Ένα κι ένα κάνουν δύο

Πριν πέντε χρόνια προσπάθησαν να μας πείσουν -και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν- πως μπροστά στην πραγματικότητα των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών το πολιτικό μπλα μπλα είναι άνευ σημασίας. Ήταν η οικονομία που είχε πια το πάνω χέρι ως πραγματικότητα και απέναντι σε αυτήν την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα η πολιτική όφειλε βασικά να κάνει ένα πράγμα: να τη δει, να την αποδεχτεί ως τέτοια, να συμβιβαστεί με όσα εκείνη υπαγόρευε.

Πέντε χρόνια μνημονίου αργότερα, πέντε χρόνια μεταρρυθμίσεων αργότερα -που σημειωτέον επιβλήθηκαν από εμφανιζόμενη ως τεχνοκρατική τριμερή, που επιβλήθηκαν από οικονομολόγους ως οικονομικά φάρμακα μιας άρρωστης οικονομίας μακριά πια από τα φληναφήματα της πολιτικής διαχείρισης του επιστημονικού αυτού πεδίου που καλείται οικονομία- τί μας λένε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος από την προηγούμενη Δευτέρα και τί μας είπε κατά λέξη ο Στουρνάρας σήμερα: «Η κρίση των τελευταίων ημερών δεν έχει οικονομικά αίτια, αλλά αμιγώς πολιτικά, τα οποία σχετίζονται με τη δυνατότητα της παρούσας βουλής να εκλέξει πρόεδρο». Οικονομικά λοιπόν κατά την αφήγηση αυτή τα πράγματα πάνε αν όχι μια χαρά, πάντως πάρα πολύ καλά, πάρα πολύ καλύτερα από το παρελθόν, αλλά υπάρχει στον ορίζοντα ένα πολιτικό πρόβλημα που τα τινάζει όλα στον αέρα. Προσωπικά καθόλου δεν θα διαφωνήσω με την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Απλά ας δεχτούν κι αυτοί αναδρομικά πως τόσο πριν πέντε χρόνια όσο και πάντα η οικονομία δεν ήταν, ούτε είναι, ούτε ποτέ θα είναι, η μόνη φυσική πραγματικότητα ή μια μεταφυσική θεότητα, η οικονομία είναι ο τρόπος που αποφασίζουν οι κοινωνίες να παράξουν και να μοιράσουν τα αγαθά τους, ο τρόπος με τον οποίον αποφασίζουν πολιτικά οι κοινωνίες να πορευθούν και να ζήσουν.

Πέντε χρόνια λοιπόν μνημονιακών κυβερνήσεων που εφάρμοσαν μνημονιακές πολιτικές δεν κατόρθωσαν να μας βγάλουν από τα μνημόνια, πέντε χρόνια που έκαναν ό,τι τους έλεγαν δεν ήταν ικανά να ικανοποιήσουν τους δανειστές μας, δεν στάθηκαν αρκετά να πουν οκ, περάστε στην επόμενη φάση, έστω και αν και αυτή η επόμενη φάση θα ήταν απλά ένα λίγο πιο χαλαρό μνημόνιο με άλλο ή και ακριβώς το ίδιο όνομα. 

Εάν λοιπόν τελικά πάμε σε εκλογές το βασικό δίλημμα θα είναι το εξής: εάν δεν τους κάνουν ούτε οι δικοί τους, εάν ούτε το πολιτικό προσωπικό που συμμορφώθηκε επί πέντε χρόνια σε ό,τι του ζήτησαν δεν μπόρεσε να τους καλύψει, τότε τί ακριβώς θέλουν; Ένα ακόμη πιο πρόθυμο; Είναι αυτό δυνατόν; Όλοι το ξέρουμε πως όχι, αντικειμενικά δεν είναι. Ακόμη ριζικότερες μνημονιακές αλλαγές για να χορτάσουν; Αφού δεν χορταίνουν. Αφού τελικά δεν γίνεται να είναι το πρόγραμμά τους λάθος και ο νεοφιλελευθερισμός του λάθος και η γερμανοκρατία τους λάθος, αφού λάθος τελικά θα αποδειχθεί πως ήταν ότι μας δέχθηκαν κάποτε στη νομισματική τους ένωση και εμάς και όποιους άλλους αποφασίσουν στην πορεία ότι τους είναι βαρίδι.

Πέντε χρόνια μετά ο ελληνικός λαός δείχνει δημοσκοπικά έτοιμος να ψηφίσει ένα αριστερό κόμμα. Εκείνο με μια σειρά κινήσεις του την τελευταία διετία έδειχνε διατεθειμένο να βάλει μπόλικο νερό στο κρασί του και απλά να διαπραγματευθεί αληθινά. Και αυτό κρίθηκε από τους δανειστές μας απαράδεκτο και αυτό κρίθηκε από τα τεχνοκρατικά διευθυντήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης πολιτικά σκανδαλώδες και για αυτό σχηματίζεται τώρα ένα σκηνικό παγίδευσης ώστε να έρθει η νέα κυβέρνηση στην εξουσία και να της πουν υπόγραψε μέσα σε δυο βδομάδες όσα δεν υπέγραψαν καν οι άλλοι ή σου κόβουμε τα πόδια.

Ε, κόφτε τα μας. Αλλά αν μας τα κόψετε δεν θα μας τα κόψετε επειδή κουβαλάμε έναν μολυσματικό ιό, αλλά είτε επειδή πέντε χρόνια σωτηρίας της χώρας και επιτυχίας ήταν ένα τεράστιο οικονομικό ψέμμμα, είτε επειδή δεν ανέχεστε οι λαοί να ψηφίζουν μια κυβέρνηση που δεν σας αρέσει.  

Είτε είστε λοιπόν οι απόλυτοι οικονομικοί απατεώνες, είτε ό,τι πιο αντιδημοκρατικό έχει γνωρίσει η Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, είτε και τα δύο ταυτόχρονα.