Ποθώντας πλημμελώς
.jpg)
Ουκ ένι Ιουδαίος
Νεαρός μαύρος μετανάστης κόβει προ ολίγου κάθετα την Πατησίων φορώντας φανέλα Φαν Πέρσι (ενώ η Άρσεναλ είναι τίγκα στους μαύρους) και υπενθυμίζω στον εαυτό μου για μια ακόμη φορά γιατί αγαπώ το ποδόσφαιρο.
---
Εξευτελιστικό χαμηλό
Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία, ο Καραμανλής, η Νατάσα, τα παιδάκια και πεσμένος πάνω στον Καραμανλή ο Νίκος Καντερές. Μεγάλο Σάββατο στο αεροδρόμιο, το Άγιο Φως γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους (ενός αξιοσημείωτα σιωπηλού αρχηγού κράτους, μπορεί να παρατηρήσει κανείς), ο Κασσίμης μιλά για την ειρήνη και την ελπίδη (έχοντας ίσως στον μυαλό του τον Παυλίδη) και ακριβώς από πίσω του -έχοντας προφανώς κερδίσει στα σπρωξίματα και τα σκριν τους υπολοίπους πολιτικούς της παρέας- ο Νίκος Καντερές. Κατά τ' άλλα ξεφτίλα είναι αυτό που κάνει η Πετρούλα κι όχι αυτό που κάνει ο Καντερές.
---
Ασυνήθιστη αστοχία
Ωστόσο ο εχθρός μπορεί και να βρίσκεται στο σημείο εκείνο, μέσα μας, όπου εμείς οι ίδιοι αφήνουμε θεωρητικά σχήματα και ιδεολογίες να παραπλανούν το βλέμμα μας και να μας κάνουν να μπερδεύουμε
αυτό που είναι ευλογία και χαρά
και τελικά -γιατί όχι- και νόημα*
(το παγωτό
ως αυτοτελές καλό),
με αυτό που είναι σύστημα ασταμάτητης
δημιουργίας τεχνητών ή υπόθαλψης αυθεντικών αναγκών
(τον καταναλωτισμό
ως διαφημίσεις της Αlgida και της Δέλτα).
* αν είσαι ας πούμε επτά ετών και έξω έχει σαράντα, αν δεν ποθήσεις ένα παγωτό σαν να ήταν το Γκράαλ, τότε μπορεί και να σημαίνει ότι μια ζωή είσαι ψυχικά καταδικασμένος να ποθείς πλημμελώς.
posted by Old Boy @ 6:07 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
Σωστά! Αν είναι να ποθείς, ας ποθείς μέχρι το μεδούλι σου, αλλιώς άστο να πάει – προσβάλλεις το νόημα του πόθου. Είπαμε, η μισομαστούρα είναι κατάντια ;)
Καταδικασμένος ή ευλογημένος?
Ιδού η απορία...
«Ούτε παγωτό, ούτε αφεντικό, γλείψε μουνί»
(…που είναι και οικολογικό!)
Πανέμορφο, γέλασα, κι ας είμαι και (πολύ) μακριά...Δεν το είδα το όλο σκηνικό, όπως καταλαβαίνεις...Σε πιστεύω πάντως, και διασκεδάζω...
Καλά να περνάς...
«Καταδικασμένος ή ευλογημένος?
Ιδού η απορία...»
Μακάριοι οι ποθούντες εντελώς, είτε αυτοί παρακληθήσονται είτε όχι.
Ο Κασσίμης κατά την παραλαβή του Φωτός άπλωνε το χεράκι για να αγγίξει το φαναράκι και να φανεί στηνις κάμερες τι ευσεβής και φωτισμένος από τον Θεό πολιτικός είναι... Το μόνο που έλειπε ήταν να βγάλει και τα κολιεδάκια με τις χάντρες για να σαγηνεύεσει εντελώς τους ιθαγενείς...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ωστόσο ο εχθρός μπορεί και να βρίσκεται στο σημείο εκείνο, μέσα μας, όπου εμείς οι ίδιοι αφήνουμε θεωρητικά σχήματα και ιδεολογίες να παραπλανούν το βλέμμα μας και να μας κάνουν να μπερδεύουμε
αυτό που είναι ευλογία και χαρά
και τελικά -γιατί όχι- και νόημα*
(το παγωτό
ως αυτοτελές καλό),
με αυτό που είναι σύστημα ασταμάτητης
δημιουργίας τεχνητών ή υπόθαλψης αυθεντικών αναγκών
(τον καταναλωτισμό
ως διαφημίσεις της Αlgida και της Δέλτα).Μην ανησυχείς, ούτε κατά διάνοια δεν κινδυνεύουμε από αυτή την σύγχυση.
