Plan B or no Plan B? There is no question.
Δεν μπορούσε να τα βγάλει πια πέρα. Παρηγορήθηκε με τη σκέψη πως η δική του χρεοκοπία, οικονομική καταστροφή, πτώχευση, αδυναμία να τα βγάλει πια πέρα (όπως θες το λες) δεν συνιστούσε πιστωτικό γεγονός. Στα μάτια των αγορών ήταν αόρατος. Μόνο η χώρα του ήταν ορατή. Και παρηγορήθηκε διπλά με τη σκέψη πως μπορεί μετά το μνημόνιο και σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του εκείνος να χρεοκόπησε, καταστράφηκε οικονομικά, πτώχευσε, αδυνατούσε να τα βγάλει πια πέρα (όπως θες το λες), αλλά τουλάχιστον μετά το μνημόνιο δεν είχε χρεοκοπήσει, καταστραφεί οικονομικά, πτωχεύσει, αδυνατήσει να τα βγάλει πια πέρα (όπως θες το λες) η χώρα του. Η χώρα του πέρσι σώθηκε, οπότε αν μη τι άλλο η δική του μη σωτηρία ήταν μια θυσία που άξιζε τον κόπο να γίνει για το γενικότερο καλό. Και τις ίδιες πάνω κάτω σκέψεις έκαναν πολλοί άλλοι που βρέθηκαν στην ίδια ακριβώς θέση με εκείνον. Δεν θα ήθελαν καν να σκεφτούν τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε μπει η χώρα στο μνημόνιο. Δηλαδή για εκείνους πιθανότατα να μην είχε συμβεί τίποτα χειρότερο, αφού το χειρότερο τους βρήκε. Αλλά η χώρα το είχε αποφύγει το εφιαλτικό σενάριο. Και το γενικότερο καλό είχε υπηρετηθεί. Τώρα η χώρα πρέπει να σωθεί ξανά. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, κάποιοι από αυτούς που δεν καταστράφηκαν αλλά απλά κλονίστηκαν από το μνημόνιο, τώρα θα χρειαστεί να καταστραφούν από το μεσοπρόθεσμο. Γιατί αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε τι θα συμβεί στη χώρα. Για τους ίδιους πιθανότατα να μην συμβεί τίποτα χειρότερο, από το χειρότερο που θα τους βρει τους επόμενους μήνες. Αλλά η χώρα πρέπει να αποφύγει το εφιαλτικό σενάριο. Και το γενικότερο καλό πρέπει να υπηρετηθεί.
Ενδεχομένως μετά το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο η χώρα να χρειαστεί να σωθεί ξανά και στο κοντινό μέλλον. Ενδεχομένως τότε να χρειαστεί να υποκύψουν και κάποιοι από εκείνους που θα διασωθούν ακόμη και από το μεσοπρόθεσμο. Αλλά το δίλημμα θα είναι πάλι το ίδιο. Και η χώρα πρέπει να συνεχίσει να διασώζεται και το γενικότερο καλό πρέπει να συνεχίσει να υπηρετείται. Όσο για εκείνους που σταδιακά στην πορεία δεν θα αντέχουν και θα καταστρέφονται, θα ξέρουν ότι τουλάχιστον δεν καταστράφηκαν τον Μάιο του 2010 ή τον Ιούνιο του 2011. Θα ξέρουν ότι επικράτησε η σύνεση και η ωριμότητα και πως δεν αφεθήκαμε στην αυτοκαταστροφή.
Κι αν στην πορεία πουληθεί ό,τι είναι να πουληθεί από περιουσιακό στοιχείο, αποδομηθεί ό,τι είναι να αποδομηθεί ακόμη από αυτό το άθλιο κρατικίστικο και συντεχνιακό μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, υποτιμηθεί ό,τι άλλο είναι να υποτιμηθεί και καεί ό,τι άλλο λίπος είναι να καεί, και έρθει η ώρα να δουν πως το χρέος που το παρέλαβαν οι διεθνείς οικονομικοί σόφοι Χ, τώρα το παραδίδουν Χ επί 2, άρα πως πια δεν την παλεύουμε με τίποτα, και έρθει η ώρα για γεγονότα πιστωτικά και απίστωτα, για κουρέματα και ξυρίσματα, για αλλαγή νομίσματος ή νομιμότητας,
αν μη τι άλλο θα ξέρει και η πολιτική μας ηγεσία και εμείς σαν υπεύθυνοι πολίτες, πως αγοράσαμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε, πως σώσαμε τη χώρα όχι μία, αλλά δύο και τρεις φορές, πως τουλάχιστον αγωνιστήκαμε τον τίμιο αγώνα για το γενικότερο καλό.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
ΝΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
ΟΧΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ
ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟ
ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΑΝΚΣ
ΝΑΙ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΛΑΪΚΙΣΜΟ
ΝΑΙ ΣΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
posted by Old Boy @ 11:02 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
ΝΑΙ ΣΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.. . . . .
