Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2011

Αll your Junkies

Junk τα πορτογαλικά ομόλογα, χιλιάρα τα πορτογαλικά σπρεντ, γεγονότα που προξενούν τις εξής απορίες:

Λέει ή δεν λέει η ΝΔ πως στην Πορτογαλία πέτυχαν καλύτερο μείγμα με το δικό τους μνημόνιο; Το μείγμα δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα;

Επαινούν ή δεν επαινούν διαρκώς οι ξένοι εταίροι και τα ελληνικά ΜΜΕ το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της μαγικής συναίνεσης που τα υπεύθυνα εκεί μεγάλα κόμματα πέτυχαν; Η συναίνεση δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα;

Ακούμε ή δεν ακούμε διαρκώς τους τελευταίους μήνες πως φυσικά και δεν απέτυχε το ελληνικό μνημόνιο και πως απλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ, σκαλωμένο στο κατενάτσιο της κυβέρνησης και την απροθυμία της να προχωρήσει; Η μη εφαρμογή του ελληνικού δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα (αφού τα μνημόνια σχεδιάζονται από τους έξπερτς της παγκόσμιας οικονομικής τεχνογνωσίας και ορθοδοξίας);

Κράτη και διακρατικοί οργανισμοί αρχίζουν και ψελλίζουν αγανακτισμένα μουρμουρητά (σε λίγο θα στήσουν και αντίσκηνα σε καμιά πλατεία) κατά των οίκων αξιολόγησης, ωσάν τάχα να είναι οι οίκοι αξιολόγησης το μεγάλο πρόβλημα. Μα αν είναι οι οίκοι αξιολόγησης, τότε κατ΄επέκταση δεν είναι και ο τρόπος λειτουργίας των αγορών το μεγάλο πρόβλημα;

Παραφράζοντας όμως τα λόγια όμως που προ μηνών είπε στη Βουλή, ο μεγάλος αθωωμένος, «Μην κατηγορείτε τον γιατρό για τη διάγνωση. Κατηγορείστε την αρρώστια». Και η αρρώστια είναι αυτά τα οικονομικά αποτυχημένα πρότζεκτ, αυτά τα ανίκανα να αυτοεξυπηρετηθούν μορφώματα, αυτά τα αενάως απευθυνόμενα στο στιβαρό χέρι των αγορών μαγαζάκια, η αρρώστια είναι τα ίδια τα κράτη.

Έχει έρθει ο καιρός να διαλυθούν και να αυτορρυθμισθούν οι κοινωνίες μόνες τους, σαν να 'ταν αγορές. Θα τον βρουν τον δρόμο τους οι κοινωνίες, με θυσίες -σύμφωνοι- και εντάσεις στην αρχή, με αποβολή των πιο αδύναμων μελών τους, με επικράτηση των ισχυρότερων, ώστε να βαδίσουμε προς ένα συλλογικό μέλλον γονιδιακά πιο ελκυστικό. Οι λίγες καλές ιδέες που μας άφησαν σαν παρακαταθήκη τα κρατικά πειράματα, όπως το μονοπώλιο της βίας, μπορούν να συνεχιστούν ως ολιγοπώλιο. Οι αυτορρυθμίσεις άλλωστε σιχαίνονται τα μονοπώλια. Πέντε - δέκα μικρότερες και πιο ευέλικτες αστυνομίες, μπορούν να πενταδεκαπλασιάσουν τη δουλειά που κάνει η μία, πέντε δέκα μικρότεροι και πιο ευέλικτοι στρατοί, μπορούν να πενταδεκαπλασιάσουν τη φύλαξη των τραπεζών, στην οποία μάλιστα ο κανονικός φαντάζει -αντισυνταγματικά- απρόθυμος να προβεί εν ώρα -εκτάκτου βέβαια- ανάγκης.

27 Comments:

At 7/06/2011 10:13:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Το πρόβλημα δεν είναι τα κράτη (ούτε φυσικά το μονοπώλιο της βίας αλλά να μην επαναλαμβάνομαι). Τα κράτη είναι απαραίτητα. Το πρόβλημα είναι τα διογκωμένα κράτη, τα κράτη που δεν προσέξαν την πιστοληπτική τους ικανότητα, ακόμα και αν δεν έχουν πλήρη ευθύνη για αυτή την ακρισία.

