Το μικρόφωνο

Ξεκινάς την ιστολογική σου ζωή γεμάτος όνειρα· ξέρεις πως το νόμπελ λογοτεχνίας δεν πρόκειται να αργήσει· κι αν αργήσει θα σε παρηγορεί το όσκαρ σεναρίου.

Τέσσερα χρόνια και τέσσερεις μήνες περνούν, ώσπου ένα πρωϊ ανοίγεις το μέιλ σου και διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι στη mailing list του Μιχάλη Καρχιμάκη.

Aυτό ναι, ξεπερνά και τα πιο τρελλά σου όνειρα.

Ανοίγεις ενθουσιασμένος το πρώτο συνημμένο έγγραφο, για να μάθεις πως «ένας εκ των συλληφθέντων εγκληματικής σπείρας, στην οποία αποδίδονται πληρωμένα συμβόλαια θανάτου, βομβιστικές επιθέσεις, αλλά και η απαγωγή του επιχειρηματία κ. Παναγόπουλου φέρεται να: (α) Ήταν υποψήφιος με τη δημοτική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας στην Αμφιλοχία».

Πουτάνα Δεξιά, ποτέ δεν αλλάζεις.

---

Όλο αυτό σε βρίσκει σε μια ούτως ή άλλως περίεργη ψυχολογική φάση, γιατί αλληλοτρώγονται ο Μάκης με τον Γκιόλια. Αρνείσαι να πάρεις το μέρος κάποιου. Πιστεύεις ακράδαντα στο ήθος και την ακεραιότητα και των δύο. Κατά βάθος ευελπιστείς πως θα τα ξαναβρούν, αφού τους ενώνουν κοινοί αγώνες.

Ως τότε κλείνεις τα μάτια και αναπολείς τις ευτυχισμένες μέρες.

---

To κοριτσάκι του Μάικλ Τζάκσον πάει να βάλει τα κλάμματα λέγοντας ότι είχε τον καλύτερο πατέρα στον κόσμο.

Μια κυρία δίπλα του -προφανώς συγγενής- πιάνει το μικρόφωνο. Νομίζεις πως πάει να της το απομακρύνει.

Λάθος· της το προσάρμοζε καλύτερα στο στόμα, γιατί το κοριτσάκι στην ταραχή του δεν το είχε κεντράρει καλά.

Μικρό είναι ακόμα, ας του συγχωρεθεί η διατήρηση ανθρωπίνων ιδιοτήτων.

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι στο πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει, ο οργανισμός της θα τις αποβάλλει πάρα πολύ σύντομα.