Η ζαριά του θανάτου

Για μια κυβέρνηση που δεν παραπαίει απλώς αλλά κάτι πολύ παρακάτω, για μια κυβέρνηση που στάλα συμπάθειας δεν της δείχνουν οι φίλοι, εταίροι και δανειστές μας επιφυλάσσοντάς της διαρκή ξεφτιλίκια επιπέδου Καννών (και δη χωρίς να τους έχει θυμώσει κανένα δημοψήφισμα), για μια κυβέρνηση που σύρεται και διασύρεται κι ετοιμάζεται για την τελική κωλοτούμπα - επισφράγιση των μνημονίων που κάθε μέρα έσκιζε μέχρι να αναστηθούν και να τη σκίσουν αυτά,

όση  πυγμή της λείπει προς τα έξω, τόση κι άλλη τόση είναι έτοιμη να δείξει προς τα μέσα,

αφού θα προσπαθήσει να κρατηθεί από παντού, από κάθε πιθανή ή απίθανη, αληθινή ή τεχνητή, εστία έντασης

και στο πλαίσιο αυτό είναι προφανώς διατεθειμένη να πετάξει στα σκυλιά το σώμα του Νίκου Ρωμανού.

Αν τον ταϊσει με το ζόρι ή αν αυτός σταματήσει την απεργία πείνας, νικήτρια θα είναι στα μάτια του προνομιακού της κοινού,

αν αυτός πεθάνει, τότε θα έχει ρίξει την μεγάλη της ζαριά, μήπως και με όσα επακολουθήσουν κατορθώσει να γαντζωθεί στην εξουσία για πολύ ακόμα ή στη χειρότερη μπορέσει να περιορίσει την έκταση της επικείμενης εκλογικής της συντριβής.

Και κάπως έτσι, αντί να τρέμει το θάνατο ενός 21χρονου απεργού πείνας, μάλλον τον προσδοκά.

Άντε και γαμήσου Facebook

Ένα πρώτο πολύ εύλογο ερώτημα είναι το εξής: γιατί να θέλει κανείς να εξακολουθήσει να είναι μέλος ενός οργανισμού που τον διώχνει και ξαναδιώχνει και ξαναδιώχνει; Γιατί ας πούμε να  προβληματίζομαι αν πρέπει ή δεν πρέπει να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις του Facebook, ώστε να επανενεργοποιήσει το λογαριασμό μου; Γιατί δεν σιχαίνομαι οριστικά να τους διαολοστείλω, γιατί δεν απαξιώ πλέον να ξαναμπώ εγώ εκεί; 

Μια πρώτη πολύ αληθινή απάντηση είναι: επειδή είμαι τζάνκι.

Αρκεί όμως αυτό ως απάντηση και εξηγεί τα πάντα;

Όχι, ούτε αρκεί ούτε τα εξηγεί.