και ποιο ειναι το σίγουρο χέρι; Εδώ σε θέλω.. Χέρι, χέρι με τον Καρατσαφέρη..
Επίσης: "Ναι στη λογική"
Το τραγικό είναι πως όταν σχεδόν όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί ότι το άθλιο κρατικίστικο και συντεχνιακό μεταπολιτευτικό οικοδόμημα είναι ο κύριος λόγος της καταστροφής μας, ο κρατικισμός και οι συντεχνίες είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που δείχνουν αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη αντοχή ενώ όλα γύρω τους καταρρέουν. Σαν να αφήνεις τον όγκο ανέγγιχτο και να αφαιρείς τους υγιείς ιστούς. Τελικά, ίσως το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε κερδίσει ποτέ χρόνο. Ίσως θα έπρεπε να αφήναμε τον καρκίνο να πεθάνει από ασφυξία αντί να τον διατηρούμε με επιδοτήσεις.
ΠΑΣΟΚ ΡΕ
άνθρωποι-λύματα..
http://kato-kefali.blogspot.com/2011/06/blog-post_3300.html
Θέλω να σου πω με απλά λόγια, έτσι έχω μάθει, τι κατάλαβα αυτές τις τριάντα πέντε μέρες που πέρασαν,
με όσα διάβασα είδα και άκουσα, δεξιά και αριστερά.
Ο ΓΑΠ λέει να δεχθούμε αυτό το μνημόνιο και να προτιμήσουμε το μαχαίρι από το πιστόλι.
Απλό, εύκολο, κατανοητό, διαφωνώ.
Ο Σαμαράς λέει μαλακίες.
Απλές, εύκολες, κατανοητές, διαφωνώ.
Ο Καρατζαφέρης λέει εθνικές μαλακίες.
Απλές, εύκολες, κατανοητές, διαφωνώ.
Με τρείς διαφωνίες, εύκολο το συμπέρασμα μέχρι εδώ:
“ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, τρείς κουφάλες σ’ ένα δέντρο.”
Η Αλέκα λέει να φύγουμε από την ΕΟΚ και να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Απλό, εύκολο, κατανοητό, διαφωνώ.
Ο Τσίπρας και ο Κουβέλης λένε, να μείνουμε στο ευρω, να φορολογηθούν οι πλούσιοι και να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές.
Τα δύο πρώτα ,απλά, εύκολα, κατανοητά, συμφωνώ. Το τρίτο δεν το καταλαβαίνω. Μπέρδεμα.
Οι Αγανακτισμένοι λένε διάφορα.
Ούτε απλά, ούτε εύκολα, ούτε κατανοητά. Μπέρδεμα.
Με μία διαφωνία όμως και δύο μπερδέματα, δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα για να τελειώσω την έκθεση. Μπορείς να με βοηθήσεις;
Ευχαριστώ ΟΒ για την τρομακτική ιστορία σου που δεν αφήνει ούτε μια χαραμάδα ελπίδας για κανέναν.
Ούτε καν για τους όγκους που λέει ο ΑΦ.
ε καλά τώρα,υπερβολικότατος,τόσες νεκραναστάσεις ούτε ο Ρομέρο
ΚΚΜ
Προσπαθεί o OB να προκαταλάβει τα επιχειρήματα της πλευράς όσως υποστηρίζουν το μεσοπρόθεσμο. Βέβαια δεν έχει ανάγκη την ειρωνεία για να πείσει και να απαξιώσει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς μια και ο ίδιος ανήκει στη πλειοψηφία, που βλέπει τη καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας να είναι πια γεγονός.
Με μπροστάρηδες τους κάθε λογής βολεμένους η Ελληνική κοινωνία αρνείται να συμμετάσχει σε μια κοινή προσπάθεια μπας και γίνει δούνε οι επόμενες γενιές κάτι καλύτερο.
Αυτοί που έτρωγαν χρόνια τις σάρκες της χώρας πρωτοστατούν τώρα στη νέα Εθνική Αντίσταση.
