν μεγαλοεπιχειρηματίες: τότε η βία δεν συγκινεί, δεν προκαλεί ανατριχίλα ή διάρρηξη ιματίων. Και αν έχουν χτυπηθεί τόσες πολλές φορές και δημοσιογράφοι του αθλητικού Τύπου, σιγά. Δεν έγινε και τίποτα. Δεν είναι δηλαδή όπως στην περίπτωστη της Athens Voice που το χτύπημα έγινε από εχθρούς της ελευθερίας της έκφρασης. Κακώς λοιπόν νομίζαμε πως μόνο η στολή ηδονίζει τον κάθε καθεστωτικό δημοσιολογούντα. Η στολή τον ηδονίζει ως έκφραση της εξουσίας. Και η μη ένστολη βία μια χαρά μπορεί να μείνει ασχολίαστη και ακαταδίκαστη από τον ίδιο, όταν από πίσω της υπάρχει οικονομική εξουσία.

Αλλά ας αφήσουμε την μπρουτάλ εκδοχή του ελληνικού καπιταλισμού. Για την Wind δεν έχει ακουστεί κάτι για πρακτικές της νύχτας, ο Λάτσης δεν απειλεί τηλεφωνικά με τσιμεντώματα, ούτε το όνομα του Δημήτρη Δασκαλόπουλου φέρεται αναμεμιγμένο σε οποιαδήποτε εγκληματική οργάνωση. Στην υπόθεση Lux Leaks συναντάμε την εξευγενισμένη εκδοχή του καπιταλισμού. Καμία ιδιαιτερότητα, καμία παθογένεια, αντίθετα ο τρόπος ακριβώς που λειτουργεί παγκοσμίως το παιχνίδι, ο τρόπος ακριβώς που είναι δομημένο το σύστημα. Σε αυτή την κανονική καινούρια χώρα που επαγγέλλονται οι μεταρρυθμιστές, τι συμβαίνει με το φορολογικό καθεστώς; Ένα μόνο τέρας υπάρχει στη δημόσια ρητορική, το «τέρας της φοροδιαφυγής». Η φοροαποφυγή δεν συνιστά κανένα τέρας, η φοροαποφυγή θα μένει στα σκοτάδια της εγχώριας δημόσιας συζήτησης, ακόμα και όταν έρχεται με μια διεθνή δημοσιογραφική έρευνα στο φως.

Eίναι ο ίδιος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ που μας ανακοίνωνε την Άνοιξη του 2010 ότι το πάρτι τελείωσε, το πάρτι του να έχουμε αυτόν τον εγχώριο νοσηρό καπιταλισμό που παρήγαγε ολοένα και μεγαλύτερα ελλείμματα. Στο σωστό το πάρτι, το της εξωχώριας χώρας του ή των όποιων άλλων φορολογικών παραδείσων, στο σωστό παγκόσμιο πάρτι τρώνε όσο το δυνατόν λιγότεροι, υπάρχει όσο το δυνατόν μικρότερη διάχυση του πλούτου, στο σωστό το πάρτι η αναδιανομή γίνεται συνεχώς προς όφελος του κεφαλαίου. Όσο περισσότερο ψηλά στην τροφική αλυσίδα είσαι, τόσο περισσότερα θα είναι αυτά που θα πάρεις μαύρα (είναι προφανώς π.χ οι μεγαλοδικηγόροι ή μεγαλοοτιδήποτε εκείνοι που μεγαλοφοροδιαφεύγουν) και όταν φτάνεις στην κορυφή της η φοροδιαφυγή καθίσταται περιττή, δεν χρειάζεται πια να παραβείς κανέναν νόμο, το μόνο που χρειάζεται είναι να θέσεις στην υπηρεσία σου τους νόμους, το μόνο που χρειάζεται είναι να πεις πως παιδιά εγώ το κεφάλαιό μου δεν το έχω για να το δίνω σε φόρους, το κεφάλαιό μου το έχω για να το προστατεύω, για να το προφυλάσσω, για να το αυγατίζω. Πλήρωνε εσύ τους φόρους σου, όσο ισοπεδωτικοί κι αν είναι, μέχρι να ισοπεδωθείς εντελώς κι όσο για μένα μην τυχόν και με απειλήσεις, γιατί τότε θα πάρω τα καράβια μου και τα κεφάλαιά μου και θα τα πάω αλλού. Έλα να με βρεις να με φορολογήσεις. Είναι αυτό ακριβώς που ως «παγκοσμιοποιημένη οικονομία» έρχεται να περιγράψει ένα σύστημα δήθεν αυτοματοποιημένο και φυσικό, ένα σύστημα εκτός ελέγχου. Κι αυτός ο τρόπος λειτουργίας είναι απόλυτα κρίσμο να παραμένει εκτός εκλογών ή δημοψηφισμάτων. Είναι ο τρόπος ελιγμού και προστασίας του κεφαλαίου που ξέφευγε και θα ξεφεύγει από τη λαϊκή βούληση. Αυτά τα θέματα που όντως μας αφορούν και πονάνε, θα βρίσκονται πάντα σε επίπεδα ανομιμοποίητα, ακριβώς γιατί είναι τόσο τερατωδώς άδικα και δυσανάλογα, που ποτέ και κανένας λαός δεν θα τα νομιμοποιούσε. Για το πάρτι που δεν θα τελειώσει ποτέ, δεν χρειάζεται λοιπόν να παρανομήσεις. Μπορείς απλά να νομοθετήσεις παραθυράκια.