Γιατί μια δεύτερη απάντηση είναι πως ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης με τέτοια εξωφρενική διάδοση και επιδραστικότητα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται ως ιδιωτικό κλαμπ, που όποιον θέλει δέχεται στις τάξεις του και όποιον δεν θέλει όχι, όπως δεν είναι δυνατόν οι όροι που επιβάλλει να είναι τόσο οψιγενείς και δυσανάλογοι, έως και ασύμβατοι με τη φύση του ίντερνετ και κατασταλτικοί της ελευθερίας του λόγου. Αν το Facebook είχε όρο ότι δεν δέχεται εγγραφές από νέγρους ή από μουσουλμάνους θα ισχυριζόταν κανείς σοβαρά πως ιδιωτική εταιρία είναι κι ό,τι θέλει κάνει; Μα άλλο το παράδειγμα που λέω κι άλλο η περίπτωση της ψευδωνυμίας; Σύμφωνοι, άλλο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έπαυε να είναι ιδιωτική εταιρία; Κι όταν μια εταιρία δέχεται και με το παραπάνω να εγγράφει εκατομμύρια ψευδώνυμα μέλη χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο, είναι κάπως προβληματικό όταν μια δεκαετία αργότερα και αφού πρώτα έχει γιγαντωθεί ασύλληπτα και αποκτήσει δεσπόζουσα θέση παγκοσμίως, χάριν και σε αυτή την ευκολία και μη παρεμπόδιση, να θυμάται αίφνης πως τη ψευδωνυμία δεν μπορεί να την κάνει ανεκτή. Και ούτε ξέρω ούτε με απασχολεί ούτε τελικά έχει ιδιαίτερη νομική σημασία αν το είχε ή δεν το είχε διατυπωμένο κάπου ως όρο, κάπου που κανείς ποτέ δεν πάτησε να δει, γιατί δεν χρειάστηκε να πατήσει, γιατί με δυο κλικ μπορούσε να ανοίξει το λογαριασμό του και να μην τον ενοχλήσει ποτέ κανείς για χρόνια. Α ναι· και στο μεταξύ να γίνει και τζάνκι.
Δεν είναι ιδιωτικός χώρος το Facebook. Είναι μια ιδιωτική πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία όμως έχει εν τοις πράγμασι καταστεί δημόσιος χώρος επικοινωνίας και διακίνησης ιδεών και πληροφοριών, και ως τέτοιος μόνο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Αυτά τώρα, το 2014. Αν το 2016 μια άλλη πλατφόρμα έχει πάρει τη θέση της και το Facebook έχει γίνει παρωχημένο και ρετρό, τότε θα έχουμε ίσως μιας άλλης τάξης κουβέντα.
Και σε κάθε περίπτωση κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο τoυ Πάλο Άλτο, όταν μετά από χρόνια το Facebook θυμάται ότι είμαι ψευδώνυμος και ο τρόπος που με αντιμετωπίζει είναι να εξαφανίζει ξαφνικά και απροειδοποίητα την πνευματική μου ιδιοκτησία ετών, καθώς κι τις συνομιλίες και την προσωπική επικοινωνία ετών, λες και είναι αμπελοχώραφά του, λες κι αυτό δεν ήταν απλά η πλατφόρμα, λες και αυτό ήταν που έγραφε όσα έγραφα εγώ εκεί, λες και είναι δικά του, απαιτώντας μου εκβιαστικά να του στείλω ταυτότητα, κρατώντας ως λάφυρα το παρελθόν μου και τα προϊόντα της διανοίας μου και αποκλείοντας με από έναν ολόκληρο κόσμο διάδρασης και επικοινωνίας, που προφανώς και όχι νομοτελειακά, αλλά στην πράξη, ναι, εκεί υπάρχει και εκεί διαδραματίζεται, για όσο ακόμα διαδραματίζεται εκεί, μέχρι να καταστεί σε μια μέρα, ένα χρόνο ή μια δεκαετία κι αυτό παρωχημένο και ρετρό.
Τη σκάναρα λοιπόν την ταυτότητά μου και περιμένω να δω πότε θα υποκύψω στο αίτημα να με φακελώσει.
Πιθανότατα πάρα πολύ σύντομα.
Αλλά μέχρι τότε, άντε και γαμήσου Facebook, κι εσύ κι ο ισοπεδωτικά καφκικός σου τρόπος.
Νοτιοκορεάτικο ήταν το ψευδώνυμό μου, αλλά ξέρω, αν δεν μου αρέσει η παρεχόμενη ελευθερία της έκφρασης, μπορώ πάντα να πάω στη Βόρεια Κορέα.

Σαν μπαλαρίνα

Στις κυλιόμενες ανόδου του μετρό στέκεται στην αριστερή πλευρά. Οι βιαστικοί που είναι έτοιμοι να την προγκήξουν αντιλαμβάνονται ότι ξεκαρδίζεται μόνη της διαρκώς στα γέλια. Το μυαλό της βιάζεται περισσότερο από το δικό τους, το μυαλό της είναι ήδη κάπου αλλού. Ξαφνικά δεν βιάζονται και τόσο, ξαφνικά μπορούν να περιμένουν, ξαφνικά ίσως συνειδητοποιούν πως η ανάγκη να κερδίσεις τέσσερα δευτερόλεπτα σε μια κυλιόμενη σκάλα δεν είναι λιγότερο τρέλα, ξαφνικά ίσως καταλαβαίνουν πως στο τέλος αυτής της σκάλας δεν υπάρχει καμία κρυμμένη κορυφή.

Όταν τελειώνουν οι κυλιόμενες την ακολουθώ. Δεν φοράει παπούτσια, φοράει καλτσάκια πολύχρωμα, όχι ζευγάρι, άλλη κάλτσα στο δεξί άλλη στο αριστερό, περπατώντας στις μύτες, σαν μπαλαρίνα ενός χορού που κανείς δεν θέλει να χορέψει, γιατί δεν είναι μόνο ο χορός των ολομόναχων, είναι κι ο χορός ενός επιτηδευμένου γέλιου που δεν λέει να τελειώσει, ενός γέλιου που χλευάζει τον κόσμο, την τρέλα και τη λογική μαζί.

