H συγκίνηση βάσει ποσοστώσεων

Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι και συγκινούμαστε βάσει ποσοστώσεων. Σε πλοίο με πάνω από τετρακόσιους πενήντα επιβάτες που καίγεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τον ένα χθεσινό νεκρό τον παίρνουμε και με σχετική ανακούφιση. Όταν ο ένας γίνεται πέντε, ζοριζόμαστε κάπως, αλλά πέντε σκοτώνονται και σε τροχαίο. Όταν οι πέντε γίνονται οκτώ, τα πράγματα είναι μεν οριακά, αλλά ακόμη ίσως τηρουμένων των αναλογιών αποδεκτά, γάμησέ τα, αλλά οκ, αποδεκτά. Όταν δίπλα στους οκτώ πιθανολογούνται και λίγες δεκάδες άλλοι, τότε ξαφνικά αλλάζει η αντιμετώπιση μέσα μας, εδώ πια δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πλοίο που καιγόταν στη φορτουνιασμένη θάλασσα κι είχε ως αποτέλεσμα και κάποιους νεκρούς αλλά περισσότερο θα μας μείνει στο μυαλό το εντυπωσιακό γεγονός, εδώ πια έχουμε να κάνουμε με κανονικότατη ναυτική τραγωδία.

Τον ένα με ανακούφιση, τους πέντε οριακά, τραβώντας την στατιστική μας αναισθησία ως τα άκρα άντε και τους οκτώ· όλους αυτούς τους παίρνουμε. Κάποιες δεκάδες όμως όχι. Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι και συγκινούμαστε βάσει ποσοστώσεων. Κι αν όχι όλοι οι άνθρωποι, εγώ· δείξε μου για τι είδους συμβάν πρόκειται και θα σου πω από τι ποσοστό νεκρών και πάνω θα ταραχθώ. Από εκεί και πέρα μπορεί στις κινηματογραφικές οθόνες τα Ιντερστέλαρ να φαντασιώνονται μια ανθρωπότητα που κάνει τις διαστάσεις ό,τι θέλει με την τεχνολογία της, στην πραγματικότητα όμως η θάλασσα θα συνεχίζει να γελά σαρδόνια πάνω στην ανικανότητά μας να τη δαμάσουμε όταν αγριεύει, και κάπως έτσι στο νότιο άκρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού ένα πλοίο καίγεται αβοήθητο για δυο μέρες, γιατί είχε κύμα πολύ και καπνό πολύ και το διαστημόπλοιο του ΜακΚόναχι ήταν απασχολημένο στις οθόνες να βγάζει λεφτά, όπως λεφτά έβγαζε και η ΑΝΕΚ και γενικά τα λεφτά πρέπει να συνεχίσουν να βγαίνουν, και μακάρι οι θάλασσες να είναι ήρεμες και όλα να πηγαίνουν πάντα καλά, να χαμογελά αστραφτερά η Όλγα, βοοειδώς ο Μιλτιάδης και ανέμελα οι Ιταλοί φρατέλι με τους αλέγρους καπετανέους τους.