αν είσαι ας πούμε επτά ετών και έξω έχει σαράντα, αν δεν ποθήσεις ένα παγωτό σαν να ήταν το Γκράαλ, τότε μπορεί και να σημαίνει ότι μια ζωή είσαι ψυχικά καταδικασμένος να ποθείς πλημμελώς.Μην ανησυχείς, άν είσαι επτά ετών είτε έξω έχει σαράντα είτε πέντε, δεν θα ποθήσεις μόνο το παγωτό σαν το Γκράαλ αλλά και τον Πίκατσου, το Μπλίκατσου, τη νέα μπεμβέ, μίμπεργκερ, τσίζμπεργκερ, γκαλμπαρουμπάκατ κλπ κλπ.
Το τελευταίο παιδί που κινδύνεψε από πλημμελή πόθο καταναλωτικών αγαθών έζησε τα τέλη του '60, νομίζω κάπου στην Λειβαδιά.
(Στο θάνατο το οδήγησαν οι συμμαθητές του που δεν άντεχαν να το συγκρίνουν συνεχώς οι μεγάλοι μαζί τους).
Kι όμως κινδυνεύεις από την σύγχυση και πέφτεις θύμα της, μιλώντας για «πλημμελή πόθο ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΩΝ αγαθών».
Χέσε τον καταναλωτισμό, τον καπιταλισμό και όλα τα σχετικά.
Το παγωτό δεν είναι μπεμβέ. Το παγωτό είναι παγωτό.
Το να ποθείς τον Πίκατσου είναι καταναλωτισμός.
Το να ποθείς ένα παιχνίδι όχι.
Το παγωτό ανήκει σε παρόμοια κατηγορία με την κατηγορία παιχνίδι, την κατηγορία «αγαθά» σκέτο.
Όταν τα παγωτά γίνονται μάρκες κι όταν η διαφήμιση σου υποβάλλει να ποθήσεις το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παιχνίδι ή το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παγωτό, τότε πράγματι μιλάμε για καταναλωτικά αγαθά.
Οποιοδήποτε αγαθό απαιτεί χρήματα για την απόκτησή του (και το παγωτό είναι τέτοιο σε κάθε περίπτωση) χαρακτηρίζεται καταναλωτικό.
Κατανοώ φυσικά ότι παραθέσατε το παράδειγμα με «αφαιρετική» διάθεση και ότι αναφερόσαστε στην ανάγκη του ανθρώπου για απόλαυση γενικά – γιατί στους σαράντα βαθμούς ανάγκη πραγματική δεν είναι φυσικά το παγωτό ούτε ο φρέντο, αλλά το νερό.
Εκεί αστοχεί κατά τη γνώμη μου και το χαριτωμένο σύνθημα του άρθρου. Το γλείψιμο παγωτού προϋποθέτει απαρέγκλιτα την ύπαρξη αφεντικού, είτε αυτό είναι ο εαυτός σου ή κάποιο άλλο πρόσωπο. Εξ΄ου και η επαναδιατύπωση του συνθήματος που παρέθεσα - χωρίς πρόθεση να ρίξω το επίπεδο. Η αιδιολειχία (και η πεολειχία) είναι απολαύσεις που ενίοτε - δυστυχώς όλο και σπανιότερα - παρέχονται free of charge, όπως τα ελεύθερα αγαθά, όπως το φως του ήλιου κι ο αέρας, ένα πράγμα…
Από την άλλη,
Η έννοια του πόθου εμπεριέχει το έντονο της επιθυμίας, συνεπώς δεν έχει νόημα να πούμε αν κάποιος ποθεί λίγο ή εντελώς. Το αν κάποιος ποθεί πλημμελώς, συνίσταται αποκλειστικά στο αντικείμενο του πόθου. Και το ερώτημά μου ισχύει:
Όποιος - και δεν αναφέρομαι στα παιδιά φυσικά - σήμερα (εν μέσω οικονομικής κρίσης) ποθεί λιγότερα καταναλωτικά αγαθά, λιγότερα χρήματα, λιγότερη ανάπτυξη, λιγότερη απόλαυση, λιγότερη άνεση, αυτός ο πλημμελώς ποθών πώς αξιολογείται από εσάς?
Kι όμως κινδυνεύεις από την σύγχυση και πέφτεις θύμα της, μιλώντας για «πλημμελή πόθο ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΩΝ αγαθών».
Χέσε τον καταναλωτισμό, τον καπιταλισμό και όλα τα σχετικά.
Το παγωτό δεν είναι μπεμβέ. Το παγωτό είναι παγωτό.
Το να ποθείς τον Πίκατσου είναι καταναλωτισμός.
Το να ποθείς ένα παιχνίδι όχι.
