Aς πούμε ψέματα

Όχι δεν μπορείς με 11 παίκτες να πάρεις περίπατο το ελληνικό πρωτάθλημα (ακόμη και αν μιλάμε για τους συγκεκριμένους υπερπαίκτες που έχει φέρει ο Πρόεδρος, βάζοντας βαθύτατα το χέρι στην τσέπη, επενδύοντας για πολλοστή φορά και ανεβάζοντας για πολλοστή φορά το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου). Για να πάρεις περίπατο το ελληνικό πρωτάθλημα χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Φυσικά και δεν μιλάω για τη διαιτησία. Τα όποια λάθη των διαιτητών είναι ανθρώπινα (αν και έπαψαν προσωρινά να είναι ανθρώπινα μετά το περασμένο Σάββατο και άρχισαν να γίνονται ύποπτα, όταν αποκαλύφθηκε προβοκατόρικο σχέδιο απαξίωσης του πρωταθλήματος του Θρύλου). Άλλωστε, όπως δήλωσαν από κοινού Βγενόπουλος - Τζίγγερ (δήλωση με την οποία εκπληρώσαν τα διοικητικά τους καθήκοντα για τον φετινό χειμώνα, με αποτέλεσμα να μην πάρουν σέντερ φορ), όποιος προπονητοπαίκτης του Παναθηναϊκού διαμαρτύρεται για τη διαιτησία είναι ηθικός αυτουργός της βίας. Και αν δεν είναι ανθρώπινα, εν πάση περιπτώσει όλοι οι μεγάλοι ευνοούνται, όπως δήλωσε την περασμένη αθλητική Κυριακή ο -καθυστερημένα αφιχθείς από την Πάρο την οποία άλωσε ως προπονητής του Ρουφ- Πέτρος Μίχος. Ορίστε, και στην ΑΕΚ έδωσαν χθες πέναλτι επειδή το ξεροβόρι ταρακούνησε μια τρίχα από τη χωρίστρα του Ντούσαν (αυτή είναι η πιθανότερη εκδοχή, καθώς από το βίντεο δεν βγαίνει άλλη άκρη, αν και υποστηρίχθηκε η άποψη ότι ο διαιτητής θέλησε να κάνει το μπαμ και να πάρει με τη βία μια θέση στην πρώτη πενηντάδα των καλύτερων Ελλήνων του Σκάι, θέση που κέρδισε ήδη επάξια ο Δημοσθένης Καρμοίρης με την αλησμόνητη χθεσινή περιγραφή του ματς ή, αν όχι ακριβώς του ματς, αυτού πάντως του πράγματος που αντιλαμβανόταν ως μάτς υπό την επήρεια των ψυχοτρόπων ουσιών, οι οποίες προφανώς αλλοίωναν την αντικειμενική πραγματικότητα μετατρέποντάς την σε σουρεαλιστικά υποκειμενική). Όλοι οι μεγάλοι λοιπόν ευνοούνται, το λέει ο Πανόπουλος (που κάνει τον Ολυμπιακό να φτύσει αίμα όποτε παίζει τελευταίες αγωνιστικές στην Ξάνθη είτε 11 παίκτες έχει, είτε ενδεχομένως και λιγότερους, αφού στις τελευταίες αγωνιστικές αν χρειαστεί γίνεται προπονητής ο Σεγούρα κι ο Προτάσωφ, πρωταθλητής ο Μαντζουράκης, κίλερ ο Μήτρογλου, πίνει το ελιξήριο της νεότητας ο Τζόλε και μασάει σίδερα ο κάθε Κατσιαμπής), το είπε και ο Καραγεωργίου (που κέρδισε τον Παναθηναϊκό μέσα - έξω όχι εξαιτίας των σφυριγμάτων αλλά πάντως κερδίζοντας καθοριστικά σφυρίγματα), το λέει με κάθε ευκαιρία ο Λάμπρος Σκόρδας, ενώ όπως προσφυέστατα δήλωσε και ο Κατσαβάκης, ας μην μιλάει ο Παναθηναϊκός για ψύλλου πήδημα, οι μικροί είναι που μαχαιρώνονται πισώπλατα.

Η διαιτησία λοιπόν δεν παίζει ρόλο στον περίπατο του Ολυμπιακού κι αυτό αποδείχθηκε με τον πλέον περίτρανο τρόπο χθες, αφού μολονότι ο θρύλος σκόραρε με πέναλτι που προήλθε από ανατροπή η οποία έλαβε χώρα λίγο έξω από την περιοχή (τη δική του περιοχή - από την αντίπαλη απείχε περισσότερο ο Πάτσα όταν εκλαδεύθη) και πάλι έφαγε τρία. Ιδού λοιπόν ότι αν έχεις ομάδα η διαιτησία δεν μπορεί να αλλοιώσει κανένα αποτέλεσμα. Ιδού λοιπόν ότι τα διαιτητικά λάθη είναι ανθρώπινα και όχι εκ του πονηρού. Βέβαια θα μπορούσε κανείς να αντίπει ότι αν πράγματι ένα σφύριγμα είναι λανθασμένο ή εσκεμμένο φαίνεται από όλα τα υπόλοιπα δεκάδες σφυρίγματα στο παιχνίδι. Από το πώς αφήνεται μια ομάδα να παίξει ή να μην παίξει. Από το πώς κάθε επαφή έτσι σφυρίζεται φάουλ και κάθε επαφή αλλιώς όχι. Από το πώς το διαρκές σφύρα - σφύρα αφήνει ή δεν αφήνει να παιχτεί ποδόσφαιρο. Από το πώς δίνονται ή δεν δίνονται οι κάρτες. Από το πώς σφυρίζονται τα οφσάιντ τα έτσι και τα αλλιώς. Οι παίκτες του ΝBA όταν παίζουν στην Ευρώπη ή με τους κανονισμούς της FIBA νομίζουν ότι παίζουν άλλο άθλημα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους παίκτες του Ολυμπιακού όταν βγαίνουν από το θερμοκήπιο του Έλληνα διαιτητή.