Σε σχέση με τους οίκους αξιολόγησης, από τα λίγα που γνωρίζω, υπάρχει ένα ζήτημα ολιγοπωλίου. Από την άλλη α) Εν προκειμένω έχουν δίκιο, ποιος θα πήγαινε να αγοράσει τώρα ομόλογα Ελλάδας ή Πορτογαλλίας β) Όλο λένε τα κράτη της ΕΕ ότι θα κάνουν δικό τους οίκο αξιολόγησης και όλο το αναβάλλουν. Ή οι ηγεσίες είναι στο pay roll αυτών των οίκων, ή δεν είναι μάλλον και τόσο εύκολη δουλειά.

Τέλος η ειρωνία μπορεί να τραβηχθεί και από την άλλη. Αν η αγορά είναι το πρόβλημα και όχι τα κράτη, γιατί να μην εθνικοποιηθούν οι τράπεζες; Και μετά τα εργοστάσια; Και μετά τα ταξί και τα κομμωτήρια; Στην διαπίστωση ότι τα κράτη αυτή τη στιγμή είναι υπό διωγμό και περιορισμό, θα απαντούσα ότι το ελληνικό δημοσιονομικό χρέος της τάξης του 150% του ΑΕΠ δεν δείχνει ένα κράτος που διώκεται και περιορίζεται αδίκως και καθυπερβολήν.

 
At 7/06/2011 10:44:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Ακόμα οι προειδοποιήσεις και η πίεση των οίκων αξιολόγησης προς τις ΗΠΑ, μάλλον θα έπρεπε να προβληματίσει τους εχθρούς της ελεύθερης αγοράς σε σχέση με την αντικειμενικότητα της σκληρότητάς της. Για φανταστείτε να αποδειχθούν πιο επικίνδυνα για το Αμερικανικό Κράτος τα χρέη του από τους πυραύλους των πολιτικών ανταγωνιστών της.

 
At 7/07/2011 06:51:00 π.μ., Anonymous Lex Luthor said...

@ΑΦ, νομιζω οτι οι ιδιοι οικοι αξιολογουσαν με τη μεγιστη δυνατη βαθμολογια την Lehman Brothers μια μέρα πριν καταρεύσει.
Και έχω την εντύπωση οτι και στις ΗΠΑ υπάρχει μια εσωτερική κοντρα μεταξύ του χρηματοπιστωτικού τομέα της wall street με το ΔΝΤ και τους παράγοντες της λεγόμενης ''πραγματικής'' οικονομιας.

 
At 7/07/2011 10:29:00 π.μ., Blogger an said...

Παρά τη μανία που δείχνουν οι Ευρωπαίοι έναντι των οίκων αξιολόγησης επί της ουσιάς δεν έχουν τίποτα να αντιτάξουν
Γεγονός είναι ότι στις μέχρι τώρα προβλέψεις οι ίδιοι οίκοι και ειδικά για την Ελλάδα έχουν πέσει απόλυτα μέσα
Που ακόμα κι αν πρόκειται για αυτοεκπληρούμενη προφητεία η Ε.Ε. δε στάθηκε ικανή να την εμποδίσει
Από εκεί αντλούν τη δύναμη τους και μπορούν ουσιαστικά με την υποβάθμιση της Πορτογαλίας όχι μόνο να ντροπιάζουν την Ευρώπη αλλά και να την ξεσκεπάζουν
Διότι τα ζητήματα που υπάρχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από μια χώρα.
Όσο και να προσπάθησαν να δείξουν ότι η Ελλάδα ήταν το μαύρο πρόβατο και μεμονωμένη περίπτωση δε μπορούν να κρύψουν το πρόβλημα που είναι εκεί και τους περιμένει.

 
At 7/07/2011 12:03:00 μ.μ., Blogger Auslaender said...

