Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009

Rondelay

«I know what dude I am. I'm the dude playin' the dude, disguised as another dude».
~~~
Με πόσους θα ταυτιστείς στην φάση της εφηβείας; Με ελάχιστους. Με τον Δημήτρη Σαραβάκο, σίγουρα· ντουλάπες και πλευρές γραφείου του δωματίου σου γεμάτες στραβοκομμένα με ψαλίδι και στραβοκολλημένα με σελοτέιπ αποκόμματα εφημερίδων με τον Σαραβάκο να πανηγυρίζει· μόνος στο δωμάτιο σου έχεις μιμηθεί τον πανηγυρισμό του άπειρες φορές· δεν είσαι εσύ, είσαι κάποιος άλλος, κάποιος που θριαμβεύει και τρελαίνεται από χαρά, ενώ ένα στάδιο παραληρεί.
Με τον Ρίβερ Φίνιξ· είστε σχεδόν συνομήλικοι, μεγαλώνετε μαζί, τον βλέπεις σχεδόν σε κάθε ταινία του, από το εντελώς αγαπημένο σου «Stand by Me» ως την «Ακτή του Κουνουπιού», ερωτεύεσαι μαζί του μια άσχημη στο «Running on Empty», αποκαλύπτεται πως εκείνος είναι ο Ίντυ μικρός· και μετά ξαφνικά πεθαίνει· και χωρίς υπερβολή τη νιώθεις την απώλεια, νιώθεις να έχεις χάσει έναν άνθρωπο δικό σου, έναν αδελφό.
~~~
Και μετά εμφανίζεται στη σκηνή ο αληθινός του αδελφός· είναι καλός, αλλά δεν παύει να μην είναι ο αληθινός Φίνιξ, εκείνος που ήξερες, εκείνος που ταυτιζόμενος ήσουν· με τα χρόνια αρχίζεις να μην τον σκέφτεσαι με άξονα τον αδελφό του, αρχίζεις να τον εκτιμάς και με το «Walk the Line» η εκτίμηση μετατρέπεται σε κάτι άλλο, κάτι βαθιά συναισθηματικό· είσαι μεγάλος πια για ταυτίσεις, αλλά η ένταση που εκπέμπει ο Γιόακιν αποθηκεύεται μέσα σου και την ανακαλείς ανά πάσα στιγμή, όπως όλα τα υπόλοιπα κινηματογραφικά σου πολύτιμα.
~~~
Και χθες το απόγευμα βλέπω από το μπλογκ του Ανέμου τον Γιόακιν στην εκπομπή του Λέτερμαν σε φάση αποσύνθεσης από την μαστούρα. Και σοκάρομαι. Και λίγες ώρες αργότερα βλέπω τον Μπεν Στίλερ να τον μιμείται στα όσκαρ. Και γαμιέμαι στα γέλια.
~~~
Διάβασα χθες ότι υπάρχει η εκδοχή να μην ήταν μαστουρωμένος o Γιόακιν, να είναι όλο αυτό φτιαχτό. Δεν μου έστεκε με καμία λογική, αλλά το έψαξα λίγο και όντως κυκλοφορεί κι αυτή η άποψη: γυρίζει, λέει, ο Κέισι Άφλεκ ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την απόφαση του Γιόακιν να εγκαταλείψει τον κινηματογράφο και να κάνει μουσική καριέρα, και πιθανώς αυτή η πόζα να είναι στο στυλ των φαρσών που έκανε ο Άντι Κάουφμαν. Εξακολουθεί να μου φαίνεται δύσκολο, αλλά μετά από αυτόν τον ατελείωτο πρόλογο μπορώ επιτέλους να φτάσω σε εκείνο που θέλω να πω.
