Σε ποιόν ανήκει η παιδική χαρά;

Μια παιδική χαρά κοντά στην καρδιά της πόλης. Την κλειδώνουν, την ξεκλειδώνουν, βιαιοπραγούν για αυτήν. Ιδεολογικό και συμβολικό μήλο της έριδας για τους μη άμεσα ενδιαφερόμενους. Πρακτικό πρόβλημα για τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι διαφορές από συνοικία σε συνοικία ήταν μόνο οικονομικές. Τώρα στη γειτονιά σου έρχονται να ζήσουν άνθρωποι θεμελιακά φτωχοί, σε συνθήκες ζωής που δεν θα διανοούσουν εσύ να ζήσεις. Κι αρχίζουν και την πυκνοκατοικούν, μέχρι που μια μέρα οι διαφορές της με τις άλλες γειτονιές δεν είναι σκέτα οικονομικές.
Αποκλείστε όλες τις παιδικές χαρές. Για τα παιδιά των εχόντων υπάρχουν οι παιδότοποι: εκεί που τα πράγματα δεν είναι χύμα, εκεί που τα πράγματα δεν είναι δωρεάν, εκεί που υπάρχει παροχή υπηρεσιών, παραγωγή πλούτου, κίνηση του χρήματος, εκεί που τα παιδιά μπαίνουν από μικρά στο κλίμα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία. Για τα παιδιά των μη εχόντων να μην υπάρχουν παιδικές χαρές, να μην υπάρχει καμία χαρά, να μπαίνουν από μικρά στο κλίμα.
Πέραν όμως αυτών οι παιδικές χαρές είναι βαθύτερα επικίνδυνες. Λένε ότι όταν μπαίνεις εκεί με το παιδί σου απενεργοποιείται το ρολόι σου. Ότι ο χρόνος αποκτά την πραγματική του διάσταση και απεκδύεται την ψευδαισθητική. Υπάρχει ο ψεύτικος χρόνος των αγχωμένων ημερησίων προγραμμάτων κι υπάρχει κι ο χρόνος ο αληθινός που σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος. Σε παιδικές χαρές. Ας τους βάλουμε λοιπόν οριστικό λουκέτο κι ας πετάξουμε τα κλειδιά στην άβυσσο, γιατί τίποτα πιο επώδυνο από την υπενθύμιση ότι ζωή είναι αυτό που βρίσκεται εκτός ρολογιών.

(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»)