Το Τελευταίο Μετρό στη Δουκίσσης

Zωσμένος με τρία μικρόφωνα και φορώντας γκεσταπίτικη καπαρντίνα, ο Γιώργος Βλάχος στριμώχνει τον Γιάννη Μανώλη έξω από την Βουλή. Ο Μανώλης κάνει να ξεφύγει, αλλά ο Βλάχος έχει αγριέψει, εφαρμόζοντας μια έντονα σωματική δημοσιογραφία. Θα παραμείνετε στη Βουλή; Θα παραμείνετε στη Βουλή; Θα παραμείνετε στη Βουλή; Και να μην ήθελε να παραμείνει στη Βουλή, ο Μανώλης δεν έχει επιλογή, όντας αιχμάλωτος του μαντουμανδόρου περιωπής Βλάχου, ενός Βλάχου έτοιμου να χρησιμοποιήσει και κυριολεκτικά ως όπλο το σύμπλεγμα των μικροφώνων που κραδαίνει, περνώντας έτσι στην χειροδικία, στην μικροφωνοδικία για την ακρίβεια, μια μικροφωνοδικία που ίσως είναι εκδήλωση του συμπλέγματος των μικροφώνων που τον διακατέχει, ίσως πάλι είναι απλά θέμα ταύτισης με τον ρόλο του ημίτρελου που υποδύεται χρόνια, ενός ρόλου που ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην ελληνική τηλεόραση, προσελκύοντας αρκετούς επάξιους καρατερίστες, καθώς ικανοποιεί την ανάγκη του Έλληνα συνταξιούχου να βλέπει κάποιον που τα λέει έξω από τα δόντια και χωρίς περικοκλάδες.

Ως εδώ είναι τα εύκολα. Ως εδώ το καραγκιοζιλίκι είναι εμφανές, όπως εμφανής είναι πλέον και ο βαθμός μηδέν του κύρους της έννοιας «Βουλευτής». Ο Βουλευτής μπορεί να πετιέται στον εξωτερικό τοίχο της Βουλής, αφού, σε αντίθεση με τους τηλεδημοσιογράφους, η μεγάλη μάζα των Βουλευτών σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι.

Τα εύκολα συνεχίζονται όταν παρατηρείς ότι ο Μανώλης απολογήθηκε στους Ζαγορίτη και Τραγάκη. Αν βάλεις τους Ζαγορίτη και Τραγάκη δίπλα στον Αντώναρο, σχηματίζεις μια ανεπανάληπτη τριανδρία που εύκολα σε κάνει να σκεφτείς ότι αν αυτοί οι τρεις συγκεκριμένοι άνθρωποι εκπροσωπούν Κοινοβουλευτική Ομάδα, Κόμμα και Κυβέρνηση, τότε πρέπει να είμαστε ένας λαός ultra τελειωμένων κρετίνων.

Φεύγοντας από τα εύκολα και πηγαίνοντας στα δύσκολα, διάβαζα χθες ένα ποστ του Σραόσα που νοσταλγεί το κλίμα της Ολυμπιάδας και σκεφτόμουν ότι αν τα social media είχαν έρθει λίγα χρόνια νωρίτερα ή η Ολυμπιάδα μερικά χρόνια αργότερα, αν είχαν εν πάση περιπτώσει συμπέσει, τότε το κλίμα θα ήταν διαφορετικό, τότε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που θα εισπράτταμε όλοι μας θα ήταν διαφορετική, τότε οι ενστάσεις και η γκρίνια θα ήταν πολλή περισσότερη, τότε θα φωτίζονταν αλλιώς οι -υπαρκτές και αναμφισβήτητες- μαύρες ζώνες. Και σήμερα βλέπω ότι ο Σραόσα παραπέμπει στο εντιτόριαλ του Γεωργελέ, του οποίου όμως η νοσταλγία φεύγει από το Ολυμπιακό κλίμα και πηγαίνει γενικότερα σε ένα πρότυπο ανάπτυξης, καθώς τότε «Είχε γίνει το μετρό, καμαρώναμε, έκτοτε έχουν γίνει 3 σταθμοί εκεί που στον ίδιο χρόνο έπρεπε να έχουν γίνει 3 ολόκληρες γραμμές. Είχε γίνει η Αττική Οδός, το καινούργιο αεροδρόμιο, περιμέναμε το μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού στο χώρο του παλιού. Δεν ξεκίνησε ποτέ. Η ανάπλαση του Πεδίου του Άρεως σταμάτησε στα δικαστήρια, ο Ελαιώνας στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κομματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα αλληλοεξουδετερώνονται μέχρι κάποιος να αποκτήσει το μέγιστο κέρδος». Φράσεις που μου θύμισαν πρόσφατες φράσεις του Νικήτα Κακλαμάνη, σύμφωνα με τις οποίες: «Και οι κρίνοντες όμως κρίνονται. Ξέρετε ότι το ΣτΕ είχε μπλοκάρει και την Αττική Οδό; Και για να παρακαμφθούν οι ενστάσεις ψηφίστηκε ειδικός νόμος, όπου χαρακτηρίστηκε Ολυμπιακό έργο. Μπορείς να φανταστείς το Λεκανοπέδιο χωρίς Αττική Οδό;».

