Κραταιά ως θάνατος αγάπη
Πολιτιστικά η εβδομάδα μου κινήθηκε μεταξύ Χρήστου Γιανναρά και Μπρούνο.
Το επίπεδό μου δηλαδή κανονικά μέχρι Μπρούνο φτάνει, αλλά την Τετάρτη έπινα καφέ με κάποιον (μπλόγκερ - δεν κάνω παρέα με κανονικούς ανθρώπους πια), που ξαφνικά μου λέει, πάμε να σου πάρω το «Καταφύγιο Ιδεών». Κάθε τι που μου προσφέρεται δωρεάν με συγκινεί. Από οικονομική τουλάχιστον άποψη. Έτσι δέχτηκα.
Μέσα σε δυο μέρες, όχι μόνο είχα τελειώσει το «Καταφύγιο», αλλά πέρασα καπάκι και σ' αυτό. Καθετί που μου προσφέρεται δωρεάν κλπ. κλπ.
Βυθισμένος στο γιανναρικό μουντ βλέπω και τον Μπρούνο. Για τον Μπρούνο πλήρωσα, αλλά θα γράψω κάτι γι΄αυτόν, οπότε θα βγάλω και κέρδος από πάνω.
Προς το παρόν όμως, θέλω να σταθώ σε μια σκηνή, που μόνο αν δει κανείς την ταινία, θα μπορέσει να εκτιμήσει πλήρως την συγκινησιακή της δύναμη.
Ο μεγάλος έρωτας της ζωής του Μπρούνο ήταν ένας από τους δύο Μίλι Βανίλι. Αυτός που πέθανε. Ο Μπρούνο απελπισμένος απευθύνεται σε μέντιουμ. Και, ω του θαύματος, ο νεκρός εμφανίζεται. Στα μάτια του Μπρούνο, γιατί εμείς δεν τον βλέπουμε. Βλέπουμε τον Μπρούνο όμως και τα πράγματα που κάνει στον νεκρό.
Και αν μπορούσα να ντύσω με λόγια την σκηνή, δεν θα έβρισκα άλλα, πιο κατάλληλα απ' αυτά:
---
---
Ίδιος κι απαράλλακτος
και μάρτυς του ο μανικός του Μπρούνο πόθος.
posted by Old Boy @ 1:09 π.μ.
34 comments
34 Comments:
hello... hapi blogging... have a nice day! just visiting here....
Ωραιότατη, δροσερή και tzaba-gr "ΚαλαΡώσσσο" (ρώσικη σαλάτα, που δεν αποτελείται μόνο από ρώσικη σαλάτα αλλά και από πάμπολλες ελίτσες Καλαμών). Δροσιστική και χαριτωμένη, σαν τσαχπινογαργαλιάρικο κείμενο. Και αιρετική, σαν χανουμάκι που ξεγοφιάζεται υπό τους ήχους του Ούμαγκούμα. Δώσεεεεεεεεε...
July. Πάω να μεταλάβω με νερό θαλασσινό (στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου, και λοιπά).
Sunday γαρ!
Κατάλαβες; Το ιντυμίντια τον πειράζει τον ΟΤΕ μετά, ενώ όταν υψηλά Γιαννάρεια κείμενα στεγάζονται σε σέρβερ του πανεπιστημίου αθηνών όλα είναι οκ. Κατάλαβες;
Σώσον Κύριε!
Και το τελευταίο κομμάτι του 'Σχολίου' είναι γλυκό και τρυφερό μέσα στη σπαρακτικότητά του.
Την άλλη φορά δοκίμασέ το ανάποδα.
Βάλε κάποιον να σου πάρει αυτό και καθώς θα το διαβάζεις δες κι αυτό.
Να ξέρεις πάντως ότι το καλοκαίρι η ψυχανάλυση είναι πιο χρήσιμη παρά ποτέ :)))
:)
Νασαι καλα ρε Ολντ, δεν μου περναγε απ το μυαλό τετοιος συνδυασμός που εκανες, γελασα!