~~~
Ακόμη και αν καμιά φάρσα δεν υπάρχει, ακόμη κι αν το κεφάλι του Γιόακιν έχει γίνει πουρές από τα ναρκωτικά (από τα ναρκωτικά που πήραν τη ζωή του αδελφού του),
ακόμη δηλαδή κι αν ο Μπεν Στίλερ δεν κάνει πλάκα κατόπιν συνεννόησης ή εκ του ασφαλούς, ακόμη κι αν κάνει πλάκα εκτός ορίων,
ακόμη κι αν κάνει πλάκα με τη δημόσια ξεφτίλα ενός υπερταλαντούχου συναδέλφου του που έχει πρόβλημα, το ίδιο βράδυ που θα βραβευθεί ο άλλος υπερταλαντούχος συνάδελφός του που πέθανε από τα χάπια ,
ακόμη κι αν η φάρσα αυτή δεν είναι λάθος μόνο από την οπτική της πολιτικής ορθότητας, αλλά και από κάθε άλλη ηθική οπτική,
ακόμη κι αν διακωμωδεί έναν άνθρωπο που κάθε άλλο παρά αδιάφορος μου είναι,
γελάω και νιώθω μια ευφορία με αυτόν τον κανιβαλισμό, μια ευφορία βρώμικη ίσως, αλλά θεωρώ ότι με απειροελάχιστα πράγματα δεν κάνει να κανεις πλάκα (και ακόμη και με αυτά ο χρόνος που δεν κάνει να κάνεις πλάκα δεν είναι αιώνιος αλλά πεπερασμένος), θεωρώ λυτρωτικό αυτό το βλέμμα στη ζωή,
αυτό το βλέμμα που πίσω από κάθε τραγική όψη της πραγματικότητας μπορεί να ανακαλύψει μια κωμική όψη,
πίσω από κάθε δεινό μπορεί να ανακαλύψει ένα ευτράπελο,
πίσω από κάθε αχ μπορεί να ανακαλύψει ένα χα.
~~~
Συμπτωματικά, σε ένα βιντεάκι της χθεσινής τελετής αφιερωμένο στην κωμωδία, ο Τζέιμς Φράνκο και ο Σεθ Ρόγκεν ξεκαρδίζονται με σκηνές από τα «Σφραγισμένα Χείλη». Φυσικά το βιντεάκι δεν εννοεί ότι τα «Σφραγισμένα Χείλη» έχουν πλάκα. Το βιντεάκι κάνει πλάκα. Αλλά κάνοντας πλάκα, μας επιτρέπει να δούμε τη σκηνή που τσακώνεται ένας δεκαπεντάχρονος με την τριανταπεντάρα ερωμένη του ως μια σκηνή που θα μπορούσε να έχει και πλάκα, αν το βλέμμα μας δεν ήταν προκατειλημμένο πως παρακολουθεί δράμα. Κατ' αντιστοιχία η προκατάληψη του βλέμματος μας προερμηνεύει την πραγματικότητα βαφτίζοντάς την αντικειμενικά σοβαρή, ενώ η σοβαρότητά ή η κωμικότητά της εξαρτάται από τον υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουμε να τη κοιτάξουμε.
Και με όλη την προηγούμενη παράγραφο υπέπεσα στο μεγαλύτερο των λαθών: προσπάθησα να εκλογικέψω και υπεραναλύσω ένα αστείο, παίρνοντας το τοις μετρητοίς. Δυο χάχες που γελάνε με τα «Σφραγισμένα Χείλη» έχουν πλάκα. Το να θεωρητικολογείς πάνω σε αυτήν την πλάκα δεν έχει πλάκα.
~~~
Αν ο Γιόακιν ήταν όντως υπερμαστουρωμένος μπορεί κανείς να τον κοιτάξει είτε με το βλέμμα της Τατιάνας, είτε με το βλέμμα που απαιτεί διακριτικό κοίταγμα αλλού, είτε με το βλέμμα του Μπεν Στίλερ. Απορρίποντας φυσικά το πρώτο, ακόμη κι αν σωστότερο είναι το δεύτερο, δεν μπορώ παρά ιδιοσυγκρασιακά να προτιμήσω κι εν τέλει να απενοχοποιήσω το τρίτο.
Κι αν ο Γιόακιν πάθει κάποιο κακό σαν του αδελφού του ή σαν του Χιθ Λέτζερ;
Και τότε κάθε καλή ατάκα θα είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη, αφού τι πιο αστείο από τη ζωή μας, τον τρόπο που επιλέγουμε να τη ζήσουμε, να την κάψουμε και να καούμε;

21 Comments:

At 2/23/2009 09:50:00 μ.μ., Blogger tyn said...

και δεν πεθανες απ'τα γελια απ'το "sorry you couldn't be here tonight" του Λετερμαν?

 
At 2/23/2009 10:05:00 μ.μ., Blogger gasireu said...

ταυτισμένε μου πρώην νέε,
η άσχημη ήταν η Μάρθα Πλίμπτον σχέση και στη ζωή του Ρίβερ
και ξέχασες το My Own Private Idaho (έχουμε θέμα και με τον Γκάς Βαν Σαντ ε)
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΛΑΚΑ
ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΛΑΚΑ.....
