Άσφαλτος και ασφάλεια

Eίναι αυτό το, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, αυτό το υψωματάκι, αυτή η μικρή πλαγιά κοντά στο ρέμα, που κάναμε να την ψευτοπερπατήσουμε λίγο με τον γιο μου τα προηγούμενα χρόνια, κάναμε πέντε βήματα και χαιρόμασταν, και έφτανε, και ήταν αρκετά, 

αυτό το υψωματάκι που πήγαμε και προχθές και αυτός συνέχιζε να ανεβαίνει και εγώ φυσικά φοβόμουν, αλλά αυτός συνέχιζε, κι εγώ ακολουθούσα από πίσω του, κι όλο στεκόμουν, κι όλο στεκόταν και με περίμενε κι αυτός

και ήξερα πόσο πολύ λάθος είναι αυτό που κάνουμε, ήξερα, τους ήξερα τους κινδύνους, αυτός όμως όχι, από κινδύνους δεν σκάμπαζε, από κινδύνους δεν ένιωθε, δεν είναι άλλωστε χαρακτηριστικό γνώρισμα των παιδιών η άγνοια κινδύνου (;),

όχι όλων των παιδιών όμως, σε διαβεβαιώ όχι όλων, μερικά παιδιά έμαθαν το μάθημά τους εγκαίρως και φοβήθηκαν επαρκώς για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, τόσο επαρκώς ώστε αφελώς θεωρούσαν ότι θα έφτανε ο φόβος τους και για την ζωή των απογόνων τους, ότι θα τους μεταδιδόταν το δίχως άλλο γονιδιακά και αδιαπραγμάτευτα,

αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει κι έτσι είναι τώρα στην μέση της μικρής, ελάχιστης πλαγιάς που γλιστράει όλο και περισσότερο και γίνεται όλο και περισσότερο απότομη, που σαφώς έχει έρθει η ώρα να σταματήσουν και να την κατέβουν, γιατί ο κίνδυνος είναι εκεί, παρών, χαμογελώντας με δόντια που αστράφτουν,

είναι όμως ήδη τόσο παρών που για να αποφευχθεί, ο πατέρας θα πρέπει να κάνει κάτι εξίσου τρομακτικό με το να πέσει και να χτυπήσει, ο πατέρας δηλαδή θα πρέπει να λερωθεί, κι όλοι ξέρουν ότι δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να λερωθούμε, κι όλοι ξέρουν ότι το βασικό ιδανικό της ζωής είναι να παραμείνουμε στειρωμένα καθαροί, κι όλοι ξέρουν ότι το βασικό ιδανικό της ζωής είναι να αγγίξουμε όσο το δυνατόν λιγότερο και να αγγιχθούμε όσο το δυνατόν λιγότερο, καθώς τα μικρόβια καιροφυλακτούν και παιδικός του θεός, και θεός που σε αντίθεση με τους υπόλοιπους δεν θα απαρνηθεί ποτέ, υπήρξε το σαπούνι,

όμως τώρα,
αν δεν ακουμπήσει θα γλιστρήσει, αν δεν λερωθεί θα πέσει, αν δεν αγγίξει θα χτυπήσει,

έτσι κάνει το αδιανόητο, πιάνοντας με τις παλάμες το χώμα, πρώτα οι παλάμες, μετά τα γόνατα της φόρμας, τώρα είναι σχεδόν στα τέσσερα, αλλά έχοντας ήδη λερωθεί και με το ένα κακό ήδη συντελεσμένο, τον ένα κίνδυνο ήδη πραγματοποιηένο, έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον άλλο,

κι ο γιος του συνεχίζει σαν να είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, πιάνεται από δέντρα και κλαδιά, γλιστράει αλλά δεν χάνει την ψυχραιμία του, εμψυχώνει τον πατέρα του, λέγοντάς του να συνεχίσει να ανεβαίνει, 

είναι ήδη μια τρέλα όλο αυτό, είναι απόλυτα σαφές, γιατί άντε και ανέβηκαν ως εκεί, μετά πώς θα κατέβουν αν όχι κουτρουβαλώντας, είναι τόσο πολύ ανεύθυνο αυτό που έχει κάνει, καθώς προσπαθεί ήδη να προεξοφλήσει στο μυαλό του το χειρότερο σενάριο, θα είναι άραγε μόνο γρατζουνιές και ματωμένα γόνατα ή και κάτι χειρότερο (;), προσπαθώντας να αποδείξει τι στον εαυτό του έχει αφήσει ένα μικρό παιδί να εκτίθεται σε τέτοιο κίνδυνο (;), τι κερδίζει κανείς ρισκάροντας χωρίς λόγο, τι κερδίζει κανείς αφήνοντας τα ασφαλή εδάφη, πόση ανευθυνότητα πατρική εξαιτίας απωθημένων παιδικών, 

είναι ήδη μια τρέλα, αλλά είναι ήδη και μερικά μέτρα κοντά στην «κορυφή», αλλά ακόμη και τώρα λέει του γιου του φτάνει, όχι άλλο, όχι τόσο ψηλά, μην το διακινδυνεύσουν κι άλλο, κι εδώ που έφτασαν λίγο δεν είναι, εκείνος όμως επιμένει κι αφού επιμένει παίρνει κουράγιο κι ο πατέρας και να που τελικά ανεβαίνουν

