Δημοψήφισμα ναι - Εκλογές όχι

Aν χρειαστεί τελικά να φτάσουμε ως εκεί, προσωπικά είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος και κατά των εκλογών, και μάλιστα ενός δημοψηφίσματος απόλυτα ξεκάθαρου στο ζητούμενό του, ώστε να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο να πει κανείς: «Δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, δεν κλήθηκα να ψηφίσω για αυτό το πράγμα αλλά για κάτι άλλο, με προδώσατε, κάνατε κωλοτούμπα, είμαι ξανά και για άλλη μια φορά αθώος, με πούλησαν ξανά οι πολιτικοί, όλοι τους ίδιοι είναι, όλοι λίγοι, εγώ ήμουν, είμαι και θα είμαι ο πολύς».

Αν χρειαστεί τελικά να φτάσουμε ως εκεί, όχι άλλες λογικές ανάθεσης, όχι άλλες λογικές πάρε το μπαλάκι εσύ αντί για μένα, κάνε αυτό που κατά βάθος θέλω κι άσε με μετά να σου τα χώνω που το έκανες. Να αποφασίσουμε ποιά απο τις δύο επώδυνες λύσεις θα επιλέξουμε, αλλά να το αποφασίσουμε εμείς, ο καθένας από εμάς, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς άλλοθι, χωρίς αποποίηση ευθύνης, χωρίς βολικές παραμυθίες της επόμενης ημέρας.

Οι Ζωές των Μαύρων

Εξώφυλλο ενός Απριλίου όχι του 1865, αλλά του 2015. Γιατί δεν σκοτώνονται μόνο στην Μεσόγειο οι αράπηδες, σκοτώνονται παντού, ακόμη και αν δεν είναι λαθραίοι ή παράνομοι, ακόμη κι αν είναι συμμέτοχοι και συνδικαιούχοι του αμερικάνικου ονείρου. Γιατί αράπης είναι βασικά ο φτωχός, ο βήτα διαλογής άνθρωπος, αυτός για τον οποίο θα μιλήσει απαξιωτικά και στραβωμένα ξανά και ξανά και ξανά ο Πρετεντέρης, αυτός πάνω στον οποίο θα κάνει ευρείας λαϊκής αποδοχής ναζιστική καριέρα ο Μιχαλολιάκος, αυτός για τον θάνατο του οποίου θα μείνει ξανά και ξανά και ξανά ατιμώρητος ο Αμερικάνος μπάτσος, χωρίς μέρα στη φυλακή, με την μόνη αναπηρία να είναι αυτή του συστήματος που του επιτρέπει να δολοφονεί με το όπλο και τη στολή που του έδωσε για να προστατεύει το θύμα του, αυτός και αυτοί για τους οποίους δεν θα συνταχθεί λίστα εκτελέσεων από τον Έλληνα πρέσβη στις ΗΠΑ, όπως δεν θα χαρακτηρισθεί εχθρική ενέργεια η μη προσαγωγή σε δίκη των εκτελεστών τους. Όσο για τους φρέσκους αράπηδες που ναυάγησαν σήμερα ανενόχλητοι κοντά σε κεντρική παραλία της Ρόδου, εκεί που αύριο θα μπουν κανονικά ξαπλώστρες, για να έρθει να παραθερίσει ο τουρίστας λευκός, κίτρινος ή νέγρος, εκεί που πάνε τώρα να καταργήσουν τις ξαπλώστρες για να λιάζονται ανενόχλητοι όσοι παράνομα και λαθραία μαυρίζουν τη ζωή μας, τη βολή μας, τις καρδιές μας, τις ευκαιρίες μας για ανάπτυξη και προκοπή, μήπως και τελειώσει η ανθρωπιστική κρίση που μας μαστίζει σύμπαντες τους Έλληνες. Αν θες να δεις το χρώμα του δέρματός σου, μην κοιτάξεις τον καθρέφτη σου, κοίτα το πορτοφόλι σου κι αν πέφτουν γύρω σου και πάνω σου βόμβες και σφαίρες, κρατικές ή μη.

Προς τα 'μας

Κόψαμε σ' οικόπεδα τη γη

και την κληρονομούμε από πάππου προς πάππον

και περνάμε και καλύτερα από πάππου προς πάππον,

τουλάχιστον σε επίπεδο υλικών συνθηκών. 

Ενίοτε φταίμε και από πάππου προς πάππον,

ενίοτε το δικό μας οικόπεδο,

οσοδήποτε προνομιακό,

δεν μας αρκεί

και πηγαίνουμε και απομυζούμε και τα δικά τους.

