Στη θέση

Πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς υπερβολικά πολύ για να μη βλέπει ότι η κυβέρνηση αυτούς τους μήνες έχει προσπαθήσει να διαπραγματευθεί με τρόπο τέτοιο που θα οδηγήσει σε ένα εντελώς άλλο πλαίσιο από το μνημονιακό.

Πρέπει ταυτόχρονα να εθελοτυφλεί κανείς υπερβολικά πολύ για να μη βλέπει τον υπαρκτό κίνδυνο η κυβέρνηση να φέρει τελικά ως αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ένα πλαίσιο που θα είναι πολύ έως πάρα πολύ μνημονιακό. 

Καθώς μπαίνουμε, αν όχι στην τελική ευθεία, πάντως στην τελική στροφή αυτής της πρώτης κατάληξης της σύγκρουσης, είναι προφανές ότι οι πιέσεις των δανειστών θα μεγιστοποιηθούν ώστε να πάρουν όσα περισσότερα μπορούν. 

Μέχρι λοιπόν να έρθει αυτή η πρώτη κατάληξη της σύγκρουσης, ώστε να μπορέσει επιτέλους να γίνει και η αποτίμησή της, προσωπικά θα συνεχίσω να στηρίζω και στο μέτρο του δυνατού να ελπίζω.

Αν η κατάληξη οδηγήσει στη διάψευση της ελπίδας, θα υπάρχει όλος ο καιρός για κριτική και αυτοκριτική, για αναθέματα και απολογίες.

Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσω να ελπίζω πως ούτε θα συνθηκολογήσουμε ούτε θα συντριβούμε ούτε θα συνομολογήσουμε εμπράκτως πως ό,τι έγινε στη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια τελικά καλώς έγινε και πως ό,τι υπερασπιζόταν η Αριστερά, τόσο τα τελευταία πέντε χρόνια όσο και δεκαετίες πριν από αυτά, είναι διακηρύξεις οι οποίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν, γιατί η εναλλακτική είναι μία, ο δρόμος μονής κατεύθυνσης και όλα τα άλλα να ΄χαμε να λέγαμε, ή μάλλον να ΄χαμε να μας οδηγήσουν στην εξουσία, να το παλέψουμε όσο μας παίρνει και όταν τελικά δεν μας παίρνει πια να γίνουμε Βενιζέλος στη θέση του Βενιζέλου, Σαμαράς στη θέση του Σαμαρά, Παπαδήμος στη θέση του Παπαδήμου και ΓΑΠ στη θέση του ΓΑΠ.

The turning point

Τι άλλο είναι η ανθρώπινη ιστορία από την μετεξέλιξη των ως προχθές αδιανόητων, σε χθες συζητήσιμα, σήμερα αποδεκτά και αύριο αυτονόητα; 

Τι άλλο είναι η ζωή του κάθε ανθρώπου από ένα μικρό, παράλληλα βιούμενο, κομματάκι αυτής της μεγάλης ανθρώπινης ιστορίας, με αποτέλεσμα, σχεδόν νομοτελειακό, να συντελείται στις δεκαετίες της και εντός του δικού του τρόπου σκέψης αυτή η μετεξέλιξη;

Κοσμοϊστορική λοιπόν η αλλαγή που ζούμε, και ήταν να μην ξεκινήσει· άπαξ και ξεκίνησε, θα γίνει καθεστώς πολύ ταχύτερα από ό,τι νομίζουμε.

Ίσως όχι σε όλον τον κόσμο, αλλά στη Δύση ναι.

Και ίσως να μεγαλώσει έτσι ακόμα περισσότερο η διαφορά της με τμήμα του υπόλοιπου κόσμου, ή ίσως όχι και τόσο πολύ, ίσως στα θέματα της ιστορίας των ιδεών είναι να μη γίνει η ριζική στροφή· άπαξ και έγινε, τα πράγματα αρχίζουν να νομιμοποιούνται εκτός από θεσμικά και υπόγεια και οι αντιλήψεις αρχίζουν να συντονίζονται στην νέα, μετά τη ριζική στροφή, πορεία.

