Δειπνώντας μ΄ ένα τέρας

Επιτρέψτε μου μια πρόποση.
Γεννηθήκατε το 1862 στο Λέστερ και ζήσατε 28 χρόνια. Τα δύο πρώτα φυσιολογικά, τα είκοσι έξι επόμενα παραμορφωμένα. Η αρρώστια σας σπανιότατη. «Σύνδρομο του Πρωτέα» την είπαν τελευταία. Eλάχιστες περιπτώσεις της έχουν καταγραφεί και καμία στην έκταση τη δική σας. Εξάμβλωμα σαν εσάς άλλο δεν υπήρξε. Τζων Μέρικ, είστε η ντροπή του κατ' εικόναν και η ύβρις του καθ' ομοίωσιν. Γι' αυτό θα σας τραβήξω τώρα την κουκούλα, για να ριγήσω απ' την μορφή σας. Δεν εκπλήσσεστε βέβαια. Το freak show ήταν, είναι και θα είναι το πεπρωμένο σας. Στο διηνεκές. Κάτι βαθιά διεστραμμένο μέσα μας, κάνει το βλέμμα μας να κολλάει στο αποτρόπαιο.
Τι διαστάσεις έχει το ανθρώπινο πρόσωπο; Πώς είναι δυνατόν μέσα σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο να υπάρχουν τόσα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων εκδοχές του; Ποιος είναι ο μέγας γλύπτης; Υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο απ' το πρόσωπο; Τι πήγαν κι έκαναν επάνω στο δικό σας; Ποιος; Γιατί; Χωρίς λόγο; Δεν υπάρχει λόγος για τίποτα;
Και μια και ο λόγος περί μυστηρίων, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο θάνατος να αποτελεί μυστήριο και ο ύπνος όχι. Εσείς; Ίσως όμως να είναι καλύτερα έτσι: όλες οι θρησκείες διεκδικούν τον μετά θάνατον κόσμο, αφήνοντας τον μετά ύπνον κόσμο στην ησυχία του. Λαχταρούσατε όλοι σας τη ζωή να κοιμηθείτε σαν άνθρωπος, μα πώς να κοιμηθείτε σαν άνθρωπος, εσείς, ο Aνθρωπος–Ελέφαντας. Κοιμόσαστε σχεδόν καθιστός. Μέχρι που μια νύχτα αποφασίσατε να ξαπλώσετε, να γείρετε επιτέλους το κεφάλι, να πλαγιάσετε και οι όγκοι στον λαιμό και στο κεφάλι σας να σπάσουν την τραχεία σας προκαλώντας ασφυξία. Αναζητώντας τον ύπνο βρήκατε τον θάνατο.
Κι έναν αιώνα μετά προσπάθησε να αγοράσει τον σκελετό σας ο Μάικλ Τζάκσον, ο δυστυχέστερος όλων των θνητών, ο άνθρωπος που εν αντιθέσει με σας κατόρθωσε να αλλάξει την μορφή του. Αυτός, το έκτρωμα που γέννησε η κοινωνία, ήθελε να αποκτήσει εσάς, το έκτρωμα που γέννησε η φύση.
Αλλά στον Ινδουϊσμό υπάρχει μια ελεφαντόμορφη Θεότητα, ο Γκανέσα, που συμβολίζει τη σοφία. Ποιος ξέρει, ίσως αν είχατε γεννηθεί στα μέρη του, να σας λάτρευαν ως Θεό.
Ποιος ξέρει πάλι, ίσως αν είχατε γεννηθεί σήμερα, να είσαστε ένας απ΄όλους εμάς τους συγκατοίκους αυτού του παράξενου ξενοδοχείου. Το μέσο μας (τα ιστολόγια) δοξάζει το μέσα και καμουφλάρει το έξω, το μέσο μας φανερώνει, ότι αυτό που είμαστε είναι ο μέσα κόσμος μας κι όχι τα εξωτερικά μας γνωρίσματα, ότι δεν μετρά το τυχαίο της μορφής μας αλλά το αναγκαίο των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, κι έτσι πίσω από ένα αγαπημένο ψευδώνυμο, πίσω από λέξεις και εικόνες που αγαπήσαμε, μπορεί να κρύβεται ένας Aνθρωπος-Ελέφαντας ή, λιγότερο δραματικά, κάποιος ή κάποια που δεν ανταποκρίνεται στα τρέχοντα πρότυπα ομορφιάς.
Να πω ότι και να συμβαίνει αυτό δεν έχει σημασία, θα είμαι ψεύτης.
Να πω ότι και να συμβαίνει αυτό δεν έχει τελικά σημασία, θα είμαι αληθινός.

(Κείμενο γραμμένο για το Hotel Memory του Μισέλ Φάις, συνέχεια μιας συζήτησης με τις Σκιές που Μιλάν).