Χιλιοειπωμένα πράγματα. Ακόμα θυμάμαι τα αναρίθμητα άρθρα και blog posts το 2004 για την μη επαφή των Οίκων Αξιολόγησης με την πραγματικότητα και την έλειψη ρεαλισμού των αγορών όταν οι πρώτες έδιναν σχεδόν ίδιο rating και οι δεύτερες δάνεια με μικρό spread στη Γερμανία και μια χώρα η οποία μόλις είχε δαπανήσει δεκάδες δισεκατομμύρια για μια μη παραγωγική αθλητική γιορτουλα. Ουπς, μάλλον είναι οι αναμνήσεις μου από το παράλληλο σύμπαν πάλι.
Η οικονομική μας δυσπραγία έχει σχέση με μια σωστή οικονομική πρόβλεψη - την αδυναμία ενός κοινού νομίσματος να λειτουργήσει όταν απουσιάζουν κοινοί πολιτικοί θεσμοί που θα συντονίζουν την συνολική ευρωπαϊκή οικονομία η οποία θα οδηγούσε στην κατάρρευση μετά την πρώτη κρίση. Αλλά προτιμούμε να ξεχνάμε πως όταν οι καπιταλιστές μας πουλούσαν το σκοινί με το οποίο κρεμαστηκαμε εμείς θριαμβολογούσαμε περί ισχυρής Ελλάδας και γελάγαμε με κάτι κορόιδα Σουηδούς και Δανούς.

 
At 7/07/2011 12:52:00 μ.μ., Blogger Χαζούλης said...

Αυτό με τις μικρές ευέλικτες "αστυνομίες" μου ακούγεται περίεργο.

Δηλαδή μιλάμε για μια περίπτωση Ευρωπαϊκής Αφρικής. Αν κατάλαβα καλά ;

 
At 7/07/2011 02:17:00 μ.μ., Anonymous ks said...

Οι οικοι αξιολογησης κανουν τη δουλεια τους, που απλα ειναι να πουν στον καθενα μας πού ειναι επικινδυνο να επενδυσει/χάσει τα λεφτα του.
Η αγανακτηση κανει τη δικη της δουλεια, υποδεικνυοντας στον καθενα μας πού ειναι επικίνδυνο να περάσει/ χάσει τη ζωή του.
Ειναι μια ανοικεια και παραδοξη συμμαχια, δεν νομιζετε;...