:)
(Παρεμπιπτόντως, δεν είναι ωραίο αυτό με τον γιανναρα; Αυτα τα δυο βιβλία που λες, πλας ο θειος αρθουρος και η κοκκινη πλατεία (το οποίο με είχε κάνει να σκεφτώ, ενω τοτε ημουν κάπως πιο ας το πω...μμμ... "δογματικός" στην αριστερά (λεγε με βλακα αναθεμα τη φυσαρμόνικα του κυρκου) , οτι κάπου υπάρχει ενα κεφαλαιώδες λάθος στην αρνηση του κόσμου όπως συγκροτείται απο εναν εκαστο για χάριν ενός υποτιθέμενου οράματος ενός συλλογικού "ατόμου", πράγμα εξ ορισμού άτοπο και σόρρι που τα λεω πρόχειρα αλλα καταλαβαίνεις νομίζω [ασχετο: κ.Τσίπρα μου που ησουν τότε παιδί και μαλλον δε διαβασες τπτ αντίθετο με οσα πιστευες, κι εγινες έτσι αρχήγος με δαχτυλίδι (αυτό το πιστευες βρε;) και δεν πηρες πρέφα τι σου παίξανε καημένε...] μμμ τι ελεγα; Α ναι, τα ββιβλία αυτα νομιζω πως ανηκουν σε μια ιδιαιτερη κατηγορία πονημάτων που ενώ είσαι κατά βάση μακριά απο οσα ευαγγελίζονται, οχι απλα διαβάζονται, αλλα ορισμένα στοιχεία τους σου μενουν δια βίου, ακόμα κι αν εσύ είσαι αγνωστικιστής/αθεος/ο,τι/ και ενώ ξερεις οτι εχουν νεοχριστιανική οπτική και αριστεροδεξιό συμπούρμπουλο. Ακόμα θυμάμαι καποιες ατακες απο το ασμα, για τα αραγιστα κελύφη των πρώην εραστών πχ, και αλλες διάφορες. Δεν ξερω, τον θαυμασα τον γιανναρα που καταφερε να γραψει ετσι (το σχολιο στο ασμα ασματων είναι για μενα βιβλίο αναφοράς και εξαίρετης σκέψης, αν εξαιρέσω λίγες παραγραφους) παρότι δεν τον πιστεύω -στα νεοθρησκοτέτοια του.
Οπως θαυμάζω ακόμα πχ τον Σαββόπουλο, και τον σιγοτραγουδώ όποτε θυμάμαι, ο οποίος κατα τ αλλα μου τη σπαει φριχτά, οχι για τους κωλοέλληνες όπως σε άλλους, αλλα για το γιό του στο στρατό που εκανε τραγουδι, τη νεοδεξξιά στροφή και παλι πίσω, κι αλλα διάφορα, τα οποία αν δεν ηταν επηρμένος και σκεφτόταν λίγο οτι καλή η διανόηση, αλλα ο κόσμος αποτελείται και απο αδιανόητους, κι εκανε τον κόπο να εξηγήσει καλύτερα τι εννοεί, τελος παντων το κοβω πλαατιασα και9 λεω μπουρδες, σορρι τα λεμε.
ΥΓ. Ασχετο, αλλα ο,τι θυμαμαι χαίρομαι. Ξερεις ποσες φορες με εχει φαει το χέρι μου να ποσταρω φωτο των παιδιών μου, ποσες φορες σε ζηλεψα που το εκανες και ποσες φορες υπαναχώρησα, χωρίς να το θελω; Αν το σκεφτείς ομως καλα, αυτή η αυτολογοκρισία για λόγους προστατευτισμού, αποδεικνύει καλύτερα ποσο σκατομαλακία κοινωνία καναμε απο οσο ο καθε απατεώνας πολιτικός... Τι να λεμε τωρα, με επιασε λογοδιαρροια εφυγα.
