Δυο Unfollow για κάθε Έλληνα

Στα 32 καίγεσαι, καυτό τεύχος 32, για τρίτο σερί Αύγουστο το Unfollow σπάει ταμπού, το ταμπού πως στο ελληνικό καλοκαίρι καλοκαίρι ο ζόφος και η καταστροφολογία δεν πουλάνε, με τη διαφορά ότι αφού όλες μα όλες μα όλες οι αρνητικές προβλέψεις παύλα βεβαιότητες διαψεύστηκαν κι έχουμε μπει για τα καλά πια σε τροχιά φωτός κι ανάπτυξης, τώρα προσπαθούμε να πουλήσουμε φοβερή και τρομερή κριτική στην Όλγα εκμεταλλευόμενοι ταυτόχρονα την εικόνα της, όλα μπερδεύονται στο γλυκό συναμφότερον, καθώς τα εξώφυλλα της βίας και του αίματος δίνουν τη θέση τους σε φιλελεύθερες γοργόνες που βγαίνουν από τη θάλασσα, φάτε μάτια ψάρια και θυμικό αριστερίζοντα περίδρομο, όλα είναι όμορφα πια, η ομορφιά νίκησε, το καλοκαίρι νίκησε, το φως νίκησε, ο τουρισμός νίκησε, δυο τουρίστες για κάθε Έλληνα, αγοράστε και δώστε από ένα Unfollow σε κάθε τουρίστα που ζει το μύθο του στην πανέμορφη και ολοένα και πιο κανονική πλέον χώρα μας.

Ο καλύτερος κόσμος

Ακούμπησε τις πατούσες σου πάνω στις δικές μου. Νά, εδώ, για το ενσταντανέ. Έλα να αποτυπώσουμε την αναλογία μεγεθών της στιγμής. Της στιγμής που ακόμη η δική μου πατημασιά ήταν η μεγαλύτερη. Της στιγμής που ακόμη ένιωθες πως μπορούσες να χωρέσεις μέσα μου ασφαλώς. Κι άφησέ με επιτέλους να σου μεταδώσω την προπατορική μου ενοχή. Εξειδικευμένη εδώ στο ότι εμείς μπορούμε και πάμε διακοπές. Ή στο ότι εμάς δεν μας βομβαρδίζει κανείς. Σταμάτα επιτέλους να γελάς ευτυχισμένος. Παιδάκια σαν κι εσένα έχουν τόσο πολλά λιγότερα στη χώρα σου. Παιδάκια σαν κι εσένα τα βομβαρδίζουν φίλες σύμμαχοι χώρες. Είναι χρέος μου ως πατέρας σου να σου μεταδώσω αν όχι το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, τουλάχιστον την ενοχή για το γεγονός ότι βιώνεις πως ο καλύτερος αυτός κόσμος δεν είναι καμιά μακρινή ουτοπία, ήδη υπάρχει, απλά δεν είναι για όλους.   

Σεξ, ψέμματα και

Του έκανε συχνά σκηνές. 

Μια μέρα θυμωμένη πέταξε τις παλιές βιντεοκασέτες του.

Μέσα στον κάδο τώρα

έχει ξετυλιχτεί το κομμάτι εκείνο της μαγνητικής ταινίας

που κάποια χρόνια πριν

γυρνούσε γύρω από την ελικοειδή κεφαλή

και πρόβαλε τις αγαπημένες τους σκηνές.

Τόσο παρελθόν στα σκουπίδια, σκεφτόταν,

τόσο πεταμένο σινεμά,

τόση πια ελευθερία,

όλα τόσο ήσυχα πια,

ανάμνηση που ξεθωριάζει

οι δικές τους οι σκηνές.

Καλοφάγωτοι

Σε ένα παράλληλο σύμπαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα μαζεύονταν στα κεντρικά σημεία των πόλεων και θα έκαιγαν τα εκκαθαριστικά τους με το 26% απ' το πρώτο ευρώ, με το 55% προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος (!), με τα 650 ευρώ τέλος επιτηδεύματος, με την εισφορά αλληλεγγύης έξτρα μπόνους.  

Στο ίδιο παράλληλο σύμπαν όμως δεν θα έπρεπε να είναι μέσα Ιουλίου γιατί έχουμε και διακοπές να πάμε ίσως, στο ίδιο παράλληλο σύμπαν από τη στιγμή και μόνο που θα γινόταν φωναχτή μια σκέψη για τέτοιου είδους διαμαρτυρία τα μίντια θα έτριβαν τα χέρια τους, θα έβρισκαν το προνομιακότερο πεδίο εκτόνωσης και ενοχοποίησης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και κανιβαλισμός θα γνώριζε νέες πιένες, ένας από τους μεγάλους ενόχους της κρίσης θα δειχνόταν με το δάχτυλο, η κοινωνική κατηγορία που τα έφαγε λίγο περισσότερο από τις υπόλοιπες όταν τα τρώγαμε όλοι μαζί. 

Ό,τι κι αν αποφανθεί ο ιστορικός του μέλλοντος ως προς το αν τα τρώγαμε ή δεν τα τρώγαμε όλοι μαζί προ κρίσης, το σίγουρο είναι πως θα αποφανθεί ότι μέσα στην κρίση φάγαμε ο ένας τον άλλον, η μια ένοχη επαγγελματική κατηγορία την άλλη και όλες μαζί ως αποτέλεσμα το συνολικό κοινωνικό μας σώμα.

Ίσως όλο το νόημα να είναι στην κηδεία σου να υπάρχει τέτοιας ποιότητας σιωπή και τόσης αλήθειας πόνος.

Αυτό και τίποτα άλλο.

 

Ελβιέλες πάνω απ' τη Γάζα

 

Για κάθε δέκα καθεστωτικούς δημοσιολογούντες που θα αγανακτήσουν και θα καταγγείλουν μούντζες προς τη Βουλή ή συνθήματα που την αποκαλούν μπουρδέλο,

δεν θα βρεθεί ούτε μισός να αγανακτήσει και να καταγγείλει τη χρησιμοποίησή της από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως αληθινό μπουρδέλο.

Για κάθε δέκα καθεστωτικούς δημοσιολογούντες που θα καταδικάσουν τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται και θα ζητήσουν να αφεθούν στην άκρη συμψηφισμοί και «ναι μεν αλλά»,

δεν θα βρεθεί ούτε μισός να σοκαριστεί με την από αέρος σφαγή στη Γάζα.

Για κάθε δέκα αμερόληπτους κι αντικειμενικούς αθλητικογράφους που θα καταγγέλλουν διαρκώς αηδιασμένοι τη σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου,

δεν θα βρεθεί ούτε μισός να ψελλίσει το όνομα Βαγγέλης Μαρινάκης.

Έχουμε φύγει για τα καλά από την εποχή της τήρησης των προσχημάτων, τώρα το να τηρείς τα προσχήματα είναι ένδειξη αδυναμίας κι ηττοπάθειας, τώρα όλα πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται ολοένα και πιο απροκάλυπτα, ολοένα και πιο ωμά, ολοένα και πιο πειστικά πως όχι μόνο θα συνεχίσουν να σε λιώνουν για να ολοκληρώσουν την ατζέντα τους, αλλά θα απολαμβάνουν κιόλας τη διαδικασία.

O ελέφας κι ο κροκόδειλας

Kι ενώ ο ελέφαντας στο δωμάτιο θα αναρωτιέται πάντα γιατί οι άνθρωποι δεν τον βλέπουν και βλέπουν στη θέση του τον κροκόδειλο στο νησί, κι ενώ το καλοκαίρι προχωράει με τη ΔΕΗ του 14 να είναι σε επίπεδο ήττας η ΕΡΤ του 13 (αλλά στο εντελώς πιο άνετο αυτή τη φορά), την ώρα που όλοι απολαμβάνουμε στη ΝΕΡΙΤ τις τερματοφυλακάρες του μουντιάλ και τον Μανόλο να προσπαθεί να σταυρώσει ειρμό και σύνδεση της μίας πρότασης με την επόμενη, κι ενώ το δικαίωμα στην απεργία, όπως και μια σειρά ακόμη συνταγματικά δικαιώματα, φυσικά και είναι ακόμα σε πλήρη ισχύ και μόνο η άσκησή τους είναι που δεν επιτρέπεται, κι ενώ το έργο προχωράει με ολοένα και ταχύτερους ρυθμούς και ολοένα και μηδενικότερες αντιστάσεις, εσύ εναπομείναντα μουτζαχεντίν αναγνώστη του μπλογκ, ας ανταμειφθείς με σκόρπια λινκ από πράγματα που έχω γράψει δεξιά κι αριστερά.
Πάρε λοιπόν και βαθυστόσχαστες σκέψεις για την ανθρώπινη κατάσταση με αφορμή την επαναφορά μιας μπάλας σε ένα παιχνίδι κορασίδων, πάρε και λίγο Τριανταφυλλόπουλο ακόμα, πάρε και χώσιμο στον Κούντερα και μάθε επίσης ποιό είναι το χειρότερο βιβλίο που διάβασα ποτέ, πάρε τέλος και δυο κείμενα για δυο αμερικάνικες ταινίες που παίζονται τώρα, αν και ειδικά ο Τόμι Λι Τζόουνς προσφερόταν για δέκα φορές καλύτερο κείμενο από αυτό το σχεδόν μανωλομαυρομάτικο που τελικά παρέδωσα, αλλά καμιά φορά τα πέναλτι τα χάνεις και μόνος σου και Νάβας να μην έχεις απέναντί σου.
Δεν κλείνω με στυλ, αλλά πρέπει να φύγω. Γεια.