 
At 7/07/2011 05:41:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Auslaender, το 2004 η μεγάλη πλειοψηφία δεν αποθέωνε τους Οίκους Αξιολόγησης, αφού μάλλον αγνοούσε την ύπαρξή τους. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε την πληροφορήθηκα εγώ. Δεν μπορώ. Μάλλον τους είχα ακουστά αλλά σαν μια πληροφορία εντελώς άσχετη με την πραγματικότητα της ζωής μου. Οι Οίκοι μπήκαν στη ζωή μου και συνειδητοποίησα την ύπαρξή τους τον τελευταίο 1 1/2 χρόνο.
Ξέρω πως αυτά που λέω μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως αντεπιχείρημα: αγνοούσες το χέρι που σε τάιζε (ή εν πάση περιπτώσει τη λογική του χεριού που σε τάιζε), άρα πόσο ανώριμος μπορεί να είσαι σαν πολίτης και εσύ και οι συμπατριώτες σου και οι πολίτες των συνασθενών κρατών, άρα καλά να πάθετε, ώρα να ενηληκιωθείτε, να δείτε πώς βγαίνει το χρήμα, they don't grow on trees κλπ
Είναι όμως αλήθεια έτσι; Για να το πω αλλιώς, υπήρχε ένα πράγμα που σαν πολίτες γνωρίζαμε: ότι η πορεία της οικονομίας παίζει ρόλο, ότι τα ελλείμματα και τα χρέη παίζουν ρόλο και πως η ύπαρξή τους δημιουργεί προϋποθέσεις λιτότητας. Και βασικά μεγάλο μέρος των αναμνήσεών μου από την πολιτική ζωή της χώρας είναι επικλήσεις και αποφάσεις για αναγκαία λιτότητα και σφίξιμο του ζωναριού. Δεν θα εξετάσω εδώ πόσο λιτότητα είχαμε και πόσο λαρτζ ευημερία, ούτε θα αρνηθώ και την ύπαρξη μιας σχετικής ευημερίας. Εκείνο που λέω είναι ότι η γνώση μας ως πολίτες περιοριζόταν στο σκέλος αυτό: πως δημοσιονομικά δεν πρέπει να πάμε πολύ χάλια. Όλα τα υπόλοιπα, το πώς διαμορφώνονται τα επιτόκια δανεισμού, με ποιούς όρους δανειζόμαστε, πώς μας αξιολογούν αγορές και τι γίνεται με τα ασφάλιστρα κινδύνου, ουδέποτε αποτέλεσαν θέμα της ατζέντας. Ακόμα ειδικότερα τα εκάστοτε δάνεια της χώρας και ως το τι επιτόκιο έπρεπε να φτάσουν δεν αποτέλεσαν ποτέ θέμα που συζητήθηκε ή νομιμοποιήθηκε από τους πολίτες. Μας άφηναν στη σχετική άγνοια και τα επιτόκια τα ρύθμιζε με τους δικούς της κανόνες η αγορά.
Εντελώς ειδικότερα όταν μπαίναμε στην ΟΝΕ ακούγαμε -πλην αριστεράς- μόνο τα καλά της. Και ακόμα πιο ειδικά δεν θυμάμαι να μας είχε πει κανείς πως στην στραβή τα πράγματα δεν είναι απλά στραβά αλλά έρχεται ο Αρμαγεδδών. Μπήκαμε στην ΟΝΕ ως φυσική συνέπεια της εισόδου μας στην ΕΟΚ που είχε γίνει ΕΕ, μπήκαμε ως φυσική συνέπεια μιας μετεξέλιξης της Ευρώπης. Όλοι μιλούν τώρα για τα γαμάτα επιτόκια τραπεζικού δανεισμού που «απολαύσαμε». Ούτε αυτό νομίζω αποτέλεσε κάποιο κριτήριο για τους πολίτες. Οι πολίτες είπαν ναι στην ΟΝΕ επειδή τους φάνηκε ότι προοδεύουμε γενικώς, επειδή ένιωθαν μέρος της Ευρώπης και γούσταραν τις υλικές απολαβές που είχαμε ως χώρα από αυτή τις προηγούμενες δεκατίες.
Θέλω με όλο αυτό το ασυνάρτητο μακρινάρι να πω πως είτε πάντα λειτουργούσε η αγορά με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα είτε τα τελευταία χρόνια λειτουργεί πιο αφιονισμένα, ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, λειτουργούσε πάντα με τρόπο τον οποίο δεν γνωρίζαμε και για τον οποίο δεν ψηφίζαμε. Άρα δε νομιμοποιήσαμε ποτέ κάτι για το οποίο κάνουμε τώρα που δεν μας συμφέρει αιφνίδια γυριστή.
Τέλος για την Ολυμπιάδα, εγώ ήμουν υπέρ της διεξαγωγής της. Αναρωτιόμουν όμως και τότε πώς είναι δυνατόν να μπορούμε να αναλάβουμε το κόστος της. Αλλά και τότε εξ όσων θυμάμαι -και νομίζω θυμάμαι καλά- ακόμα και όσοι είχαν ενστάσεις δεν τις είχαν επειδή αναλάμβανε Ολυμπιάδα ένα κράτος που βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας. Η χρεοκοπία προέκυψε πολύ απότομα. Και για μας και για τους υπόλοιπους. Και είναι πολύ κοντύτερα στο τραπεζικό κραχ του 2008 και το bail οut των τραπεζών από όσο στο 2004. Δεν λέω ότι δεν έφτανε ούτως ή άλλως στο ίδιο σημείο η Ευρωζώνη, αλλά εν πάση περιπτώσει είτε έτσι είτε αλλιώς ευρύτερα συστημικά κραχ ανάχθηκαν από πέρσι σε ερμηνείες περί συγκλονιστικού κρατισμού της Ελλάδας που έφταιξε για όλα.

 
At 7/07/2011 05:51:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

ks, όχι οι Οίκοι δεν απευθύνονται στον καθένα μας. Γιατί ο καθένας μας δεν επενδύει τα λεφτά του σε κρατικά ομόλογα. Σε κρατικά ομόλογα επενδύουν τράπεζες, φαντς, ταμεία, με τους Οίκους να απευθύνονται, λογοδοτούν και τελικά ρυθμίζουν ένα σύστημα παγκόσμιας διαχείρισης κεφαλαίων, αδιαφορώντας εντελώς για το τι θα συμβεί στον καθένα μας.

 
At 7/07/2011 05:51:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Χαζούλη, ειρωνικά το λέω αυτό.

