Cleansed

Συνεχίζοντας αυτήν την άτυπη σειρά των βαρυσήμαντων μετεκλογικών αναλύσεων (τίποτα πιο ερεθιστικό άλλωστε, μέσα στο καλοκαίρι που άρχισε να βράζει, από θεωρητικολογία για εκλογές, οι οποίες επιβεβαίωσαν το έντονο ενδιαφέρον του κόσμου για την πολιτική περισσότερο κι από την πρωτιά του μαγειρικοριάλιτι επί των δελτίων ειδήσεων), θα προχωρήσουμε τώρα φίλε αναγνώστη σε μια κατάβαση στα σκοτεινά λαγούμια της ανθρώπινης φύσης. Προσδέσου γιατί θα ακουστούν πολύ τρομακτικές και πρωτάκουστες αλήθειες.

Σκηνή πρώτη, τις προάλλες στην παιδική χαρά: το παιδάκι έχει σφιχταγκαλιάσει την μπάλα του και δεν την δίνει με τίποτα για λίγο στο δικό μου που το κοιτάζει σαν ξεροσταλιασμένος χάνος, παρά τις παρακλήσεις, παραινέσεις, προτροπές του πατέρα του. Ο πατέρας του φερόταν ως σωστός αριστερός, το παιδάκι του όμως ως σωστός δεξιός, αποδείκνυε για μυριοστή φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας πως όχι, η έννοια «ατομική ιδιοκτησία» κάθε άλλο παρά τεχνητή κατασκευή είναι. Ένας πόντος στον Πάσχο.

Σκηνή δεύτερη, τις -ίδιες ακριβώς- προάλλες στην -ίδια ακριβώς- παιδική χαρά (χιλιόμετρα μακριά από τον Άγιο Παντελεήμονα, αφού να φανταστείς έχει και γκαζόν): απασχολημένος με τον μικρό, αντιλαμβάνομαι μόλις την τελευταία στιγμή δίπλα μου ένα οχτάχρονο να ορμά σε ένα άλλο, που μόλις το είχε μπουγελώσει. Όσο αστείο κι αν ακούγεται, είχα καιρό να σοκαριστώ τόσο πολύ με μια εικόνα βίας. Δεν είναι τόσο το τι του έκανε, τίποτα δεν του έκανε, τον κοπάνησε απλώς στην πλάτη και στο χέρι, αφού ο άλλος πρόλαβε να γυρίσει για να προστατευθεί. Είναι η μανία με την οποία του όρμησε, το κρυστάλλινο μίσος με το οποίο του όρμησε, είναι το μάτι του εκείνη την ώρα που ενώ τον χτυπούσε καθρέφτιζε την βαθιά του επιθυμία να τον πονέσει, να του κάνει κακό. Τα δυο αυτά παιδιά ήταν είτε φίλοι είτε συγγενείς και πιθανότατα μετά από λίγο να ήταν πάλι αγκαλιασμένοι, αλλά πάντως αν τα γονίδιά μας γράφουν πως είμαστε ιδιοκτήτες άλλο τόσο γράφουν πως είμαστε βίαιοι. Μετά έρχεται ο πολιτισμός, οι ιδεολογίες κι όλα τα συναφή και μας λένε π.χ. πως η βία είναι κακό πράγμα και μας μαθαίνουν να την θάβουμε και να την μετατρέπουμε σε ταμπού, ενώ η ιδιοκτησία είναι καλό πράγμα το οποίο άριστα κάνουμε που το επιδιώκουμε. Ένας πόντος σε μένα.

Σκήνη τρίτη, στο τραίνο: στριμώχνομαι με τον μετανάστη (παλιά τους λέγαμε σκέτους μετανάστες, τώρα έχουμε βάλει και το «λαθρό» μπροστά για να τους κατηγορούμε γλωσσικά με το καλημέρα). Δυσφορώ από μέσα μου. Αμέσως με λογοκρίνω από μέσα μου. Και τώρα μπορείς να πεις πως εγώ είμαι ρατσιστής και προσπαθώ να γενικεύσω τη δικιά μου αρρώστια, νομίζω όμως πως εκτός από ιδιοκτήτες και βίαιοι, γεννιόμαστε και ρατσιστές. Κι είναι μετά πάλι θέμα πολιτισμού και ιδεολογιών το πώς το εγγενές μας ξίνισμα με τον εξωτερικά διαφορετικό από εμάς θα φιλτραριστεί, αποσιωπηθεί, πάψει. Αν μη τι άλλο πιστεύω πως ο μέσα μας ρατσιστής πολεμιέται πολύ πιο εύκολα από τον μέσα μας ιδιοκτήτη ή τον μέσα μας βίαιο. Μα το τρομακτικότερο με την κάθε λογής ακροδεξιά είναι αυτό ακριβώς: πως δεν χρειάζεται να μας πείσει για περίπλοκα θεωρητικά σχήματα, αλλά ότι απευθύνεται σε φυσικά μας ένστικτα και είναι πολύ εύκολο να απελευθερώσει τον χειρότερό μας εαυτό. Κι αν το πέρας των εκλογών των 2007 σηματοδότησε την αθρόα τηλεοπτική εκπροσώπηση του ΛΑΟΣ, χθες το βράδυ στον αγλαό Άρη Σπίνο, ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής μας διαπαιδαγωγούσε επί δίωρο. Άντε, ο Σπίνος ας είναι μόνο η αρχή. Άντε, ας αποενοχοποιήσουμε τώρα και την Χρυσή Αυγή, φυσικά κατακεραυνώνοντάς την, φυσικά λέγοντάς την έντονα στους εκπροσώπους της. Δημοκρατία δεν έχουμε άλλωστε; Τι φοβόμαστε; Τον αντίθετο λόγο;

Σκηνή τέταρτη (ή μάλλον περισσότερο σκηνικό παρά σκηνή): στον ΣΥΡΙΖΑ τα μαχαίρια φαίνεται πως άρχισαν να αστράφτουν, καθώς όπως μάθαμε πολύ καλά εμείς οι Παναθηναϊκοί τα τελευταία χρόνια, κανένας πόλεμος δεν είναι πιο άγριος από τον εμφύλιο και κανένας εχθρός πιο μισητός από τον εσωτερικό: αν είμαστε από φύση ρατσιστές γιατί ο άλλος είναι αλλιώς, τίποτα πιο αφόρητο από το να είναι ο άλλος ταυτόχρονα δικός μας και αλλιώς.

Ιδεολογική καθαρότητα, να φύγουν οι πουλημένοι να πάνε στο ΠΑΣΟΚ, είμαστε λίγοι και καλοί, για να γίνουμε πολλοί πρέπει να μείνουμε λίγοι και πάνω απ' όλα καθαροί.