Το εισιτήριο

 (φωτο Murple Jane)

Το εισιτήριο του μετρό φορεμένο κάτω από το ρολόι του
να διασχίζει κάθετα την ράχη της παλάμης, 
να τέμνει υπογείως το καντράν, 
να συνεχίζει προς τις άσπρες τρίχες του καρπού, 
να αδιαφορεί για κάθε έννοια αισθητικής ή γοητείας,
να φωνάζει ότι μόνο η χρηστικότητα είναι πια διακύβευμα, 
εκτός κι αν βρίσκεται εκεί όχι τόσο για να μην ξεχαστεί, 
όσο για να δηλώσει φανερά και προς όλους,
ότι έχει αποδοθεί η δέουσα τιμή στη νομιμότητα, 
ότι ο επιβάτης που το φέρει βρίσκεται στο βαγόνι δικαιωματικά, 
είναι πολίτης νομιμόφρων, 
είναι άνθρωπος που κάτω από αυτό που δείχνει την ώρα του 
είναι περασμένο αυτό που δείχνει το τώρα του, 
ένα ακυρωμένο δηλαδή εισιτήριο 
μιας διαδρομής αστικής.

Κι αυτή η νύχτα μένει

Παλεύω εδώ και ώρα να αντικρούσω με ένα ποστ ψύχραιμες ενστάσεις κι αντιρρήσεις φίλων από την μια, καθώς και διόλου ψύχραιμα παραληρήματα από την άλλη, που τέμνονται όμως στο κοινό συμπέρασμα ότι το να υποστηρίζεις στις μέρες μας την εθνική είναι προβληματικό. Το παλεύω περισσότερο από μια αίσθηση καθήκοντος να υπερασπιστώ αυτό που πιστεύω, παρά επειδή έχω διάθεση να το κάνω. Δεν έχω. Για την ακρίβεια αυτή η συζήτηση με καταβάλλει.
Μετά συνειδητοποιώ ότι ξημερώνει 1η Ιουλίου και θυμάμαι πως δέκα χρόνια πριν, το βράδυ της 1ης Ιουλίου του 2004, βιώσα την πιο συγκλονιστική στιγμή που μου έχει χαρίσει ποτέ το ποδόσφαιρο. Και ανεξάρτητα από το αν απαντάει ή όχι στις συγκεκριμένες ή σε άλλου τύπου ενστάσεις περί του ποδοσφαίρου εν γένει, θα επικαλεστώ και πάλι όσα είχα γράψει παλιότερα για εκείνο το βράδυ, προσθέτοντάς μόνο πως η χθεσινή νύχτα της εθνικής μπορεί να μην είχε την ίδια κατάληξη, μπορεί επίσης να εξελίσσεται σε ένα ριζικά διαφορετικό εγχώριο περιβάλλον και στο πλαίσιο μιας διοργάνωσης που έχει να απολογηθεί για μια σειρά από εγκλήματα, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια νύχτα αυθεντικής και μεγάλης ποδοσφαιρικής συγκίνησης. Και τέλος νομίζω πως όχι μόνο δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που αγαπιέται δυσανάλογα, αλλά αντίθετα έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που έχει αγαπηθεί πολύ λιγότερο από αυτό που της αναλογεί.

 

Στο μυθιστόρημά της Ντόνα Ταρτ με τίτλο «Μυστική Ιστορία», ένας καθηγητής μιλά στους φοιτητές του για τα διονυσιακά μυστήρια και κάνει λόγο για το βάρος του εαυτού μας, για τη δυστυχία που μας προκαλεί η συνείδησή μας, για την λαχτάρα μας να βγούμε για λίγο εκτός εαυτού, για την ιδέα της απώλειας του ελέγχου που γοητεύει τους πολιτισμένους ανθρώπους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Λέγοντας το με τα δικά του λόγια: «Αν έχουμε αρκετή ψυχική δύναμη μπορούμε να σκίσουμε το πέπλο και να αντικρύσουμε κατά πρόσωπο αυτή τη γυμνή τρομακτική ομορφιά. Αφήστε το Θεό να μας κάνει δικούς του, να μας κατασπαράξει, να σπάσει τα κόκαλά μας και να μας φτύσει ξαναγεννημένους. Αυτή είναι η τρομερή γοητεία των διονυσιακών μυστηρίων, αυτή η φωτιά της καθαρής ύπαρξης. Σε μας είναι δύσκολο και να την φανταστούμε».

