Οι Γάλλοι πάνε διακοπές

Συμπτώσεις, φίλε μου, συμπτώσεις. Προχθές το βράδυ διαβάζω αυτό (του Μισέλ Ουελμπέκ, απ' το βιβλίο «Δημόσιος Κίνδυνος»):
Ο πατέρας μου γεννήθηκε, τρίτο παιδί από τέσσερα, σε μια οικογένεια απόλυτα προλεταριακή, πρωτόγονη. Δεν επρόκειτο για εξαθλίωση, σίγουρα όχι (η εξαθλίωση ξεκινά όταν δεν ξέρει κανείς από τι θα είναι φτιαγμένο το αύριο, εάν θα έχει ακόμη στέγη πάνω απ' το κεφάλι του, με τι να ζεσταθεί ή να φάει· όταν είναι κανείς φτωχός ξέρει, μάλιστα ξέρει με μεγάλη ακρίβεια). Έζησαν τη σκληρή και αξιοπρεπή ζωή των προλεταριακών τάξεων (την εποχή της πλήρους απασχόλησης είχαν πραγματική αξιοπρέπεια οι τάξεις του προλεταριάτου, ο Όργουελ το περιγράφει με το common decency, κι ο Πωλ Μακάρτνεϊ μιλά για αυτό αναφερόμενος στην παιδική του ηλικία - δεν είναι επινόηση των δημοσιογράφων). Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν απ' τη δουλειά τους και ποτέ δεν χρειάστηκε ν΄απλώσουν το χέρι.
Η ζωή τους λοιπόν ήταν αξιοπρεπής, ήταν όμως και τρομακτικά περιορισμένη. Τίποτα δεν το μαρτυρά καλύτερα από εκείνες τις συγκλονιστικές εικόνες του ντοκιμαντέρ «36, το μεγάλο ορόσημο» όπου βλέπουμε τους πρώτους μετ' αποδοχών αδειούχους, με ποδήλατα, με τρίκυκλα, να εγκαταλείπουν τον ορίζοντα των προαστίων τους, τους βλέπουμε να ανακαλύπτουν τη θάλασσα οικογενειακώς.
Και τσουπ, καπάκι χθες το απόγευμα αυτό:
Ο γαλλικός ραδιοφωνικός σταθμός France Info και η ημερήσια εφημερίδα «20 minutes» πραγματοποίησαν δημοσκόπηση με θέμα τις καλοκαιρινές διακοπές των Γάλλων. Τα αποτελέσματα πρωτόγνωρα: το 55% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι θα φύγουν διακοπές αυτό το καλοκαίρι, σε αντίθεση με το υπόλοιπο 45% που δήλωσε ότι δεν έχει τα μέσα να κάνει το ίδιο.
Μεταξύ εκείνων που δεν σκοπεύουν να «αποδράσουν» φέτος, ένα 45% δηλώνει πως δεν έχει τα μέσα να πληρώσει για τις διακοπές, ενώ ένα 40% δηλώνει πως προτιμά να κάνει οικονομία μπροστά στους δύσκολους καιρούς που μας περιμένουν.
Kι αυτό χθες το διάβασα, που δεν το λες σύμπτωση, αλλά πάντως το λες σύνοψη:
Όλες οι κρίσεις χρέους και οι συνακόλουθες ρυθμίσεις στην Ευρώπη, δείχνουν τα ασφυκτικά στενά περιθώρια της οικονομίας της. Έχει πληθυσμό γερασμένο, εξαρτημένο από συντάξεις και περίθαλψη. Οι αμοιβές εργασίας, οι κοινωνικές κατακτήσεις και το βιοτικό επίπεδο ζωής των Ευρωπαίων θα αναγκαστούν να χαμηλώσουν δραματικά προκειμένου να συναντηθούν με το βιοτικό επίπεδο των ηλικιακά νεότερων πληθυσμών των αναδυομένων οικονομιών, όπου δεν υπάρχει δημοκρατία, κοινωνικό κράτος και το ελάχιστο όριο της διαβίωσης είναι πολύ χαμηλό.
2008, το μεγάλο ορόσημο. Η Δύση γυρνά ξανά. Αυτή τη φορά προς τα πίσω.