Ενίοτε φταίνε κι αυτοί από πάππου προς πάππον,

παγιδευμένοι στην κληρονομιά

των δικών τους προβλημάτων,

παγιδευμένοι στην αδυναμία

να οικοδομήσουν το δικό τους οικόπεδο

με τρόπο στέρεο.

 Κι έτσι έρχονται προς τα μας.

Αλλά δεν χωράμε όλοι εδώ, έτσι δεν είναι;

Κι ακόμα κι αν χωρούσαμε, 

δικό μας

και το οικόπεδο

και ο τρόπος του

και τα οφέλη του.

Από την άλλη δεν είμαστε και αναίσθητοι.

Σφίγγει η καρδιά μας κάθε που θα πνιγούν

σε νούμερα μεγαλύτερα του μέσου όρου.

Και για τις ώρες που θα κρατήσει

η συγκινησιακή επίδραση της είδησης,

χωράνε όλοι στη συνείδησή μας

και τη στεναχώρια μας.

Κρίμα μωρέ,

μωρέ κρίμα.

Το δικαίωμα της σιωπής

Γεννημένος κατά την ταυτότητα το 1920, ίσως όμως στα αλήθεια το 1918, πατημένα 95 ή πατημένα 97, αλουμινάς και μάστορας παντός είδους, γύρισε την Ελλάδα και βοήθησε να χτιστεί, ανήκε σε μια εποχή που όλα χτίζονταν, δεξιός, δεξιότατος, τόσο στις πολιτικές αντιλήψεις όσο και στον τρόπο που διοικούσε τα του οίκου του, δυο παιδιά, πέντε εγγόνια, πέντε δισέγγονα, ένα από κάθε εγγόνι, όταν πέθανε η γιαγιά μου είπα ότι θα αντέξει έξι μήνες, άντεξε κοντά δέκα τέσσερα χρόνια, αν ήταν στο δικό του χέρι και μόνο θα άντεχε σαράντα τέσσερα κι ας παραπονιόταν για μοναξιά, αλλά τίποτα δεν είναι στο δικό μας χέρι και μόνο.
Το στόμα των ανθρώπων που είναι στα τελευταία τους ανοίγει με έναν τρόπο αλλιώτικο: δεν ανοίγει πια επειδή έχουν κάτι να πουν, ό,τι είχαν να πουν το είπαν, ανοίγει για να φανεί από μέσα η μαύρη τρύπα της θνητότητας, ανοίγει σαν πόρτα με θέα προς την άβυσσο της ανθρώπινης μοίρας, ανοίγει προς ένα σκοτάδι το οποίο αν το κοιτάξεις για μια στιγμή παραπάνω είναι έτοιμο να σε καταπιεί. Γι΄αυτό στρέφεις το βλέμμα σου αλλού.
Όταν προς το τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας έρχονται με τα κουστούμια τους οι άντρες από το γραφείο κηδειών, σου θυμίζουν ντετέκτιβς της αμερικάνικης αστυνομίας: έρχονται να τον συλλάβουν, έρχονται να τον πάρουν από το σπίτι του και να τον φυλακίσουν κάπου αλλού, έρχονται να του διαβάσουν τα δικαιώματά του: you have the right to remain silent. Άπαξ και έρθουν να μας πάρουν, η σιωπή δεν είναι πια δικαίωμά μας, είναι η μόνη μας κατάσταση. Το στόμα άλλωστε δεν θα ανοίξει ξανά. Η πόρτα έκλεισε. Πρώτα φεύγουν τα λόγια, μετά από κάποιο καιρό θα φύγει και το ίδιο το στόμα. Πρώτα θα εξαφανιστούμε από προσώπου γης και μετά υπόγεια θα εξαφανιστεί και το ίδιο το ωραίο πρόσωπό μας, που παραμένει πεισματικά ωραίο όσο είμαστε εδώ, ό,τι άλλο κι αν μας συμβεί στο μεταξύ. Θα εξαφανιστούμε. Θα μείνουν για κάποιο καιρό αυτά που χτίσαμε. Θα μείνει για κάποιο καιρό αυτό που αφήσαμε πίσω, το καλό και το κακό μαζί. Ο άνθρωπος μόνο και τα δύο μπορεί να αφήσει πίσω, πότε σκέτο το ένα.
Μετά πηγαίνουμε βόλτα προς την παραλία. Στον Φλοίσβο κάποιοι παίζουν ρακέτες. Είναι σαν διακοπές. Όταν η μέρα είναι τόσο φωτεινή, δεν είναι η ζωή το διάλειμμα, αλλά ο θάνατος η παραίσθηση. Ύστερα γυρνάμε πίσω με αυτήν την περίεργη μηχανή. Οδηγεί ο παππούς.