Α whiter shade of pale

«Η ποίηση είναι αγοράκι ημίγυμνο στο Λούνα Παρκ του Τζάκσον»

Tζίμης Πανούσης

---

Στο περιβόητο ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Μπασίρ «Living with Michael Jackson» (αξίζει τον κόπο να το ψάξει κανείς στο διαδίκτυο, μολονότι ο τύπος δίνει την αίσθηση ότι είναι η βρετανική εκδοχή της γλίτσας και των μεθόδων του Τριανταφυλλόπουλου, εμποτισμένη πάντως με ειρωνικό φλέγμα) η κάμερα μπαίνoντας μέσα στην «Neverland» καταγράφει διάφορα σοκαριστικά στιγμιότυπα και αποστροφές του λόγου του Τζάκσον. Στιγμιότυπα, όπως αυτό στο οποίο τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του κυκλοφορούν με βενετσιάνικες μάσκες, σαν σε ταινία του Ντέιβιντ Λιντς (με την άκρως εφιαλτική υπόμνηση πως δεν πρόκειται για ταινία αλλά για την πραγματικότητα). Αποστροφές, όπως η επιμονή του ότι δεν έχει κάνει τίποτα στο δέρμα του, απλώς ο ίδιος αλλάζει από μόνος του και δεν υπάρχει τίποτα παράξενο σε αυτό, όπως δεν υπάρχει τίποτα παράξενο στο να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου με παιδιά, αφού δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να μοιράζεσαι την αθώα αγάπη σου με το ομορφότερο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο – τα παιδιά· κι αν μια μέρα όλα τα παιδιά εξαφανίζονταν από προσώπου γης, θα πηδούσε από το μπαλκόνι την επόμενη στιγμή· τόσο σημαντικά ήταν για αυτόν.
Ίσως όμως τίποτα δεν είναι τόσο σοκαριστικό, όσο η στιγμή που πάει σε μια πανάκριβη γκαλερί στο Λας Βέγκας και αρχίζει ένα επαναληπτικό «Ι want this and this and this and this» σηκώνοντας σε χρόνο dt όλο το μαγαζί και ξοδεύοντας ένα μυθικό ποσό, σαν να έχει πάθει αμόκ, ένα αμόκ oλοφάνερα άσχετο με τα ίδια τα αντικείμενα που αγοράζει, αλλά απόλυτα σχετικό με την την επιθυμία του να μπορεί να κατέχει ό,τι θέλει.
Στην περίπτωσή του το «θέλω» είναι το κλειδί και το «μπορώ» το αντικλείδι. Ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ο συνδυασμός της στερημένης παιδικής ηλικίας (ως γνωστόν ο πατέρας του τον έβαλε στην σόου μπιζ από τα πέντε του και τον σημάδεψε πολλαπλώς, όχι μόνο μην αφήνοντάς τον να ζήσει ως παιδί, αλλά και κοροϊδεύοντάς τον για την μύτη του και την πολύ σκούρα απόχρωση του δέρματός του) με την απεριόριστη αγοραστική δύναμη. Ήταν μαζί το παιδί που δεν πρόλαβε να είναι παιδί και ο ενήλικος που είχε την μοναδική οικονομική άνεση να ικανοποιεί κάθε επιθυμία του σαν να ‘ταν παιδί. Αν καταρχήν τα παιδιά γνωρίζουν μόνο το νόμο των επιθυμιών τους, το ίδιο και ο καταναλωτής μαθαίνει να ζει επιθυμώντας διαρκώς προϊόντα που του παρουσιάζονται μέσω της διαφήμισης ως πόθοι, πόθοι που πληρώνοντας δικαιούται να αποκτήσει.
Το θέμα με τον Τζάκσον ήταν ότι όντας τόσο πλούσιος, τίποτα δεν υπήρξε εκτός συναλλαγής για αυτόν. Όλα ήταν προς πώληση. Θέλω το αποκλειστικό μου λούνα παρκ – το έχω. Θέλω εντελώς άλλο πρόσωπο – το έχω. Θέλω από μαύρος να γίνω άσπρος – το έχω. Θέλω να έχω αποκλειστικά δικά μου παιδιά – τα έχω (οι μητέρες πληρώνονται κι αποχωρούν, αγόρασα την μήτρα τους και την κυοφορία τους). Θέλω να αγοράσω την τυχόν ενοχή μου για τα παιδιά που φέρνω στο κρεβάτι – το κάνω με εξωδικαστικό συμβιβασμό.
Θέλω – έχω. Κοστίζει, κοστίζει πολύ, κοστίζει τόσο πολύ, που χρεοκοπώ ακόμα κι εγώ – αλλά τελικά τα έχω. Αγόρασε τα παιδιά του, το δέρμα του, την αθωότητά του, την μεταμόρφωσή του, δεν μπόρεσε να αγοράσει τον θάνατό του.
Αλλά μπορώ κάλλιστα να τον φανταστώ τον να τον αγοράζει κι αυτόν (κι αν δεν τον έκανε, ήταν μάλλον επειδή είχε ήδη ξοδέψει τα λεφτά του αλλού). Δυσκολεύομαι όμως να τον φανταστώ να χέζει. Δεν έχω περιέργεια να μάθω τι γινόταν στην κρεβατοκάμαρά του και αν απλά κοιμόταν με τα παιδιά ή έπαιζε σαν παιδί τον γιατρό (μόνο που των παιδιών το σώμα είναι παιδικό και δεν υπάρχει κίνδυνος να διασπαστεί το ενήλικο σώμα από το παιδικό μυαλό). Έχω περιέργεια να μάθω τι γινόταν στην τουαλέτα του. Ήταν αρωματισμένη με αρώματα πολλαπλά ισχυρότερα κάθε σκατίλας; Είχε ειδικούς υπαλλήλους που του σκούπιζαν τον κώλο;
Όπως και να ναι, τώρα η μεταμόρφωσή του είναι αμετάκλητη και η στιγμή που ξεψυχούσε δεν μπορεί παρά να ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή, γιατί θα ήξερε ότι εκείνη την στιγμή έφευγε και το τελευταίο ίχνος μαυρίλας από το δέρμα του.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)