:)
Ρε συ ολντ μπου, τωρα που το ξανασκέφτομαι, στην απανθρωπη κοινωνία που ζουμε είναι ωρα για καμιά μπυρίτσα.
:ΡΡΡ
(Επίσης η εξεγερση του δεκεμβρη ηταν προίμιο. Η πραγματική εξεγαρση θα γίνει με μπιμπερότοφ, εσυ ειδικά καταλαβαίνεις τι μας περιμένει, κακομοίρη μου εκπαίδευσέ τον να σε νομίζει για θείο, αν σε καταλαβει οτι είσαι μπαμπας του θα σε φαει ζωντανό λεμε! )
:ΡΡΡ
«Ή αὐτοαποκλείονται περίτρομοι ἀκόμα κι ἀπὸ τὴν ἀδέσμευτη περιαγωγή, μεταθέτοντας τὴν ἀπωθημένη ἐπιθυμία στὴ λεκτικὴ ἐλευθεριότητα ἢ στὴν -ἔντυπη καὶ κινημοτογραφικὴ- ὀφθαλμολαγνεία.»
Τελικά πρέπει να είμαι πανευτυχής που γνώρισα τα υπέροχα κείμενα (ΔΟΚΙΜΙΑ) του Δημήτρη Καπετανάκη:
Μυθολογία του ωραίου
Ερως και Χρόνος
εκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, Αυγ. 1971
Από όσο ξέρω, τα βιβλία των εκδόσεων αυτών τα πήρε το βιβλιοπωλείο ΕΣΤΙΑ, εκεί βρήκα τα τελευταία 7 αντίτυπα, τα οποία χάρισα όλα σε φίλους και φίλες -προσπαθώ να χαρίζω ό,τι μου αρέσει!- και το αν έχω σήμερα ένα αντίτυπο οφείλεται στο ότι μια φίλη έγινε θεούσα και Γιανναρόπληκτη και μου επέστρεψε το δώρο. Οπότε, οφείλω και'γώ κάτι τι (εμμέσως) στον κ. Γιανναρά. ;)
..είχα βεβαίως και ένα Δάσκαλο, που μου επέστησε τη προσοχή στο γλυκερόν του Γιανναρά και ουδέποτε γλίστρησα/κόλλησα στα σιροπιαστά του δίχτυα..
Σαλάτα τα έκανες αδελφέ!
Aντιγράφω από το «Καταφύγιο Ιδεών» μια παράγραφο που μου φαίνεται και ως κεντρική ιδέα του: «Γράφω τούτο το βιβλίο μόνο για να επισημάνω ένα λαθεμένο δρόμο. Τον δρόμο που κάνει τον Χριστό ιδέα, έννοια, δόγμα, ηθική, κοινωνικό πρόγραμμα, κι έτσι μας οδηγεί μακριά από τη σωτηριώδη συνάντηση με το Πρόσωπό του - τον δρόμο της ιδεολογίας».
Κι όμως η -τσάτρα πάτρα, σύμφωνοι- αίσθησή μου είναι ότι ο Γιανναράς αντικαθιστά την ιδεολογία με μια άλλη ιδεολογία ή με ένα άλλο ιδεολόγημα.
Μεγάλωσε μαθαίνοντας ότι το σεξ είναι αποτρόπαιο πράγμα και κακό και πως μόνο εντός του γάμου νομιμοποιείται.
Λίγο πολύ εκείνο που και πάλι εισπράττω πως λέει είναι ότι το σεξ είναι αποτρόπαιο πράγμα και κακό και μόνο εντός μιας σχέσης αγάπης νομιμοποιείται.
