Ομηρία κι υστερία

(Και τότε γύρισες, με κοίταξες ικετευτικά και σχεδόν με εκλιπάρησες: «Δώσε μου, δώσε μου, ω, σε παρακαλώ, δώσε μου το νεοέλληνα, σε μία, μία, μόνο μία εικόνα».
Δίστασα· θα άντεχες την τόση μου αλήθεια;
Αμφιταλαντεύτηκα· κάνει να μοιράζεται τόση σοφία;
Λύγισα· πάρε, πάρε, ω, πάρε να ΄χεις)

Είσαι σε βενζινάδικο ατέλειωτη ουρά

και πέρσι και πρόπερσι και σήμερα,

είσαι οι χαμένες ώρες και τα χαμένα μισάωρα,

ο χαμένος χρόνος που ποτέ δεν αναζήτησες

με το υπαρξιακό άγχος που αναζητούσες

βενζινάδικο ανοιχτό και ουρά ατέλειωτη

να πας πίσω της να στοιβαχτείς

κι εσύ,

όπως στοιβάζονται κι οι άλλοι.

Είσαι σε ομηρία, είσαι σε υστερία,

στην ομηρία των κλειστών επαγγελμάτων

(όπως είναι οι φορτηγατζήδες και οι καναλιτζήδες)

και στην υστερία των κλειστών σου οριζόντων,

εκεί που το κατοχικό γονίδιο του παππού σου

συναντά τον πανικό μπροστά στο ενδεχόμενο,

όχι του άδειου ρεζερβουάρ,

αλλά της παραμικρής απόκλισης από τη νόρμα,

της πιθανότητας να πρέπει να αντιμετωπίσεις

μια μέρα και ένα μήνα

αλλιώς.

Κι έτσι σε έπαιζαν, σε παίζουν και θα σε παίζουν,

όσο έχεις ακόμα χρήματα διαθέσιμα

να φουλάρεις το ρεζερβουάρ σου,

αδιαφορώντας για τις ώρες που χάνεις στην ουρά,

αδιαφορώντας για τις τιμές που παίρνουν τα ύψη,

ενδιαφερόμενος μόνο για το εντελώς άμεσό σου μέλλον,

ενδιαφερόμενος μόνο για το εντελώς άμεσο μέλλον

του δικού σου ρεζερβουάρ.

Οι ουρές στα βενζινάδικα κι οι ουρές στο χρηματιστήριο,

ο πανικός της στέρησης και ο πανικός του πλουτισμού,

τα υπερκέρδη που σε περιμένουν κι η βενζίνη που δεν θα 'χεις.

Ανυπεράσπιστος ακολουθείς ουρές.

Αλλά νά· έφτασες επιτέλους στην αντλία.

Γεμίζεις.