ομοφοβικέ...
σεξιστή...
ξεχασιάρη...
είσαι ΄συ φαν...ε; είσαι ΄συ σινεφίλ;
αν ήταν έτσι να ξεχνάμε τα θυσιασμένα στο βωμό του Viper Room μας είδωλα......άιντε άιντεεε!


εμένα με υποψιάζει-για το εν γνώση του- το κονσέρβα γέλιο σε προσβλητικά και προκλητικά σημεία στο Λάτερμαν (ούτε στην Ανίτα δεν γίνονται αυτά)!

 
At 2/24/2009 01:28:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Τyn, ναι χαμογέλασα όντως κι εκεί.
Gasireu, δεν ξέρω αν είναι κονσέρβα το γέλιο. Οι εκπομπές αυτές γίνονται με κόσμο. Και κονσέρβα πάντως να είναι δεν αποδεικνύει απαραίτητα κάτι. Τέλος πάντων, δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχει κανείς Γκας Βαν Σαντ κι όλο αυτό το κινηματογραφικό του σύμπλεγμα με τους αδελφούς Φίνιξ και τους αδελφούς Άφλεκ, τα προσωπικά του Αϊντάχο, το ΄να τ' άλλο ξέρω γω, τα ποστάκια που γράφω σπάνια έχουν ρεφραίν, δε φοράω σουτιέν, ούτε ζω στο Αϊντάχο, μένω στην Καλλιθέα κι αγαπάω μια Κική, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία και δεν θα τολμήσει να με πει κανείς Σων Πεν
commie homo-loving sun of the gun

 
At 2/24/2009 02:03:00 π.μ., Blogger Prokopis Doukas said...

Να σου πω κάτι βρε old μου? Κι εγώ με αυτή τη σειρά τα είδα (το πρώτο δεν άντεξα ολόκληρο). Με έθλιψαν και τα δύο - δεν ξέρω γιατί. Καταλαβαίνω τι λες (και δεν το θεωρώ καθόλου "ιεροσυλία"), αλλά ίσως δεν μου βγαίνει το "χα" από το "αχ"...

 
At 2/24/2009 10:15:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ σοβαρά τον παίρνεις αυτό το συρφετό μασκαράδων.

 
At 2/24/2009 01:49:00 μ.μ., Blogger Γνωμοδότης said...

Εμένα με είχε σοκάρει αυτό το ψυχρό σχόλιο σε έναν προδομένο έρωτα:

http://www.youtube.com/watch?v=WLG3S5WzHig

Και πιο πολύ η απάντηση:

http://www.youtube.com/watch?v=j_pFTAY7MF8

 
At 2/24/2009 05:22:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Προκόπη, καθόλου παράξενο δεν μου φαίνεται ότι σε έθλιψαν και τα δύο. Αντιλαμβάνομαι ότι το παράξενο είναι αυτό που γράφω εγώ. Αλλά ενώ όπως γράφω έπαθα σοκ με το βίντεο του Γιόακιν Φίνιξ, άρχισα να χαχανίζω μες τα χαράματα όταν είδα τον Μπεν Στίλερ. Δηλαδή όσο φυσικά μου βγήκε το ένα συναίσθημα, άλλο τόσο φυσικά μου βγήκε το άλλο. Και όλο το ποστ μου είναι μια προσπάθεια να αναλύσω αυτό το δεύτερο συναίσθημα. Για να το συνεχίσω, αν αύριο μαθευτεί ότι όλο αυτό είναι μια φάρσα, ο Μπεν Στίλερ θα έχει κάνει κωμωδία χωρίς να έχει ξεπεράσει τα ανεκτά όρια ηθικής. Αντίθετα αν δεν είναι φάρσα μέχρι και κάθαρμα τον λες. Αλλά ίσως στη δεύτερη περίπτωση τον λες πιο αφοσιωμένο κωμικό, κωμικό που δεν διστάζει να βγάλει γέλιο κι από εκεί που δεν θα έπρεπε.
Έγραφε μερικά ποστ παρακάτω ο Νοmad ότι ενώ είναι ιδεολογικά αντίθετος στην αυτοδικία και στη θανατική ποινή σε μια εντελώς συγκεκριμένη περίπτωση θα προέβαινε σε αυτοδικία. Κι εγώ ιδεολογικά συμφωνώ ότι μπάζει αυτό που έγινε. Αλλά ήταν τόσο αστείο.