Το παγωτό ανήκει σε παρόμοια κατηγορία με την κατηγορία παιχνίδι, την κατηγορία «αγαθά» σκέτο.
Όταν τα παγωτά γίνονται μάρκες κι όταν η διαφήμιση σου υποβάλλει να ποθήσεις το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παιχνίδι ή το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παγωτό, τότε πράγματι μιλάμε για καταναλωτικά αγαθά.Η ανθρωπότητα και η παιδότητα τα κατάφερε επί χιλιετίες ―και η μεγαλύτερη πλειοψηφία στα μέρη μας έως μερικές δεκαετίες πριν― και χωρίς παγωτό.
Όχι χωρίς συγκεκριμένο παγωτό ―χωρίς παγωτό, σκέτο.
Τα κατάφερνε επίσης χωρίς παιχνίδια ―τη εξαιρέσει ορισμένων χειροποιητώνε και μερικών απλών πανινώνε και ξυληνώνε.
Το να ποθείς "ένα παιχνίδι" αντί να ποθείς "το παιχνίδι", δηλαδή το να παίξεις (άνευ παιχνιδιώνε, αλλά μετά των άλλων των παιδιώνε) ήδη μυρίζει καταναλωτισμός.
Από εκεί ως την μπε-εμ-βέ, είναι βέβαια μεγάλη η διαφορά κλίμακας, αλλά όχι αγεφύρωτη.
Αιδοιολειξία και πεολειξία, φυσικά, οι απολαύσεις που κατακρεούργησα συντακτικώς κι ορθογραφικώς στο προηγούμενο σχόλιό μου, το οποίο υπέγραψα κι εσφαλμένα, ως “one”
«Η ανθρωπότητα και η παιδότητα τα κατάφερε επί χιλιετίες ―και η μεγαλύτερη πλειοψηφία στα μέρη μας έως μερικές δεκαετίες πριν― και χωρίς παγωτό.
Όχι χωρίς συγκεκριμένο παγωτό ―χωρίς παγωτό, σκέτο».
Αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική ως το τέρμα της και χωρίς την τυπογραφία και χωρίς τον τροχό «τα κατάφερνε η ανθρωπότητα».
Αλλά η ανθρωπότητα εκτός από το να τα καταφέρνει να κερδίζει τα λιοντάρια και τις τίγρεις προσπάθησε και προσπαθεί να βελτιώνει τους όρους της ζωής της.
Το θέμα λοιπόν είναι αν το παγωτό, μόνο του, σκέτο, είναι κάτι που είναι υγιές ή νοσηρό να λαχταρά κανείς.
«Όποιος - και δεν αναφέρομαι στα παιδιά φυσικά - σήμερα (εν μέσω οικονομικής κρίσης) ποθεί λιγότερα καταναλωτικά αγαθά, λιγότερα χρήματα, λιγότερη ανάπτυξη, λιγότερη απόλαυση, λιγότερη άνεση, αυτός ο πλημμελώς ποθών πώς αξιολογείται από εσάς?»
Απόλαυση και άνεση ας ποθεί όσο θέλει. Η απόλαυση και η άνεση είναι καλά πράγματα. Αλλά η παγίδα είναι ότι την απόλαυση και την άνεση τη βρίσκουμε μόνο στα καταναλωτικά αγαθά και μόνο μέσω των χρημάτων.
οταν δεν υπάρχει το παγωτό σαν εικόνα στο μυαλό σου και σαν γεύση στο στόμα σου ειναι φυσικό και να μη το "ποθήσεις".
οταν δεν εχεις παρει αρκετή ικανοποίηση απο εναν άντρα γιατι να τον ποθήσεις?
Αν εχεις παρει ικανοποίηση ομως απο το παγωτό η απο τον άντρα και το-(ν) ποθείς πλημμελώς ,τότε πάει να πει πως κατι παρεμβάλλεται, ανάμεσα στο παγωτό ας πουμε και την επιθυμια , η τον πόθο. Αυτο το κάτι μπορει να συγκρίνεται με αυτο που λένε μερικές γριές-γιαγιάδες, στα μικρά παιδιά: "Μη γελάς πολύ", γιατι φοβουνται μια καταστροφή που μπορεί να φέρει η χαρά.
d.o.w.
Αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική ως το τέρμα της και χωρίς την τυπογραφία και χωρίς τον τροχό «τα κατάφερνε η ανθρωπότητα». Ενδεχομένως.
Αλλά απομένει να εξηγήσουμε γιατί τάχα πρέπει να ακολουθούμε κάθε λογική "ως το τέρμα της".
(Aπομένει επίσης το επιστημολογικό ερώτημα από που και ως που το τέρμα κάθε λογικής αντιστοιχεί στην ολική εφαρμογή της αρχικής μεθόδου και όχι π.χ. στο σταμάτημα εκεί που αγγίζουμε κάποιο ―ανθρώπινο θέλεις; κοινής λογικής θέλεις; πολιτισμικό θέλεις;― όριο).