Δέκα καλοκαίρια πριν βρίσκομαι στο Ντραγκάο, στο γαλάζιο ύψιλον που σχηματίζουν οι θύρες που έχουν γεμίσει με γαλανόλευκες σημαίες, μπλε μπλούζες και βαμμένα μπλε πρόσωπα. Όγδοη σειρά, καθισμένος στη γραμμή που είναι το σημαιάκι του κόρνερ, μπλέ μπλούζα εθνικής, άβαφο πρόσωπο και γαλάζιο κασκόλ της Ντεπορτίβο Αλαβές, ίσως για να δείχνω (σε μένα) την διαφορετικότητά μου, για να παραμένω μέσα στο σύνολο ο εαυτός μου, που αποθεώνει για μια ακόμη φορά σε κάθε του ενέργεια τον Τάκη Φύσσα, με πνεύμα αγαπητικού χαβαλέ και αγαπητικού θαυμασμού μαζί.
Βράδυ πρώτης Ιουλίου και στο Πόρτο αργεί πολύ να νυχτώσει. Δέκα παρά τοπική ώρα και είναι ακόμα σούρουπο. Αρχίζει η παράταση. Δυο τεράστιοι γερανοί πίσω απ' το γήπεδο δούλευαν όλη την ώρα του αγώνα. Τους κοιτάζω και πάλι. Επιτέλους σταμάτησαν, αλλά το μάτι μου διακρίνει κάτι περίεργο στη νοητή ευθεία από κάτω τους: στο πάνω πάνω διάζωμα, ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες, είναι ένας με το πρόσωπό του βαμμένο σε ένα μπλε πολύ πιο σκούρο και πολύ πιο έντονο, ο οποίος φορά ένα λευκό χιτώνα και χορεύει ασταμάτητα. Έτσι από μακριά μού φαίνεται σαν στοιχειό, αλλόκοσμος, σαν να μην είναι από τα μέρη μας, μα ούτως ή άλλως δεν βρισκόμαστε πια στα μέρη μας αλλά στο 105', όταν ακούγεται ένα κρακ και το ύψιλον του Ντραγκάο, αυτή η ανέλπιστη συντεταγμένη του χωρόχρονου, τουμπάρει τρεις μοίρες προς τα κάτω.

Γκολ.

Βγαίνω από τον εαυτό μου, χάνω την ατομικότητά μου, χαμένος στο ύψιλον δεν είμαι πια ο εαυτός μου, το όνομά μου και η ηλικία μου, οι προσδοκίες μου και οι φόβοι μου, οι προκαταλήψεις μου και οι ενοχές μου, τα φωτεινά και τα μαύρα σημεία της ψυχής μου, είμαι ολόιδιος με τον διπλανό μου που αγκαλιάζω, είμαι ο διπλανός μου που κλαίει και με φιλάει, είμαι μια κουκίδα του γαλάζιου, μια μπλε μπλούζα ακόμη που χοροπηδά, μια φωνή ακόμη που κραυγάζει, κραυγή μες τις κραυγές, αγκαλιά μες τις αγκαλιές, δάκρυ μες τα δάκρυα, έκσταση μες τις εκστάσεις, είμαι πανηγυρισμός, είμαι ένας απ' όλους, είμαι τρεις θύρες πιο πέρα, δεν είμαι εγώ, είμαι κάπου αλλού, σε έναν χώρο παράπλευρο του συνειδητού, ελεύθερος επιτέλους από μένα και τα βαρίδια μου, ολόγυμνη ευτυχία, απροστάτευτος αλαλαγμός, άνθρωπος που αξιώθηκε στη ζωή του να δει κατάφατσα το Απόλυτο και το θέαμα του κλόνισε το νου και τον κατέλαβε, μετατρέποντάς τον σε παροξυσμένο θύμα του, δύσπιστο πιστό του και άναρθρο υμνωδό του.

Λήξη. Οι παίκτες έρχονται σε εμάς, πρέπει να βρεθώ κοντά τους, από την όγδοη σειρά το σώμα μου θα βρεθεί στη δεύτερη, πατώντας πάνω σε ώμους, πατώντας πάνω σε καρέκλες που ανοιγοκλείνουν, το σώμα μου πέφτει κάτω και ξανασηκώνεται, το οδηγεί κάποιος άλλος, κάποιος που κατοικούσε μέσα μου πριν εγώ γίνω εγώ, κάποιος που μια ζωή τον καταπλάκωνα και που στο 105΄ απελευθερώθηκε απ' το βάρος της στολής του εαυτού μου, κάποιος που στην σύντομη πορεία του από την όγδοη στην δεύτερη σειρά υπήρξε πιο ελεύθερος απ' ό,τι θα υπάρξω εγώ ποτέ μου.