Αναγορεύοντας τη διαφύλαξη του βολέματός τους σε εθνική υπόθεση.
Μαζί και η αμάθεια, η έλλειψη ενημέρωσης και η τάση του λαού να βρίσκει τα άλλοθι που βολεύουν (λέσχη Μπιλντεμπεργκ, σχέδιο ξεπουλήματος, οι Κινέζοι που θέλαν να σώσουν την Ελλάδα και δεν τους άφησαν, τα πετρέλαια που δε μας αφήνουν να τα βγάλουμε...). Ολοι έχουν άποψη για όλα μέσα στη γενική παράκρουση και μάλιστα είναι απόλυτα βέβαιοι για ζητήματα σύνθετα.
Ετσι είναι...
Κινέζοι, Ρώσοι, Σαμαράς με το μείγμα πολιτική του, μπορούσαν να μας είχαν σώσει...
Για να μπορούν οι φαρμακοποιοί να βγάζουν 35% κέρδος.
Για να μπορεί ο κύριος Φωτόπουλος να μας τα δείχνει και να μας απειλεί ότι όχι μόνο θα κατεβάσει τους διακόπτες αλλά θα τους ξηλώσει.
Για να συνεχίσει το έθνος να βαδίζει στην ένδοξη πορεία του, που κάποιοι ξεπουλημένοι θέλουν να ανακόψουν.
Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής φθαρμένων αξιών και η προσπάθεια δημιουργίας καινούργιων όπως και της ανέγερσης πολλών ξεχασμένων, έχει ξεκινήσει.
Έχουν εκτεθεί ΟΛΟΙ. Το παιχνίδι ήταν και είναι στημένο. Το παιχνίδι θ’ αλλάξει. Σύντομα.
Σωτήρη, νομίζω όμως πως τα μπερδέματα είναι σύμφυτα με τη δημοκρατία. Δεν σημαίνει -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον- πως για να αποφασίζει κανείς τι θα ψηφίσει θα πρέπει να συμφωνεί σε όλα ή να καταλαβαίνει όλα όσα το κόμμα υποστηρίζει. Η αμφιβολία και ο εσωτερικός διάλογος είναι τμήμα του παιχνιδιού. Από την άλλη οι δογματικοί στον τομέα αυτό είναι πάντα οι ευτυχέστεροι: τα έχουν όλα λυμένα στο μυαλό τους ;)
Ανώνυμε Πολίτη, ό,τι κι αν πιστεύει η πλειοψηφία και όσο ρηχή ή υστερόβουλη κι αν είναι, ακόμα μην ανησυχείς, είναι η μειοψηφία που αποφασίζει ;)
Δεν νομίζω Old πως τα μπερδέματα είναι σύμφυτα με τη Δημοκρατία, οι διαφορετικές θέσεις ναι , είναι σύμφυτες και συστατικό της. Ούτε νομίζω πως για να αποφασίσει κανείς τι θα ψηφίσει θα πρέπει να συμφωνεί σε όλα ή να καταλαβαίνει όλα όσα το κόμμα υποστηρίζει.
Τι εννοώ όμως. Ενώ από τη μια μεριά υπάρχει ένα απλό, εύκολο κατανοητό μήνυμα που λέει σε πολλούς “Μνημόνιο ίσον μη χρεοκοπία”,
ή σε επίσης πολλούς “Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία αλλά αργότερα ” και το οποίο συγκροτεί για τους πολλούς θέση κυβερνητικής διαχείρισης
της κρίσης, από την άλλη ποιο μήνυμα υπάρχει που να είναι απλό, εύκολο κατανοητό, ίσως όχι πλειοψηφικά αποδεκτό από τους πολλούς,
που όμως δεν μπορούν να αρνηθούν ότι ως θέση συγκροτεί πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης της κρίσης; Και το οποίο σε ενδεχόμενες εκλογές μπορεί να μην πλειοψηφούσε αλλά θα δημιουργούσε ένα ισχυρό ρεύμα; Όχι στο μνημόνιο ίσον τι; δεν χρωστάω δεν πληρώνω;
έξω από το ευρώ; Μούντζα στη Βουλή ή μια “Άλλη πολιτική”; Λένε πολλοί πως αυτές οι τριάντα πέντε μέρες ήταν μια ευκαιρία για την αριστερά που την έχασε. Νομίζω πως τέτοια ευκαιρία ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα, γιατί απλά ποτέ δεν υπήρξε αριστερή θέση που να συγκροτεί πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης. Ποτέ. Κάτι απαρχαιωμένα υπόλοιπα από τον εμφύλιο μόνο υπάρχουν, τίποτα άλλο. Και ούτε η “ζύμωση” που έγινε αυτές τις μέρες πιστεύω πως δημιούργησε σύγχρονη αριστερή συνείδηση. Το αντίθετο. Δυστυχώς.