Εξακολουθεί λοιπόν η Δύση να μας συγκλονίζει με την απλωσιά της, εξακολουθεί να οδηγει την ανθρωπότητα προς το περισσότερο φως την ώρα που οι ίσιδες την οδηγούν προς το σκοτάδι, εξακολουθεί να μεγαλώνει την απόσταση από τους άλλους, με την ηθική και πολιτισμική υπεροχή της, όπως θα υποστήριζε ένας δυτικιστής;

Εξακολουθεί, αντίθετα, να θολώνει διαρκώς τα νερά και να πετάει διαρκώς αλλού την μπάλα, σήμερα με την ατζέντα για τους γκέι, αύριο με κάποια άλλη, προκειμένου να κρύβει το πόσο ολοένα και πιο ταξική γίνεται, ολοένα και πιο ουσιαστικά αντιδημοκρατική και ισοπεδωτικά απάνθρωπη, όπως θα υποστήριζε ένας αντιδυτικιστής; 

Εξακολουθούν τα πράγματα να αλλάζουν προκειμένου να παραμείνουν ίδια, όπως θα υποστήριζε ένας γατοπαρδιστής;
Εξακολουθεί η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος να μην αποκλείει και την παρανόησή του, όπως θα υποστήριζε ένας καφκιστής.
Το ιστορικό Σάββατο της Ιρλανδίας είναι μέρα μεγάλης τομής και μεγάλης προόδου.
Όσο πρόοδος μπορεί να θεωρηθεί ο γάμος εν πάση περιπτώσει.
Ζούμε μερικές δεκατίες μόνο.
Αδιανόητο σήμερα, αλλά μια μακρινή σε μας μέρα ένα δημοψήφισμα ή ένα νομοθέτημα θα τον καταργήσει.

Ίσως για να μεγαλώσει κι άλλο το ταξικό κι εξουσιαστικό χάσμα, ίσως κι ανεξάρτητα από αυτό.
Και ο κόσμος θα συνεχίσει να αλλάζει.
Και να μένει ίδιος.
Και να αλλάζει τόσο πολύ.
Και να μένει ίδιος.
(Δεν ξέρω με τι από τα δύο να τελειώσω, αφήνω το τέλος ανοικτό, θα μπορούσε να τελειώνει στο ίδιος, θα μπορούσε και στο τόσο πολύ)

Κάψτε την μάγισσα του Σάλεμ

Tιμώ και σέβομαι τον συγκεκριμένο αστυνομικό,

γιατί δεν κρύβει τίποτα,

γιατί και στολή φοράει,

γιατί και τον ασύρματο τον κρατά διαρκώς σε θέση επίκαιρη,

γιατί το λέει ευθέως και συνέχεια,

πως αυτός εντολές εκτελεί. 

Ας φορούσαν στολές και όλα αυτά τα ανθρωπάκια

που εμφανίζονται στις τηλεοράσεις,

που βγαίνουν στα ραδιόφωνα,

που γράφουν σε έντυπα και σάιτ

και ας παραδεχθούν πως κι αυτοί

με τον ασύρματο προέκταση του χεριού τους λειτουργούν

και ας παραδεχθούν πως κι αυτοί

έτσι και μόνο έτσι έμαθαν να δουλεύουν,

εκτελώντας εντολές

άλλοτε πιο ήπιες,

άλλοτε εντελώς χυδαίες όπως τώρα,

σε αυτό τον αδιανόητο κανιβαλισμό,

τον οποίο αν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ανέχονται 

(αν δεν του κάνουν και πλάτες),

είναι επειδή δεν αντιλαμβάνονται

πως αν σε αυτή τη φάση τους βολεύει

αύριο θα τον βρουν μπροστά τους,

όταν έρθει η δική τους σειρά. 

 Αυτή η μιντιακή λύσσα

κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου

αποτελεί ντροπή για όλους μας.

Το σύμπλεγμα Κανάλια - Μνημονιακά Κόμματα 

ήταν όμως ούτως ή άλλως καταδικασμένο

στη συνείδησή μας.

Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ,

από τι θα κληθεί να υπογράψει και τι όχι

από το πώς θα το ονοματίσει και πώς όχι,

από το αν θα γίνει κι αυτός μνημονιακό κόμμα ή όχι,

ας προσέξει πάρα πολύ καλά,

μην γίνει συνεργός σε αυτού του είδους τη χυδαιότητα.