Πιο μετά, σε ένα βαγόνι, αυτός ο παπουτσωμένος τριαντάρης διαβάζει την αγγλόφωνη οικονομική εφημερίδα του, χωρίς να σηκώσει δευτερόλεπτο το κεφάλι του, αφοσιωμένος βαθιά στη λογοτεχνία της, στις ευκαιρίες κέρδους που πιθανόν να βρίσκονται ανάμεσα στις γραμμές της, αρκεί να τις εξορύξει εγκαίρως, αρκεί να κάνει τη σωστή κίνηση τη σωστή στιγμή, αρκεί να χορέψει σαν μπαλαρίνα ανάμεσα στα ρίσκα και τις αποδόσεις. Kι αν τυχόν το πετύχει, τότε αυτός ο κόσμος θα αξίζει ένα γέλιο εντελώς διαφορετικό, ένα γέλιο δοξαστικό της λογικής του και της τρέλας του, ένα γέλιο που αντί να χλευάζει τα πάντα, θα χλευάζει μόνο εκείνους που δεν ήξεραν σε ποιόν χορό να πάρουν μέρος.

Το όνομα που μας πήραν

Έτυχε να ξεναγηθώ πριν λίγες μέρες με ένα γκρουπ στο Μουσείο της Ακρόπολης. Σε μια φάση ο ξεναγός μάς δείχνει και μάς μιλά για την αντιθετική κίνηση στο σώμα των αγαλμάτων της κλασικής περιόδου, που στηρίζονται στο ένα πόδι και το άλλο τείνει μπροστά, που εν πάση περιπτώσει δεν εξαντλείται μόνο σε αυτό το γνώρισμα και δεν το μεταφέρω τώρα ικανοποιητικά, αλλά ήταν πάντως μια προσπάθεια των αρχαίων Ελλήνων καλλιτεχνών να σπάσουν την ακινησία και να καταστήσουν πιο ζωντανά τα δημιουργήματά τους. Μας εξηγεί ότι αυτό είχε τόσο ανεξίτηλη επίδραση, ώστε είκοσι αιώνες αργότερα το εφάρμοσαν οι καλλιτέχνες της Αναγέννησης και ονομάστηκε μάλιστα «contrapposto».

Tότε μια κυρία από το γκρουπ ρωτάει: «Γιατί όμως; Γιατί αφού ήταν ελληνική σύλληψη μάς πήραν το όνομα;». Και σκέφτομαι ότι είναι ακριβώς αυτή η ερώτηση, αυτό ακριβώς το τόσο άκυρο παράπονο, αυτό ακριβώς το σύνδρομο της αδικίας εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει μόνο δέος (ή, αν το πάρουμε αλλιώς, και υπερηφάνεια), που αν το εφαρμόσεις στην μεγάλη του εικόνα φανερώνει όλην την με στρεβλή έννοια ιδιοκτησιακή σχέση που έχουμε για την πολιτιστική μας κληρονομιά, φανερώνει το πόσο στενόμυαλα και στείρα εσωτερικεύουμε την ιστορία του τόπου μας, φανερώνει το πόσο φοβικά έχουμε συγκροτήσει την ταυτότητά μας σε σχέση με αυτή.

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

Πρωταγωνιστές: ο πιλότος

Πλάνο από τον πιλότο των «Πρωταγωνιστών». Μολονότι η εκπομπή έκανε πάταγο το μακρινό 1973, χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να ωριμάσουν οι συνθήκες για τους Calexico και τη σιχασιά για τους κομματικούς μηχανισμούς εντός και εκτός Πανεπιστημίων.

Αυτά που ξέρατε τελειώσαν

'Ελα, πάμε:

1) Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χ. Αθανασίου τόνισε ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «πρέπει να αντιληφθεί ότι υπάρχουν νόμοι και θα εφαρμόζονται». «Θα αντιληφθείτε ότι υπάρχουν νόμοι, κράτος δικαίου», είπε, προσθέτοντας ότι «αυτά που ξέρατε τελείωσαν».