Πέρσι ο Ολυμπιακός μετά από μια δεκαετία αλησμόνητων σφαλιαρών στην Ευρώπη έδειξε κάτι διαφορετικό. Έκανε διπλό στην Βρέμη και την Ρώμη, έπαιξε γαμάτα στην Μαδρίτη. Κάτι διαφορετικό φάνηκε να χτίζεται. Αλλά στον Πρόεδρο δεν άρεσε αυτό που χτιζόταν, γιατί η ομάδα έχανε πόντους στην Ελλάδα. Αυτό που χτιζόταν γκρεμίστηκε σε χρόνο ντε τε και η ομάδα επέστρεψε εκεί που την ενδιαφέρει. Πήρε ανερυθρίαστα ένα πρωτάθλημα στα χαρτιά μην αφήνοντας την ΑΕΚ να χαρεί ένα τίτλο μετά από 135 χρόνια. Μετά τον τελικό του Κυπέλλου με τον Άρη ο Σάββας Θεοδωρίδης επαναλάμβανε σε τηλεοπτικές δηλώσεις σε λούπα: «Είμαστε Αχόρταγοι - ο Πρόεδρος είναι Αχόρταγος - εγώ είμαι Αχόρταγος - είμαστε Αχόρταγοι».

Χαρακτήριζα πριν λίγο καιρό τον Σάββα «ακατάβλητης γραφικότητας γεροντοπαλίκαρο», αλλά έκανα τεράστιο λάθος, αφού ο Σάββας θα ήταν γραφικός σε οποιοδήποτε άλλο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Εδώ γραφικοί είναι όλοι οι υπόλοιποι, γιατί ο Σάββας δεύτερη - τρίτη αγωνιστική που έκανε την πρώτη γκέλα ο Ολυμπιακός (γιατί γκέλα είναι πια να μην κερδίζει το οποιοδήποτε ματς μέσα - έξω στην Ελλάδα) άρχισε να σκούζει για τον τρόπο που μαρκάρουν οι αντίπαλοι με αποτέλεσμα να μην προστατεύονται οι παικταράδες που μας έκανε την τιμή να φέρει ο Πρόεδρος. Ο Πρόεδρος που τα ρεπορτάζ γράφουν ότι ετοιμάζεται να προστατέψει την ομάδα κάνοντας Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΠΑΕ τον άλλο Πρόεδρο, τον Βασίλη τον Γκαγκάτση, αλλά δεν τρέχει τίποτα, η συνταγή έχει δοκιμαστεί σε μικρότερο βαθμό στο παρελθόν με τους Τσιρώνηδες και τους Μπαλώκες και δεν έχει τρέξει κάστανο.

Συμπερασματικά, όσα γράφω, ναι, είναι αποτέλεσμα εμπάθειας και προϊόν 12 χρόνων κυριαρχίας Ολυμπιακού. Αλλά η εμπάθεια και ο βαθμός της είναι κάτι σχετικό. Πέρσι, όσο εμπαθής κι αν ήμουν έβλεπα τον Ολυμπιακό να παίζει μπάλα στην Ευρώπη. Μέχρι που αυτό χάλασε τον Πρόεδρο, αφού η μπάλα της Ευρώπης αποπροσανατόλιζε από την Υποχρέωση να πάρει τα πάντα εδώ. Η Ψύχωση είναι Ψύχωση, οι Αχόρταγοι είναι Αχόρταγοι και μέχρι ο Πρόεδρος να εγκαταλείψει την ομάδα όλα δείχνουν ότι το 12 στα 13 θα έχει γίνει 22 στα 23 ή 32 στα 33.

Η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος εξαρτάται από την βιολογική αντοχή του Σωκράτη Κόκκαλη στο γήρας. Μέχρι τότε, ο Αχόρταγος θα κολλάει τους δικούς του την Ψύχωσή του και θα οδηγεί όλους τους άλλους σε Χολή σαν αυτού εδώ του ποστ και σε βραδιές παρηγοριάς σαν τη χθεσινή, όπου το απόρθητο κάστρο αποδεικνύεται παλάτι στην άμμο, γιατί άλλο το αμμουδένιο έδαφος της Ευρώπης κι άλλο το μαϊμουδένιο έδαφος του ελληνικού ποδοσφαιρικού οικοσυστήματος.