Σωτήρη, καταλαβαίνω όσα λες και σίγουρα είναι πολύ ενδιαφέροντα. Μια ερώτηση όμως έχω και μια ένσταση.
Η ερώτηση: εννοείς πως τελικά ακόμα και σήμερα το μνημόνιο είναι πλειοψηφικά αποδεκτό (έστω και ως εναλλακτική του χάους);
Η ένσταση: «Πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης». Αυτό μου θυμίζει τα περίφημα προγράμματα των κομμάτων, που τα τυπώνουν μάλιστα και προεκλογικά. Γνώμη μου είναι πως αφενός απειροελάχιστοι ψηφίζουν τα κόμματα βάσει των αναλυτικών προγραμμάτων τους και πως αφετέρου τα προγράμματα αυτά μόνο διαφημιστική αξία έχουν, δείχνοντας την εικόνα ενός κόμματος εξουσίας. Εικονικό είναι το θέμα και όχι ουσιαστικό. Πώς θα κυβερνούσε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ αύριο; Όπως ακριβώς κυβέρνησε και το ΠΑΣΟΚ ενώπιον της κρίσης: βλέποντας και κάνοντας. Απλώς θέλω να ελπίζω πως θα έβλεπε και θα έκανε βάσει πέντε ιδεολογικών αρχών που θα καθιστούσαν διαφορετικές μερικές στρατηγικές επιλογές του.
“Η ερώτηση: εννοείς πως τελικά ακόμα και σήμερα το μνημόνιο είναι πλειοψηφικά αποδεκτό (έστω και ως εναλλακτική του χάους);”
Πρώτα δύο διευκρινήσεις που πάνε και μαζί και χώρια.
Πρώτη διευκρίνηση. Είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι κατοικούν στην Ελλάδα, όλοι, έχουν καταλάβει και έχουν αποδεχθεί ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Πρόβλημα που είτε είναι συστημικό, είτε είναι και δικό μας, είτε και τα δύο μαζί, ( σ’ αυτή τη φάση οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία) είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο. Έχουν επίσης καταλάβει και αποδεχθεί, πως οι όποιες λύσεις του θα είναι επώδυνες. Παράλληλα πιστεύουν πως αυτές τις “όποιες λύσεις”, για να τις χαρακτηρίσουν δίκαιες, πρέπει να είναι επώδυνες για όλους (να πληρώσουν όλοι).
Δεύτερη διευκρίνιση. Οι λέξεις Πτώχευση και Καταστροφή λειτουργούν για όλους κάτι σαν τον διάολο στο λιβάνι και είναι διατεθειμένοι όλοι να αποδεχθούν και να κάνουν οτιδήποτε , προκειμένου να μην συμβεί σ’ αυτούς Πτώχευση και Καταστροφή.
Η απάντηση.
Οι πολλοί ( οι μη έχοντες και κατέχοντες) επιλέγουν και αποδέχονται το Μνημόνιο, όχι όμως με θετική στάση, όχι γιατί το θεωρούν δίκαιο, όχι γιατί κατανέμει τα βάρη σε όλους, αλλά γιατί έχουν πεισθεί πως είναι ένα εργαλείο που αναβάλει γι’ αυτούς την Πτώχευση και την Καταστροφή. Και αυτή η διαδικασία (ναι ή όχι) είναι γι’ αυτούς η μόνη δυνατότητα που έχουν για να αντισταθούν στην Καταστροφή τώρα. Αντίθετα οι λίγοι (οι έχοντες και κατέχοντες) επιλέγουν την στάση τους, ναι ή όχι, ανάλογα με τι άλλες συνδυαστικές ενέργειες που έχουν κάνει ( έχουν βγάλει τα χρήματα τους έξω ή όχι, έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία εδώ ή έξω, κτλ). Έχουν δηλαδή περισσότερες επιλογές για να υπολογίσουν πόση χασούρα ή πόσο όφελος θα έχουν.
“Η ένσταση”
Όχι, δεν εννοώ τα διαφημιστικά φυλλάδια και τα προγράμματα των κομμάτων όπως σωστά τα περιγράφεις.
Πρώτα όμως και εδώ μία διευκρίνιση και ένα παράδειγμα.
