Χρόνος

Υπάρχουν τρεις μεγάλες κατηγορίες αντιμετώπισης του χρόνου:

Η ιδεατή: Το να συνειδητοποιείς ότι η έννοια χρόνος υπάρχει μόνο εφόσον εσύ την ονομάζεις και την υποστασιοποιείς. Το να συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι μεταφορικό σχήμα, αλλά κυριολεξία. Το να συνειδητοποιείς ότι άπαξ και ανήκεις σε πολιτισμό που αναγνωρίζει την έννοια του χρόνου, ο χρόνος δεν είναι απλά ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείσαι, ο χρόνος γίνεται ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή σου και τον κόσμο γύρω σου. Το να συνειδητοποιείς ότι άπαξ και δίνεις υπόσταση στον «χρόνο», δίνεις υπόσταση στον δια βίου δυνάστη σου. Το να συνειδητοποιείς ότι ελευθερία και πληρότητα και άφεμα δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει στα αλήθεια όσο ο «χρόνος» είναι παρών στο πλάι σου. Όσο αναγνωρίζεις τον «χρόνο» όλα θα είναι τελικά παροδικά, αγχωτικά, καταπιεσμένα, μισομίζερα.

Η των συντριπτικά περισσότερων από εμάς: Όλο συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν τόσα περισσότερα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε και που μπορούμε -λέμε στον εαυτό μας- να κάνουμε. Αλλά να. Όλο μας ξεφεύγουν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, οι πενταετίες. Όλος όμως αυτός ο χρόνος που αποδρά αφήνει πίσω του ένα ισχυρό αντίδωρο. Τον χρόνο που απομένει. Μπορεί να συρρικνώνεται, αλλά είναι ακόμα εκεί. Κι όσο έχουμε ακόμα χρόνο μπροστά μας, θα έχουμε ακόμα τα όνειρά μας. Κι όταν ο χρόνος φτάσει πια να έχει σχεδόν εξοβελιστεί, θα έχουμε ένα νέο αντίδωρο. Δεν θα μας νοιάζει πια. Γιατί θα έχουμε ζήσει μέσα στο όνειρο, την προσδοκία, την βεβαιότητα ότι αν αξιοποιούσαμε τον χρόνο μας αλλιώς, θα είχαμε κάνει κάτι τόσο διαφορετικό με το χρόνο μας και τη ζωή μας, με τη ζωή μας που είναι χρόνος, με το χρόνο που είναι ζωή. 

Η των λίγων, εκείνων που ζουν αλλιώς: Κι εκείνους ο χρόνος τους δυναστεύει, κι εκείνοι δεν μπορούν ποτέ να είναι πλήρεις, αλλά τουλάχιστον εκείνοι έχουν καταλάβει ότι η ζωή εντός του «χρόνου» φεύγει μέσα από τα χέρια μας όταν αυτός αοριστοποιείται, όταν δεν τέμνεται σε συγκεκριμένα κομμάτια εντός των οποίων μπαίνουν συγκεκριμένοι στόχοι, όταν δεν οργανώνεται αλλά χαώνεται, όταν ο χρόνος που περνά δεν αφήνει πίσω του συγκεκριμένα απτά αποτελέσματα.

Οι δεύτεροι θα κάνουν σχέδια για το 2018, θα δώσουν υποσχέσεις στον εαυτό τους, θα δεσμευτούν ότι το 18 θα κάνουν πολλά πράγματα που ως τώρα δεν έκαναν, αλλά θα το κάνουν με το 18 να παραμένει μέσα τους μια αόριστη έννοια. 

Οι τρίτοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει κανένα γενικό και αόριστο 2018, υπάρχουν 365 συγκεκριμένες μέρες, που κάθε μία τους που θα περάσει με όνειρα αντί για πράξη που προσπαθεί να τα πραγματώσει, είναι μια μέρα που δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω.

Οι πρώτοι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνουν όλα αυτά, ενδεχομένως δεν ξέρουν καν τι πάει να πει 2018, ενδεχομένως δεν ξέρουν καν να διαβάζουν, ενδεχομένως να προλάβουν να ζήσουν άλλος είκοσι κι άλλος εκατό χρόνια, αλλά σίγουρα και οι δύο θα έζησαν έχοντας άλλα στο κεφάλι τους και την καρδιά τους, έχοντας μέσα τους τόσο ελεύθερο χώρο, χώρο που δεν καταλαμβάνει ο «χρόνος». 

Στο κενό μεταξύ

Με εκείνη την Καταλονία κι εκείνη την ανεξαρτησία τι έγινε άραγε; Ό,τι περίπου και με το περήφανο ΟΧΙ του 62%. Ο δυτικός ευρωπαίος των αρχών του 21ου αιώνα αιωρείται στο κενό μεταξύ ανάθεσης σε αντιπροσώπους και απόλυτης εξάρτησης από αυτούς από την μια και σε μια γενικότερη οπερετική αντιμετώπιση της ζωής του από την άλλη, εξεγειρόμενος φαντασιακά και μη όντας διατεθειμένος να φτάσει τα πράγματα ως τα άκρα, επιστρέφοντας μετά την εξέγερσή του στο σούπερ μάρκετ του, στα σόσιαλ μίντιά του, στις όποιες ανέσεις του, έχοντας κατά βάθος και πλάτος και ύψος εσωτερικεύσει απόλυτα ότι ζει σε έναν καταναλωτικό κόσμο κατά βάση καλώς καμωμένο, όπου κάθε αληθινή σύγκρουση που φτάνει ως το τέρμα της είναι μια τρέλα, μια παραφορά, μια αυτοκαταστροφική μανία, ένας δίχως νόημα μηδενισμός.