Στο βάθος βάθος όμως ίσως (δεν είμαι σίγουρος κι ο ίδιος) δεν συμφωνώ ούτε ιδεολογικά πως μπάζει, υπό την έννοια που εξηγώ στο ποστ, υπό την έννοια δηλαδή ότι όλη η ζωή, ακόμα και στις τραγικότερες εκφάνσεις της, μπορεί να ειδωθεί και ως ένα τεράστιο αστείο.

 
At 2/24/2009 05:27:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Γ, ναι, σοβαρά θα πάρω και τον Γιόακιν Φίνιξ και τον Μπεν Στίλερ. Γιατί να μην τους πάρω σοβαρά δηλαδή;
Γνωμοδότη, γαμάτα τα βιντεάκια (ακόμη κι αν η αναφορά τους εδώ υπονοεί ότι είναι στημένο το σκηνικό και στην περίπτωση του ποστ).

 
At 2/24/2009 10:09:00 μ.μ., Blogger Prokopis Doukas said...

Πάντως, δεν το έθεσα σε ιδεολογική βάση - απλώς μετέφερα τι συναίσθημα που προκάλεσαν..

 
At 2/24/2009 10:29:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Δηλαδή όσο φυσικά μου βγήκε το ένα συναίσθημα, άλλο τόσο φυσικά μου βγήκε το άλλο. Και όλο το ποστ μου είναι μια προσπάθεια να αναλύσω αυτό το δεύτερο συναίσθημα."

Old, συγγνώμη αλλά: αυτά δεν είναι ακριβώς συναισθήματα. Είναι μάλλον προσωμοιώσεις συναισθημάτων, είναι αντιδράσεις με χροιά συναισθήματος οι οποίες προκαλούνται από τη ΘΕΑΣΗ ΕΙΚΟΝΩΝ.

Τα συναισθήματα έχουν να κάνουν κυρίως με τη μετοχή μας σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ και όχι σε εικονικές παραστάσεις.

Αν το κοιτάξεις λιγάκι, θα δεις τη διαφορά. Δεν είναι απλώς διαφορά έντασης, είναι διαφορά βάθους και ποιότητας.

 
At 2/25/2009 01:52:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Γ, αυτή η θεωρία ισχύει για τη θέαση κάθε μορφής εικόνων; Και κινηματογραφικών ας πούμε;

 
At 2/25/2009 03:17:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

είδα τα βίντεο αφού διάβασα το ποστ και τα σχόλια. δεν ξέρω αν φταίει αυτό που ούτε ένοιωσα κάτι με τη συνέντευξη ούτε γέλασα με τη σάτιρα. δεν ξέρω γιατί, μπορεί απλά να νυστάζω.
μια ερώτηση μόνο: το κοινό που γελούσε (και ο παρουσιαστής κάποιες φορές) ήξεραν ότι είναι στημένο, νόμιζαν ότι είναι στημένο ή πίστευαν ότι ήταν αλήθεια κι ακόμα γελούσαν;

υγ: δεν έχω ξαναδεί την εκπομπή και δεν ξέρω το "στιλ" της

 
At 2/25/2009 10:17:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Old,

ναι. Πρόσεξε:

1. Στον κινηματογράφο - όπου άλλωστε πηγαίνεις με δεδομενη τη σύμβαση - οι εικόνες που βλέπεις εντάσσονται σε ένα ορισμένο σενάριο (που συχνά την περίληψή του γνωρίζεις εκ των προτέρων), με ένα συγκεκριμένο πριν και μετά για την κάθε μια μέσα στην όλη ροή της "υπόθεσης". Αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματική ζωή! Τούτη η διαφορά είναι κρίσιμη για την ποιότητα και το βάθος του συναισθήματος.

Φυσικά οι σκηνοθέτες προσπαθούν όσο μπορούν να μιμηθούν τη ζωή, όχι μόνο στο σενάριο αλλά και στη ροή των εικόνων. Κάνουν λ.χ. το σενάριο να μην είναι πολύ προφανές, θολώνουν τη ροή των εικόνων, κ.λπ. Ωστόσο αυτή η τεχνική μίμηση απέχει πάντα πολύ από τη ζωή.

