O ελέφας κι ο κροκόδειλας

Kι ενώ ο ελέφαντας στο δωμάτιο θα αναρωτιέται πάντα γιατί οι άνθρωποι δεν τον βλέπουν και βλέπουν στη θέση του τον κροκόδειλο στο νησί, κι ενώ το καλοκαίρι προχωράει με τη ΔΕΗ του 14 να είναι σε επίπεδο ήττας η ΕΡΤ του 13 (αλλά στο εντελώς πιο άνετο αυτή τη φορά), την ώρα που όλοι απολαμβάνουμε στη ΝΕΡΙΤ τις τερματοφυλακάρες του μουντιάλ και τον Μανόλο να προσπαθεί να σταυρώσει ειρμό και σύνδεση της μίας πρότασης με την επόμενη, κι ενώ το δικαίωμα στην απεργία, όπως και μια σειρά ακόμη συνταγματικά δικαιώματα, φυσικά και είναι ακόμα σε πλήρη ισχύ και μόνο η άσκησή τους είναι που δεν επιτρέπεται, κι ενώ το έργο προχωράει με ολοένα και ταχύτερους ρυθμούς και ολοένα και μηδενικότερες αντιστάσεις, εσύ εναπομείναντα μουτζαχεντίν αναγνώστη του μπλογκ, ας ανταμειφθείς με σκόρπια λινκ από πράγματα που έχω γράψει δεξιά κι αριστερά.
Πάρε λοιπόν και βαθυστόσχαστες σκέψεις για την ανθρώπινη κατάσταση με αφορμή την επαναφορά μιας μπάλας σε ένα παιχνίδι κορασίδων, πάρε και λίγο Τριανταφυλλόπουλο ακόμα, πάρε και χώσιμο στον Κούντερα και μάθε επίσης ποιό είναι το χειρότερο βιβλίο που διάβασα ποτέ, πάρε τέλος και δυο κείμενα για δυο αμερικάνικες ταινίες που παίζονται τώρα, αν και ειδικά ο Τόμι Λι Τζόουνς προσφερόταν για δέκα φορές καλύτερο κείμενο από αυτό το σχεδόν μανωλομαυρομάτικο που τελικά παρέδωσα, αλλά καμιά φορά τα πέναλτι τα χάνεις και μόνος σου και Νάβας να μην έχεις απέναντί σου.
Δεν κλείνω με στυλ, αλλά πρέπει να φύγω. Γεια.