Remember when
Σαν νέος δεν υπήρξα στ΄αλήθεια νέος. Ήταν τέτοια η φτιαξιά μου που η νεότης μου υπήρξε κατά το μάλλον ή ήττον παθέτικ. Έτσι, ίσως σε μια πιο αντάξια του ονόματός της νιότη, η συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη να είχε εντυπωθεί στη μνήμη απλά σαν μια μεγάλη συναυλία και όχι σαν μια βραδιά συνειδητού διονυσιασμού: παστωμένος μέσα στο πλήθος, χοροπηδώντας στον απειροελάχιστο παύλα απέραντο χώρο που μου αναλογούσε και τραγουδώντας non stop τους στίχους του -μακράν του δεύτερου- πιο αγαπημένου μου συγκροτήματος ήμουν περισσότερο από ποτέ εγώ (αφού οι κασέτες με τα τραγούδια τους για χρόνια έλιωναν στο μαγνητόφωνο και στο είναι μου) και ταυτόχρονα ελάχιστα εγώ, απρόσωπα εγώ, ήμουν εγώ ως τμήμα του πλήθους που χοροπηδούσε και τραγουδούσε μαζί τους και μαζί μου· ήμουν εγώ σαν να μην με βλέπει κανείς· εγώ ως μέλος ενός κόσμου φτιαγμένου όπως θα έπρεπε να είναι φτιαγμένος ο κόσμος: σαν αρένα ροκ συναυλίας.
Δεκατρείς Σεπτέμβρηδες αργότερα τραγουδούσα αρκετά πιο λίγο (άσε που δυο τραγούδια δεν τα ήξερα κιόλας) και χοροπηδούσα ακόμη λιγότερο. Μου φαινόταν κάπως το να χοροπηδάω διαρκώς. Μου φαινόμουν μεγάλος για χοροπηδητά. Μαζί με μένα μου φαινόταν πως είχαν μεγαλώσει και οι U2. Μαζί με μένα μου φαινόταν πως είχε μεγαλώσει ψυχικά και το πλήθος γύρω μου (μιλάω για το όρθιο· το σε ροκ συναυλία εξεδράτο δεν το καταλαβαίνω εξ ορισμού).
«Remember when» is the lowest form of conversation λέει ο μέγας Τόνι. Και αν αυτό ισχύει μια φορά για τη νοσταλγία σαν βάση συζήτησης, ισχύει στο πολλαπλάσιο για τη νοσταλγία σαν βάση σύγκρισης και αξιολόγησης μιας τρέχουσας εμπειρίας.
Οπότε αυτοτελώς φαντάζομαι πως ήταν ωραία (όχι ακριβώς ροκ, μάλλον ελάχιστα ροκ, αλλά ένα δίωρο με μερικά κορυφαία ροκ τραγουδιά). Αλλά εσένα τι σε νοιάζει, ε; Να, αυτό έλεγα σε ένα φίλο στο chat πριν γράψω το ποστ. Ότι ολοένα και περισσότερο μπαίνω στη διαδικασία να ρωτάω τον εαυτό μου γιατί να σε νοιάζει εσένα αυτό που σκέφτομαι και νιώθω. Είναι σαν τα διαρκή χοροπηδητά: μου φαίνεται πια κάπως το να γράφω διαρκώς. Κάτι μέσα μου λειτουργεί ανασχετικά. Και πριν προχωρήσω σε ευρύτερες παρομοιώσεις του ενθουσιασμού της συναυλίας της Θεσσαλονίκης το ενενήντα επτά, με τον ενθουσιασμό της μπλογκόσφαιρας του πέντε, του έξι και του επτά, ας το κόψω εδώ: είπαμε, το «Θυμάσαι τότε» είναι η πιο ξέφτιλη συζήτηση.
posted by Old Boy @ 1:02 π.μ.
22 comments
22 Comments:
:D
Ισως φταιει η μεταβατικοτητα του καιρου.Ολοι το περναμε νομιζω.Εγω αδυνατω να μην γραφω συνεχεια,μπορει να ναι βεβαια συνηθεια,μπορει ομως και αναγκη.Οπως και να χει ειναι μια διεξοδος σε ανθρωπους που η ζωη τους δεν τους επιτρεπει να μετεχουν συχνα στα "εγκοσμια" και ζουν πιο απομονωμενα.Μιλαω βεβαια για τον εαυτο μου ,γιατι τα δικα σου γραπτα ειναι πολλα παραπανω απο μια απλη καταθεση ψυχης η πληξης.Ειναι ενημερωτικοτατα και σιγουρα πολυ χρησιμα.Θα περασει.Θα δεις.