2. Στο κινηματογραφικό έργο γνωρίζεις ότι έχεις να κάνεις με "ήρωες έργου" και όχι με πραγματικά πρόσωπα. Η μυθοπλασία και η εικονοπλασία μπορεί να σε συνεπαίρνει και προς στιγμή να το "ξεχνάς", όμως δεν το ξεχνάς πραγματικά αλλά συμβατικά. Σε θεάματα όμως, όπως η απονομή των Όσκαρ, με τι ακριβώς έχεις να κάνεις;

Τι είναι ο όποιος Μπεν Στίλερ έξω από τους ρόλους με τους οποίους "τον" έχεις γνωρίσει; Εδώ περνάμε από τη μυθοπλασία του σεναρίου στη μυθοπλασία του σταρ-σίστεμ, που σίγουρα εκλύει εντυπώσεις αλλά όχι πραγματικά συναισθήματα, όπως είπα.

 
At 2/25/2009 06:02:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

No Name, όχι, να ήξερε το κοινό ότι είναι στημένο (εφόσον δηλαδή αυτό γελάει και δεν είναι κονσέρβα τα γέλια), αποκλείεται.

 
At 2/25/2009 06:20:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Γ, συμπτωματικά (ή μάλλον καθόλου συμπτωματικά, αφού πρόκειται για ένα θέμα που με ενδιαφέρει) έχω παλιότερα γράψει για το ποιός κατά τη γνώμη μου είναι πραγματικό πρόσωπο και ποιός όχι. Δες την αν θες εδώ και εδώ.
Από εκεί και πέρα συμπληρωματικά τρεις παρατηρήσεις:
1) Ναι, δεν αποκλείω ο Μπεν Στίλερ που εμφανίστηκε στα όσκαρ να ανήκει στην μυθοπλασία του σταρ-σίστεμ. Ωστόσο, δεν πρόκειται απλώς για έναν κωμικό ηθοποιό, πρόκειται και για έναν άνθρρωπο που γράφει και σκηνοθετεί κωμωδίες. Και φτάνοντας στη ρίζα των πραγμάτων, πριν ο Μπεν Στίλερ μπει στο σταρ-σίστεμ ήταν ένας άνθρωπος που προφανέστατα έβλεπε τη ζωή μέσα από το βλέμμα που αναλύω στο ποστ. Για να μπορέσει να σε πάρει η βιομηχανία και να βγάλει λεφτά από εσένα ως κωμικό πρέπει να το έχεις μέσα σου.
2) Οπότε αυτό με οδηγεί περαιτέρω στο να απαντήσω στην ερώτηση «Σε θεάματα όμως, όπως η απονομή των Όσκαρ, με τι ακριβώς έχεις να κάνεις;». Έχω επιλέξει να προσπαθώ να κοιτάζω πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων, πίσω από την επιφάνεια που λέει εδώ είναι μια χολιγουντιανή τελετή δες την ως τέτοια. Έχω επιλέξει να ξαφνιάζομαι από τα πράγματα και να προσπαθώ να δω όψεις τους μη άμεσα ορατές. Υπό αυτήν την έννοια όλο αυτό που είδα μπορεί να είναι ένα στημένο πράγμα που θέλει να εμπεδώσει στη συνείδησή μου και στη συνείδηση κάθε καταναλωτή χολιγουντιανών κωμωδιών ότι ο Μπεν Στίλερ έχει πλάκα, αλλά μπορεί να είναι (και, όχι, θέλω να έχω την ελευθερία να μην αποκλείω εκ των προτέρων αυτή τη δυνατότητα αυτολογοκρινόμενος, υπό τον φόβο να μη φανώ αφελής) και κάτι άλλο: μπορεί να είναι ένας τύπος που ενώ έχει γίνει κροίσος μέσα από το Χόλιγουντ και μέσα από την εκμετάλλευση του κωμικού του ταλέντου, εκείνος επιλέγει να κάνει και πλάκα ανίερη, πλάκα άγρια, πλάκα εκτός ορίων, γιατί είδε έναν συνάδελφό του λιάδα και του φάνηκε αστείο: και αν ισχύει αυτό με κάνει να σκεφτώ για την αληθινή ουσία του κωμικού βλέμματος πάνω στην ζωή, για το τι τελικά είναι αστείο και τι τραγικό.

 
At 2/25/2009 08:13:00 μ.μ., Blogger Γνωμοδότης said...