Enters Toby

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα τρομερά και φοβερά στην επικαιρότητα, έχει τώρα η γενιά μου να ασχολείται και με το σοκ του Τόμπι. Έρχεται από το πουθενά ο παλιοεβραίος ο Πολ ο Λιμπερστάιν να τσιτάρει τις ατάκες που του έγραψε ο άλλος παλιοεβραίος ο Σόρκιν, για να μας προφητέψει το τέλος του κόσμου, τί να μας το προφητέψει δηλαδή, να μας το παρουσιάσει σαν αναπόδραστο επιστημονικό δεδομένο.

Εδώ το βιντεάκι και πάρε και τον αυθεντικό διάλογο, θα τον μετέφραζα αλλά είναι μεγάλος και βαριέμαι και δεν προλαβαίνω, άλλωστε καταστρέφεται κι η πλάση:

WILL McAVOY: Mr. Westbrook, you've spent most of your professional career as a climate scientist in the public sector.
RICHARD WESTBROOK: Yes, 10 years as a supervisory management analyst in the Office of Environmental Information. And before that, I was a program specialist in the EPA's Resource Management Division.
McAVOY: And you have a PhD in climate science from Stanford.
WESTBROOK: Yes, and another in chemistry with a masters in biology.
McAVOY: Okay. Tell us about the findings in the report that was just released.
WESTBROOK: The latest measurements taken at Mauna Loa in Hawaii indicate a CO2 level of 400 parts per million.
McAVOY: Just so we know what we're talking about, if you were a doctor and we were the patient, what's your prognosis? 1000 years? 2000 years?
WESTBROOK: A person has already been born who will die due to catastrophic failure of the planet.
McAVOY: Okay, can you expand on that?
WESTBROOK: Sure. The last time there was this much CO2 in the air, the oceans were 80 feet higher than they are now. Two things you should know Half the world's population lives within 120 miles of an ocean.
McAVOY: And the other?
WESTBROOK: Humans can't breathe under water.
McAVOY: You're saying the situation's dire?
WESTBROOK: Not exactly. Your house is burning to the ground, the situation's dire. Your house has already burned to the ground, the situation's over.
McAVOY: So what can we do to reverse this?
WESTBROOK: There's a lot we could do.
McAVOY: Good.
WESTBROOK: If it were 20 years ago or even 10 years ago. But now No.
McAVOY: Can you make an analogy that might help us understand?
WESTBROOK: Sure. It's as if you're sitting in your car in your garage with the engine running and the door closed and you've slipped into unconsciousness. And that's it.
McAVOY: What if someone comes and opens the door?
WESTBROOK: You're already dead.
McAVOY: What if the person got there in time?
WESTBROOK: You'd be saved.
McAVOY: Okay. So now what's the CO2 equivalent of the getting there on time?
WESTBROOK: Shutting off the car 20 years ago.
McAVOY: You sound like you're saying it's hopeless.
WESTBROOK: Yeah.
McAVOY: Is that the administration's position or yours?
WESTBROOK: There isn't a position on this any more than there's a position on the temperature at which water boils.