Μιας σχέσης αγάπης όμως όπως εκείνος την ορίζει, πάντοτε με υπέροχη γλώσσα, συχνά με ωραιότατα λυρικά σχήματα, ενίοτε και με καθοριστικής σημασίας παρατηρήσεις, που ωστόσο μπερδεύει μέσα της τριαδικές υποστάσεις του Θεού, τον Ιησού Χριστό ως εραστή των ψυχών μας, τα μπερδεύει με έναν τρόπο στα μάτια μου περίεργο, με έναν τρόπο που στα μάτια μου είναι ένας τρόπος τον οποίο είχε ο ίδιος ψυχολογικά ανάγκη ώστε το σεξ του διαβόλου να γίνει το σεξ του Θεού.
Και τέλος αναπόφευκτα έχοντας τον ήχο του τόνου της φωνής του Γιανναρά στα αυτιά μου όταν διαβάζα αυτά τα δύο βιβλία, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι όλη αυτή η υμνωδία της αγαπητικής σχέσης που τελικά καταντάει να μην είναι τίποτα άλλο παρά μια διαρκής αυθυπέρβαση και αυτοπαραίτηση και φυγή από το εγώ για χάρη της σχέσης που είναι και καθρέφτης της αγάπης για τον Θεό, ότι όλο αυτό από μια περιγραφή παραδείσιας σχέση έρωτα ίσως είναι μια περιγραφή προσωπικής κόλασης, όπου τον Άλλο πρέπει να τον υφιστάμεθα όσο κι αν δεν τον αντέχουμε όπως κι ο Άλλος πρέπει να υφίσταται εμάς, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Ο δρόμος της σχέσης.
Μόνο που αυτή η σχέση μου μοιάζει τελικά ιδεολογική κατασκευή.
Ίσως επειδή ακούω την φωνή του στα αυτιά μου.
Και φυσικά από τον Μάικλ Τζάκσον ως τον Σαμ Μέντες και τον Γιανναρά δεν έχω άλλο τρόπο από το να κάνω βαθυστόχαστες ψυχαναλύσεις μυρίζοντας τα νύχια μου.
Αλλά δεν μιλάω με κύρος, δεν μιλάω με γνώση, δεν μιλάω ως ειδήμων.
Κι αφού τελικά μόνο την γνώμη μου γράφω μπορώ έτσι να έχω κάπως τη συνείδησή μου ήσυχη.
Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές.
Lazopolis, μόνη λύση είναι το Iντυμίντια να ενσωματώσει το «Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων» ώστε ο ΟΤΕ να έχει να τα βάλει με δύο υπερήρωες μαζί.
Νοmad, για κάθε φορά που έχω μετανιώσει για τον αριθμό των φωτογραφιών του μικρού που έχω ποστάρει, υπάρχει μια αμέσως επόμενη φορά που σκέφτομαι ότι τουλάχιστον δεν τρόμαξα να τις ανεβάσω για τον άλφα τον βήτα ή τον γάμα λόγο.
Αλλά όπως έχω ξαναπεί σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας.
Όπως το νιώθει ο κάθε γονιός.
Αλλά αυτά λέγονται και με μπυρίτσα :)
DEn exw diavasei ta vivlia tou kiriou, tha ta diavsw omws, me tin prwti efkairia giati grafei me oraio logo an kai nomizw oti oi simvatikes logikes peri erwtos kai dyadikis logikis tis zwis de mou tairiazoun ws filosofia.
Panta pisteva oti tin proswpiki tou poreia o kathenas tin xarazei monos tou,o eaftos tou, xwris na xreiazetai na kathreftizetai mesa apo sxeseis.
Erwteftoume i oxi, pantreftoume i oxi se afton ton kosmo irthame monoi kai tha figoume monoi.
Η ψυχανάλυση είναι ξεπερασμένη. Τώρα χρησιμοποιούμε την καθαρή λογική. Αποδεικνύουμε.
Για παράδειγμα. Ο Γιανναράς δεν είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Έχει εξηγήσει ο Oldboy γιατί. Επειδή οι πεποιθήσεις του Γιανναρά είναι παράλογες.