Κοιτώντας και εγώ πίσω από την ουσία, μπορώ να προσθέσω το εξής:

Ο ρόλος και οι μανιέρες του Τομ Κρούζ στο Tropic Thunder ήτανε μια μπαλαφάρα και μισή.

 
At 2/25/2009 09:16:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

απλά, αν ήξερε ότι ήταν στημένο, θα ήταν πιο φυσικό να γελάει με το αληθοφανές αστείο, παρά να γελάει με τον Γιοακίν έτσι, μπροστά του. αυτό ήθελα να πω. αυτά τα γέλια ήταν θλιβερά για μένα, πιο θλιβέρα ακόμα κι αν ο Γιοακίν αργοπεθαίνει από τα ναρκωτικά. ή είναι μελό η προσέγγιση; ή μήπως εντάσσεται κι αυτή η αντιμετώπιση στην όλη άποψη του ποστ;(η οποία δεν με ξένισε)αν ήσουν στο κοινό του Στίλερ θα γελούσες. στο κοινο του σόου;

 
At 2/25/2009 09:17:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

απλά, αν ήξερε ότι ήταν στημένο, θα ήταν πιο φυσικό να γελάει με το αληθοφανές αστείο, παρά να γελάει με τον Γιοακίν έτσι, μπροστά του. αυτό ήθελα να πω. αυτά τα γέλια ήταν θλιβερά για μένα, πιο θλιβέρα ακόμα κι αν ο Γιοακίν αργοπεθαίνει από τα ναρκωτικά. ή είναι μελό η προσέγγιση; ή μήπως εντάσσεται κι αυτή η αντιμετώπιση στην όλη άποψη του ποστ;(η οποία δεν με ξένισε)αν ήσουν στο κοινό του Στίλερ θα γελούσες. στο κοινο του σόου;

 
At 2/26/2009 01:42:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

«Κοιτώντας και εγώ πίσω από την ουσία, μπορώ να προσθέσω το εξής:

Ο ρόλος και οι μανιέρες του Τομ Κρούζ στο Tropic Thunder ήτανε μια μπαλαφάρα και μισή».
Ακόμη πιο πίσω από το πίσω της ουσίας όμως, μπορεί κανείς να δει ότι μια χαρά ήταν, αν όχι τόσο ο ρόλος, σίγουρα πάντως οι μανιέρες. Εντελώς πίσω πίσω δε, δυο χαρές -ίσως και τρεις- ήταν η μεταμφίεσή του.

 
At 2/26/2009 01:50:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

No Name, με την υποθετική βάση πάντα ότι τίποτα από τα δύο δεν ήταν στημένο, υπάρχει η εξής διαφορά: ο Μπεν Στίλερ διακωμωδεί ευθέως και είναι εκ των προτέρων σατιρικός, ενώ τα αστεία του Λέτερμαν (και τα γέλια που τα ακολουθούν) είναι σε μεγάλο βαθμό αντίδραση στο «αλλού» του Φίνιξ. Και η ερώτηση είναι: καλείς κάποιον στην εκπομπή σου που παρουσιάζεται φευγάτος. Τι κάνεις; Η Τατιάνα θα έκανε μελό. Ο Λέτερμαν από ένα σημείο κι ύστερα το έριξε στην ειρωνεία. Όπως απάντησα και στον Προκόπη αντιλαμβάνομαι ότι πιο νορμάλ συναισθήματα είναι τα δικά του (άρα και τα δικά σου) και όχι τα δικά μου.
Τέλος, υπάρχει και μια άλλη πιθανή παράμετρος. Ίσως κι εγώ τα παραβλέπω μελό τα πράγματα. Πιθανότατα στους κύκλους που κινούνται όλοι αυτοί τα ναρκωτικά είναι μέσα στην ημερησία διάταξη και απλώς φροντίζουν να μην βγαίνουν έτσι δημόσια. Οπότε αυτό που μου φαίνεται φοβερό για αυτούς να είναι θέαμα που έχουν δει πάμπολλες φορές.

 
At 3/10/2009 12:01:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

εγώ βλέπω πως πάει να εξομοιωθεί μια ανίατη ασθένεια με τα ναρκωτικά που στο κάτω κάτω είναι επιλογή του καθενός

η τα παίρνεις η δεν τα παίρνεις, οι συνέπειες όλες δικές σου, στην προκειμένη ο Γιοακιν πληρώνει το τίμημα

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home