Απομένει επίσης η απορία σε ποιά κλίμακα συνταυτίζεται τυπογραφία και τροχός με παγωτό.
Το θέμα λοιπόν είναι αν το παγωτό, μόνο του, σκέτο, είναι κάτι που είναι υγιές ή νοσηρό να λαχταρά κανείς.Νοσηρό, αδιαμφισβήτητα ―όπως αποδεικνύει και η έρευνα πάνω στο ζήτημα της υγιεινής (see what I did here?) διατροφής.
«Αλλά απομένει να εξηγήσουμε γιατί τάχα πρέπει να ακολουθούμε κάθε λογική "ως το τέρμα της"».
Ίσως γιατί καμιά φορά ακολουθώντας την ως το τέρμα της φτάνουμε στις ρίζες της.
«Απομένει επίσης η απορία σε ποιά κλίμακα συνταυτίζεται τυπογραφία και τροχός με παγωτό».
Η διαφορά της κλίμακας είναι όντως χαώδης. Ωστόσο όλα τους κατ΄αρχήν βελτίωσαν την ζωή μας, όλα τους είναι κατ' αρχήν «καλά πράγματα».
Από εκεί και πέρα πράγματι, ο τροχός μπορεί να οδήγησε στο αυτοκίνητο και το αυτοκίνητο δίπλα σε όλα τα καλά του τρυπάει το όζον, δημιουργεί νέφος, μας σκοτώνει ευκολότερα σε τροχαία.
Από εκεί και πέρα πράγματι, η τυπογραφία δεν διευκόλυνε μόνο την υψηλή λογοτεχνία αλλά και την «Αυριανή».
Από εκεί και πέρα, πράγματι τα πολλά παγωτά παχαίνουν.
Όπως και το πολύ φαϊ. Αλλά το φαγητό το κατατάσσουμε στα καλά αυτού του κόσμου έτσι δεν είναι;
Και μην μου απαντήσεις ότι το κατατάσσουμε στα εκ των ουκ άνευ, γιατί τότε θα αναγκαστώ να ξαναπάω την κουβέντα στο τέλος αυτής της λογικής, όπου τα μόνα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε είναι λίγα ξύλα να ανάβουμε φωτιά, κάνα ψάρι να ψαρεύουμε και καμιά προβιά να φοράμε για να μην παγώνουμε.
Ποιό είναι το ανθρώπινο, κοινής λογικής, πολιτισμικό όριο; Συνήθως εκεί που το θέλει ο καθένας μας. Δηλαδή δεν υπάρχει.
Όποιος έμεινε 1 λεπτό χωρίς αέρα το έχει χεσμένο το νερό -προς ώρας. Όποιος έχει δυο μέρες να πιει δεν νοιάζεται για φαγητό -προς ώρας. Όποιος έχει πέντε μέρες να φάει δεν ενδιαφέρεται για γλυκό. Όλη αυτή η σχετικότητα δεν αποτελείται από όρια: είναι βήματα σε μια πορεία. Το ποιό σημείο της πορείας αποτελεί υπερβολή ή συβαριτισμό έχει να κάνει με το πού στέκεσαι και ποιά βήματα έχεις διανύσει.
Γιατί τάχα πρέπει να ακολουθούμε κάθε λογική "ως το τέρμα της"; Γιατί αποτελεί μια μέθοδο και θέλουμε να δούμε αν είναι όντως επαρκής να εξηγήσει τα πράγματα ή αν είναι μόνο μια ψυχαναγκαστική ηθικολογία.
Κάποια πράγματα είναι υπέροχα. Όχι γιατί τα έχει το αφεντικό μου. Είναι υπέροχα γιατί είναι υπέροχα. Μπορείς να κάνεις και χωρίς αυτά. Μπορείς να κάνεις χωρίς τα πάντα. Μπορείς να κάνεις και χωρίς εσένα. Το ερώτημα είναι αν το προτιμάς. Και η απάντηση είναι αμιγώς προσωπική.
Όταν απαιτούμε η απάντηση η δική μας να τους αφορά όλους, τότε ας θυμήσω πως:
Μπορείς να κάνεις και χωρίς το αίσθημα ηθικής ανωτερώτητας. Μπορείς να κάνεις χωρίς τη σιγουριά πως κατέχεις μόνο εσύ την αλήθεια.
Μπορείς να κάνεις και χωρίς άποψη -αυτή την πολυτέλεια που ανακάλυψε πρόσφατα η ανθρωπότητα του αναπτυγμένου κόσμου, κυρίως από τη στιγμή που σταμάτησε να πεινά.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home