Από παιδί

Στην αρχή

αγαπάμε στα παιδιά μας

περισσότερο το μας

από τα ίδια τα παιδιά.

Στην αρχή

παίρνουν τα παιδιά μας 

αυτά από το πρόσωπό μας

κι εκείνα απ' την προσωπικότητά μας.

Τίποτα δικό τους 

δεν έχουν

τα παιδιά μας

στην αρχή.

Κι ύστερα, μια μέρα, σχεδόν στα ξαφνικά,

το παιδί απέναντί μας

έχει ολόδικό του και αυτόνομο

εαυτό.

Τότε είναι ίσως η στιγμή

να πάψεις να καμαρώνεις

και να αρχίσεις βαθύτερα να συνδέεσαι

και βαθύτερα να αγαπάς

ένα πλάσμα που διαμορφώνεται 

έτσι και όχι αλλιώς,

που παίρνει απέναντι στη ζωή

την μία και όχι την άλλη στάση,

που επιλέγει να είναι 

αυτός και όχι κάποιος άλλος,

ένα πλάσμα που θα πάει

όπου θέλει το ίδιο,

όπως κάθε παιδί από καταβολής παιδιών,

όπως κάθε άνθρωπος από καταβολής ανθρώπων,

γιατί όσο κι αν μας σημάδεψαν οι γονείς μας 

κι όσο κι αν εμείς σημαδεύουμε τα παιδιά μας,

τα σημάδια είναι μόνο σημάδια,

ο εαυτός μας είναι δικός μας,

ο εαυτός τους είναι δικός τους,

ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος

από παιδί

να πηγαίνει κάθε στιγμή τον εαυτό του

λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά

απ' το φως,

απ' τη δύναμη,

απ' την αδυναμία,

απ' την αγάπη.

Μεταμαυρίλα

Σε μια ιδιοφυή στιγμή του έβδομου κύκλου του «Veep», ο Νταν βιώνει μια υπαρξιακή κρίση: «Ames, am I gettin’ old? Maybe I gotta stop foolin’ around. Maybe that’s it. Maybe I gotta cut out all the meaningless sex with girls half my age. I mean, you pull it out to cum on her tits ’cause you think it’s gonna make you feel alive. But it doesn’t matter where you cum, Ames. Ya know? It just doesn’t. It just – It doesn’t».

Αν βέβαια κάτι μάτερς σε αυτή τη ζωή, Νταν, είναι ακριβώς το πού τελειώνεις. Από αυτό το τέλος μπορούν δυνάμει να ξεκινήσουν όλα, από το πού τελειώνεις μπορεί δυνάμει να αρχίσει μια άλλη ζωή: σήμερα δεν είσαι – αύριο είσαι.

Έγραφε τις προάλλες μια φίλη για ένα παιδί 17 χρονών που πέθανε από ανακοπή καρδιάς την μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Είχε σκίσει, σε όλη την τόσο σύντομη ζωή του έσκιζε, το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό, ο κόσμος και η ζωή του ανήκε, πέθανε ξαφνικά, πέθανε στα καλά καθούμενα.

Χθες βράδυ στην Χαλκδική μεγάλοι και παιδιά έχασαν τη ζωή τους όσο πιο ξαφνικά γίνεται, οι περισσότεροι σε μια ξένη για τους ίδιους χώρα, όπου είχαν έρθει να κάνουν καλοκαιρινές διακοπές. Έπεσαν στα κεφάλια τους δέντρα, έπεσαν στα κεφάλια τους σκεπές, τους πήρε και τους πέταξε σε τζαμαρίες ο αέρας, αναποδογύρισε το τροχόσπιτό τους.

Δεν το ξέρουμε άραγε ότι μπορεί η ζωή μας να τελειώσει κυριολεκτικά ανά πάσα στιγμή; Το ξέρουμε αλλά το απωθούμε; Το ξέρουμε αλλά θεωρούμε ότι είναι μια θεωρητική γνώση που δεν αφορά εμάς; Πώς γίνεται να μην ζούμε με βάση ακριβώς αυτή τη συνειδητοποίηση; Πώς γίνεται να μην μας λυτρώνει και απελευθερώνει αυτή η συνειδητοποίηση; Πώς γίνεται να ζούμε με διαρκή φόβο για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, με διαρκές άγχος για το αύριο, με σκοτεινιά στο μυαλό μας για το αν θα συμβεί το ένα ή το άλλο κακό; Τι ακριβώς θεωρούμε ότι είναι υπό τον έλεγχό μας; Τίποτα δεν είναι υπό τον έλεγχό μας. Κατεξοχήν δεν είναι υπό τον έλεγχό μας η ημερομηνία λήξης μας.

Να σκοτεινιάζαμε για το αύριο αν ξέραμε ότι η μόνη πιθανή σκοτεινή εκδοχή του αύριο, είναι αυτή για την οποία ανησυχούμε. Δεν είναι όμως. Όπως πριν καν έρθει το αύριο μπορεί να πεθάνεις σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι πάντα θα γίνεται με τους ανθρώπους. Που αν θα έπρεπε να καταλάβουν κάτι είναι ότι αυτό τουλάχιστον είναι ένα δώρο. Θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι από φόβο γιατί δεν μπορούν ούτε να προβλέψουν ούτε να ελέγξουν το πώς και το πότε του κακού που θα συμβεί. Ότι θα συμβεί κάποτε είναι το μόνο σίγουρο, σίγουρο όσο ο θάνατος.

Αλλά μέχρι το τελικό κακό έχουν χρόνο. Ένα δευτερόλεπτο ή πολλές δεκαετίες, δεν είναι κάτι που μπορούν να ξέρουν. Είναι κάτι όμως που μπορούν να γεμίσουν με συστατικά άλλα από τον φόβο, την απαισιοδοξία, την μαυρίλα. Όσο κι αν μαυρίσουν, η ζωή θα είναι πάντα πιο μαύρη. Δεν μπορούν να τη νικήσουν έτσι, να τη σπαταλήσουν μόνο μπορούν έτσι, να την ματαιώσουν μόνο μπορούν έτσι, να την ακυρώσουν μόνο μπορούν έτσι.