Η απόσταση
Αν δεν γίνεται αλλιώς,
παρά αυτή η φωτογραφία που τώρα βλέπεις
να έχει απείρως μεγαλύτερη επίδραση επάνω μου
απ΄ό,τι θα μπορούσε ποτέ να έχει επάνω σου,
μήπως θα μπορούσαν αυτές οι λέξεις που τώρα διαβάζεις
(και που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την επίδρασή της)
να εκμηδενίσουν την συγκινησιακή απόσταση
που εξ ορισμού εκείνη δημιουργεί μεταξύ μας;
Όχι.
Να την μειώσουν;
Ίσως - κάπως.
Το σημείο της απόστασης που δεν μπορεί να καλυφθεί,
αφορά τον τρόπο προσλήψης μιας εικόνας που εκπέμπει
ένας συγκεκριμένος πομπός προς έναν συγκεκριμένο δέκτη,
και λέγεται πατρότητα.
Το σημείο της απόστασης που θα μπορούσε ίσως να καλυφθεί,
αφορά τον τρόπο αναμετάδοσης της εικόνας
από τον συγκεκριμένο δέκτη
προς τον μεγαλύτερο πιθανό αριθμό περαιτέρω δεκτών,
και λέγεται τέχνη.
Θα μπορούσε, αλλά δεν καλύπτεται.
Στεναχωριέμαι, αλλά λίγο,
γιατί με απορροφά και πάλι η εικόνα.
Με απορροφά μέσα της και βρίσκομαι
σε κάτι αμετάκλητα ονειρικό,
σε κάτι τετελεσμένα αληθινό,
σε κάτι πρόσκαιρα αιώνιο,
σε κάτι αδύνατο να καταστραφεί,
αφού για μια και μοναδική στιγμή
υπήρξε.
posted by Old Boy @ 12:42 π.μ.
12 comments
12 Comments:
The most terrifying day of your life is the day the first one is born.
Your life, as you know it... is gone. Never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk... and you want to be with them. And they turn out to be the most delightful people you will ever meet in your life.
Bob (Bill Murray), Lost in Translation, 2003
Έρχονται και ο κόσμος αλλάζει.
Δεν γίνεται αλλιώς.
Ο κάθετος άξονάς μας λυγίζει για να μπορούν πάντα να κουρνιάζουν άνετα στην καμπύλη του.
Όσοι το πάθαμε ξέρουμε κι έτσι η συγκινησιακή απόσταση είναι μάλλον μικρότερη απ' όσο υπολογίζεις.
Πόσο με συγκίνησες, πανάθεμά σε.
Γελούσα μέχρι δακρύων πριν λίγο. Αλλά είναι γλυκιά συγκίνηση, λυτρωτική, χαλάλι.
Παρότι δεν γίνεται αλλιώς, και πάντα αυτή η φωτογραφία θα έχει επάνω σου μεγαλύτερη επίδραση από όση επάνω μου, εντούτοις δεν είναι η τέχνη, ούτε οι λέξεις, αλλά τα μάτια που την κάνουν να έχει και σε μένα μια επίδραση. Κι επειδή αυτό το βλεμμα είναι κοινό, είναι το βλεμμα της αθωωτητας -και συγνωμη για την κοινοτοπία μα ετσι είναι- η επίδρασή της σε εναν άλλο μπαμπά είναι μεγάλη.
Η τέχνη δεν είναι εκεί. Ισως είναι στο σημείο, που θα έκανε και τους δυο μας να καταλάβουμε οτι το ίδιο βλεμμα, και την ιδια επιδραση, οφειλε ναχει πανω μας και η φωτογραφία ενός άλλου παιδιού, που κοιτάει το φακό ενω οι μύγες στροβιλίζονται, αντι για ρόδα υπαρχουν σκουπίδια κι αντι γκαζόν, μια λασπη.
:)
Τι χαρμόσυνο νινί! Γρήγορα να αποκτήσει αγωνιστικά ερεθίσματα κατά της εκμεταλλευτικής κοινωνίας!
Τέχνη είναι η ικανότητα(στην προκειμένη η δικιά σου) να κάνεις μάζα, όγκο, με δομημένες μια μια και στην σωστή σειρά λέξεις, γράμματα, φράσεις, αυτό που αισθάνομαι, αλλά δεν έχω το τάλαντο σου να το εκφράσω.
Να σαι καλά κι εσύ αγόρι μου και το αγόρι σου.
Και πάντα, αυτές οι πόζες, αυτές οι ματιές, καθορίζονται κι από εκείνη την απόσταση που τις χωρίζει από τη συνέχεια του πλάνου τους.
Δεν υπάρχει τέτοιο χαμόγελο που βαθιά πίσω του να μη διακρίνεις τη σιγουριά ότι εσύ "θα είσαι πάντα εκεί γι΄αυτόν". Και κάπου απέναντι, μακριά, κοντά, πιο μακριά, πιο κοντά ένα άλλο χαμόγελο. Που δεν μπορείς να μη διακρίνεις βαθιά μέσα του φόβο αν "θα είναι πάντα εκεί για σένα".
Όσο η σιγουριά μεγαλώνει κι ο φόβος απομακρύνεται τόσο κλείνει ο φακός, μέχρι που τα διακρίνεις και και τα δυό ολοζώντανα σε μία μόνο πόζα. Τότε που το μόνο που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις είναι ποιός ο πομπός και ποιός ο δέκτης.
(Πιστεύω να φοράτε χάντρα θαλασσιά... :)
Καλημέρες
Ευτυχώς που το παιδί έμοιασε της μαμάς του.
placebo
όχι άλλες φωτο του μικρού.
υπάρχει και το ηλεχτρονικό μάτιασμα ξέρεις.
Γκαουρ, τον περιορισμό ή και το ολοσχερές σταμάτημα των φωτογραφιών τον σκέφτομαι κι εγώ. Όχι πάντως για λόγους ηλεκτρονικού ματιάσματος κι ούτε για κανενός άλλου είδους φοβίες.
Νιώθω απλώς ότι κάπου ίσως αρχίζω να ξεπερνάω το μέτρο.
Placebo, ευτυχώς.
Φοράδα στ΄αλώνι, πολύ ωραίο σχόλιο, σ'ευχαριστώ.
Ανώνυμε των 3:28, ευχαριστώ πάρα πολύ.
Ζώνεκρε, σ' ευχαριστώ που συγκρατήθηκες.
Νοmad, εννοείς φωτογραφίες σαν κι αυτήν φαντάζομαι ;)
Συνοδοιπόρε, γι΄αυτό είναι φτιαγμένοι οι άξονες, για να λυγίζουν ενίοτε.
Ανώνυμε των 2:21, στο how to walk μια χαρά τα πήγαμε. Το how to talk μας δυσκολεύει κάπως, αλλά μέχρι να πάει σχολείο ευελπιστώ ότι όλο και κάτι θα έχει πει.
Ολδ, είναι σωστό να ανεβάζουμε φωτό των τέκνων μας εις τα ιστολόγιά μας;
Δώσμου μιαν απάντηση ωσάν αριστούχος σε ντουγάν'. Και γρήγορα γιατί μας βλέπουν.
Ο καθένας όπως το αισθάνεται το σωστό σε αυτά τα θέματα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένα γενικό σωστό ή λάθος.
Είσαι χαζομπαμπάς.
placebo
Δημοσίευση σχολίου
<< Home