Τhe Mercedes post

Πετυχαίνω αργά χθες βράδυ σε κανάλι της συμφοράς μια σκηνή από τον αγαπημένο «Βασιλιά της Μοναξιάς»: ο Τζεφ Μπρίτζες ήταν κάποτε μεγάλη μούρη ραδιοφωνικός παραγωγός της Νέας Υόρκης, λέει μια μαλακία στον αέρα που οδηγεί σε τραγωδία και έκτοτε τον παίρνει η κάτω βόλτα. Στην κάτω βόλτα του τον περισυλλέγει η Μερσέντες Ρούελ και συζούν μαζί για καιρό. Στην πάνω βόλτα του ήταν σχεδόν αδύνατο να συζούσε μαζί της. Αλλά τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο διάλογος λοιπόν που πέτυχα έχει ως εξής (πρώτος ομιλών ο Τζεφ, δεύτερη η Μερσέντες):

- Χρειάζομαι χρόνο.

- Μπούρδες. Αν είναι να με πληγώσεις κάν΄το τώρα αμέσως, όχι με πόνο που θα κρατήσει μερικές βδομάδες, επειδή δεν έχεις τα κότσια να μου το πεις κατάμουτρα.

- Οκ, το βράδυ φτιάχνω βαλίτσα.

- Και τι κάναμε τόσον καιρό εδώ; Ε, τι κάναμε τόσον καιρό;

- Κοίτα. Και οι δυο μας βγάλαμε κάτι από αυτή τη σχέση.

- Α ναι; Εγώ τι έβγαλα; Πες μου τι είναι αυτό που πήρα, που δεν θα μπορούσα να το έχω κάθε βράδυ από τον πρώτο ανώνυμο τυχόντα; Έχεις μήπως την εντύπωση ότι η συντροφιά σου είναι τόσο απολαυστική; Τα νεύρα σου, οι αλλαγές διάθεσής σου, οι και καλά τύψεις σου, τα προβλήματά σου. Νομίζεις ότι είσαι διασκεδαστικός τύπος;

- Τότε, γιατί θες να μείνω μαζί σου;

Και του απαντά ορμώντας να τον αγκαλιασοχτυπήσει και πλαντάζοντας: Επειδή σε αγαπάω, ηλίθιε.

Κι εκεί κλείνω την τηλεόραση. Κι ας μην παρεξηγηθεί η Μερσέντες, αφού στην ταινία που ακόμα έχω στο μυαλό μου είναι θετική ηρωίδα, κι ίσως για αυτό την έκλεισα, για να μην αλλάξω γνώμη για εκείνη μετά από τόσα χρόνια.

Αλλά αναρωτιέμαι: τι σόι καταλυτικό επιχείρημα είναι αυτό που χρησιμοποιούν άντρες και γυναίκες αδιακρίτως, όταν είναι με ένα ταίρι που του καταλογίζουν τα χίλια μύρια όσα, που έχει το ένα κουσούρι και το άλλο κουσούρι και το τρίτο κουσούρι, αλλά τι να γίνει, ας όψεται που τ΄ αγαπάνε;

Στον σύντομο αυτό διάλογο η Μερσέντες κατόρθωσε με ένα σμπάρο:

α) να του πει ότι πλησιάζει κοντά στο να είναι ο χειρότερος σύντροφος του κόσμου, αλλά

β) παρ' όλα αυτά, παρ΄όλα τα μείον τα οποία εκείνη έκρινε και αποφάσισε ότι ισχύουν, εκείνη τον αγαπά.

Μα τι ευγενικό, τι υπεράνω, τι συγκινητικό να αγαπάς έναν μαλάκα.

Δεν σε ανυψώνει αυτό, δεν σε καθιστά ρομαντικά ένα πλάσμα απείρως ευγενικότερο από ό,τι θα ήσουν αν αγαπούσες έναν υπέροχο;

Έχεις παντρέψει αμετάκλητα την αγάπη με τη θυσία, είσαι αυτός ή αυτή που ανέχεται επειδή αγαπά.

Είσαι ταυτόχρονα αυτός ή αυτή που καταδικάζει και αυτός ή αυτή που απονέμει χάρη.

Ω, τι ηθικό και συναισθηματικό μεγαλείο, ω, πόσο πολύ αγαπάς.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς αγαπάς, αν κάποιος είναι τόσο παπάρας; Την εξωτερική του μορφή σκέτη, τελικά αποκομμένη από τον εαυτό του, την εξωτερική του μορφή στο όνομα της οποίας δεν σε νοιάζει τίποτα επειδή «αγαπάς»; Τον κρυμμένο του εαυτό, τον εαυτό που θα 'θελες να είχε, τον εαυτό που θες να βγάλεις στη φόρα; Πάντως όχι τον κρυμμένο σου εαυτό, τον εαυτό που έχεις αλλά δεν θες, τον εαυτό που δεν θες να βγάλεις στη φόρα· αυτός ας κρύβει τις όποιες ιδιοτέλειες κι ανασφάλειές του πίσω από την ασφάλεια της ανιδιοτελούς του αγαπητικής θυσίας.