Words that jangle in your head

Βoston Illegal

---

«Μα αφού είσαι ήδη πάμπλουτος, γιατί να ληστέψεις τη τράπεζα;», τον ρωτά εκείνη. Κι εκείνος της απαντά πως το θέμα δεν είναι τα λεφτά, αλλά το σύστημα. To σύστημα με το οποίο τα βάζει δεν είναι οικονομικό και δεν φαίνεται να τον εκφράζει η περίφημη απορία «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;». Τα βάζει αφενός με ένα σύστημα αυτοματοποιημένης - γραφειοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας, από το οποίο θέλει να φανεί εξυπνότερος, και αφετέρου με ένα σύστημα αντίληψης της ζωής, που ορίζει ότι πρέπει να ζούμε όσο πιο φρόνιμα, όσο πιο μακριά από τα ρίσκα και με όσο μεγαλύτερη ασφάλεια γίνεται. Γι΄αυτό όταν καταθέτει τα κλεμμένα λεφτά της μιας τράπεζας σε άλλη, παρακινεί σκωπτικά τον τραπεζίτη να τα απολαύσει. Το τραπεζικό σύστημα χτίστηκε πάνω στη φούσκα της απόλαυσης εκείνων που προορίζονταν για ανταλλακτικές αξίες, ενώ εκείνος απολαμβάνει όλα τα υλικά αγαθά που τα λεφτά του μπορούν να αγοράσουν, μα πάνω απ΄ όλα τις συνεχείς προκλήσεις ως τρόπο ζωής.

---

Σχεδόν ταυτόχρονα με την επανέκδοση της «Υπόθεσης Τριπλ Κράουν» του Παναθηναϊκού, επανεκδόθηκε η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» του Νόρμαν Τζούισον. Κι αν είναι αυτονόητο ότι η επανέκδοση μιας ταινίας 41 χρόνια μετά την αρχική της κυκλοφορία σημαίνει τη δικαίωσή της στο χρόνο, ψάχνοντας στο ίντερνετ βλέπω ότι ο πολύς Ρότζερ Έμπερτ τελείωνε την κριτική του το 1968 γράφοντας: «This is a movie your kids can tell you about years from now». Το έγραφε ειρωνικά αναφερόμενος στο περιπαθές φιλί των πρωταγωνιστών. Ωστόσο, όπως θα ΄λεγε κι ο Κούντερα, δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να κρίνουμε με την τωρινή οπτική την τότε, καθώς όλοι μας κινούμαστε με την θέα που μας επιτρέπει η ομίχλη της εποχής μας. Εκτός απ' τους κριτικούς και η ίδια η ταινία αγνοούσε πώς θα της φερθεί το μέλλον, ήθελε όμως να είναι τόσο μοντέρνο το παρόν της. Έτσι, στην αρχή δείχνει και ξαναδείχνει κομπιούτερ που ήταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Καθώς ο χρόνος περνά, τίποτα δεν είναι περισσότερο αστείο από τις τελευταίες λέξεις της τεχνολογίας, αφού η τεχνολογία δεν λέει να σταματήσει να μιλά. Και καθώς ο χρόνος περνά, τίποτα δεν είναι περισσότερο άγριο από την επίπτωσή του στην εξωτερική ομορφιά των ανθρώπων. Κι αν ο Στιβ Μακ Κουίν πρόλαβε και πέθανε νωρίς, βλέπεις -σκηνοθετημένο ηδονικά κι αχόρταγα από τον Τζούισον- αυτό το πλάσμα που ήταν κάποτε η Φέι Ντάναγουέι και λες χίλιες φορές να γερνούσε φυσικά, αντί να προσπαθούσε να μείνει νέα αφύσικα.

----

Αν η σχέση της «Υπόθεσης Τόμας Κράουν» με την υπόθεση «χρόνος» προξενεί μια σειρά από σκέψεις, η σχέση της με την υπόθεση «χώρος» δεν προξενεί σχεδόν καμία, αφού είναι ξεκάθαρο πως τα θερινά της πάνε περισσότερο κι απ' τα απίστευτης κομψότητας φορέματα της Ντάναγουέι: στον κανονικό ουρανό παρά κάτι πανσέληνος και στον ουρανό της οθόνης ο Τόμας Κράουν πετά με ένα κίτρινο ανεμόπλανο παντρεύοντας το στιλ με τον κίνδυνο, καθώς το τραγούδι του Μισέλ Λεγκράν αρχίζει. Λιγότερο περίπλοκες κατασκευές από τις ταινίες, τα τραγούδια άγχονται πολύ λιγότερο για τα σημάδια του χρόνου· πόσο μάλλον αν είναι θεσπέσια. Round, like a circle in a spiral, like a wheel within a wheel, μια αέναη σπείρα που δεν τελειώνει πουθενά ούτε αρχίζει πουθενά, μόνο πάει γύρω γύρω και ξανά ολόγυρα.

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture).