Όλοι μαζί

Όχι ότι έψαξα και ενδελεχώς, αλλά σε τρία τέσσερα μέρη που κοίταξα σήμερα, «Νέα» δεν έβρισκα. Όπως είχα γράψει πέρσι με αφορμή την ίδια τρομοκρατική οργάνωση και την ίδια εφημερίδα: Ως τι ακριβώς αντιμετωπίζουν τα «Νέα» (αλλά και κάθε άλλη εφημερίδα) τις προκήρυξεις; Το θέμα δεν είναι αν πρέπει ή δεν πρέπει να δημοσιεύονται οι προκηρύξεις. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του. Το θέμα είναι πως η προκήρυξη είτε είναι εντελώς απορριπτέα ύλη, είτε δεν είναι, όντας ύλη ειδησεογραφική: έτσι σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι και με αυτές τις εξηγήσεις αιτιολογούν τη δράση τους. Αν είναι λοιπόν ειδησεογραφική ύλη πρόκειται για ύλη που τα «Νέα» έθεσαν σε αναστολή (μην αναρτώντας την στο σάιτ τους πριν κυκλοφορήσει η εφημερίδα). Με ποιο πειστικό αιτιολογικό; Αν σε καθεστώς ελευθερίας του λόγου, μια προκήρυξη είναι τελικά μια επιχειρηματολογία που έχει εξ’ αρχής αποδεχθεί την αποτυχία της να της δώσουμε προσοχή με άλλο τρόπο εκτός από το αίμα, σε καθεστώς εμπορικού ανταγωνισμού εφημερίδων, η προκήρυξη μπορεί να μετατρέπεται σε εξ αντικειμένου υποκατάστατο προσφορών σιντί και ντιβιντί.

Ή, όπως λέει και ο Πιτσιρίκος σήμερα: τα Χριστούγεννα, τα "Νέα" θα προσφέρουν στους αναγνώστες τους μια πολυτελή κασετίνα που θα περιλαμβάνει όλες τις προκηρύξεις της Σέχτας και την ιστορία του ρεμπέτικου.

Το τουρλού τουρλού αυτό είναι διττό:

αφενός εκδότες και μεγαλοδημοσιογράφοι, που ξερνούν από αηδία για τους τρομοκράτες, σπεύδουν ασμένως να αυξήσουν έσοδα από διαφημίσεις και αγορά φύλλων, χωρίς καν το φύλλο συκής της υποχρέωσης ενημέρωσης του κόσμου, αφού αυτή θα επέβαλε την άμεση ανάρτηση των προκηρύξεων στο διαδίκτυο (αλλά τι επίπτωση θα είχε αυτό στα διαφημιστικά έσοδα και στα έσοδα πώλησης του φύλλου, ε;),

αφετέρου τρομοκράτες, που ξερνούν από αηδία για το σύστημα και τους δημοσιογράφους, σπεύδουν αφιλοκερδώς να προσφέρουν την προκήρυξή τους όχι στα «Νέα τoυ Αντάρτικου Πόλεως» αλλά στα σκέτα «Νέα».

Δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι μαζί;