 συνδυαζόμενο με το:

2) Την μία μέρα ψηφίζουν νόμο για την πληρωμή των 100/72 δόσεων, διατυμπανίζουν και διαφημίζουν ότι στο νόμο περιλαμβάνεται ο ΕΝΦΙΑ και ο φόρος εισοδήματος και την επόμενη, την επόμενη, την επόμενη, αδελφέ μου, την επόμενη, τον παίρνουν πίσω, έρχονται να φέρουν τροπολογία που θα την ψηφίσουν αύριο οι γενναίοι βουλευτές της συμπολίτευσης και η οποία λέει ότι δεν περιλαμβάνονται αυτά, γιατί τους ειδοποίησε η τρόικα να το πάρουν πίσω και αυτοί το παίρνουν. Ούτε σε προτεκτοράτα δεν υπήρχε τέτοια εξ αποστάσεως διακυβέρνηση, ούτε σε προτεκτοράτα δεν υπήρχε τέτοιος αδιαμεσολάβητος από τις τοπικές αρχές έλεγχος. Όταν η «διαπραγμάτευση» φτάνει σε τέτοιο επίπεδο δικής τους ταπείνωσης, δικής τους επικοινωνιακής σφαλιάρας, δικού τους εξευτελισμού, αντιλαμβάνεται κανείς σε τι επίπεδο κινείται γενικότερα.

 Έλα, πάμε λοιπόν,

έλα να μιλήσουμε για νομιμότητα, για νόμους και κράτος δικαίου. 

Έλα να πούμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου

είναι όντως αληθινή κυβέρνηση, αυτεξούσια,

έλα να λατρέψουμε όλοι μαζί τη νομιμότητα,

αυτή της μίας ημέρας

ή αυτή που την επόμενη αλλάζει,

με διαδικασίες ούτε καν συνοπτικές,

λιγότερο από συνοπτικές,

με διαδικασίες διαπόμπευσης,

τους βγάζει η τρόικα στο κλαρί και τους διαπομπεύει,

αλύπητα τους χτυπάει και τους ξεφτιλίζει,

αυτούς τους εθνικά υπερήφανους,

αυτούς τους προασπιστές της νομιμότητας,

αυτές τις θλιβερές μαριονέτες

με το ανάστημα ανθυπομυρμηγκιού,

αυτούς τους απερίγραπτους λακέδες.

Φτου σας.

Νομία Reloaded

Για το σκέλος του τρόπου κάλυψης -ή για την ακρίβεια μη κάλυψης- του σκανδάλου LUXLEAKS από τον ελληνικό Τύπο θα μπορούσες να αφιερώσεις δύο λεπτά από τη ζωή σου, να πατήσεις το λινκ και να διαβάσεις το ρεπορτάζ του Press Project.

Για το σκέλος της ουσίας του LUXLEAKS, θα αντιγράψω ένα ποστ μου απ' τον μακρινό Απρίλη του 11, επισημαίνοντας μόνο επιπρόσθετα πως, κατά το φτωχό μου το μυαλό, αν τέτοιου είδους δομικά ζητήματα του καπιταλισμού έμπαιναν σε ειδικά δημοψηφίσματα, δεν θα υπήρχε χώρα στον πλανήτη, όσα καντάρια πλύσης εγκεφάλου ή εκφοβισμού κι αν έμπαιναν στη ζυγαριά, όπου τα ποσοστά δεν θα ήταν συντριπτικά εναντίον τους. 

Στα ράφια με τα ξένα περιοδικά, το μάτι πέφτει σε αυτό το εξώφυλλο. To Βloomberg Businessweek μας ενημερώνει ότι στη σελίδα 45 μπορούμε να μάθουμε

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΟΡΟΥΣ.

Επειδή ξέρω πόσο προπέτης είσαι, σε προφυλάσσω από την πτώση στη λούμπα της ανέξοδης αριστερολογίας: Το περιοδικό δεν προπαγανδίζει την ανομία, καλέ μου. Απλά παραθέτει «11 παραθυράκια, παραθυρίσκους και παραθυρούλια -όλα απολύτως νόμιμα- τα οποία χρησιμοποιούν οι πιο πλούσιοι Αμερικάνοι».

Mια ατάκα που έχω ξαναποστάρει και ξαναεπικαλεστεί είναι αυτή του μεγαλοδικηγόρου του φορολογικού δικαίου Τζιν Χάκμαν προς τον Τομ Κρουζ στην «Φίρμα»: «Ποιά είναι τελικά η διαφορά μεταξύ φοροαπαλλαγής και φοροδιαφυγής:

α) Ό,τι ορίζει η εκάστοτε ισχύουσα φορολογική νομοθεσία;

β) Ένας έξυπνος δικηγόρος;

γ) Δέκα χρόνια στη φυλακή;

δ) Όλα τα παραπάνω;».