Δεν μπορούμε να χαραμίσουμε τη ζωή στην ενασχόληση με τους ανώμαλους φασίστες τύπου Γιανναρά. Εδώ άλλο πρέπει να γίνει: να καταργήσουμε την εκμετάλλευση.
Προσωπικά θεωρώ ότι ο άνθρωπος που θα καταφέρει να παντρέψει μέσα του την γενική οπτική του Χ. Γιανναρά με εκείνη του Ν. Δήμου, θα έχει καταφέρει μέγιστο πνευματικό επίτευγμα.
Αντιστοίχως πιστεύω το ίδιο πράγμα για μια υβριδική σύζευξη κοσμοθεωρήσεων Η. Μπαζίνα και Π. Μανδραβέλη. Δύσκολο πράγμα αλλά για εμένα αποτελεί ατομική μου ψυχική Ιθάκη.
Όπως γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γιανναράς - όπως και ο Αγγελόπουλος - πήγαινανε νεαροί στα κατηχητικά, όχι στην αθώα αλλά στην στρατευμένη τους εκδοχή. Είναι ενδιαφέρον ότι παρά την ευφυία και την καλλιέργειά του, προφανώς ουδόποτε αμδισβήτησε τις ρίζες που εμφύτεψε η κατήχηση στην ψυχή του, αλλά αντιθέτως εκκίνησε από εκεί για να αναπτύξει όλες τις ιδέες και θεωρίες του. Σαν να ξεκινάς από το λάθος αξίωμα για να γράψεις κατόπιν βιβλία επί βιβλίων. Σπατάλη φαιάς ουσίας...
Kι όμως από το «Καταφύγιο Ιδεών» φαίνεται πως αυτές τις ρίζες τις αμφισβήτησε ριζικά ;)
Μόνο που ενδεχομένως τελικά να αμφισβήτησε τα κλαδιά τους.
@oldman: η πνευματικότητα που καταλαβαίνεις είναι του καφενείου.
ο Κρυστάλλης πάει στα κατηχητικά με τον άγγελο του Ιανναρά.
Δεν χρειάζεται να αμφισβητήσω έναν ανίκανο να σκεφτεί για μένα για να είμαι ελεύθερος δηλαδή δεν χρειάζεται πολύ συγκεκριμένα ελληνάκι αν είμαι να πάρω όλη την ανοησία του νεοελληνικού κόσμου και να τηνέ ξεσκαρτάρω. Μπορώ και δίχως ευτυχισμένος να 'μαι.
Ιαναράς, κ' εγώ πάσχω Πάσχο μ', Νικοδήμος, Αγγελοπαπαδόπουλοι και άλλα εγχώρια φρούτα στο κωλοχώρι σας. Ο τάφος έχει πιο διευρυμένους ορίζοντες μπορώ να πω.
όχι! ο Νικοδήμος έχει γράψει ωραία πράγματα! π.χ. το Τρίπτυχο! απλώς.
το να έχεις διευρυμένους κι ορίζοντες δεν είναι υπόθεση του συγγραφέα που θα τύχει να διαβάσεις. είναι μια πιο σοβαρή υπόθεση. είναι η ελευθερία σου. δεν μπορείς να πεις: αυτός φταίει για την ψυχολογική μου φαντασμαγορία.
"... και μόνο εντός μιας σχέσης αγάπης νομιμοποιείται."
Μ' αυτή τη λέξη σου, το "νομιμοποιείται", φανερώνεις το πόσο έχεις ξαστοχήσει από αυτό που θέλησε να πει ο Γιανναράς.
Δεν υπάρχει, γι' αυτόν, θέμα νομιμοποίησης ή μη, γιατί - επαναλαμβάνει ασταμάτητα - το θέμα δεν είναι ηθικό/νομικό αλλά υπαρκτικό.