Ας λύσει τις εσωκομματικές του διαφορές

με όποιο τρόπο θέλει,

αλλά αν δεν είναι απέναντι σε όλο αυτό το σύμπλεγμα,

όπου οι καναλάρχες δίνουν εντολές από τον ασύρματο

 στον Θεοδωράκη να πει για γκεστάπο

και στον κάθε άνκορμαν και στην κάθε ανκορέσσα

να χάνουν κάθε είδους πρόσχημα

στο τί ξερνάνε και πώς το ξερνάνε,

τότε είτε καταφέρουν είτε δεν καταφέρουν

να κάψουν τη συγκεκριμένη μάγισσα στο Σάλεμ,

η αξιακή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγαλύτερη 

και από τον πιο ανέντιμο τυχόν συμβιβασμό με τους δανειστές.

Ο μνημονιακός λαός έρχεται;

Στο δημόσιο λόγο το πολιτικό κόστος είχε αναγορευθεί από πολύ παλιά σε πηγή των περισσότερων δημοκρατικών κακών, αλλά ήταν την εποχή των μνημονίων που πέρασε σε πρωτοφανείς διαστάσεις δαιμονοποίησης. Η κυρίαρχη αφήγηση μίλησε για έναν λαό υπερβολικά παρτάκια ή υπερβολικά κοντόφθαλμο ώστε να αποφασίζει με βάση το μακροπρόθεσμο γενικό συμφέρον και επαίνεσε την πολιτική ηγεσία που έστω και την ύστατη ώρα τόλμησε να κάνει το δυσάρεστο κι ας ήξερε πως θα το πληρώσει. Αν το είχε κάνει νωρίτερα δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Αν λοιπόν δεχθούμε ότι τα γκάλοπ που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα απεικονίζουν τη γενική τάση και ότι η πλειοψηφία του κόσμου θέλει συμφωνία (και ίσως τελικά μπροστά στο ενδεχόμενο της ρήξης συμφωνία με κάθε σχεδόν τίμημα), θα άξιζε, αν όχι για λόγους ουσίας κι αν όχι ούτε για λόγους τρολαρίσματος, για λόγους τουλάχιστον συνέπειας των επιχειρημάτων, να χρησιμοποιηθεί η ίδια ακριβώς λογική: δεν έχει σημασία πού ο λαός τώρα θέλει το εύκολο, δεν έχει σημασία που ο λαός τρομοκρατημένος είναι έτοιμος να δεχθεί οποιοδήποτε νέο πακέτο μέτρων προκειμένου να μείνουμε εντός του ευρωπαϊκού παιχνιδιού και να μη διαταραχθεί η όποια κανονικότητα του, αφού η εκλεγμένη μας κυβέρνηση, όντας εξ ορισμού σοφότερη και ωριμότερη από το εκλογικό σώμα που την εξέλεξε, οφείλει, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος κι έχοντας στο νου το μέλλον της χώρας κι όχι το πρόσκαιρο μικροσυμφέρον των πανικόβλητων πολιτών να πάει τα πράγματα ως τα άκρα: στην οριστική δηλαδή ρήξη. Αφού αυτό σημαίνει δημοκρατία, λευκή ή έστω ημίλευκη εντολή, αφού αυτό σημαίνει δημοκρατία, ανάθεση, ανάθεση σε εκπροσώπους που ξέρουν καλύτερα από σένα, εκπροσώπους που οφείλουν να σε οδηγούν και όχι να οδηγούνται, αυτό να γίνει και τώρα. Αν η κυβέρνηση διαπιστώσει ότι δεν τα καταφέρνει να έρθει σε ανεκτή συμφωνία, οφείλει να σταθεί πάνω από την εικαζόμενη βούληση των πολιτών και να πει, όχι, τα ίδια προγράμματα της προηγούμενης πενταετίας δεν γίνεται να τα εφαρμόσουμε, ακόμη κι αν ο λαός αυτό πια προτιμά ως έσχατη λύση. Ξέρω καλύτερα από σένα, ανώριμε, φοβικέ και κωλοτούμπα λαέ, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, αν δεν σου αρέσει σε τέσσερα χρόνια που θα γιορτάσουμε πάλι την μέρα της δημοκρατίας ρίξε με.