Τότε με τις off shore του Βουλγαράκη κολλήσαμε όλοι στο ότι το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό. Διακρίνοντας ανάμεσα στις δύο έννοιες θεωρήσαμε ότι είχαμε κάνει το καθήκον μας. Ως τι όμως άραγε; Ως ηθικοί αξιολογητές; Το πρωταρχικό καθήκον μας θα ήταν το καθήκον που έχουμε ως πολίτες. Το πρωταρχικό καθήκον μας θα ήταν όχι να ξεμπερδέψουμε αποφαινόμενοι πως το νόμιμο δεν είναι πάντοτε και ηθικό, αλλά να αναρωτηθούμε συνεπώς πώς γίνεται το ανήθικο να είναι και νόμιμο. Πώς γίνεται να πρωτογίνεται νόμιμο και πώς γίνεται να εξακολουθεί να παραμένει νόμιμο.

Το καθήκον που έχουμε παγκοσμίως οι πολίτες όλων των δημοκρατιών είναι κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε τι σόι σύστημα είναι αυτό που επιτρέπει στους πλουσιότερους πολίτες να χρησιμοποιούν 11 παραθυράκια, παραθυρίσκους και παραθυρούλια

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΟΡΟΥΣ.

Το καθήκον που έχουμε ειδικά ως Έλληνες πολίτες είναι αφενός να σταματήσουμε να φοροδιαφεύγουμε, αλλά αφετέρου -και ταυτόχρονα- να καγχάζουμε δυνατά εναντίον όλων των εφαρμοστών και των υμνητών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αν όχι γενικά, σίγουρα πάντως όταν τις εφαρμόζουν και τις υμνούν επικαλούμενοι επιχειρήματα ηθικής χροιάς.

Επελάστε τώρα που είμαστε εύκαιροι και παραζαλισμένοι, αλλά φορ δε λαβ οφ Τζίζας, όχι στο όνομα των ηθικών παραπτωμάτων ενός λαού, όχι στο όνομα της ασωτίας του.

Ούτε καν στο όνομα της ανομίας του, όχι τουλάχιστον όσο δεν αηδιάζετε καθημερινά και μέχρι ναυτίας και με τη νομία πάνω στην οποία η ελίτ αυτού του κόσμου συνεχίζει το δικό της πάρτι που δεν τελειώνει ποτέ.

Η φαντασίωση τα φταίει

Αγαπητοί πρώην φίλοι του Buzz, ωραία η φαντασίωσή σας να λένε οι άλλοι αυτά ακριβώς που θέλετε, την ώρα ακριβώς που τα θέλετε, με τη διατύπωση ακριβώς που τα θέλετε και την πειστικότητα ακριβώς που τα θέλετε, αλλά θα προτιμήσω να παίρνω μέρος στις δικές μου φαντασιώσεις, οι οποίες μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν και το να απαξιώ να δώσω διαπιστευτήρια δημοκρατικότητας και καταδικαστήρια της βίας, λες και πχ επειδή προσωπικά φρίττω τα τελευταία χρόνια με τα εντιτόριαλ της Άθενς Βόις, πρέπει να βγω και να πω πως κακώς την έκαψαν. Όχι λοιπόν, ρητά και κατηγορηματικά όχι, δεν θα το πω σε σας, δεν σας νομιμοποιώ ως ελεγκτές μου, στη δική μου φαντασίωση είμαι εγώ που ελέγχω όσους υποκριτικά ωρύονται για το καμμένο δέντρο της ελευθερίας της έκφρασης και κάνουν τα στραβά μάτια στο προπαγανδιστικό της δάσος. Όσο για εκείνους που συνδέουν την απέχθεια για το τι γράφει μια εφημερίδα με το κάψιμό της, να χαίρονται τις αντιλήψεις τους και το δικό τους βαθύ σεβασμό για την ελευθερία της έκφρασης.

Η ελευθερία της έκφρασης

Εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε μια χώρα, όπου όλα, μα όλα, μα όλα, μα όλα τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια στα δελτία ειδήσεων ασκούν ατόφια και πούρα προπαγάνδα, τίποτα λιγότερο από προπαγάνδα, τίποτα διαφορετικό από προπαγάνδα;

Επικοινωνιακά η κατάσταση έχει ξεφύγει πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολύ.

Κατά τ' άλλα, συνεχίστε να κόπτεστε για την ελευθερία της εκφράσης και να στέκεστε συγκλονισμένοι εκεί που πάνε να τη φιμώσουν με εμπρησμούς.

Το τελευταίο που σας ενδιαφέρει είναι η ελευθερία της έκφρασης.

Η ελευθερία της κυριαρχίας των πρακτικών σας σας ενδιαφέρει.