Που τι πα να πει;
Πα να πει, είναι θέμα πληρότητας ή μη, αίσθησης ολόκληρου ή μισάδας.
Η αγάπη δεν κάνει τα πράγματα πιο νόμιμα, τα κάνει πιο γεμάτα, πιο ολόκληρα.
Αυτό είναι το θέμα - σ' αυτό δείχνει διαρκώς ο Γιανναράς στα τέτοιας υφής γραφτά του, ασχέτως αν καταντάει κουραστικός, βαρετός ή κι αν λέει, πέρα από αυτό, κι ένα σωρό ανοησίες.
εγώ είμαι υπέρ μιας απόλυτης περιφρόνησης στους πνευματικούς τέτοιους που δεν οραματίζονται και δεν πιστεύουν στην αταξική κοινωνία
δηλαδή που από ηθική άποψη μηδενίζουν τον άνθρωπο
είναι αυτοί ωσάν νεόκοπος στα ΝΕΑ, σαν βέλτσος σχολιαστής υπέρ σημίτη, τίποτα -
το να λες ότι η αγάπη από μόνη της είναι κάτι είναι ένα πράγμα πολύ μερικό. γιατί άραγες ω θεία
επειδή απαιτείται έμπρακτος αγαπητικός φωσφορισμός δηλαδή να γαμήσουμε τον πούστη τον ιμπεριαλιστή, να μην πληρώνουμε στις τράπεζες, να γίνει μια μαζική ανυπακοή που δείχνει προς την καθαρή λογική και όχι φυσικά προς την αγάπη ή το ΚΚΕ ή το Πασόκ του Γιανναρά και του Ράμφου και μηδέποτε προς τους ανόητους ιστολόγους που η ανεξάρτητη τους σκέψη φτάνει και μη παρέκει ώς την επιλογή της κολλυβογραμματικιάς ανοησίας οπού θα ψυχοζήσουν σήμερα. τα λέω από Μαδρίτη.
"Η μοίρα σου είναι η ήττα". Αυτό το έμαθα από το ιστολόγιο vlemma, ιστολόγιο κατ' εξοχήν αριστερών, γιατί δεν αλλάζει τίποτα. Τι να αλλάξει; Γεννιόμαστε, ζούμε όσο κι όπως, πεθαίνουμε. Από μικρό παιδί ακούω το ΠαΣοΚικό σύνθημα περί "αλλαγής" κι αναρωτιόμουν τότε, "τι εννοεί ο ποιητής;". Τι να αλλάξει; Το αειθαλές να γίνει φυλλοβόλο, ο λύκος αρνάκι, να μειωθεί η βαρύτητα της γης, να γίνουμε μεταλλαγμένοι αιωνόβιοι ή μήπως η αλλαγή συνοψίστηκε στην βελτίωση της ποιότητας ζωής λόγω π.χ. αποφάσεων ηγετών και απόκτησης αυτοκινήτου; Μήπως ως αλλαγή εννοείται πότε ο stathis@enet.gr θα κάνει σεξ ή ο Αρανίτσης θα βρει τον χαμένο του πατήρ; Ρε μπας και εννοούν (πούτσες, όχι Θεοί) καινούργια επιμορφωτικά τηλεοπτικά επεισόδια με τον Χάρη Ρώμα και τον Γιάννη Μπέζο; Οι βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής και στην απώλεια της ένδοιας συνέβησαν λόγω εγχώριων πολιτικών αποφάσεων κι όχι διεθνών καινοτομιών στην έρευνα, σε οικονομία και κοινωνία, στο διαφωτισμό και στην πρόσβαση στη γνώση; Τι λένε αυτοί οι μαλάκες; Οι γεννημένοι το '40 - '50 εκπαιδευτικοί σε σχολεία σε αστικά κέντρα, έχουν επισκεφτεί ποτέ τους σχολεία στην ελληνική επαρχία; Όλοι τους υπήρξαν ήρωες αντιστασιακοί στην κατοχή και πρωταγωνιστές στα ελληνοαλβανικά σύνορα; Ενώ περιμένω τις άγριες μέρες της αποταμίευσης μετρητών εντός οικίας, του μεταμοντέρνου "ιδού η Ρόδος και το πήδημα", της σεξουαλικής πείνας και του ερεθισμού από την εξουσία..