Στην ακροτελεύτια παράγραφο του εντιτόριαλ, ο Γεωργελές καταλήγει: «Κι έτσι μάθαμε ότι η εξέλιξη δεν είναι νομοτέλεια, συνηθισμένη φορά των πραγμάτων. Όπως οι άνθρωποι έτσι και οι πόλεις, οι κοινωνίες, παίρνουν καμιά φορά την κάτω βόλτα. Αυτή η Αθήνα που τότε ονειρευόμουνα μητρόπολη του Νότου, πρωτεύουσα της Μεσογείου, δεν είναι η θλιμμένη πόλη που ζούμε σήμερα.»

Έχουμε πάρει λοιπόν από τους Ολυμπιακούς και πέρα την κάτω βόλτα; Αν εξετάσουμε τα πράγματα στο πολυαγαπημένο δικομματικό παιχνίδι, ασφαλώς και ναι. Τη σύντομη λυτρωτική ανακούφιση από την καθεστωτική εικοσαετία του ΠΑΣΟΚ διαδέχθηκε η άτακτη υποχώρηση στο μέτωπο με τους νταβατζήδες και στη συνέχεια η all time classic ανικανότητα και μπαχαλοποίηση σχεδόν σε κάθε κυβερνητικό τομέα. Όσο με το πέρασμα των χρόνων ο καθεστωτισμός ξεχνιέται, το ΠΑΣΟΚ μπροστά στη ΝΔ φαντάζει σούπερ αποτελεσματικό, στοχευμένο, οραματικό· αλλά το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη βέβαια· το έργο «Ο Γιώργος Πρωθυπουργός» υπόσχεται -εάν τελικά ανέβει- πραγματικά αλησμόνητες συγκινήσεις.

Αν πάψουμε να εξετάζουμε όμως τα πράγματα ως προς το δικομματικό παιχνίδι και τα εξετάσουμε γενικότερα, τότε έχουμε πάρει διαφορετική βόλτα, που απομένει να αποδειχθεί εάν τελικά θα είναι καλή ή κακή: μετά τους Ολυμπιακούς, την δικομματική συναίνεση, την Ολυμπιακή συναίνεση, την συναίνεση της ΟΝΕ, την «νομοτέλεια της εξέλιξης», την αλλαγή του σκηνικού έφεραν κατά τη γνώμη μου δύο παράγοντες: ο Αλαβάνος στη θέση του Κωνσταντόπουλου και τα social media ως εναλλακτική των κατεστημένων ΜΜΕ. Η συναίνεση άρχισε αργά αλλά σταθερά να δίνει τη θέση της στη σύγκρουση. Η συναίνεση πια δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά και η εμβληματικότερη πολιτική κόντρα της εποχής είναι η κόντρα Κακλαμάνη - Τσίπρα, αφού, σε αντίθεση με τον Πρωθυπουργό που απέχει όσο μπορεί από τη δράση, ο Κακλαμάνης δρα· και βρίσκει αντίδραση.

Σε πάνω ή σε κάτω βόλτα, μια κοινωνία χρειάζεται ένα μίνιμουμ συναίνεσης για να προχωρά. Από την άλλη, με κορύφωση τους Ολυμπιακούς, υπήρξε μια μακροχρόνια περίοδος όπου η συναίνεση ήταν στο αφύσικο κι αφασικό μάξιμουμ. Με άλλα λόγια, δεν ξέρω. Είναι και βράδυ Παρασκευής και αυτά πιθανότατα δεν αφορούν κανέναν. Πάω σπίτι. Θα κάνω τη διαδρομή με το μετρό για τελευταία φορά, αφού από αύριο κλείνει για μήνες· λένε για μήνες· πόσο θα κρατήσει, θα δείξει.