Άδικα αλλά όχι μάταια

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε σε ποιο βαθμό θα είχε επεκταθεί, νομιμοποιηθεί, κανονικοποιηθεί και διαποτίσει τα πάντα φιλτραρισμένος ή αφιλτράριστος ο νεοναζιστικός ζόφος, αν δεν είχε δολοφονηθεί πριν 4 χρόνια ο Παύλος Φύσσας. Τον Σεπτέμβριο του 2013 καλπάζαμε με δεμένα τα μάτια ολοταχώς προς κάτι εντελώς σκοτεινό. Ο ίδιος ο Φύσσας δεν επέλεξε να θυσιαστεί, δεν επέλεξε να δώσει τη ζωή του και τα νιάτα του, επέλεξε όμως να μην κρυφτεί, επέλεξε να αντισταθεί στο κτήνος που σήκωνε κεφάλι και γινόταν ολοένα και πιο άφοβο. Και όσο άδικος και εξοργιστικός κι αν είναι ο θάνατός του, δεν υπήρξε πάντως μάταιος, παρήγαγε αποτέλεσμα, άλλαξε σε έναν βαθμό την πορεία μιας χώρας στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο, σε ένα σημείο καμπής, σε ένα σημείο χωρίς γυρισμό.

Ταπείνωση

Περπατούσα σχετικά γρήγορα, οπότε είδα μόνο με την άκρη του ματιού μου το αφισάκι, που κάτω από μια εικόνα κάποιου Αγίου, έλεγε πως μόνο με την ταπείνωση νικιέται ο θάνατος. Έπρεπε να κοντοσταθώ να διαβάσω λεπτομέρειες, να διαβάσω κυρίως αν διαφημίζεται κάποια εκδήλωση ή αν πρόκειται απλά για έναν ύμνο στην ταπείνωση. Σκεφτόμουν πάντως πως αν πάει έτσι θα επιλέξω τον θάνατο. Ναι αυτόν θα επιλέξω, αν το τίμημα είναι να μας ταπεινώσετε και να μας συντρίψετε. Δεν σας πειράξαμε επειδή γεννηθήκαμε, δεν είναι αμαρτία η ζωή μας, δεν οφείλουμε ευγνωμοσύνη και συντριβή σε κανέναν.