"το να λες ότι η αγάπη από μόνη της είναι κάτι είναι ένα πράγμα πολύ μερικό. γιατί άραγες ω θεία"
δεν είπα κάτι τέτοιο ω ζώνεκρε
«Μ' αυτή τη λέξη σου, το "νομιμοποιείται", φανερώνεις το πόσο έχεις ξαστοχήσει από αυτό που θέλησε να πει ο Γιανναράς.
Δεν υπάρχει, γι' αυτόν, θέμα νομιμοποίησης ή μη, γιατί - επαναλαμβάνει ασταμάτητα - το θέμα δεν είναι ηθικό/νομικό αλλά υπαρκτικό.
Που τι πα να πει;
Πα να πει, είναι θέμα πληρότητας ή μη, αίσθησης ολόκληρου ή μισάδας.
Η αγάπη δεν κάνει τα πράγματα πιο νόμιμα, τα κάνει πιο γεμάτα, πιο ολόκληρα».
Νομίζω όμως ότι το κριτήριο για να δούμε αν μιλά τελικά με όρους νομιμοποίησης ή όχι, είναι το πως μιλά για όσους δεν αγαπούν με τον τρόπο τον οποίο κηρύσσει.
Μιλά για αυτούς με αγάπη;
Ή μιλά για αυτούς σαν να βρίσκονται εκτός «νόμου»;
άρα θα συμπληρώσεις ρε συ γιανναροθείτσα.
Ο Γιανναράς - όπως και ο Αγγελόπουλος - πήγαινανε νεαροί στα κατηχητικά, όχι στην αθώα αλλά στην στρατευμένη τους εκδοχή. Είναι ενδιαφέρον ότι παρά την ευφυία και την καλλιέργειά του, προφανώς ουδόποτε αμδισβήτησε τις ρίζες που εμφύτεψε η κατήχηση στην ψυχή του, αλλά αντιθέτως εκκίνησε από εκεί για να αναπτύξει όλες τις ιδέες και θεωρίες του. Σαν να ξεκινάς από το λάθος αξίωμα για να γράψεις κατόπιν βιβλία επί βιβλίων. Σπατάλη φαιάς ουσίας...
Kι όμως από το «Καταφύγιο Ιδεών» φαίνεται πως αυτές τις ρίζες τις αμφισβήτησε ριζικά ;)
Μόνο που ενδεχομένως τελικά να αμφισβήτησε τα κλαδιά τους.
Αυτό που φαίνεται στο "Καταφύγιο" είναι (είκοσι χρόνια μετά) μια πικρία του Γιανναρά γι' αυτούς που του στέρησαν πολλά τόσα χρόνια και μια κακεντρέχεια για τη "μικρόνοια" κάποιων, μέχρι που να ειρωνεύεται τα κοντά τους πόδια, σαν κυρά Κατίνα.
Και μένει η απορία στον αναγνώστη γιατί, ενώ ισχυρίζεται ότι αντιδρούσε και αμφισβητούσε την "Κίνηση", δεν έφευγε νωρίτερα. Όλο "πριόνιζε το κλαδί που καθόταν", κι όλο δεν έσπαγε. Κι έπρεπε να φτάσει στα 29 του, για να το σπάσει. Εδώ μάλλον φαίνεται μια ανασφάλεια, ένας φόβος να ζήσει ελεύθερος, να υποστεί τις συνέπειες της απόδρασης από το μαντρί (όπως και πολλοί πρώην κνίτες το γνωρίζουν, το κόψιμο των σχέσεων με τους πρώην συντρόφους κι οι συκοφαντίες που ακολουθούν είναι οδυνηρά).