 
At 7/07/2011 05:56:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

ΑΦ, το δεύτερο σχόλιο σου, περί των ΗΠΑ, νομίζω ότι έρχεται στη λογική του δικού μου και δεν την αναιρεί. Από εκεί και πέρα εγώ δεν λέω πως πρόκειται ντε και καλά για συνωμοσία. Πιθανότατα να είναι αυτή η πραγματικότητα, ότι όλα τα κράτη -άλλα όπως εμείς πολύ περισσότερο, άλλα πολύ λιγότερο- έχουν ένα χρέος που σε βάθος χρόνου είναι αδύνατο να εξυπηρετήσουν. Οπότε ας τα βάλουν κάτω, ας κάνουν ένα παγκόσμιο κούρεμα των χρεών και ας ηρεμήσουμε όλοι μας. Και στη συνέχεια, σε νέα βάση, ας μπουν κανόνες για τα επιτόκια, ένα μάξιμουμ ύψος τους που δεν θα επιτρέπει στα χρέη να ξαναπάνε στο διάβολο.
Ορίστε, το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας λύθηκε, καιρός για λογοτεχνία.

 
At 7/07/2011 05:57:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«νομιζω οτι οι ιδιοι οικοι αξιολογουσαν με τη μεγιστη δυνατη βαθμολογια την Lehman Brothers μια μέρα πριν καταρεύσει»
Και για αυτό η αγορά που είναι αμείλικτη με την αποτυχία, τους ξεκώλιασε μετά και τους έβγαλε out of business. Kαι επίσης τα κράτη τους επέβαλαν και γαμώ τις κυρώσεις. Το σύστημα λειτουργεί.

 
At 7/07/2011 05:59:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Αn, oι Ευρωπαίοι δεν έχουν τίποτα να αντιτάξουν, επειδή μέχρι τώρα είναι και με τα τρία πόδια πάνω στη βάρκα της τραπεζοχρηματιστικής αγοράς. Για να μπορούσαν στα αλήθεια να αντιτάξουν θα έπρεπε να αλλάξουν βάρκα.

 
At 7/07/2011 06:09:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Διάβασα το κείμενο και ξέρεις πως αισθάνομαι τώρα; Σαν να με έχουν βάλει στο φέρετρο και να με τριγυρνούν γύρω απ τον τάφο χωρίς να με θάβουν. Πες τους λοιπόν εσύ που τα λες ωραία, πως έχω πάρει ανάποδες και αν δε με θάψουν τώρα, θα βγω από το φέρετρο και θα τους γαμήσω. Βαρέθηκα. “Καιρός για λογοτεχνία”, έστω και λίγη. Δεν θέλω ο επικήδειος μου να είναι Οικονομικός, προτιμώ ένα ποίημα.

 
At 7/07/2011 06:14:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Γενικά να πω πως δεν πιστεύω πως η αγορά πάει να αντικαταστήσει την πολιτική, παρότι αφήνω πολύ ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας γενικής οικονομοπολιτικής διαπλοκής και άρα ακόμα και μιας συνωμοσίας και στησίματος παιχνιδιού ειδικά σε ότι αφορά τα bailouts πάσης φύσης. Αν η αγορά είναι σκληρή καλά κάνει και είναι.

Για το κούρεμα δεν διαφωνούσα απλά σκέψου πως δεν θα χάσουν τα λεφτά τους μόνο χοντροί τραπεζίτες με πούρα, αλλά χιλιάδες μικροκαταθέτες καθώς και ασφαλιστικά ταμεία. Σκέψου πως το χρήμα που χρωστάται έχει την ίδια αξία όσο ας πούμε τα σπίτια μας. Η απόφαση να κουρευτεί ένα χρέος είναι άδικη και πολύ δύσκολο να εκτελεστεί.

 
At 7/07/2011 06:18:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Για τους Ευρωπαίους, ή που προσπαθούν να ρίξουν αλλού το φταίξιμο των δικών τους λαθών, και να στηρίξουν την λανθασμένη άποψή τους πως όλα διορθώνονται με πολιτικές αποφάσεις. Αλλά και πάλι. Τι τους εμποδίζει να κάνουν δικό τους οίκο; Θα τα πάρουν οι υπάρχοντες και θα τους βγάλουν όλους τζανκ;

 
At 7/07/2011 06:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Eίναι πολύ πιο άδικο να μένουν ακούρευτα τα χρέη και να υποφέρουν κοινωνίες συνολικά και τα πιο αδύναμα στρώματά τους ειδικότερα. Αλλά μπορούν να κάνουν ειδική ρύθμιση για τα ταμεία. Όλα γίνονται και όλα θέμα βούλησης είναι. Πολιτικής. Αυτής που έχει εξοριστεί, αυτής που έχει βγει εκτός νόμου αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας.

 
At 7/07/2011 07:12:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Ok, αλλά αν ρυθμιστούν τα πάντα με βάση το ηθικά ορθό (που είναι και υποκειμενικό) αγνοώντας την οικονομία και τις συμφωνίες το πιθανότερο είναι σε βάθός χρόνου να χειροτερέψεις τα πράγματα παρά να τα βελτιώσεις.

Επίσης αν κουρέψεις τα χρέη, χωρίς να μαζέψεις τα δημοσιονομικά σου, βάζοντας και σε αυτήν την περίπτωση δηλαδή τον πολύ κόσμο να υποφέρει για κάποιο διάστημα, τότε είναι που έχεις εντελώς εξασφαλισμένο την χειρότερο δυνατό ενδεχόμενο.

 
At 7/07/2011 07:22:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Υπενθυμίζω σε συμπλήρωση, ότι αυτή τη στιγμή και μετά τις βοήθειες, σε αυτό που κρινόμαστε και αυτό που κάνει τα ομολογά μας κουρελόχαρτα είναι το γεγονός ότι είμαστε μακρία από το πρωτογενές πλεόνασμα και όχι το συνολικό ύψος του χρέους. Το πρωτογενές πλεόνασμα θα ήταν το ζητούμενο και σε περίπτωση κουρέματος και ιδιαίτερα σε περίπτωση μονομερούς παραγραφής.

 
At 7/07/2011 07:36:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Λογοτεχνία, τέλος.

 
At 7/07/2011 08:30:00 μ.μ., Blogger Χαζούλης said...

χαχα... απλά γύρισε τούμπα το κείμενο και το έχασα !

 
At 7/07/2011 09:54:00 μ.μ., Blogger Auslaender said...

Old,
"Εκείνο που λέω είναι ότι η γνώση μας ως πολίτες περιοριζόταν στο σκέλος αυτό: πως δημοσιονομικά δεν πρέπει να πάμε πολύ χάλια."
Αντιδράσαμε σθεναρά εκλέγοντας το 2007 για 2η φορά εν μέσω πρωτοφανών πυρκαγιών μια κυβέρνηση η οποία είχε διευρύνει θεαματικά το χρέος σε 3 χρόνια χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο για να το μειώσει.
Προφανώς θα διαφωνήσω. Το μόνο που ξέραμε είναι πως το επιτόκιο του καταναλωτικού, του στεγαστικού και του λήζινγκ του αυτοκινήτου μας δεν πρέπει να ανεβαίνει, σε αντιδιαστολή με το μισθό μας. Το τι συνέβαινε με το σύνολο της οικονομίας ήταν η 10η πρωτεραιότητα.

"Μας άφηναν στη σχετική άγνοια και τα επιτόκια τα ρύθμιζε με τους δικούς της κανόνες η αγορά"
Το οποίο συμβαίνει και τώρα. Αλλά το πρόβλημα μας τότε και τώρα δεν είναι η κακή λειτουργία της αγοράς, είναι η κακή πορεία των προσωπικών μας εισοδημάτων. Μα θα πει κάποιος αν η αγορά λειτουργούσε σωστά τα εισοδήματα μας θα έπρεπε να βελτιώνονται. Θα αντιτείνω πως αν η αγορά λειτουργούσε σωστά θα έπρεπε να συμβαίνουν 2 πράγματα:
α) O Dick Fuld της Lehman να βρίσκεται άφραγκος στη φυλακή
β) Μια χώρα με τη δική μας μικρή παραγωγικότητα να μην έχει εισοδήματα ανάλογα της Γαλλίας και της Γερμανίας.

"Εντελώς ειδικότερα όταν μπαίναμε στην ΟΝΕ ακούγαμε -πλην αριστεράς- μόνο τα καλά της.
Σωστά - και παραδώσαμε με μια απλή ψηφοφορία στη βουλή, όπως ακριβώς και τώρα, εθνική κυριαρχία (νόμισμα) σε έκταση πολύ μεγαλύτερη από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας από αυτή που προβλέπει το Μνημόνιο episode 2. Χωρίς να βγεί σχεδόν κανένας στους δρόμους. Εκλέγοντας ξανά τους ήρωες στις επόμενες εκλογές.

