Αποτυγχάνοντας ξανά.

Στην προϊστορία της μπλογκόσφαιρας (ακόμη κι η λέξη ακούγεται πια προϊστορική), ένα αγαπημένο μπλογκ είχε ως προμετωπίδα το μπεκετικό: "Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better". Δεκαέξι χρόνια πριν μου φαινόταν αρκετά εξυπνακίστικη ατάκα. Δεκαέξι χρόνια μετά δυσκολεύομαι να σκεφτώ φράση που να συνοψίζει καλύτερα το νόημα των πραγμάτων, το νόημα των κινήσεών μας, το νόημα της πορείας μας στο χρόνο. Δεν ξέρω για ποιους προορίζονται οι επιτυχίες. Δεν ξέρω πού αρχίζει και πού τελειώνει μια επιτυχία, πού μπορείς να την τελειώσεις πριν μετατραπεί σε αποτυχία. Νομίζω ότι για την αληθινή ζωή των αληθινών ανθρώπων η αποτυχία θα είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνοδοιπόρος, με τον οποίο οι δρόμοι τους θα διασταυρώνονται από καιρού εις καιρόν. Οπότε, αν σε κάτι μπορεί όντως να ελπίσει κανείς, είναι σε αυτό: κάθε επόμενη φορά να αποτυγχάνει καλύτερα, κάθε επόμενη φορά να έχει να καταλογίσει λιγότερα στον εαυτό του για την αποτυχία, κάθε επόμενη φορά η συνάντησή του με την αποτυχία να τον έχει βρει καλύτερο άνθρωπο από την προηγούμενη, πιο κατασταλαγμένο άνθρωπο από την προηγούμενη, πιο φωτεινό, σταθερό και σίγουρο για τον εαυτό του άνθρωπο από την προηγούμενη.