Που δεν θα αξιωθείτε ποτέ

Όταν η Αριστερά έρχεται στα πράγματα και δίνει δείγματα γραφής, πανικόβλητο το Κεφάλαιο ξεχνά εχθρότητες και αντιδικίες και φτάνει να κάνει πράγματα τρελά, πράγματα που αναιρούν την ίδια του τη φύση: ο Τζίγγερ δωρίζει - οι Βγενοπουλομπαμπάδες δεν αποδέχονται τη δωρεά, κι όλα αυτά γιατί; Για να τα βρουν τελικά στο μόνο πράγμα που τους καίει: την άρον άρον εκθρόνιση του παντοτινού Προέδρου της καρδιάς μας, η συντομότατη θητεία του οποίου συνοδεύτηκε απ΄ το τυχαίο δε νομίζω σπάσιμο του ρεκόρ εισιτηρίων διαρκείας όλων των εποχών. Νίκο Δεκατρία Κωνσταντόπουλε, σε ευχαριστούμε για τις μέμορις.

Όλα όμως έχουν το τίμημά τους και το κόστος τους. Μπορεί οι μεγαλοκαρχαρίες να ενώθηκαν για να φάνε τον πρόεδρο που έφερε Λουίς Γκαρσία και Μπουμσόνγκ και κατατρόπωσε τις ομάδες του Μιλάνου, αλλά βλέπεις στα μούτρα τους πως ήταν μια συμμαχία ανάγκης, μια συμμαχία απελπισίας, μια συμμαχία που δεν την έδενε ένα κοινό όραμα.

Σύγκρινε τη μουτζούφλα τους με το χαμόγελο του οραματιστή, με το χαμόγελο του αγωνιστή, με το χαμόγελο του κινηματία σοσιαλιστή.

Το φως στο πρόσωπο, τα ενωμένα χέρια, αυτά, αυτά είναι που δεν θα αξιωθείτε ποτέ μοτοροϊλομαρφινάδες. Θα σας νικήσουμε. Εμείς ο λαός. Με το κίνημά μας το πανελλήνιο.