Σημαίνει πως πρέπει να πούμε "Mea culpa" για το ότι συστηματικά επικυρώσαμε με την ψήφο μας, το μόνο διαθέσιμο μέσο στη λειψή μας, συγκεντρωτική δημοκρατία κάθε μεγάλη απόφαση που μας οδήγησε εδώ που είμαστε; Ίσως συμφωνήσεις, προσωπικά θεωρώ τη δημοκρατία ένα πολίτευμα δύσκολο και γεμάτο ευθύνες τις οποίες πρέπει να αναλάβουμε αν θέλουμε να είμαστε άξιοι του. Αλλιώς υπάρχει και το κινέζικο παράδειγμα της φωτισμένης δεσποτίας.

Σημαίνει πάλι πως δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε, να δεχθούμε την αγορά όπως είναι και να σκύψουμε το κεφάλι; Όχι, αλλά να συζητήσουμε ανοιχτά πως αν θέλουμε τη ζωή εκτός αγοράς αυτή μπορεί να περιλαμβάνει καθολικό σύστημα Υγείας αλλά να περιλαμβάνει επίσης 1 αυτοκίνητο για κάθε 100 από εμάς. Το να κατηγορούμε τις αγορές γιατί είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που ονειρευόμαστε λέγεται ομφαλοσκόπιση, όχι προοπτική.

 
At 7/07/2011 11:59:00 μ.μ., Anonymous Lex Luthor said...

Μήπως είστε λίγο υπερβολικοί με τα οφέλη της ΕΕ και του νεοφιλελευθερισμου; Δηλαδη οκ, δεν ειμαι πολυ μεγάλος , ειμαι 35, αλλά προλαβα και ζωή εκτος ΕΕ και ευροζώνης. Δεν θυμαμαι 1 αυτοκινητο για κάθε 100 άτομα -κάθε άλλο-. Δε θυμάμαι άστεγους στο δρομο. Δε θυμάμαι κανένα να ψάχνει στα σκουπιδια. Δε θυμάμαι να εισάγουμε λεμονια. Δε θυμάμαι οικογένειες να μην έχουν λεφτά να σπουδάσουν τα παιδια τους. Δε θυμάμαι να ειναι 100% απαραιτητο να δουλευει και η γυναικα στο ζευγάρι. Και δεν θυμάμαι τους φοιτητές του 80 να μιλάνε για ανεργεια αλλά για ''ετεροαπασχόληση". Το ειχα ρωτησει ως άγνωστη λέξη. Ακουστε δηλαδή τι προβλημα θεωρουσε η τοτε νεολαια μεγάλο. -ετεροαπασχοληση- Να δουλευει σε κάτι άλλο πέρα απο αυτο που σπουδασε.
τι άλλαξε τώρα; Το κινητο τηλέφωνο και το λαπτοπ; Κατάκτηση του νεοφιλελευθερισμου ειναι και αυτη; Δεν ειχαμε και τοτε τα γκατζετάκια της εποχης; Θέλετε να μας τρελάνετε τελείως μωρέ;

Τελικά ποια ήταν η μεγάλη κατάκτηση και το οφελος μας; Το ζαντολαστιχο και το μοχιτο στη ξαπλωστρα;

Οχι, δε θα μας τρελάνετε.

 
At 7/08/2011 10:58:00 π.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Ενάντια στη δικτατορική απόφαση του ΑΦ,
για “Λογοτεχνία, τέλος.” Έστω και με στιχάκια,
θα πολεμήσουμε μέχρι να ζήσουμε.

Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.

 
At 7/08/2011 05:32:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Σωτήρη, ήταν αστείο, και αναφερόταν σε συζήτηση σε προηγούμενη ανάρτηση που μάλλον θα διάβασες.

 
At 7/08/2011 05:55:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Αν και είναι προφανές ότι δεν έχω την Ευφυΐα του Ανώνυμου, το είχα καταλάβει.
Αν όμως έχεις πρόβλημα, η πρώτη πρόταση διαγράφεται. Κι εγώ αστείο κάνω.

 
At 7/09/2011 10:10:00 π.μ., Blogger ΑΦ said...

No prob

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home