«Έλλειψη φαντασίας εκείνων που λένε: "Ο Αδριανός είστε σεις". Έλλειψη φαντασίας, ίσως το ίδιο μεγάλη, εκείνων που παραξενεύονται, γιατί διάλεξα ένα τόσο μακρινό και τόσο ξένο θέμα. Ο μάγος που κόβει τον αντίχειρά του τη στιγμή που επικαλείται τα πνεύματα, ξέρει πως δεν θα υπακούσουν στο κάλεσμά του παρά μόνο γιατί ρουφάνε το ίδιο το αίμα του. Ξέρει ακόμα, ή θάπρεπε να το ξέρει, ότι οι φωνές που του μιλούνε είναι πιο σοφές, και πιο άξιες να ακουστούν, από την ίδια του την κραυγή».

«Στις 26 Δεκεμβρίου 1950, κάποιο παγωμένο βράδυ, στις ακτές του Ατλαντικού, μέσα στη σχεδόν πολική σιωπή του Νησιού των Έρημων Λόφων στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπάθησα να ξαναζήσω τη ζέστη, το πούμωμα μιας ιουλιάτικης μέρας του 138 στα Βάϊα, το βάρος του σεντονιού πάνω στις βαριές και κουρασμένες γάμπες, τους ανεπαίσθητους σχεδόν ήχους εκείνης της θάλασσας χωρίς πλημμυρίδες που φθάνανε πότε πότε ως εκείνο τον άνθρωπο τον απασχολημένο από τους ήχους της ίδιας της αγωνίας του. Προσπάθησα να φτάσω ως την τελευταία γουλιά το νερό, ως την τελευταία αδιαθεσία, την τελευταία εικόνα. Του αυτοκράτορα δεν του έμενε πια παρά να πεθάνει».