Η διευκρίνιση. Ο πολύς κόσμος, εξ αντικειμένου δεν έχει την δυνατότητα να κάνει αναλύσεις και πολύπλοκες συνδυαστικές σκέψεις( το γιατί και πως είναι μεγάλο θέμα αλλά ας μη το συζητήσουμε τώρα). Γι αυτό στην επικοινωνία του με το κράτος και τα κόμματα, έχει ανάγκη από απλές και εύκολα κατανοητές από αυτόν “φράσεις-θέσεις”, που είναι μεν αποτέλεσμα πολύπλοκης ανάλυσης, που έχουν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, αλλά που στο συνειδητό του έχουν εγκατασταθεί μόνο σαν απλές εικόνες. Γνωρίζω δηλαδή ότι το τετράγωνο της υποτεινούσης ισούται με το άθροισμα των άλλων δύο πλευρών, αλλά δεν γνωρίζω καμιά από τις πολλές αποδείξεις, ούτε καν του Πυθαγόρα. Η θετική ή αρνητική στάση τους δε απέναντι σ’ αυτές τις “φράσεις-θέσεις”, καθορίζετε από το πόσο κρίνουν ότι τους ωφελούν αλλά και ταυτόχρονα από το πόσο είναι δίκαιες γι αυτούς, κατά πόσο δηλαδή προσεγγίζουν αυτό που λέμε “κοινό περί δικαίου αίσθημα”.
Το παράδειγμα. Αν έλεγε κάποιος πριν από πέντε χρόνια πως είναι δίκαιο και πρέπει να απολυθούν διακόσιες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι θα τον έλεγαν τρελό και δεξιό, φασίστα. Αν επίσης έλεγε κάποιος πριν από πέντε χρόνια πως είναι δίκαιο και πρέπει να κατασχεθούν το είκοσι τοις εκατό των καταθέσεων των Ελλήνων στην Ελβετία ως παρακρατούμενος φόρος, πάλι θα τον έλεγαν τρελό, αριστερό, κομμουνιστή, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, ούτε στην Ελλάδα, ούτε αλλού. Σήμερα όμως;
Σήμερα είμαι σίγουρος πως η “φράση-θέση” που λέει απλά στον πολύ κόσμο, 20% κατάσχεση και 200.000 απολύσεις, ως απλή εικόνα, εκλαμβάνετε από τους πολλούς και ως δίκαιη και ως ωφέλιμη γι αυτούς και ως «Πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης».
Η για να το πω και αλλιώς, το μαζί τα φάγαμε του Πάγκαλου ο κόσμος το χαρακτήρισε φασιστικό και σωστά ζητάει να φύγει. Αν όμως έλεγε και επειδή εγώ έφαγα τα περισσότερα μεταβιβάζω τη μισή περιουσία μου στο Δημόσιο και παραιτούμε, τότε θα του ζήταγαν όλοι να μείνει στην κυβέρνηση να διαχειριστή την κρίση.
Στο ζουμί τώρα, στο Συνασπισμό.
Άμα ρωτήσεις τον Δραγασάκη αν πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι, θα σου πει μα και βέβαια ναι. Αν όμως του ζητήσεις να σου εξηγήσει πως και τον αφήσεις να μιλήσει χωρίς να τον διακόψεις, στο τέλος θα πεις καλύτερα να είχα πάει να δω εκείνο το έργο το Π, παρά που έκανα το λάθος και τον ρώτησα.
Άμα ρωτήσεις τον Τσίπρα αν πρέπει να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, θα σου πει μα και βέβαια ναι. Άμα τον ρωτήσεις ποιες, την πάτησες, χάιδεμα αυτιών, ο ουρανός είναι γαλάζιος, τα λιβάδια είναι πράσινα, η θάλασσα είναι μπλέ κτλ.
Βάλε τώρα και το μπλέξιμο με το “να καταργηθούν τα κόμματα” και το “δεν χρωστάω δεν πληρώνω”, το αποτέλεσμα νομίζω πως είναι μπέρδεμα. Και το μπέρδεμα δεν είναι για τον πολύ κόσμο ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή «Πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης».
Χωρίς σπάσιμο αυγών ομελέτα δεν γίνεται.
Δεν συμφωνώ σε όλα της τα σημεία, πάντως η ανάλυση είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Δεν θα συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό ενός σχολίου ως ανάλυση,
θα συμφωνήσω όμως ότι είναι σε ενδιαφέρουσα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home