Καλημερα και καλη εβδομαδα.
τα είπαμε αυτά, too old to rock'n roll, too young to die, ισχύει και για το βλόγιν
Κ.Κ.Μ.
Γράφε, Γράφε ! Τι να πούμε εμείς που φτάσαμε στα 60 και όχι να χοροπηδήσουμε αλλά ίσως ούτε τα χέρια ψηλά. Πώς θα «θυμόμαστε» και εμείς, πώς θα γυρίζουμε πίσω για τις ενδοσκοπήσεις μας, πώς θα χαιρόμαστε που υπάρχουν και σήμερα ψαγμένοι «νέοι» που μας κρατάνε σε εγρήγορση και μας βάζουν μέσα στα «πράγματα». Εγώ προσωπικά σ’ ευχαριστώ για την παρουσία σου. Μαρμαρ.
Διαβασε και αυτο εχει ενδιαφερον.
http://thenetwar.com/2010/09/o-filellinas-ke-kala-prezakias-bono-i-u2-ke-i-mazanthropi/
Νομίζω όμως ότι η ικανότητα του να αφήνεις για λίγο, έστω για ένα δίωρο, τη νόηση στην άκρη και να παρασύρεται το σώμα και το μυαλό από τη μουσική, να χάνεις τον έλεγχο. Άλλωστε η Donna Tart δεν είναι μόνο για μεγάλους ;-). Αν κρίνω όμως από την ασημένια κώμη του κουμπάρου μπροστά, μάλλον δίκιο έχεις.
Anyway, the best show ever.
Ώστε ήσουν και εσύ, αγαπητέ κύριε Old boy,
κατά τι υπεύθυνος για το απίθανο μποτιλιάρισμα
(Πανόρμου – Μαρούσι με πρώτη ταχύτητα).
Ζήλεψα βέβαια λίγο όλο αυτό το σκηνικό και
θα ήθελα να ήμουν κι’εγώ εκεί, αν στη σκηνή
δεν ήταν ο Μπόνο, αλλά ο Rick Wakeman και
παρουσίαζε το ταξίδι στο κέντρο της γης.
Κουμπάρε από πάνω, εγώ από κώμη τίποτα.
"Ολοένα και περισσότερο μπαίνω στη διαδικασία να ρωτάω τον εαυτό μου γιατί να σε νοιάζει εσένα αυτό που σκέφτομαι και νιώθω. Είναι σαν τα διαρκή χοροπηδητά: μου φαίνεται πια κάπως το να γράφω διαρκώς. Κάτι μέσα μου λειτουργεί ανασχετικά."
Θαύμα θαύμα, επιτέλους άρχισες να βλέπεις το φως το αληθινό! Όχι βρε κουτό, δε μας νοιάζει εμάς αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις, μας νοιάζει αυτό που γράφεις, *δημόσια*! Τι πάει να πει δεν καταλαβαίνεις; Απλά είναι τα πράγματα. Να σκέφτεσαι ιδιωτικά και να γράφεις ιδιωτικά! Αφού έτσι κι αλλώς σαχλαμάρες σκέφτεσαι και γράφεις. Άσε που είσαι και μεγάλος για αυτό το χόμπι, τα στατιστικά του μπλόγκερ λένε ότι ασχολούνται άνθρωποι ηλικίας 25-35. You are too old my boy to blog! Ένας ρηχός, ασήμαντος, απολιτίκ, ευαισθητούλης είσαι που προσκυνάς "σώβρακα και φανέλες" και χοροπηδάς ("how why, ser?") σαν παιδάκι στα χαζοτράγουδα κελεύσματα των σατανιστών πρεζάκηδων. Κάτσε να παίξεις με το παιδάκι σου και άσε τις παρλαπίπες, είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείς να κάνεις στην προνομιούχα ζωή σου. Και μη παραπονιέσαι καθόλου, όπως έστρωσες κοιμάσαι.
ps. Στο getbackgreece γίνεται χαμός αυτή τη στιγμή, εσύ μεγάλε και τρανέ αρχομανή της μπλογκόσφαιρας που σε ενδιαφέρουν αυτές οι πρωτοβουλίες, τι κάνεις; μήπως +γράφεις το καινούργιο σου αριστούργημα, αραχτός στο πισί σου; ...άντε περιμένω τώρα τους βασιλικότερους του βασιλέως αναγνώστες σου με τα σάλια στο στόμα, το μάτι που γυαλίζει και τα πολλά id να αρχίζουν να σε υπερασπίζονται, άντε πουλάκια μου...