και βλέπει με έκπληξη ότι στην κορυφή που δεν μπορούσαν να δουν και δεν ήξεραν τι είχε, δεν υπάρχει κάποιο τροπικό δάσος, αλλά πολιτισμός και άσφαλτος και ασφάλεια, ασφάλεια ξανά, και λύτρωση και σωτηρία και δεν χρειάζεται να κατέβουν αυτή την φυσική τσουλήθρα, όχι, έχουν ήδη σωθεί, είναι ήδη ασφαλείς, όχι επειδή έκαναν τη συνετή επιλογή στου πρανούς τα μισά, η συνετή επιλογή θα ήταν και η επικίνδυνη, είναι ασφαλείς επειδή κάποιος είχε το θάρρος να ανέβει ως το τέλος του δρόμου, είναι ασφαλείς επειδή κάποιος δεν φοβήθηκε και κοίταζε προς τα πάνω αντί προς τα κάτω και αντί να γεμίζει το μυαλό του με κινδύνους, πτώσεις και καταστροφές το γέμιζε με την προσδοκία πως θα τα καταφέρω

και αντί να φοβάμαι, εγώ θα ζω.

Σαν το σκυλί

Αν ο βασικός σκοπός κάθε αξιολόγησης δεν είναι να κλείνει, αλλά ακριβώς να μην κλείνει, αν δηλαδή αξιολόγηση είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία που εγκαθιδρύεται προκειμένου να παραμένει αενάως εκκρεμής κι όταν εν πάση περιπτώσει κάπου, κάπως, κάποτε τελειώνει τυπικά, είναι μόνο και μόνο επειδή έχει ήδη ξεκινήσει η επόμενη, βασικός σκοπός της οποίας δεν είναι να κλείσει, αλλά ακριβώς να μην κλείσει, αν δηλαδή αξιολόγηση είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία που εγκαθιδρύεται προκειμένου να παραμένει αενάως εκκρεμής, μέχρις ότου το πέρας ή το μη πέρας του προηγουμένου κύκλου αξιολογήσεων να οδηγήσει αφεύκτως στις επόμενες συμφωνίες, οι οποίες θα περιλαμβάνουν με τη σειρά τους μια σειρά αξιολογήσεων, βασικός σκοπός των οποίων δεν είναι κλείσουν, αλλά ακριβώς να μην κλείσουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έρθει παραταύτα κάπου, κάπως, κάποτε μια στιγμή που ό,τι ήταν να κερδηθεί από αυτό το παιχνίδι θα έχει κερδηθεί, ό,τι ήταν να πουληθεί θα έχει πουληθεί, ό,τι ήταν που τους ενδιέφερε να αλλάξουν θα το έχουν αλλάξει.

Ισοπεδωθήκαμε. 

Κι ένα προτεκτοράτο πρωτοφανούς προτεκτορατοσύνης, να του λένε αν θες να σου δώσουμε τα λεφτά, πούλα πρώτα το Ελληνικό στον Λάτση. Και θα το πουλήσει φυσικά. Τι άλλο να κάνει; Και σε αυτό που θα φτιάξει ο Λάτσης θα πηγαίνουμε σε κάποια χρόνια και θα περνάμε ωραία και θα αναρωτιόμασταν γιατί αντισταθήκαμε τόσο στην ανάπτυξη, την ευημερία, το νου το κοινό.  Όπως κάνουμε και με το Mall δηλαδή.

Οι περισσότεροι από εμάς ούτως ή άλλως επιβίωσαν, οι περισσότεροι από εμάς και πάλι ούτως ή άλλως θα επιβιώσουν.

Πρέπει να διατηρείται αυτή η αναλογία, γιατί αν γίνουν περισσότεροι οι μη επιβιώνοντες, δεν θα έχουν πια να χάσουν και στα αλήθεια τίποτα.

Άσε που αρκετοί από εμάς δεν επιβιώνουν μόνο, εξακολουθούν και περνούν και καλά.

Όπως λέει κι ο Louis CK: «Έχω επιτέλους το σώμα που λαχταρούσα. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να λαχταράς ένα πατσαβουρέ σώμα». Για αυτό τουλάχιστον στην αναθεώρηση του Συντάγματος που βάζει μπρος η Αριστερά μας, ας αποκτήσουμε επιτέλους κι ένα Σύνταγμα ανάλογο του καθεστώτος που διαλέξαμε να υπηρετήσουμε, ας επανασυμφιλιώσουμε την πραγματικότητα με το Σύνταγμά μας, ας φτιάξουμε ένα Σύνταγμα προτεκτοράτου κι ας αγαπήσουμε μία προς μία τις αναθεωρημένες πατσαβουρέ διατάξεις του, ώστε κανείς ποτέ ξανά να μην πει ότι το Σύνταγμα έχει γίνει πατσαβούρι κι η χώρα ξεσκιστήριο προς διεθνή παραδειγματισμό.