Φαίνεται όμως πως κατ' εξαίρεση αναφορικά με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι ο λαός που ξέρει καλύτερα, καθώς πληροφορούμαστε πως ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει ακόμα από το σύνδρομο του 4%. Μας λένε ότι εκλέχθηκε μεν, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσει επιτέλους ότι δεν εκλέχθηκε ο ίδιος, δεν εκλέχθηκε ως αυτό που ήταν το 4%. Ότι είναι σκανδαλώδες οι απόψεις του 4% να διέπουν την κυβερνητική νοοτροπία. Το 4% πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο, ώστε η χώρα να κυβερνηθεί με βάση τις απόψεις του υπόλοιπου 32% που δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι αριστερά του τίποτα, ήταν, είναι και θα είναι άνθρωποι που θέλουν μια κυβέρνηση σοβαρή, υπεύθυνη και μη αριστερή. Κάπως έτσι παρουσιάζεται ως περίπου αφύσικη η ύπαρξη στο ΣΥΡΙΖΑ της Αριστερής Πλατφόρμας, λες κι ο φυσικός και ο ιστορικός συνοδοιπόρος του Τσίπρα ήταν πάντα ο Σταύρος Θεοδωράκης. Κάπως έτσι η διάσταση ευρωπαϊστών – οπισθοδρομικών του 2012 αναβιώνει, μόνο που αυτή τη φορά το χέρι του Τσίπρα που τότε δάγκωναν τώρα επιχειρούν να το γλείψουν, με συνεχείς εκκλήσεις να αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει: «Έλα με μας. Έλα να κάνουμε τον μεταξύ μας έντιμο συμβιβασμό. Έλα να γίνεις ο επόμενος μεγάλος ηγέτης, έλα να λέμε Καραμανλής – Παπανδρέου – Σημίτης - Τσίπρας. Άσε στην άκρη το τμήμα του κόμματός σου που θα διαφωνήσει και γίνε δικός μας. Αλέξη, παρ' το πάνω σου. Για αρχηγό σε θέλουμε, όχι για εχθρό. Πέτα τους άλλους στην άκρη. Υπάρχουν οι ψήφοι στη Βουλή. Τόλμησέ το. Γράψε Ιστορία.

Οι ως τώρα μήνες της διαπραγμάτευσης κυβέρνησης - δανειστών, επιβεβαίωσαν τη σύγκρουση δυο «δεν θέλω»: και οι δύο δεν θέλουμε να τα σπάσουμε – και οι δύο δεν θέλουμε όμως να είμαστε μαζί με τον τρόπο που θέλει ο άλλος. Η απόσταση ανάμεσα στους δυο αυτούς τρόπους έχει ως τώρα υπάρξει πολύ μεγάλη. Και διόλου απίθανο τελικά να αποδειχθεί πως η πιο βιώσιμη κάλυψή της δεν θα είναι δια του σεναρίου της εσωτερικής, εσωκομματικής ρήξης, αλλά αντίθετα δια ενός σεναρίου εσωτερικής, λαϊκής νομιμοποίησης. Η απόσταση δηλαδή θα μπορούσε να λυθεί με ένα δημοψήφισμα, το οποίο πάντως θα ξεβόλευε πρώτα και κύρια τον ίδιο τον κόσμο. Γιατί ίσως η ελληνική κοινωνία θέλει να συναφθεί συμφωνία και να μην πάμε σε δημοψήφισμα, όχι μόνο επειδή έτσι θα ανακουφιστεί που αποφεύχθηκε η δραχμή ή η χρεοκοπία, αλλά επειδή ταυτόχρονα θα έχει κερδίσει με τον ίδιο σμπάρο στο πρόσωπο της κυβέρνησης το νέο της εχθρό, το νέο προδότη των αντιμνημονιακών προσδοκιών της. Ίσως λοιπόν πλησιάζουμε στην ώρα που θα τελειώνουμε με την αποποίηση των ευθυνών και το κρυφτούλι της ανάθεσης. Ίσως πλησιάζουμε στην ώρα που θα οδηγηθούμε προς έναν, έστω και με βαριά καρδιά, μνημονιακό λαό και προς μία, έστω και με βαριά καρδιά, μνημονιακή αριστερά. Ίσως πλησιάζουμε στην ώρα που κυβερνώσα αριστερά και κυβερνών λαός θα φτάσουμε στη συνειδητοποίηση του There Is No Alternative και θα πιστοποιήσουμε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο πως ανήκομεν εις τη Δύσιν και ταυτόχρονα προς την αμφιθυμία μας προς αυτήν, τους κανόνες της, τα νεοφιλελεύθερα συστήματά της, που μας ενοχλούν μεν, αλλά όλα τα υπόλοιπα μας ενοχλούν περισσότερο.