McAVOY: The administration...clean coal, nuclear power, raising fuel economy standards and building a more efficient electrical grid.
WESTBROOK: Yes.
McAVOY: And?
WESTBROOK: That would have been great.
McAVOY: Let's see if we can't find a better spin. People are starting their weekends. The report says we can release without the effects being calamitous.
WESTBROOK: It says we can only release 565 gigatons.
McAVOY: So, what if we only release 564?
WESTBROOK: Well, then we would have a reasonable shot at some form of dystopian, post-apocalyptic life. But the carbon dioxide in the oil that we've already leased is 2,795 gigatons. So...
McAVOY: What would all this look like?
WESTBROOK: Well, mass migrations, food and water shortages, spread of deadly disease, endless wildfires. Way too many to keep under control. Storms that have the power to level cities, blacken out the sky, and create permanent darkness.
McAVOY: Are you gonna get in trouble for saying this publicly?
WESTBROOK: Who cares?
McAVOY: Mr. Westbrook, we want to inform people, but we don't want to alarm them. Can you give us a reason to be optimistic?
WESTBROOK: Well, that's the thing, Will. Americans are optimistic by nature. And if we face this problem head on, if we listen to our best scientists, and act decisively and passionately, I still don't see any way we can survive.
McAVOY: Okay, Richard Westbrook, Deputy Assistant Administrator of the EPA. Thank you for joining us.
WESTBROOK: Thanks for having me.
McAVOY: This is News Night. We'll be back right after this.

Κατάλαβες; Όχι μόνο καταστρέφεται ο κόσμος σε καμιά κατοσταριά χρόνια, αλλά το διασκεδάζουν οι τόμπηδες, τέτοια μεγαλομανία σαν του Σόρκιν δεν ξανάδε ο ντουνιάς, θέλει να μας ενημερώσει πρώτος πως το έργο λήγει οσονούπω και το κάνει και με μαύρο χιούμορ, «Μπορείτε να μας δώσετε ένα λόγο να είμαστε αισιόδοξοι;», «Άκου Γουίλ, εμείς οι Αμερικάνοι είμαστε αισιόδοξοι εκ φύσεως και αν αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα κατάματα, αν ακούσουμε τους καλύτερους επιστήμονές μας και δράσουμε αποφασιστικά και παθιασμένα και πάλι δεν βλέπω κανένα τρόπο να επιζήσουμε».

Στο "Interstellar" λένε κάπου αυτό ακριβώς, πως η ανθρωπότητα αδυνατεί να σκεφτεί σοβαρά, να τρομάξει σοβαρά και να αγχωθεί σοβαρά με ορίζοντα μελλοντικών γενιών, πως ουσιαστικά η δυνατότητά μας να νιώσουμε κάτι αφορά εμάς και τα παιδιά μας άντε και τα εγγόνια μας αν έχουμε, κι έρχεται τώρα ο Τόμπι να πει πως δεν είναι ζήτημα χιλιετιών η καταστροφή του πλανήτη, αλλά πως έχει ήδη γεννηθεί ο άνθρωπος που θα πεθάνει εξαιτίας της.

Ήμασταν που λες εδώ και περνούσαμε ωραία καθώς τσακωνόμασταν για τη σωτηρία ή την καταστροφή της χώρας, μέχρι που μπήκε στο δελτίο ειδήσεων ο Τόμπι και μας είπε ότι όλα τέλειωσαν, αν όχι για μας, πάντως για τα παιδιά μας και σίγουρα για τα εγγόνια μας.

Η δυστοπία έρχεται.

ure.