"Αφού έτσι κι αλλώς σαχλαμάρες σκέφτεσαι και γράφεις."
Τις διαβάζεις όμως αυτές τις σαχλαμάρες, κουφαλίτσα, και τις σχολιάζεις κιόλας με καθόλου ευκαταφρόνητο σεντονάκι, που έχει και ps στην ούγια.
Τσίου
Νιααάρρρ!
Για να απαντήσω στην ερώτησή σου "εσένα τι σε νοιάζει;"
Εμένα με νοιάζει πολύ το να διαβάζω τις σκέψεις σου και να μαθαίνω τη θέση που παίρνεις απέναντι στα πράγματα. Με νοιάζει γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό που θα διαβάσω, θα είναι μια αυθεντική άποψη που δεν θα την έχω ακούσει κάπου αλλού. Και με νοιάζει γιατί μερικές φορές βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσεις μια σκέψη που ενώ την έχω ήδη κάνει και εγώ, δεν είχα καταφέρει να της δώσω μορφή με τη σωστή διατυπώση {π.χ. "τίποτα δεν μας λιγώνει περισσότερο από το να διαβάζουμε τα δικά μας λόγια μέσα από το δικό τους στόμα (των παιδιών)"}
Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που διαβάζουμε κάθε κείμενο σου, ακόμα και αν δεν γράφουμε σχόλιο (σχεδόν) ποτέ. Ελπίζω η αμφιβολία σου για το αν "με" νοιάζει να ήταν περαστική και να συνεχίσεις να γράφεις.
Asxoliastos strikes back !
Asxoliastos strikes back !
den exw paei pote mou oute se sunaulia, oute se agwna podosfairou, makari na mhn eixa dei pote mou kai tv, metaniwnw kai gia ta vivlia pou diavasa, ta perissotera den aksizan...
3+1 τρόποι βίωσης συναυλιών U2:
- Με τα μάτια: γυμνές αβεβαιότητες, κουρέματα, λευκές σημαίες, κρύα χνώτα, προβολείς, οθόνες, λεμόνια, καρδιές, leds, claws.
- Με το σώμα: τα ‘πες ήδη (http://www.youtube.com/watch?v=uDkBzkA9L4s – 01’25’’ - ανθρώπινη παλινδρόμηση).
- Με το νου: τροφή για σκέψη. Διεθνής αμνηστία, I have a dream, πολιτικά δικαιώματα, θρησκείες, drop the debt. Αλλά και... είναι τσαρλατάνος; Υποκριτές; Μεγαλειώδεις; Φοροφυγάδες; Ακτιβιστές; Χρηματοκοπτικές; Δες πώς χορεύει. Αυτοσαρκάζεται; Δες πώς μπιζάρουν. Άραγε βαριούνται; Δες τις ρυτίδες τους. Μπορούν να ροκάρουν; Άκου τα ριφ τους. Είναι δημιουργία; Νιώσε το τέμπο τους. Έχει απήχηση; Θυμήσου τα νιάτα τους. Θυμήσου εσένα.
- Με την ψυχή: στέκεις σε μια γωνιά - απομονώνεσαι από χοροπηδητά, φώτα και σκέψεις. Ακούς: “stories for”, “october”, “new years”, “a sort of”, “bullet the blue”,”angel of”, ”tryin to throw”, “numb”, “miss Sarajevo”, “if you wear”, “walk on”, “sometimes you”, “no line”. Και: ονειρεύεσαι, γαληνεύεις, επαναστατείς, περιπλανιέσαι, αγριεύεις, ευφραίνεσαι, ομφαλοσκοπείς, μουδιάζεις, εναρμονίζεσαι, ερωτροπείς, ελπίζεις, θυμάσαι, πάλλεσαι.
Το γιατί κάποτε μαζί με I Will Follow και Bad αγαπημένο τραγούδι των συναυλιών ήταν το Party Girl αποτελεί μυστήριο. Κι ίσως είναι μια υπενθύμιση για να μην ωραιοποιώ καταστάσεις. Αλλά πάλι, υπάρχουν πολλές συναυλίες που από τα ΤΟΣΑ τραγούδια το κοινό να ξετρελαίνεται περισσότερο με μια off-the-record στροφή (http://www.youtube.com/watch?v=ryYsQ7pxstg – 04’14’’); Ξέρω ξέρω, αγκυλωμένα μωρουδίσματα.
