Away we go

Οδηγίες Σπαραγμού

---

Δεν ξέρω αν η πειρατεία σκοτώνει την μουσική, ξέρω πως η πληροφορία σκοτώνει το σινεμά. Όσα περισσότερα ξέρεις για την ταινία που θα δεις, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να σε πιάσει απροετοίμαστο και να σε εκπλήξει. Τρέιλερ - συνόψεις, κριτικές - περιλήψεις, ακόμα και η ίδια η κατηγοριοποίηση του σινεμά των ειδών είναι από μόνη της μια πληροφορία που σε προετοιμάζει για το τι περίπου θα δεις. Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος πληροφορίας που όχι μόνο δεν εμποδίζει τη γέννηση της κινηματογραφικής συγκίνησης, αλλά αντίθετα την προξενεί. Παράδειγμα: ο Μπερτ και η Βερόνα του «Πάμε Όπου Θες».

Αν τους δεις μόνους τους είναι ένα ζευγάρι τριαντατεσσάρηδων που ετοιμάζεται να κάνει παιδί και γυρνά Αμερική και λίγο Καναδά για να δει που θα το μεγαλώσει. Ε και; Όπως αν δεις την ταινία μόνη της, μπορεί να τη συμπαθήσεις, αλλά το «ε και;» σου πάλι θα το πεις. Αν όμως την δεις σε αντιδιαστολή με το υπόλοιπο έργο του σκηνοθέτη της, Σαμ Μέντες, κάτι αρχίζει να σε παραξενεύει. Αυτός ως τώρα γυρνούσε ταινίες ανά τριετία («Αmerican Beauty» 1999, «Δρόμος της Απώλειας» 2002, «Jarhead» 2005, «Δρόμος της Επανάστασης» 2008). Γιατί αυτήν την γυρνά καπάκι; Αυτός ως τώρα γυρνούσε ταινίες στουντιακές με την καλύτερη έννοια του όρου, φροντισμένες στην εντέλειά τους. Πώς τώρα γυρνά μια ταινία σαν ανεξάρτητου σινεμά, πήχτρα μάλιστα στην ατέλεια;

Στα έξτρας του dvd του «Δρόμου της Επανάστασης» o Mέντες εξηγεί πόσο παράξενο του ήταν να σκηνοθετεί τη δική του σύζυγο, την Κέιτ Γουίνσλετ, σε αυτή τη ζοφερή ιστορία της σχέσης ενός παντρεμένου ζευγαριού, που καταρρέει νικημένη από τον κομφορμισμό. Όποιος είδε την ταινία (κι αν δεν την είδε να σπεύσει, μα πάνω απ' όλα να διαβάσει το εκπληκτικό ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Γέιτς) μπορεί να φέρει στο μυαλό του την Γουίνσλετ να σπαράζει. Μετά ας φανταστεί τον άντρα της να της δίνει οδηγίες σπαραγμού.

Κι αν σκεφτεί μετά, πως στην εμβληματική πρώτη του ταινία, το «Αmerican Beauty», o Mέντες σκηνοθέτησε ένα παντρεμένο ζευγάρι που η σχέση του καταρρέει νικημένη από τον υλισμό, δεν θα δυσκολευθεί να σχηματίσει στο μυαλό του μια εικόνα από τρια ζευγάρια που γεννούν το τέταρτο: τον Κέβιν Σπέισι και την Ανετ Μπένινγκ να τσακώνονται πάνω από τον 4.000 δολαρίων καναπέ τους από ιταλικό μετάξι, τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο να τσακώνεται με την Κέιτ Γουίνσλετ στο πανέμορφο σπίτι της Revolutionary Road, τον Σαμ Μέντες και την Κέιτ Γουίνσλετ επιστρέφοντας σπίτι τους έχοντας μόλις τελειώσει τα γυρίσματα, και την επιτακτική ανάγκη στην καρδιά του Μέντες να γυρίσει μια ταινία όσο πιο γρήγορα μπορεί μακριά από περφεξιονισμούς και στυλιζαρίσματα, να τη γυρίσει να υπάρχει.

Και κάπως έτσι ο Μπερτ και η Βερόνα βρίσκουν επιτέλους το σπίτι που έψαχναν.

Είτε οι αλήθειες έγιναν εξαιρετικά επώδυνες και ο Μέντες ένιωσε την ανάγκη να κλειστεί σε μια αγάπη άσπιλη, φεύγοντας από την τέχνη νυστέρι και βρίσκοντας καταφύγιο στο σινεμά παραμύθι, είτε αντίθετα ζει μια παρόμοια αγάπη και δεν άντεχε να έχει φιλμάρει μόνο σχέσεις που καταλήγουν στην καταστροφή.

Ο Μπερτ βρίζεται με την Βερόνα μόνο για πλάκα, ο Μπερτ και η Βερόνα ξαπλωμένοι σε ένα τραμπολίνο υπόσχονται ο ένας στον άλλο πως το μόνο που μπορούν να ελέγξουν είναι η δική τους σχέση.

Όχι αυτή του Ντι Κάπριο και της Γουίνσλετ, όχι αυτή του Σπέισι και της Μπένινγκ.

Ο Σαμ Μέντες απαρνήθηκε το κινηματογραφικό του στυλ, γιατί έπρεπε στο κινηματογραφικό του κόσμο να υπάρχει κι ένα ζευγάρι που αγαπιέται.

Ακόμα.

(Kείμενο γραμμένο για το ελculture).