The turning point

Τι άλλο είναι η ανθρώπινη ιστορία από την μετεξέλιξη των ως προχθές αδιανόητων, σε χθες συζητήσιμα, σήμερα αποδεκτά και αύριο αυτονόητα; 

Τι άλλο είναι η ζωή του κάθε ανθρώπου από ένα μικρό, παράλληλα βιούμενο, κομματάκι αυτής της μεγάλης ανθρώπινης ιστορίας, με αποτέλεσμα, σχεδόν νομοτελειακό, να συντελείται στις δεκαετίες της και εντός του δικού του τρόπου σκέψης αυτή η μετεξέλιξη;

Κοσμοϊστορική λοιπόν η αλλαγή που ζούμε, και ήταν να μην ξεκινήσει· άπαξ και ξεκίνησε, θα γίνει καθεστώς πολύ ταχύτερα από ό,τι νομίζουμε.

Ίσως όχι σε όλον τον κόσμο, αλλά στη Δύση ναι.

Και ίσως να μεγαλώσει έτσι ακόμα περισσότερο η διαφορά της με τμήμα του υπόλοιπου κόσμου, ή ίσως όχι και τόσο πολύ, ίσως στα θέματα της ιστορίας των ιδεών είναι να μη γίνει η ριζική στροφή· άπαξ και έγινε, τα πράγματα αρχίζουν να νομιμοποιούνται εκτός από θεσμικά και υπόγεια και οι αντιλήψεις αρχίζουν να συντονίζονται στην νέα, μετά τη ριζική στροφή, πορεία.

Εξακολουθεί λοιπόν η Δύση να μας συγκλονίζει με την απλωσιά της, εξακολουθεί να οδηγει την ανθρωπότητα προς το περισσότερο φως την ώρα που οι ίσιδες την οδηγούν προς το σκοτάδι, εξακολουθεί να μεγαλώνει την απόσταση από τους άλλους, με την ηθική και πολιτισμική υπεροχή της, όπως θα υποστήριζε ένας δυτικιστής;

Εξακολουθεί, αντίθετα, να θολώνει διαρκώς τα νερά και να πετάει διαρκώς αλλού την μπάλα, σήμερα με την ατζέντα για τους γκέι, αύριο με κάποια άλλη, προκειμένου να κρύβει το πόσο ολοένα και πιο ταξική γίνεται, ολοένα και πιο ουσιαστικά αντιδημοκρατική και ισοπεδωτικά απάνθρωπη, όπως θα υποστήριζε ένας αντιδυτικιστής; 

Εξακολουθούν τα πράγματα να αλλάζουν προκειμένου να παραμείνουν ίδια, όπως θα υποστήριζε ένας γατοπαρδιστής;
Εξακολουθεί η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος να μην αποκλείει και την παρανόησή του, όπως θα υποστήριζε ένας καφκιστής.
Το ιστορικό Σάββατο της Ιρλανδίας είναι μέρα μεγάλης τομής και μεγάλης προόδου.
Όσο πρόοδος μπορεί να θεωρηθεί ο γάμος εν πάση περιπτώσει.
Ζούμε μερικές δεκατίες μόνο.
Αδιανόητο σήμερα, αλλά μια μακρινή σε μας μέρα ένα δημοψήφισμα ή ένα νομοθέτημα θα τον καταργήσει.

Ίσως για να μεγαλώσει κι άλλο το ταξικό κι εξουσιαστικό χάσμα, ίσως κι ανεξάρτητα από αυτό.
Και ο κόσμος θα συνεχίσει να αλλάζει.
Και να μένει ίδιος.
Και να αλλάζει τόσο πολύ.
Και να μένει ίδιος.
(Δεν ξέρω με τι από τα δύο να τελειώσω, αφήνω το τέλος ανοικτό, θα μπορούσε να τελειώνει στο ίδιος, θα μπορούσε και στο τόσο πολύ)