Σε 13 χρόνια σε κάποια συναυλία στο εξωτερικό θα σε σκουντήξω άθελά μου old boy. Ίσως τότε τα μάτια να μη βλέπουν καλά, το σώμα να μην υπακούει, ο νους να αδρανεί πεισματικά. Οι κριτικοί θα ‘χουν βαρεθεί να ειρωνεύονται τις κοσμικότητες (αποσιωπώντας καλόβολα τα οφέλη), το κοινό θα ‘χει χορτάσει από φώτα και σκηνές 360, οι κιθάρες μπορεί να είναι και unplugged. Δίπλα μου θα λικνίζεται εκείνη για την οποία μιλούν όλα τα τραγούδια που κάποτε λάτρεψα. Κι εσένα δε σε ξέρω, αλλά θα σε αναγνωρίσω. Γιατί θα ξετυλίγονται απ’ τις τσέπες μας οι ίδιες λιωμένες κασέτες.
Κι ίσως δε χρειαστεί καν να ξανααναρωτηθείς «Remember when?». Γιατί ως άλλο inception, η “unforgettable fire” μελωδία θα ‘χει φυτρώσει πια φυσικά μέσα στο κεφάλι μας.
Συν τοις άλλοις, σίγουρα θα περάσει, όλα περνάνε ;)
ΚΚΜ, κατ΄εξοχήν :)
Μαρμάρ, εγώ ευχαριστώ.
Εν αρχή ην ο ήχος, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το άρθρο, μάλλον το αντίθετο (αν και η παρομοίωση με τον Πόλεμο των Κόσμων έχει όντως ένα ενδιαφέρον).
Ανώνυμε των 4:58, αυτά περί best show ever τα λες εσύ που δεν ήσουν Θεσσαλονίκη ;)
Σωτήρη, όχι, είμαι αθώος για το μποτιλιάρισμα, πήγα με τον ηλεκτρικό :)
Μπάμπη, να ΄σαι καλά, σε ευχαριστώ πολύ. Όχι, δεν σκοπεύω να σταματήσω, απλά ο ενθουσιασμός έχει μειωθεί αρκετά και μια αίσθηση ματαιότητας πλανάται στον αέρα του μυαλού μου. Ετοιμαζόμουν να σου γράψω ότι την φράση που παραθέτεις δεν την έχω γράψει εγώ, αλλά έκανα google και διαπίστωσα ότι την έχω :)
Ρε κομπλεξικό βλαχαδερό, χρυσοπληρώνεις τον ξεφτίλα τον Μπόνο που διαφημίζει ipod και το έχει ρίξει στη φιλανθρωπία σα την κάθε-Μία Φάρρου και μας το περνάς αυτό και σαν άποψη διασκέδασης; Η κάθε χώρα έχει τις συναυλίες που τις αρμόζουν. Σε λίγο θα έρθουν να παίξουν οι A-Ha και θα πάτε να τους δείτε να νοσταλγήσετε την εφηβεία που δε ζήσατε.
Tάσο, υπέροχο το σχόλιό σου.
Η πιο ξέφτιλη συζήτηση δεν είναι το θυμάσαι τότε. Δεν είναι να μιλάς για το παρελθόν. Η πιο ξέφτιλη για μένα είναι να μιλάς για το χρήμα. Αλλά για να μιλάς για το παρελθόν σημαίνει πως έζησες, πως έχεις παρελθόν. Από όσα γράφεις φαίνεται πως δεν έχεις παρελθόν. Κάπου δεν έζησες ή νιώθεις πως δεν έζησες. Μια αδιόρατη θλίψη διαπερνά ακόμα και τα αθλητικά σου κείμενα. Αν ήσουν φίλος θα σε κερνούσα πιοτά ένα βράδυ και τα ξημερώματα που θα γυρνούσαμε σπίτια θα σου έλεγα ένα ζήσε ρε μαλάκα. Ζήσε. Αλλά δεν είσαι φίλος και οι φίλοι σου ή είναι ψόφιοι σαν εσένα ή δε τους καίγεται καρφί.
@ Τάσο
Όντως, πολύ ωραίο σχόλιο, φίλε!
Και το πρώτο πιο αγαπημένο σου συγκρότημα ποιο είναι;
Mα το πρώτο γράφω πως είναι, με μεγάλη απόσταση από το δεύτερο.
Χαχα, το "μακράν του δεύτερου" το κατάλαβα από την ανάποδη...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home