This be the post

Με το που γεννήθηκε του έστειλαν τηλεγράφημα: 

We will fuck you up -  Στοπ -

Υπογραφή "Υοur mum and dad" - Στοπ.

Θεώρησαν πως έτσι ήταν καλυμμένοι·

άλλωστε δεν ήξερε ακόμα να διαβάζει

ή να αναλύει γιατί είναι όπως είναι

(κι όχι για παράδειγμα κάπως αλλιώς,

με ένα διαφορετικό φακ απ,
εκ διαφορετικών γονέων εκπορευόμενο).

   Έτυχε να πεθάνει νέος,

he may not meant to, but he did.

Aποπειράθηκε να αναστηθεί πολλάκις,

αλλά Θεός δεν ήταν,

εκτός από κάποιες λίγες φορές στη φαντασία του

κι από ακόμη λιγότερες στη φαντασία κάποιων άλλων,

την άλλοτε φωτεινή

κι άλλοτε ολοσκότεινη.

This be the post είπε,

αλλά δεν υπήρχαν πια ποστ,

ούτε Επιθυμία και Λόγος να τα γεννούν

σαν μαμ και νταντ,

σαν γεννήτορες και γαμητές τους,

φορτώνοντάς τα αθελά τους

τα προπατορικά κουσούρια τους

(όπως για παράδειγμα τα ποστ εκείνου

που ήταν φωνή και σιωπή μαζί,

που ήταν δηλαδή φωνή 

άνευ ήχου φυσικού και παρουσία φυσικής,

άνευ άρα της φυσικής ενόχλησης

που ίσως εκ γενετής συνιστούσε).

Η ντροπή.

Οι λέξεις που έντυναν τον γυμνό βασιλιά

τώρα γίνονται παιδί που κραυγάζει

«γύμνια».

Η ντροπή·

και το νάρκισσου το υπέρ βωμών και εστιών κατενάτσιο
 (η λέξη «νάρκισσος» είναι ως γνωστόν σύνθετη,

αποτελούμενη από το ουσιαστικό «νάρκη»

και το ακρωνύμιο «sos»).

 Η ντροπή.

   Όταν νομίσει πως τα κατάλαβε όλα

θα σταματήσει να γράφει

και θα αρχίσει να τραγουδά αγγελόφωνα

ποιήματα αγγλόφωνα,
προπλάσματα λέξεων

και προπάντων ήχους βρεφικούς.

Κι αν θα είναι ήδη αργά,

αν θα έχει γίνει προ πολλού irrelevant

σε οτιδήποτε αφορά τους άλλους,

θα είναι ταυτόχρονα και νωρίς,

αφού ποτέ δεν είναι αργά

να γίνεις σχετικός για τον εαυτό σου,

αφού ποτέ δεν είναι αργά

να φτιάξεις τη σχέση σου με εσένα

και να πάψεις να ντρέπεσαι

που είσαι εσύ.
Η ντροπή.