Δεν ξέρω αν έκοψε τις ρίζες, αλλά φαίνεται πως "η πόλη" τον ακολουθούσε δεκαετίες μετά, κατά τον Καβάφη.
Αντίθετα, ο Γιώργος Ιωάννου, στο "Ο Χριστός αρχηγός μας" στην "Πρωτεύουσα των προσφύγων" που εκδόθηκε πολύ κοντά χρονικά με το "Καταφύγιο", φαίνεται πως έχει ξεπεράσει το σύνδρομο της αποκοπής του ομφάλιου λώρου με την "Αδελφοσύνη" κι έχει συγχωρήσει σχεδόν όλους τους πρώην συντρόφους και δασκάλους του. Γράφει με τη λογοτεχνική απόσταση, απονέμει δικαιοσύνη κι αρνείται να κάνει πλάκα, όπως του το προτείνουν κάποιοι εκδότες, γιατί έφαγε ψωμί, όπως γράφει, κι αυτό είναι ιερό. Ίσως γιατί ο Ιωάννου έφυγε στα 19 ή 20, όχι στα 29 του.
ΠΕΘΑΝΕ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΛΙ ΒΑΝΙΛΙ;;;;
Γμτ, όλα τελευταίος τα μαθαίνω...
ΥΓ: Συμφωνώ με το ποστ κι εκνευρίζομαι (με τον εαυτό μου) που μου πήρε καιρό να καταλάβω τι παίζει με τον συγκεκριμένο.
Che, πράγματι το «Καταφύγιο» έχει κάτι το -μη ηθελημένα φαντάζομαι- καφκικό.
Η «Ζωή» είναι η «Δίκη» κι ο Χρήστος Γ. αμφισβητεί, επαναστατεί, λοιδωρεί τις αρχές της, την οργάνωσή της, την λειτουργία της, τον εξωφρενικό παραλογισμό της όσο και ο Γιόζεφ Κ.
Και με κάθε του ανταρσία όλο και χώνεται βαθύτερα στην καρδιά της.
Bέβαια ο Γιόζεφ Κ πεθαίνει σαν το σκυλί, ενώ ο Χρήστος Γ δραπετεύει.
Αλλά τελικά είμαι περισσότερο σίγουρος για το παράθυρο που ανοίγει στο τέλος μπροστά στον Γιόζεφ Κ παρά για την «όντως ζωή» την οποία αρχίζει να ζει και κηρύττει ο Χρήστος Γ.
ο oldboy πιστεύει ότι είναι σπουδαίος επειδή έχει διαβάσει κάφκα και εφευρίσκει περιστάσεις οπού θα φανερώνεται σπουδαιότατος επειδή κάφκα
δεν εξηγεί απολύτως τίποτα της ζωής ακριβώς όπως και για όλα τα έτερα μιλώντας
κ' είναι ένα πράγμα βαρετό και σιχαμένο να δέχεσαι εσαεί τον αγράμματο και ψυχολογικώς στενεμένο σαν κάτι της ψυχής που πρέπει να το νιώσεις ωσάν υπέρτατο
αυτόν ακριβώς έψαχνε ο κάφκα και αυτόν σατιρίζει και ρεζιλεύει στο διαδίχτυο τώρα
"Νομίζω όμως ότι το κριτήριο για να δούμε αν μιλά τελικά με όρους νομιμοποίησης ή όχι, είναι το πως μιλά για όσους δεν αγαπούν με τον τρόπο τον οποίο κηρύσσει.
Μιλά για αυτούς με αγάπη;
Ή μιλά για αυτούς σαν να βρίσκονται εκτός «νόμου»;"
Εσύ θα μού το πεις αυτό!
Λοιπόν;
;-)
Ε, εγώ το έχω απαντήσει ήδη ;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home